Alle inzendingen

Als ik lucht heb, zal ik vliegen op vleugels die ik er in volle vaart bijboetseer; de teugels van het steigerend verstand laat ik rijkelijk vieren, evenals de tranen welke mogen bloeien in de blijdschap om te leven. Als ik niet gebonden ben aan rampspoed, aan godengeklaagde vetes, ben ik, met een drive als Thor, de kwiekste van de ‘…

Je bent geen medicijnen gaan studeren Je doet geen grensverleggend onderzoek Ook sta je niet als oncoloog te boek Maar jij bent specialist in gul doneren! De KWF collecte is begonnen Stort graag een tientje (of wie rijk is tonnen)…

Door de week passeer ik 's avonds ramen van mensen die van niets weten: het paar dat al tien dagen kust en overal wachtenden Nergens vind ik de grootse schoonheid waarvoor ik wil leven Ik loop rond om mijn weemoed te delen, herinneringen aan mijn plannen en de jouwe We amuseren ons met gespeelde zelfgenoegzaamheid en wijden ons aan het…

Met het diepste van mijn wezen, wil ik je gevulde lichaam lezen, ken het inmiddels uit mijn hoofd, ’t me van ’t verstand berooft. Ik herlees je gewelfde lijnen keer op keer, verrukt me telkens weer. Ik kan er geen genoeg van krijgen, laat ‘t bloed tot kookpunt stijgen. Als jij mijn lijf met je ogen streelt, je liefdesgevoelens met…

Generalisaties vieren weer hoogtij mannen zijn mannen, vrouwen zijn vrouwen in dit ooit zo koude groene kikkerland van verliefde dieren en mensenhanden mensheid heeft tijd nodig om na te denken maar muren blijven muren, deuren zijn deuren bedrog blijft bedrog, mensen liegen, stelen zijn niet te vertrouwen, zoals zovelen.…

Geschreven op de muziek en het ritme van “I wish I knew how it would feel te be free” zoals gezongen door de Lighthouse Family, zie link. Ik wou dat ik wist hoe het voelt vrij te zijn De ketens verbreken van ziekte en pijn Ik wou dat de oorlog nog vandaag stoppen zou Dat er vrede mag heersen voor mij en voor jou Ik wou dat ik wist hoe…

over niet gehoord worden Er was een tijd dat spreken alleen nog leek op schuilen – waar woorden fluisterden in beelden en stilte voorzichtig ademde tussen wat nog niet begrepen kon worden. Langzaam vond een stem haar aarzelend begin, ruw en broos, gedragen door schaduwen van hoop. Een knik, een schema in verstillen, iemand die luisterde…

Wandelend denk ik veel na over het leven, de zon die als een trouwe vriend bij mij is gebleven. Regen die laat voelen wat verloren is gegaan, maar zonder regen niets dat opnieuw in bloei gaat staan. Tegen kou beschermd de wijsheid die ik leerde, kijkend naar de ring die ooit mijn vinger vereerde. Hij geeft mij de warmte waarnaar ik weer zoek…

Reuzen stampen door ‘t Lijf, van Angst verstijft de Realiteits- zin; sinistere Slangen vervangen ‘t kruipende Bloed; door Merg en opdringerige Botten sluipen giftig slinkse Ieniemieniemieren; rap afgematte Spieren, op stuipen jagende Vlagen, -klagen heeft geen Zin, Verstandsverbijstering, adem in, houd vast, adem uit, en uit…

Ik mag die slanke handen zoetjes strelen, Als zwoele wind de blanke duivenveren. 't Zijn lelies, waar de schaduwen om spelen, Gekruifde golfjes, die de meeuwen scheren. Ik druk ze, en zal hun wederdruk niet weren, Ik wil, ik wil ze kus op kus ontstelen. Een warme handendruk zal ze niet deren, En deerde ze al, een handkus zou ze helen. Gedoog…

Dit is de liefde: stilstand van de tijd. De jongeling die met het meisje in suizend onbewegen de steile rots afspringt. Tussen Teutoonse sparren heeft, onhoorbaar tandenknarsend boven een stalen baard, de man te paard - rivaal of vader - het zwaard vergeefs ontbloot. Zie ook de tanden van de honden die doodstil grommen aan de rand.…

ik had al vaker het gevoel dat als ik langs jouw gezicht naar de horizon keek ik inkijk had op de directe nabijheid vaag de grote lijnen van de toekomst kon lezen die langs jouw profiel geëtst bleken in een redelijk snel ontluikende materialisatie van wat komen gaat en nog verschijnen grote sculpturen in verbondenheid ook van…

Men zegt ‘Er wordt te weinig aan gedaan Dit gaat verkeerd, de wereld gaat ten onder’ Al reken ik beslist niet op een wonder De aarde zal nog eeuwenlang bestaan Maar voor de mensheid vrees ik ernstig dat Die nu z’n langste tijd wel heeft gehad…

mag ik niet beginnen met ‘t ontginnen van de woeste grond in mij- zelf? mag ik geen vertelling ‘n stelling met ‘n kop of romp of lendedelen verbouwereren? mag ‘t ook wringen ‘t afdwingen van de volle aandacht? en jij ja jij [de focus verstijft] jij tekent de werkelijkheid waarheidsgetrouw in alle zwart-wit-tinten…

Zacht tussen het luid mijn stem kiest de stilte zelf onhoorbaar bevrijd In de zachte kamers van mijn binnenwereld ontvouwt zich een stem die nooit heeft geschreeuwd, maar sprak in flarden, wachtend tot ik haar met open aandacht durfde te voelen. Ze boog zich jarenlang naar wat gepast leek, wiste zichzelf in het verstikkende rumoer van…

Haar deinende verschijning Deed mij stilstaan in bewondering, Wijl zoiets ik eer nooit had gezien, Ze verdiende zeker een tien! Ik wilde haar nader leren kennen, En stelde me aan haar voor, Maar door mijn blik had ze door, Ik meer wilde dan ’r kennen. Toen ze dit aan mij verklaarde, Gaf ik dat ruiterlijk toe, Waardoor’k veel tijd bespaarde…

In het laatste donker voor de dageraad zwerf ik na het feest door de stad mijn vertrouwde stad De lucht is helder ik heb geen idee wat ik zou willen De rivier glijdt voorbij Lege kaden, geen verkeer stilte om de monumenten en alles netjes aangeveegd In de museumpaleizen wonen naakte mensen van marmer en verf De prinsessen zitten…

mijn wilde zomerwind mijn stoute dromen jouw tere bloemenbogen de wilde rozen in jouw lavendeltuin…

Diep doordrongen van de waarheid van het onomstotelijk feit dat ons een beter en draaglijker  Lot had moeten zijn beschoren dat ons, als Alighieri, geen Hel  in het vooruitzicht was gesteld maar een werdegang door aardse dreven, donquichotcamino's onontdekte terrae novae nieuwe wegen, geen hinderlaag van malicieuze omineuze roversbenden…

(voor C.) Je lag zo stil vannacht zo stil dat ik ademde voor jou en dat ik even dacht Ik zag je vleugels uitgevlogen doormidden geschubd je wervelkolom zo stil gekronkeld als een slang die koudbloedig wacht om toegedekt te worden Eindelijk, eindelijk draaide je om Jeroen van der Doef…

De herfst is veel te vroeg begonnen; ik heb de heide niet in bloei gezien, het lachen van de madelieven niet genoten, het onkruid niet zo hoog zien groeien als altijd… Maar velen gingen die ik goed gekend heb: de ene jong, de andere oud, maar niet het gloeien van het goud van tere liefde die de wortels voedt en drenkt. Niets van dit alles…

Kom maar dichter bij het vuur de waanzin de woede van je pen Kom dichter stamp harde regens stille stormen uit je pen Kom maar dichter bij het ware het goede droom het schone dichterbij…

Een oog rolt uit een kas de tent in van een vrouw met zwart haar in een lange vlecht zij wacht eeuwen al op een vleermuis vliegt zij weg haar geduld is op met een oog in haar hand wenkt zij een adelaar die dadelijk komt en samen zien zij de wereld door zeven ogen tot de zon opkomt en de adelaar landt en de vleermuis vertrekt…

Een ommetje, voor een teckel die traag de tijd meet in plassen en geuren van gisteren. Een vrouw, laverend tussen dozen en herinneringen, ademt de avondlucht alsof het hoop is. En dan— een glimp, een gezicht dat niet meer in haar heden hoort. De psychiater. Zijn naam, een sleutel naar een deur die nooit dichtviel. Ze groet, woorden…

Ik vond het echt eerlijk heerlijk te vertoeven bij Ons Genoegen even niets moeten dan te ontmoeten en te lopen, m'n stress te ontlopen en open te staan voor  iets of niets lekker te snoezen en te smoezen vooral niets te hoeven dan te vertoeven bij en met ONS GENOEGEN…

Hoe je sprong op je fiets van Peugeot, voor de laatste keer, wetende: hierna is ''ons'' niet meer. "Misschien is het beter zo, ook al doet het duizendmaal zeer." De gedachte aan jou keert steeds maar weer, al was het niets, en niet meer. En ergens, ook al mag het niet, hoop ik dat je me weer ziet, en ons niet vergeet in het…

- land - sluierwolken schuiven voorbij als rozige suikerspinnen het stof van gestampte stengels volgt een maaidorser langs lange parallelle banen een rossige torenvalk zweeft roerloos boven het tafereel de zwellende maan en de zakkende zon maken de aren goud de lucht draagt alles wat licht is - stad - nerveus klingelt…

Ontbijt met krantenfoto van de onontkoombare oogopslag van een loensende blondine die besloot de paarse kringen van slaaptekort aan het glasdeeg van de huid rond haar ogen toe te staan daar ze droomt als ze werkt en werkt als ze praat en praat als ze slaapt en slaapt als ze reist als ze denkt en denkt als ze droomt. Goedemorgen passagier…

Zich vervormen is het wolkenbestaan, en om na veel vervormen te verdwijnen, en allen, zo de groten als de kleinen, gingen die gang en zullen die gang gaan. En de vormen van het leven, die schijnen eeuwige en onveranderlijke aan kortzichtige ogen, staan in zijn verschijnen niet meer dan wolken aan de hemelbaan; En mensen vragen, welke vorm…

Verkiezingstijd: daar zijn ze in mooie jurken, de feeën met hun toverstokken gericht op mijn dromen Flonkerende sterren een prachtige wereld wensen ze mij toe ik krijg het cadeau als ik wil, 'Zeg het maar' mijn stem maakt het verschil maar de nar lacht en danst om de blinkende jurken Hij wijst naar de toverstokken die wijzen vooral…