Alle inzendingen over schimmig

Bespaar me het troebel gedaas De lappendeken waarin je danst Het schimmig spel, de luie blaas Waarmee je naar de pot strompelt Door een waas van wijn Van verdoken pijn waarin je mij Gniffelend van genoegen onderdompelt Stap voor één keer uit de spiegel Die je me voorhoudt als een blikkerend schild En vul mijn geheugen met heimwee Naar de…

En bij het rijzen van de scheemring lag hij in het gras naar de avondlucht te turen; een afgrond leek de tuin, berghoog de muren, zwart van klimop met stoffig spinnenrag; het leek een put, waarin de lichte dag op ’t donker dreef, vol schimmige figuren; enkle geluiden van de naaste buren plonsden als steentjes d’rin: een naam, - een lach.…

Wageningen Nog een warme dag en de terrasjes vol muziek lawaai en metalen klanken veroorzaakt door buizen van tribunes, op een hoop gegooid, afbraak is in volle gang de zwanenzang van Feestgedruis 2000 Weg spanningsboog die dagenlang de harten bijna barsten deed herinnering en tranen om het vele oorlogsleed de beelden scherp of schimmig…

Krachtig zwellend ochtendlef Elke dag die onvermoeid Een kreet slaakt die nog sterker groeit Zich aan een schimmig tijdstip schoeit Waar zinnen niet meer slinken Zal zijn roep weerklinken?…

Daarover te kunnen gieren en soms te huilen aan de grachten van een denkbeeldige stad die als schimmig roofdier schijnbaar agressief altijd klaar voor de eerste en de laatste sprong zich dan te voegen gevat in de stroom van zinnen om als muze de ontvankelijke geesten te beminnen of 's avonds in het schemer of in de diepe schaduwen van de nacht…

Wind op grote hoogte, onbezonnen en telkens weer bedolven Kleurencombinaties van de bodem, verscheidene keren gevuld met stuifzand schimmig is hun herkomst. Blootsvoets de uitdaging om aan te gaan was er maar één paar voetstappen te zien, ... als zaden in het zand op de grond, een dracht van gouden ochtendlicht.…

Op een zwoele zomeravond, waar in mijn leven - al heb ik hopelijk nog even - er niet veel meer van zullen komen sta ik na een lange zwemtocht weg te dromen Aan de vloedlijn wacht een schimmige figuur Hij laat geen afdrukken na in het zand en oogt obscuur Kan ik je even spreken, vraagt hij met een glimlach Ja waarom niet zeg ik, ook voor…

‘Formatietafel is gedekt, schuif aan! Ruim baan voor Unilever en voor Shell We spelen ook ’t bekende memo-spel Waardoor geen mens meer weet hoe ’t is gegaan O ja, ik zou het bijna nog vergeten… Dit drankje is afkomstig van de Lethe!’…

Maar 'k danste 't liefst volgens wiskund'ge wet: Door 't x-y-vlak zwierde ik horizontaal, En dan met lucht'ge sprongen, vertikaal, Zweefde als een mug ik op en af langs z; Zich weven zag 'k uit schimmig lijnennet De oneindigheid tot kronkel van spiraal: Het teken van de almachtige integraal Heb 'k, toov'naar, steeds met trotse krul…

Een hevige leegte dringt diep tot in mijn schimmige gedachten en even fluistert de angst, groeiend in mijn keel. Seconden lijken uren wanneer ik word ondergedompeld in deze wurgende gevoelens, strijdend in mijn hoofd. Langzaam keer ik terug naar de gevulde wereld, wanneer een vrolijke echo mijn afwerende ogen weer bereikt.…

Ik zie schimmige beelden, die ik in het felle licht niet zie. Gedachten die mijn geest bereiken, zullen overdag niet meer bestaan. Is dit wel mijn eigen huis? Dit is een daverend stille wereld, die er altijd is, die ik niet ken. Onhoorbaar stijg ik weer naar boven. Stille kraakjes hoor ik in de trap.…

Zwijgend langs het schimmige pad in een schier eindeloze rij schuiven ze langs mijn flanken vol scheuten, takken, ranken diep droevig druipend nat soms ook weer vrolijk stralend blij zien ze op mij neer, geen besef van mijn groeten en mijn danken voor al het stilzwijgend leven geen woord over mijn gedachten geen glimlach uit hun kruin…

uit het oog verloren schreef ooit nog een brief aan de toekomst maar die lag niet meer naast mij ik hunkerde geen zins naar het verleden dat jij afstofte met een bloot geheugen voor pikante details en wild verlangen en waar jij woont zou ik niet willen weten ik herhaal mezelf in een zeldzaam vergeten doorwortel winters zonder aanspraak schimmige…

Verscholen tussen gesteenten uit een middeleeuws verleden ligt een nauwe doorgang, een kloof van schimmigheid Het zonlicht probeert haar zonnestralen te doorklieven op het stenen plavei van vergeten eenzaamheid Langzaam verteren de stralen in het duister De kloof verdwijnt in een mist van onzichtbaar verdriet Een gedaante schuifelt zich een…

in de duistere avond en nacht van Halloween werpt bleek de maan haar schimmige gloed waarmee zij de wereld in spookachtig waas hult fluisteren ons de spoken, heksen en griezels angstaanjagende geesten met grijnzende tronies zweven door schaars verlichte straten en stegen in het duister rammelen botten en kraken beenderen die vrees beklemming…

daar hebben wij het minste noch geringst vermoeden van raken wij het leeslint bijster van de paddenstoelensporen landen wij op zwarte sintels, ondergrond der 's herenwegen spartelen al stribbelend in sluimer van het slinkend schijnsel in het een na laatst kwartier van onze metgezellin maan schimmig in halfduister landschap, desolaat…

Ik kom door een landschap van regen, bomen verrijzen schimmig rondom. Sommige jong nog, zonder veel ringen en andere die door al het noodweer gingen om te staan tegen een loodgrijze lucht. Het druipend wiegen in de wind ...…

overstemmend zwijgen jouw stille bagage overleeft zonder brieven woorden zijn overbodig wanneer zwijgen verdooft geen getuigenissen of egoverliefde bewonderaars schouderklopjes wanneer geweten schemert in het duister van de dodendans niet langer gedachten over een brief aan moeder in een wereld die eenzaamheid verscheurt met leedvermaak tussen schimmige…

Denkend aan Holland zie ik trage stromen mensen op hun zoektocht over te magere grenzen gaan, gevlucht in schimmige dromen wat rest aan trots in beide handen en wat aan waardigheid overbleef steeds verder van hun horizon vandaan de luchten hangen er laag de zonnestralen worden langzaam in krijgswolken verwoord en belast, om in ander…

alle meubels in huis zijn schimmige gedaantes die maling hebben aan de kwellende zorg rommel maken in de tuinschuur een wanhopige duik in de bak vol lege flessen gevonden! vandaag de grootste schat in mijn woning.…

zongevulde dagen over ga slaan ritme en regelmaat niet meer weet Wil jij mijn dierbare herinnering zijn wanneer ik ga graven in vergeten verdriet m’n handen plotseling weer ga vouwen en huilend roep “ik weet het niet” Wil jij de zon en de maan zijn wanneer ik een regenboog aanwijs het zwart en wit in mijn gedachten zijn al praat ik wartaal, schimmig…

De spiegel kent al mijn dagen de twinkelende morgens met vers opgestegen zonlicht frisse tijden als aanloop naar een ongepelde dag als een maagd glanst het onbevaren water onwetend van verre spanen en peddelslagen het jonge uur kent slechts één kleur - de tint van ontdekking - ook de stervende reflecties van dit etmaal vallen stil in een schimmig…

Jouw amandelogen werden door de kim opgeslorpt Verbluft keek je dan naar de vuurtongen Dan dook ik blind in het laaiend rijk De vermiste ontdekker Verdriet schaakte je gevangen binnen schimmige muren die ik liefhad en vergat.…

Dit doofstom Babylon begint schimmig spook- en dodenbal.…

In een breed lichtvlak Langs schimmige dreven Als uitlopers van een web die de stad Aan de dorpen knoopte Langs populieren holden wij Ontsnapte dwazen Hij hijgde dreigend tegen mijn rug De aardkorst gaapte stomverveeld En door haar kratermonden siste de stoom Of was het de razernij van de belager?…

Mijn verlangen voert mij Door groene bosdreven Dauwsterren fonkelend in de zon Naar de purperblauwe heuvels Die wenken aan de kim Daarboven, in de magische tuinen van Peleas Schitterender dan Edens hof In dat betoverende landschap Tussen het kristal van watervallen en rotsen schimmig als naamloze creaturen Omgeven door ceders, helianthus,…

Het Moorse paleis in nachtelijk duister is vol vlekken van licht, schaduw en schimmig schijnsel. Spookt hier duizend-en-één-nacht? Ogen dwalen lang bij de gebeitelde wand: fijne duizeling. Jonge fruitbomen, vijvers met fonteinen, bloemen en kruiden fleuren de binnenplaats op: luilekkerland voor vogels.…

blijven liggen horzels en muggen snorren dreigend dwingen tot snel doorlopen verder langs die blanke slingerweg tot bovenaan een helling je ziet neer op een zachte glooiing beneden ligt een dicht bos zijn boomkruinen deinen fluisterend tegen elkaar aan geheimzinnig lied van de toekomst danst binnen lover en naalden tussen de toppen zweven schimmige…

schoonheid misschien is verlangen beter dan bezitten is de verbeelding mooier dan zijn evenbeeld rijst de vraag kan ik je laten schieten heb ik die luxe heb ik die tijd laat de overwinning alweer aan verlegenheid of bijt van me af en durf de wereld te tonen wie ik ben wat ik ben kan dan proberen verloren tijd goed te maken veilige schimmigheid…

schoonheid misschien is verlangen beter dan bezitten is de verbeelding mooier dan zijn evenbeeld rijst de vraag kan ik je laten schieten heb ik die luxe heb ik die tijd laat de overwinning alweer aan verlegenheid of bijt van me af en durf de wereld te tonen wie ik ben wat ik ben kan dan proberen verloren tijd goed te maken veilige schimmigheid…