Alle inzendingen over paradijs

Het aardse van de dingen wordt onderaards gevoed, doordat mensen elkaar verdringen, naar het leven staan als het moet, een werelds gekrijs van culturen die elkaar de weg versperren, zuigt het bloed uit de levensgrond, en brengt ons verder van het paradijs, vermoeid van het niet meer weten in het spoor van een gebroken voedselketen, de magere…

in de vergankelijkheid opsommen van argumenten die mijn leegte verklaren het is tranen voelen in de lente met verlamde spanen varen terwijl jaren vertellen van gelatenheid toch zet ik deuren wijd open opdat de wind op zijn minst mij kan vinden en kan blazen door kamers en gangen helpen het stof te doen vervliegen of bevrijden van paradijselijke…

Ik zoek mijn paradijs, waar niets zal dreigen: Eiken vol huiselijke schemer neigen over een beek, die klinkt als eeuwige snaar van jong elfenorkest. Pluk hier almaar, eet bessen om wijze liefde te krijgen. Vergeefs speuren... Bestaat dit schone oord? Ach, verdwaalde vlekken avondrood kleven troostend, met nieuwe hoop, aan de bomen.…

En mijn ogen, die schouwden wel kalm en wijs, Want ik voelde in mijn boezem een paradijs En mijn lippen, die lachten zo vredig, Want ik zag wat alleen maar een moeder ziet En mijn vreugd was te heilig, ik zei haar niet En het was nog te vroeg voor een zegelied, Want mijn armen, die vielen nog ledig.…

Dieren zijn een zegen voor mensen God liet het niet alleen bij wensen schiep hen in en voor het paradijs maar de slang voelde zich te wijs veroorzaakte 'n eeuwenlange reis en Adam en Eva betaalden de prijs belandden in een wereld met kwaad bewonen een wereld zonder maat Dieren en mensen bevolken de aarde mensen schat dat toch in op waarde…

. --------------------------------------------- uit: Het aardsche paradijs (1927)…

Spreek ik de voorspelling uit, gestoken in de geuren van verlangen in een overspelige wijs, sluimerend in de zwoele schemer van symbolen, dronken van het minnespel en van haar drank en spijs, geklonken met de zonnebruid aan beide oevers van het paradijs tot ze mij in haar overvloedige lust, als ziende blinde, voorgoed de ogen sluit.…

, fulmineerde ik ontelbare malen wanneer hij weer eens als een Houdini in een onbewaakt ogenblik ongezien de paradijselijke tuin was ingeglipt maar vaak nog geen half uur later zich van geen zondigheid bewust luidruchtig op mijn schoot kwam spinnen. “Kees, heel gauw naar boven!”…

Daarna laten we voorgoed de ophaalbrug in ophaalstand, gedijen we in land O, het Nieuwe Paradijs zonder O-haters.…

Vandaag de dag maakt de reclame en de politiek ons wijs, dat het leven maakbaar is, dat je in een zeker paradijs kunt leven, maar die schijn breekt je vroeg of laat wel op, want al die mallotige gnomen hebben een bord voor hun kop en ze gedijen minder en minder in hun winkels vol vette leugens en rampzalig tierelantijn.…

Voor toegang tot het tijdelijke paradijs is wat het heden ons steeds zal leren, overhandig je een ongeldig plaatsbewijs begeeft je ziel en lichaam zich op glad ijs onderzoek je opmaat, geef het een naam dan blijft het niet alleen bij mooie woorden maar gedreven door de mysterie van het kloppend hart, wordt de euforie niet anders dan bij…

jij je geen seconde zult vervelen want de zee die we gaan delen is altijd bij de hand mijn spaans en italiaans griekts jou langs turkse kusten en in het witte waterschuim zal jouw gebruinde lijf weer zacht en ook ontspannen rusten wij zullen overgaan van lente naar het zomers eens waren wij de dromers die leefden in een eigen paradijs…

Gewone dingen, iets wat toekomst heet om mij heen kijkend in het weiland, wellicht uit een paradijs verdreven gewoon leven. En toch welt op deze dag zoals vandaag plots de prangende vraag zou ook God domweg wel eens bedroefd zijn.…

Wanneer we ons aardse paradijs verlaten. Wanneer we overlijden. Wanneer bedoeling weer toevallig wordt. Wanneer energie weer loslaat van de stof. Hebben we de liefde wel liefgehad, bemind, voor al wat leeft en niet toevallig was? Hebben we wel bedankt gezegd, herdacht, hetgeen de liefde ons heeft geschonken?…

Ik mag niet blijven in mijn paradijs. Niet blijven in mijn oceaan. Het moet nu, ik voel het. Hier word ik uitgedreven. Ik voel dat ik sterven moet. Een gevangen vis ben ik die op het droge ligt. Ik voel een doorgesneden pijn. Het moet weer, ik voel het. De bijtende lucht. Het licht. Ik hoor het rauwe schreeuwen.…

En besmuikt de dolle driezen 't Is wederom van engelen bestoofd Begijn die in het paradijs gelooft Onwaar!…

Maar m'n lichaam en gevoel wil meer Wat je doet dringt diep tot in m'n hart..als een speer Ik kan er maar geen genoeg van krijgen één gedachte aan jou doet me van de aardbol opstijgen Op..op naar de hemel..een eindeloze reis Samen met jou..naar het mooiste paradijs Sluit je armen om me heen voor altijd Kijk me aan met je warme blik en zeg..…

--------------------------------------------------- uitgebracht onder het pseudoniem van zijn alter ego Cornelis Paradijs…

Jubelende golven hebben alles bedolven en dansten in extase over het groene paradijs. Na de grote schoonmaak, het slijkschone begin. Stranden werden besmeurd met puin en krotten en opgeblazen lijken die rotten. Bootjes meren aan in straten en bomen. Auto’s parkeren op zee en stromen mee tussen huizen als Lego-blokken.…

Die onbewust haar slankheid stralen doet En uit de glans van 't haar en de ogen slaat, Nu voelt ze alsof ze, een uitverkoorne, gaat, Zij zij alleen, 't Geluk-zelf te gemoet: Haar eigen huis, haar man, zo knap, zo goed, Nobel en ridderlijk in woord en daad - 'K zie al om 't moe gezicht 't beginnend grijs; Herinn'ring aan verloren paradijs…

De eerste bloem die uitkwam, in mei daar bij de vlonder Weerspiegelde in de vijver, jouw werk, jouw wens, jouw wonder Het was jouw plek, ons paradijs, je kon al niet meer zonder En dan ineens, dan houdt dat op, de zon lijkt eeuwig onder...…

niet huilen nu, ik was al vijftien en wist er zou een ringweg komen langs de stad, een opening naar Diemen, maar uit het niemandsland dat toen ontstond zie ik opnieuw oom Anton komen, zijn paradijs voorgoed beschadigd en met de laatste oogst op weg naar huis - Zoveel gedane zaken, de dingen die beloofd zijn en dit is er van mij geworden…

Aartsvader Abraham, het lustte u eens te zeggen, Dat Helle en Paradijs al t' afgezonderd leggen, En nooit verzaligd mens de jammerpoel genaakt. Maar dit zijn wonderen die ons verbuft doen strijken, Dat hier de Hemel zelf de snoodste afgrond raakt, Om ons het groot geduld van Jesus te doen blijken.…

Haar gestalte is sensueel Een paradijs van puur genot De eerste stappen op Cyprus Het eiland van Aphrodite Verblijfplaats van veel geliefden Die een kort leven met zoetheid Zien betoverd.* Moskeeën en Kerken: Turks en heel veel Grieks Nicosía.…

Om indruk te maken op de acteur aan mijn tafel zeg ik De mooiste film die ik ooit zag heet Paradise Lost De camera bewoog zich niet en alles was zwartwit vreemd als een paradijs nee vreemder De jongen zegt dat ik Stranger than paradise bedoel Ik concentreer me op het woord 'gereserveerd' tot de letters zwemmen en de wereld een vlek is…

was een kronkelig pad totdat ik jou leerde kennen ik dacht dat ik liefde gevonden had ik hoefde nooit meer weg te rennen Jij bracht mij prachtige geborgenheid met open armen mocht ik ontvangen ik wilde je eigenlijk nooit meer kwijt ik kon alleen maar naar jou verlangen Mijn hart was glanzend en glad jij streelde het dag en nacht alles paradijselijk…

Ik zal je brengen naar mijn paradijs vol vliegers groot en klein en vanaf dat moment zullen we weer samen zijn…

die fluiten De dagen weer langer en de zon lacht bescheiden En wij, lieve mensen, komen aarzelend buiten Om naar school toe gaan en naar werk toe te rijden ‘een nieuwe lente, een nieuw geluid’… Om een begin aan een leven te geven; Verschoot Gorter zo zijn dichterskruid; Een geboorte doet zijn “lente” leven Een nieuwe plek in een aards paradijs…

Hij sleept zich naar de plas, de poel waarin herboren wordt zijn groene paradijs. Hij wil dwars door het stenen huis, hij volhardt in zijn heimwee, zwijgend, laat zich met geen klem van drempels overreden. En als wij in het donker de deur dicht- slaan brengt hij geen klacht uit, geeft geen kik.…

O minnaars, door dit najaar ondermijnd zijn wel geschraagd door zwart, waarachtig hout maar staan als stammen, van hun kroon ontzet met smalle handjes, spin- en bladernaakt en loven, liefkozen en spelen wel en wentelen en strelen, eindeloos verstekt het tedere instinct, dat, winters al verpopt verstopt, hergeven paradijs verbeidt: maar ai…