Netgedichten

netgedicht (nr. 81.539):

Arawn

Ik ben het lot dat wacht
aan het einde van de lange laan
waar vogels niet meer fluiten,
de duistere levensnacht.

Aanvaard onbevreesd mijn hand,
zie zonder angst mijn doods gelaat,
want ik heb ook een gevende hand
en meerdere gezichten, een lichte kant.

Kom dus als je mijn roep hoort,
ik beloof je veiligheid en vrede
in de schoot van de Grote Moeder
en ik hou me aan mijn woord.

Je vertrouwde me in de lente van je leven,
voelde mijn kracht in elke liefdesnacht,
mijn opwinding tijdens jachtpartijen in de herfst;
laat me je in je winter dan een deken geven.

Zie je hoe alle leven sterft,
terugkeert naar de Aarde,
schijnbaar verdwijnt
en wedergeboorte erft?

Denk je dat ik jou dat niet zou geven?
Mijn kind,
vertrouw op mij
en geloof in het Leven!