Alle inzendingen over vertrouwd

ruiten tussen muren van het wankele houten huis bij het moeras, is het vochtig winter wonen de kinderen prikken met stokken in het ijs maar het eeuwige dooien is begonnen de wind brengt al lente rond het houten huis komen er weer konijnen tevoorschijn als uit een toverhoed, met allerlei kleuren wild, grijs en zwart en sommige wit een vertrouwde…

grasliggend kijkend naar het wolkenspel witte dromen glijdend langs egaal blauw rare neuzen, bokspringend clowntje, daar een schaap, lichtbel, dan… ineens bekend en vertrouwd, jouw gezicht, met blote schouder aan je volranke lijf wildbollend je borsten, kortharig vreemd.. maar wel mooi wazig je oog knipt, wiebelt met je neus, dan een hand…

mijn oude ik kijkt naar mij aan de andere kant van de spiegel ik ben vrij... maar de pijn van het afscheid vormt zoute tranen op mijn huid de wind neemt ze mee en blaast dit oeroude verhaal de wereld uit ik steel nog een paar tranen als zeldzame schelpen herinnering aan hoe het was oud verdriet is vaak zo vertrouwd als een goede vriend…

het kompas draaide op de slaperige wind een licht gezelschap van zeevogels vloog over het wapperende slib ze vergezelden me op een verlaten wadstrand van Terschelling de brandingsklanken weerklonken in laagtij open en helder onder een zoutzilte zeelucht omdat deze septemberdag adellijk straalde ik liet vertrouwde voetstappen achter in het…

het dorp waar ik kort na de oorlog geboren ben is niet meer wat het ooit was, verloor van jaar tot jaar zijn vertrouwde glans oude huizen lijken nu droefgeestig gestemd alsof zij moeizaam leunend tegen elkaar naar lang vervlogen tijden te hunkeren staan naar geluiden van rinkelende flessen op de kar van de melkboer achter zijn stapvoets…

Op de vertrouwde hoeve kneedt haar hand ruwe wol, dikke wrongel en weke kaas, terwijl ze koningsgedachten doorziet. De Engelse vorst begeert het Frankenland, wiens bange kroonprins leeft voor dom feestgeraas. Jeanne d' Arc boert met krijgszucht, vredesverdriet.…

Dan, tegen beter weten in, speel ik opnieuw met onze schaduwen en omarm het silhouet van samen zijn wegdromend in onze vertrouwde melodie. Ik kijk uit naar onze handen in elkaar de warmte om ons heen de blik in je ogen de lach om je mond het praten, onze woorden. Ik kijk uit naar...…

de geschiedenis en denk aan alle krachten die deze grond verwondden en een broze vrede brachten proef hier mijn vrijheid in een woordeloos verbond de sawa's tonen zich in wondere patronen van ver 't gebulder van een kolkende rivier hoog in de bomen dansen lauwerkronen in schemer komt de koelte zich weer tonen 'k ga voort en weet mij weer vertrouwd…

Gebeld worden door een relatieve onbekende, die je een, twee, misschien drie keer hebt gezien, een stem, rustig, degelijk en vertrouwd bovendien, die jouw interesse in een reisje met haar verkende.…

Al wegen onmacht en talmen zwaarder dan lood, zij zijn mij eigen en vertrouwd. Ik weet dat als ik door mijn grenzen breek, de verte nieuwe horizon en tijd onthult, dan ligt de toekomst voor mij open, laaf ik me aan eigen, onbedorven bron.…

Vereenvoudigde droomfases en drogredenen schikte hij tot een syndroom en vertrouwde op reeksen ongelovige gebeden genoeg om er een feest van te maken. Maar wie hem leest kan niet verzaken aan het ander beest. Dat snikte terwijl het zijn stigmata volmondig droeg.…

Reeds lang verzwijgt de klok het vertrouwde tikken zodat stilte zich kan laten horen dagen volgen nachten en weer om alleen het huis zelf ademt nog De deurbel galmt schel door de kamers een meisje met kinderpostzegels wacht -vergeefs- de deur wordt niet geopend Sporadisch gaat de telefoon maar altijd keert de stilte terug Tot op een…

wandelend in gedachten of was het misschien in gedachten wandelend wat het ook zijn mocht vandaag lijkt zo gewoon een dag zoals normaal in de schaduw van de zon op zijn vertrouwde plek speurt de reiger kikkers voor het ontbijt of diner als op weg naar ergens de mensen hem passeren in het glinsterende licht van het water in de sloot…

Wie met zeekre stijl vertrouwd is, Heeft gemerkt dat keer op keer Wordt gezegd dat God zo oud is: ‘Onze oude God, de Heer.’ Altijd weer die Oude, Oude, Die ons zo'n goed hart toedraagt, Wat dat toch beduiden zoude? Heb 'k me dikwijls afgevraagd. Waarom toch dat veelverspreide ‘Onze Oude’ steeds? Waarom?…

Zie ons kicken op het vertrouwde, onze aloude hulpstukken... Niets is zorgelozer dan praktische genade.…

Wat is hetgeen dat jou tegen houdt doe jij dit zelf, of zijn het degenen dichtbij dat maakt dat je dit allemaal niet vertrouwd of leef jij liever niet met iemand aan je zij Welke gedachten maken jou onverschillig beïnvloeden je af en toe op de verkeerde manier waarmee wordt het misschien weer bereidwillig en maak jij jouw eigen leven tot…

in de sferen het vuur stemt je tot mediteren Laat je voelen dat eindigheid er is het vuur dat blijft branden voor altijd geeft warmte daar waar je in kou lijdt een geborgen gevoel bij eenzaamheid het vuur is heilig zonder zijn verwoestende natuur wanneer je een kampvuur bouwt met een lucifer en wat hout Voel je je vertrouwd…

beklemmende hok wil in alle vrijheid vogels horen fluiten want als hij binnen blijft, dan wordt hij echt een oude sok eindelijk lukt het vader, de tijd gaat los straks een winters uurtje terug en dan weer een voorjaars uurtje naar voren het brengt verwarring in het bos je moet de vogels er maar eens over horen de bonte specht tikkend hoog in zijn vertrouwde…

Betreft het een door de tijd gevallen beeld vergeeld en kromgetrokken onwennigheid, dan wel 'n herinnering uit de allervroegste jaren uit een ooit vertrouwd toevluchtsoord bij gevaren. Is het een slotsom, regel voor dit huidige leven mag het toekomstgericht ons inzichten aangeven.…

aards dat thans is verborgen is geenszins een gemis, het sluit soms een wonde ik leg de velden vast op een plaat en breng mijn bestaan naar u toe wellicht ervaart u iets van waarin ik baad en zie ook niet wat ik achterlaat zelfs dat maakt de geest vaak helder alsof je even niet afdaalt in een schaduwrijke kelder ik schrijd voort in mijn vertrouwde…

Het hek van Slot Bommelstein staat wijd open, waar twee vertrouwde vrienden doorheen gaan, de vroeg roepende schitterzon verstaan om zich aan hun lezers te verkopen. Zie heer Ollie kaarsrecht luchtig lopen, met wandelstok zwaaien, op de grond slaan. Een licht handtasje trekt blij denken aan, doet op een verlichte reis hopen.…

In de kamer, zowel vreemd als vertrouwd, rijst in hem een beklemmende vraag: wat doe ik hier, ben ik verdwaald?…

Je vertrouwde me in de lente van je leven, voelde mijn kracht in elke liefdesnacht, mijn opwinding tijdens jachtpartijen in de herfst; laat me je in je winter dan een deken geven. Zie je hoe alle leven sterft, terugkeert naar de Aarde, schijnbaar verdwijnt en wedergeboorte erft? Denk je dat ik jou dat niet zou geven?…

Dan neem ik je hoofd in mijn handen, zie de opwinding in je gezicht, zo herkenbaar en vertrouwd, verliefd in het late licht. Ik beantwoord je kus, zwaar trillend op mijn voeten, zo heerlijk zou ik je altijd, echt altijd, willen begroeten.…

ik beroer nog maar een keer die vertrouwde, verkwikkende harde rand; met mijn dorstige lippen zuig ik verlangend naar meer... Op jou kan ik altijd rekenen... elke ochtend weer... Mijn Lovemug met koffie!…

Ook nu ik er niet meer woon is het weerzien, weemoedig voelend, zeer vertrouwd. Ens zullen zij sterven of eerdaags worden gerooid. De oude berk en haar makker, de populier - Nu het nog kan breng ik aan hen een ode hier, hopelijk lang voordat eens mijn as wordt verstrooid.…

Dwaas ben ik die ooit geloofde In de oprechtheid van jouw hart Wilde geven met mij samenleven Naïeve liefde vanaf de prille start Dwaas ben ik die ooit zo droomde Op een heerlijke toekomst met jou Vol warmte liefde passionele seks Bij jou was ik de gelukkige vrouw Dwaas ben ik die ooit in je geloofde Vertrouwde je voor honderd procent…

Mama-Papa, ik vertrouwde op jullie..…

Moeder, zo lief en goed Die van haar kinderen houdt Zo zorgend en vertrouwd Moeder doet het zoals het moet. Altijd moest het moederdag zijn Waarom maar 1 dag in het jaar ? Iedere dag staat moeder klaar En zorgt voor groot en klein.…

Het onbeschrijfelijk vertrouwde gevoel, diepe liefde, kon het bijna niet beloven. .....had je bijna niet gekend…