Alle inzendingen over afscheid

hij stamtafelde tegen het [on] recht rafelde de haring schokkebrokkend en met ui geglazuurde speeksel richting zijn open wond, aandachtig om het gebeuren zaten we genietend maar ook aflatend te wachten op een kleine wonder niet dat hij zich zou verslikken maar toch een stilte in zijn verorbering zou zich in zijn oorsprong kunnen manifesteren…

Terwijl we praten smelt ik, mijn lichaam glijdt tussen de stoelen in een vrolijke kleurenplas, die langzaam intrekt in het vloermatje. En ik verlies mijzelf in druppels die een weg vinden langs de dorpel en een, 80 kilometer per uur, spetterpatroon maken op de snelweg. Forensisch experts gaan zich buigen over de vormen en kleuren, ze reconstrueren…

wij liepen traag de wereld achterlatend jouw gebaar latent aanwezig in het samen zijn van jouw laatste tred, jij als molen ik als steen, halfzijdig het blik gericht naar waar het noorden jouw einde kruist het natte aan onze voeten speelt met de jonge snuit, harig zoals ons geweten spelt deze aarde de waarheid op haar zwarte kraag wij met…

Weg, ver weg uit de kelder van de ziel met de vrijheid van het lichaam naar feesten van alledag door onbeschaamde tuinen, felverlichte etalages langs de stilte van het ommuurde bed op de fiets, voorbij het uitdijende heelal met de scheur door het servet dat geen laken kan zijn met het vliegend hert naar het land van de timmerman, bij wie thuis…

En dan, als elke zakdoek nat, het laatste woord gesproken is, de blikken rusten op de kist, dan kiest zij voor het middenpad. Ze heeft geen plan, het hoofd omhoog, zo zonder angst alleen verdriet Ze kent haar plek, die had ze niet. Weet niet meer wie met wie bedroog Ze heeft een afspraak met zijn dood nu er geen weg meer is naar terug…

Hij roept me Ik kom dichterbij Een warm gevoel Met elke stap Ik voel het in de stroming Elke herinnering gaat langs me Als de zachte lentewind Die grassprietjes doet kietelen aan je kuiten De stroming wordt sterker Ik word zwakker Hij kijkt naar me Ik ga steeds langzamer Grote stappen zettende, met zware benen Als beton word ik naar benden…

Een leventje later hing de dappere jager aan een haakje bij de slager.…

"De straat" is dood nu en praat niet meer als in vroeger dagen de straatlantaarns wijzen als lichtende vingers de hemel tussen huizenblokken straalt niet meer zoals toen de ijzeren putdeksels klinken na in mijn oren waar op de straathoek onze stemmen vervlogen in het nu van onze dromen hangen daar misschien nog ergens vervaagde beelden…

In het teken van tijd waar kwetsbaarheid dierbaarheid in haar licht vangt liggen wij in stilte met elkaar verbonden Ons zwijgen legt schaduwen langs ongezegde woorden Onze diepste gedachten liggen als gevouwen handen op ons lichaam te rusten Na dit afscheid lijkt alles voorbij…

Nog een krappe twee weken te gaan, dan gaat ook dit jaar er alweer aan, een jaar van vreugde, maar ook van verdriet, een jaar van verliezen dan zijn de winnaars er niet! Nog een krappe twee weken te gaan dan is 2014 klaar om van start te gaan zeker weten, dat ook in dit jaar, er mensen winnen, maar ook verliezen, helaas!…

hij zal er zijn in vragende ogen van een kind. hij zal er zijn in de grote en kleine dingen in rode aarde vol hoop hij heeft ons waardigheid geleerd "zijn" in nederigheid liefde voor zijn volk, zijn land zelf geleerd in gevangenschap zijn inspiratie zal verder groeien in je ziel alle kleuren van de regenbogen zul je zien in…

Dit zuur van wat gras was was het Soms loop ik er weer op maar de grup is leeg, los hangt de ket Probeer ik op te vegen, tastbaar te maken, wat buiten nu staat Probeer ik plaats te geven wat plaats verloor…

Donder op ik ben jouw inspiratie niet omdat jij je gedichten kan schrijven Wie denk je dat je bent Met humor de zaak te verbloemen rot op wie je bent Ik ken je niet en ik moet je niet denk daar over na Jij bent al lang te ver gegaan k... ..k…

Ik leun met mijn geheugen Tegen de muren van het huis Niet dat ik nou zo verlegen zit om ondersteuning Want ik ben eigenlijk onderweg Naar een plaats juist ver van hier Ik heb nog stapels ongelezen berichten Die mij vanuit hoeken en gaten hebben bereikt Ik heb mijn nieuwe schoenen echter al aan Laat nu de trottoirtegels en stoepranden maar komen…

Minder bladeren meer bomen!…

De vrouw is de reden dat een man bestaat. Zonder vrouw is hij onbestaanbaar. Zij is de bron van zijn liefde. Zijn steun is zij, zijn toeverlaat. Wanneer de liefde van zijn leven sterft, dan klaagt een man steen en been. Dan is hij ontroostbaar. Dan moet hij verder leven. Moederloos alleen.…

Ze is als de wind door de bomen. Streelt mijn gezicht. Is mijn ademtocht. Mijn ziel Ik zie je niet, voel je om mij heen. Terwijl ik me afvraag: houd ik mezelf voor de gek met een beeld wat onzichtbaar dichtbij is? Zoals de wind mijn gezicht beroerd Zo raak je mij aan Je bent als de nacht die mij naar het maanlicht leidt. Daar waar…

de klok tikt niet meer zijn afdruk op het dressoir breekt, in het licht van de leegte is alles nog vol van haar…

Universitair Medisch Centrum Utrecht. Op sterven na dood was je. Benauwd, bang om te stikken. Journalisten staan buiten te wachten. Wachten op het bericht van je heengaan. Je bent ook heengegaan toen, naar huis. Op Paleis Soestdijk open je een raam. Je ademt weer frisse lucht in je longen. Tijdens een interview vertel je erover. Nu pas besef…

Wanneer het mistig wordt, mistig in mijn oude hoofd, wordt alles angstig nieuw, krimpt de wereld om me heen, word ik klein en broos. Klein zoals ik vroeger was. Klein weer als een kind. Voltooi dan dit mysterie, meneer Alzheimer. Voltooi dan zinvol, wat u zinloos bent begonnen. Laat me dan weer verdwijnen, als het u belieft, in de schoot…

Concertgebouw Amsterdam. Het is 1989. De grote zaal is uitverkocht. Het Koninklijk Concertgebouworkest speelt. Jaap van Zweden voert de eerste violen aan. Leonard Bernstein dirigeert Schubert. De vijfde. Ik ren de trappen op en wacht daar op de maestro. Uitgeput komt ook Bernstein boven. Hij geeft zijn kunstgebit aan zijn assistent. Hij krijgt…

Het is de Dood die ons laat leven. Met strak bemeten eindigheid tot op een duizendste seconde bepaalt hij onze ademtijd. De een krijgt uren, de ander jaren, een enkeling slechts viert een eeuw, doch ook voor hem bepaalt de zeis uiteindelijk de laatste geeuw. Wie denkt ‘ik neem een kortere weg’, nadat hij zin en hoop verliest, die heeft…

Achter de bomen, Weg van de zee en van de tijd Jouw lach jouw ogen jouw hand warm op mijn billen je kus op mijn mond Weg Verleden tijd…

hoe koud is de leegte de stilte oorverdovend het gemis immens woordloos verbonden maatjes door dik en dun tot de tand des tijds legden wij vele kilometers af verstrengeld op 'n niveau vol onbeschrijfbare liefde tot het moment daar was het pijnlijkste besluit ontelbare tranen rolden, en nog om mijn trouwste maatje te doen overgaan…

met bakken al dagenlang regen – dat het dak het niet zal begeven is nu de voornaamste wens van dit welopgevoed weldenkend mens en dat men z’n voeten maar mag vegen - met bakken dagenlang regen en het weer zit ook al tegen ..…

meer en meer vergetend wie ik was noem ik blaadje na blaadje keer na keer je naam in mijn hoofd leeg en verdoofd voel ik niet ben ik zielloos voor hen die ik lief…

De rozenknop in ranke vaas, vuurrood, Rijst roerloos uit het tere kristallijn, Stil in verwond’ring van zó schoon te zijn... Dan legt hij bevend héél zijn binnenste bloot. En hij geeft weer wat eens natuur hem bood, Wat eens zijn deel werd van de rijke regen En wat hij opving van de gouden zegen, Die naar deez’ aard in gulle golven vloot!…

Beelden komen op mijn netvlies, mensen die voorbij gaan. Momenten in eeuwigheid, ze verliezen hun glans niet. Ik roep ze op in mijn geheugen Ze zijn niet voorbij gegaan. Ze zijn onderdeel geworden van wat wij nu zijn. Jij bent waarop wij voortgaan. Jij wist wat geven was. jij gaf leven. Een zachte regen daalt neer op mijn ogen.…

Te vroeg donker op een avond van stromend water, wij voeren vooruit op een naderende bui die de emotie heeft verwoord in een landschap van het ongewisse. mistige verten, verstomde beelden verstrengeld, lui te onderscheiden in twee gedachten, schaduwen van ons maar verder tot elkaar de maskerade van de maan in kuisheid vermomd…

de vele vormen van gemis zijn de grillige scherven op ongebaande paden leidend langs kantelende beelden van onvermijdelijke verliezen schrijf met woedend hart scherp alle zintuigen aan open onwillige vensters niets blijft onbeschreven het is bijna tijd…