Alle inzendingen over gaswinning NAM

Moet dan dit de naam niet zijn, Daar ik haar meê noeme, Die dit alles is voor mij, In wier liefde ik mij verblij, Op wier trouw ik roeme? - Wip daz muoz iemer sin der wibe hohste name. - WALTHER VON DER VOGELWEIDE (nvdr: Middeleeuws Duitse dichter en minnezanger 1170-1230)…

langzame voetstappen op bladeren die knisperen zonnestralen die 't bos nog één keer goudgeel willen schilderen zacht fluisterende stemmen die zwijgen spontaan om bij gekerfde namen in oude bomen nog één moment stil te staan schoorvoetend gaan aarzelende passen verder tussen de kalende bomen wervelende gedachten over vroegere…

een gevallen vrouw hoe gewoon ook laat je niet lopen dan beur je toch liefst in de roem samen met je maat je bent per slot van rekening de beroerdste niet de vrouw als troef je loopt er op stuk als die mafkees van een heer naast je d'r over heen gaat kale nel het meest treurig in één handomdraai onder de boer zelfs in de…

neem een wiel in gedachten zonder spaken of een as in laag struikgewas niet tot rollen bij machte weefsel van droge draden breed uitgesponnen in cirkels gemaakt uit eigen rag spinsels die uitgerekt aan enkele lijntjes opgehangen met kleffe bedrading overdekt om liefst sprinkhaan te vangen zie je acht poten met bruine ringen op scherp…

een en al narigheid voor oude meesters die neigen tot sterven zijn al hun tijd kwijt om op film hun vroege werken onder druk van de erven mogelijk twijfelachtige vlakken tot volstrekt eigen te merken blijft hun herinnering vaag zij voorzien met verse streken wat nog aan voorraad onder ze is voor handel en kunstgeschiedenis van een…

Op mijn veertiende keek ik in de kerk van Heerenveen-zuid naar de film 'My Name is Nobody' met Terence Hill en Bud Spencer, terwijl ik bij een knokscene mijn buurvrouw omarmde. In diezelfde kerk had ik ooit dominee huppelepup, een familielid van Mata Hari, beluisterd, die al vloekend en tierend dacht de Heer te dienen.…

Wat hem zonder het ooit Te beseffen gegeven was, Van het prilste begin Toen hij nog niet eens Besefte dat hij er was, Tot en met telkens Het nieuwste moment - Bleef dezelfde, altijd dezelfde, Terwijl hijzelf zo vaak al Van identiteit veranderd was…

beneden gesleurd Tot aan de plek waar ik woon - Je ligt nu in mijn tuin, Ik hou je tegen het licht En zie de levenslijnen Door je doorzichtig lichaam gaan - Je hebt aders, net als ik, Je hebt geleefd, net als ik, Hier komen we elkaar tegen En erkennen elkaars bestaan - Ik leg mijn hand op je, steen, En zie in je lijnen mijn naam…

Hij heette Steven Demetre Georgiou en toen Cat Stevens, want hij werd een zanger. Maar in Amerika wordt men steeds banger en daarom laat men Yusuf daar niet toe. Met naamsveranderingen is niks mis, maar zou hij nu nog weten wie hij is?…

Alvorens hij jouw naam zou noemen - je eerste naam, die van een kind - had jij zijn stappen al geteld. Je had zo lang op hem gewacht. Soms bracht zijn stem geheimen over, liet hij zich kennen in je droom Als een gezant, een bondgenoot. Toen bracht hij alles aan het licht.…

En zoveel schande werd in liefdes naam Met rein gelaat, gemeen gemoed bedreven, Dat ik mij vaak genoeg voor liefde schaam En walging mij belet om voort te leven. Een felle blos, een bloedgolf stijgt naar 't hoofd, Het wordt mij beurtlings rood en zwart voor ogen.…

Dichten is nieuwe namen geven, is roepen, vechten met de taal en erin zwemmen als in helder water, is onverwacht een nieuw verhaal. Dichten is woorden vinden voor het altijd eendere heimwee, voor de liefde, het vertrouwen en de haat, voor geloof, hartstocht en wat zich niet zeggen laat.…

jouw namen zullen zwijgen in kleine letters geschreven waar wijzers van ‘t horloge draaien naast het ritme en niets vasthouden kunnen hang jij aan kraterranden van de maan kijkt naar ooggekleurde verten grenzeloosheid verblindt dood is mijn iris wanneer jouw oog zich sluit.…

Omdat zijn naam iets anders wordt geschreven En ik dus geen familie ben van Joop Is er voor mij ondanks dat al weer hoop En komt mijn carrière straks tot leven Want oud is in en echt niet suf of stom dus: Zomergastenlijstje, here I come!…

Laatst had ik mij weer serieus genomen: de lange lijst met onvervulde dromen nog maar een keertje grondig doorgenomen om vastberaden deze zonder schroom en uitstelpraatjes nu uit te laten komen. Maar je zal zien dat voor ik goed op stoom ben er vast veel water door de Rijn gaat stromen.…

Waar ogen branden in het licht verschijnen tekens op het raam - toe schat, keer nú het droeve tij geef liefde wederom een naam -…

niet zelden - eeuwige student om ons aan te kunnen passen aan de - steeds sneller veranderende - wereld en eer we het doorhadden waren we grijs en moe - toch zijn we volk en vaderland blijven dienen wij bleven ons best doen en werkten in het zweet de aanschijns tot aan het uitgestelde en afgeroomde pensioen eens droegen wij vele namen…

als dit roestige paard een naam moet hebben zal het er één zijn van lichtvoetigheid doorluchtig vooral zoals fragiele paarden zich door 't leven begeven en hoog op willen springen tot pakweg de zevende hemel…

ik greep lijnen, brak ze hoekte zo emoties de achtergrond werd niet te bont en vloeide uit in wit ik zag je ogen in gezicht rondde recht in kleur overlopend schilder ik humeur contrasterend in jouw fine fleur jij bent nu frank en vrij in de momenten dat lente warmte geeft, ik boog voor recht door zee nam golvend je soplesse mee…

Verzegel jouw naam op mijn lippen. Haal de schroom mijn lichaam uit. Laat mij jouw lippen lezen. Fluister de woorden met jouw liefdeskracht. Prikkel met jouw ogen mijn gedachten. Houd mij zo oneindig in jouw macht. Maak mij dienstbaar aan jouw wezen. Laat ons één zijn in de macht.…

en wierp ze als zoenen in een zelfgemaakt boeket van bloemen in hun schoot je geeft je bloot als zachte streling voor hun handen, met jou wordt achteloos gespeeld totdat het iedereen verveelt je bent voor hen een sloof een speeltje zonder faam hun ogen zijn nu je bestaan je hebt jezelf verloochend in hun lach klinkt nooit je naam…

De najaarswind zingt weer haar naam door de hoge beuken die met rosse blaren staan daar ligt een zerk, vergroend met mos een lentetuil viooltjes is reeds lang verdord.…

Ik ben Van Hattum en ik weet, dat 140 pond zo heet, maar dat de naam direct vervalt, als het leven wijkt uit de Gestalt. Dan ligt, onder de naam van lijk, die honderdveertig pond te kijk; Gij zijt bij het défilé misschien: alleen ik zelf zal het niet zien.…

Was die gondel mijn levensbootje, Ik nam je, mijn lieve, er in mee, En wij zwierven daar hoog in den hoge, Alleen op de onmeetlijke zee. En had ik genoeg van je zoentjes, Genoeg woordjes van liefde gehoord, Ik nam je, een, twee, drie, in mijn armen, En... gooide je over boord!…

Is het dan nu al de Dag van Vergevingen, een nieuw geheim een nieuw geloof, volgens wetten die voor mij verborgen zijn maar toch ergens besloten liggen in onze mislukte onderneming in Uw Naam, Uw heilige Naam die ik onwaardig ben uit te spreken?…

de koningin en werkers en soldaten nog kende hij de structuur van werken in de korf niet het zoemde in een lieve lust met haar gelei nam hij de totale bescherming ter harte…

Jouw mooie naam had ik erin gekrast, en met pijl en hart omzoomd. Diep in de rimpeloude bruine bast, samen heerlijk erbij weggedroomd.…

de steen met je naam erop is verweerd, maar het gras op je graf is groen en ongemaaid. de bloemen zijn verleden tijd, niemand die zich erom bekommerd. ik zie je nog een biertje drinken, als een ets op mijn netvlies en die glimlach als een vrouw je aankeek. maar nu waait een koude wind langs mijn rug, als ik je naam zie.…

grijpen vast zonder los te laten verraden geen namen zonder zichzelf te haten wassen in onschuld opgedragen door het brein kunnen ook niets anders dan er gewoon zijn; in stilte bestaan zonder kader en van belastend lichaam ontdaan.…

Nu ben je een gezicht zonder naam, een gedicht zonder titel.…