Alle inzendingen over golven

Waar land langzaam loopt Ten eind’ en ergens Ver vooruit haar vorm verlaat Daar waadt in’t wilde water Een gestalte Met grijs en grauw gelaat Die eeuwenoude eenling Die kromme reuzenrug Hij gebaart de golven Vlug te keren terug Waar land langzaam loopt Ten eind’ en ergens Ver vooruit haar vorm verlaat Daar waadt in’t wilde water…

namen opsomt en de haar eigen ezelsbruggetjes om te onthouden in het Nederlands zelfs als ik haar lippen bedek Met kussen en strelen van haar G-spot zij als een raket omhoog schiet uiteenspat tot de verste einders verlegen in mijn armen schuilt Excuses zoekt in zweet en tranen vanwege het zoutgehalte van de zee Vervolgens horde over de golven…

drenkeling navelstarend achter geheel omringd door bovendrijvende gedachten zwemt hij richtingloos rond klemt zich dan vast aan zijn levenstaak lijkt niet te beseffen dat ook dit een gril is van weer voorbijgaande aard dat er nog genoeg tijd over is om niet zomaar weg te kwijnen in deze zelfgekozen binnenzee wijl hij drijft op golven…

Er is een land waar illegalen thuisgekomen zijn, verdreven overlevenden, eeuwig onderweg, drijvenden die wilskrachtig streden in de golven van de ruwe zee, zoekend naar houvast hoop zagen varen, zingend ten onder gingen in het tumult van water, wind en regen, door smekende blikken gedrevenen die grensoverschrijdend streden vasthoudend…

vandaag sta ik aan zee en zie hoe golven doen alsof de wereld niet veranderd is nu ik door mij en jou verlaten ben blijf toch... smeek ik de zee die zachtjes uitwaaiert over het strand waar krullend schuim gelaarsde voeten streelt naar terugtrekkend water strek ik mijn handen uit tot de verbinding is verbroken en voetsporen zijn uitgewist…

de ganse dag al klagen de winden bij tij en bij ontij stuifsneeuw tolt rond met een onbeschrijflijke snelheid buien hagel striemen met geweld vanuit een kudde razende wolken de weinige meeuwen ineengedoken hun neus in de wind altijd maar de wind die huilt tot oren tuiten die golven doet wentelen en uiteenspatten die sneeuw in 't zand…

Wanneer dit mollige ronde zeedier hoog boven de golven uitspringt maakt zijn plompe gestalte een sierlijke zwaai beeldt de onvatbare vrijheid tussen wolken en schuim van het gladde lijf daalt sidderend zoute nevel waarin dwergregenbogen vluchtig de lichttaal spreken die eens meehielp de aarde tot leven te brengen nog in de verste toekomst…

Een blauwe maan dwaalt eenzaam over nachtelijke velden de strandjutter vertelt zijn zeewaardige verhaal over woeste golven merkwaardige helden avonturen in de nacht had hij niet zijn trouwe vrienden was hij misschien net zo gek geworden als al die vreemde kinderwensen of liep hij door verlaten straten in plaats van over eenzaam zand…

eindeloos ver, komen golven ruisend, over het strand dat glinsterend als kristal de koelte graag ontvangt een witte slinger van plezier spoelt over kiezels en rotspartij kust kleine kreeftjes, en stoeit met het gifgroene wuivend wier, daar waar het zijn einde vind huppelend als een spelend kind spoelt schuimend het water door tot waar…

Al word je van het gezang van een nachtegaal kierewiet En doet een synthesizer je denken aan de zee Dein je mee op de golven vol met noten Al sta je te trillen op je benen Al slaat je hart een slag over Het is het ritme dat leidt Je voelt je daardoor bevrijd Soms wordt het ritme de muze Het neemt je mee Mee naar een andere wereld Je…

Hij bracht de kleuren van de papegaaien en de regenbogen onder woorden, soepel als een lasso, hij zalfde ons met de zachte golven van zijn geurige lichaam, terwijl aftakeling hem tergde als een gifslang in zijn bloeds- omloop, bleef hij tot zijn laatste adem poëzie halen uit het diepst van zijn longen, de gouden blaasjes naast het gouden hart…

de wind fluistert je naam in het ritmisch bonken van mijn hart het scandeert de woordenpracht in het maanlicht voortgebracht het is nu leeg op het warme strand dat wacht op de koelere nacht die de liefde zal verzwelgen als de golven uit de zee die de lucht zal bestuiven als de vlinders om mij heen die de bloem zal ontsluiten voor jouw…

nauwelijks een woord te zeggen onder het hemeldak zijn geheim dat moment is van mij, van mij alleen onder lichtblauwe ogen torent de tijd om me heen tot in de geboorte van de ochtend zon, maan en sterren geven vernieuwde kracht om het gewicht van de liefde te dragen geliefd bij jou dat laat soezen en dromen wat ik durf te dromen gouden golven…

De glans van ongekende stilte was het feit van getrooste golven vol gelach waarin de kwetsbaarheid van het gesloten hart eindelijk werd geopend door de stralen van onafhankelijke woorden.…

We lopen door de duinen heen, het is lang geleden, dezelfde lucht, dezelfde golven, dezelfde halmen, knikkende zeepaardjes in de wind, daarbuiten de zee waant zich alleen, dezelfde kinderen hand in hand, maar anders, wikkend en gewogen op het inwaarts land, blootgesteld aan kritisch zand, daarboven de zeewolven, grijs van de tijd…

Om golven te stoppen. Vlammen huizenhoog aan rieten dak gevreten, maar een muur van vuur stopt een kogel niet. Jongedame werpt beelden van een stervend staatsman als een kind en traant als moeder die haar kind niet voeden kan. December, januari. Zij werden tot warmste maanden, maar zonder warme handen.…

stappen de aarde rond gereisd als Lemster geboren dat gevoel raak ik nooit meer kwijt op mijn vaste stappen die ik zet met fatsoen anno 2011 (maar dat gevoel, dat begrijp jij maar niet, begrijp me niet verkeerd) vaandels waaien hoog de haven rookt blijde akkoorden boven alle klepperende klanken de zee van mijn hart die leeft op zilveren golven…

vanuit de zilte wolkenzee met de voeten vast omsloten spoelde jij mij aan in ruisende stilte herkende ik jou zag ik golven in je ogen indrukwekkend jouw lieve glimlach hart werd zonneklaar een lied bezongen in woorden van diepzinnigheid met wuivende zwarte haren en door de poriën van je zwoele lichaam druppelde je mij naar binnen zeilend…

Ik voel de wind van een herinnering de sterren die over ons waakten slechts het ruisen van de golven onze lippen die elkaar zachtjes raakten En plots klapte de hemel wijd open het werd helder licht bij volle maan onze zielen smolten vurig samen we zouden elkaar nooit meer laten gaan Maar na jaren van tropische hitte bereikte hels onweer…

De golven namen het zand mee. Kleine kindjes bouwden zandkastelen. Ik keek om me heen en zag er velen. Jongetjes die met hun vader aan het voetballen waren, En moeders met hun dochter in bootjes aan het varen. Zo stom vind ik het van mijn ouders, Dat ze gingen scheiden.…

Veerkrachtig geloof is een zwak zuchtje dat al dansend voortzweeft van bloem naar bloem omhoog zweeft _ de wijde lucht tegemoet waar verrassende vrijheid wenkt door ruwe stormwinden geslagen wordt vermoeid op brullende golven neerzakt onder vernielzuchtig schuim verdwijnt bijna zinkt maar stootsgewijs verder drijft lang ronddraait - tenslotte…

Geen witte bollende zeilen vriendelijke wollige schapen zwevend weidend door diep blauw maar rollend grauwe golven donkere draken blazen koude adem spuwen vuur over verdronken land flets waterig schijnen lichtstralen zwak pogend herinnering te bewaren worden door jagende schaduwen gewist die ’s avonds licht steeds vroeger vervagen dat ‘…

In hart en gedachten strooi ik stralen over stranden om de duisternis te breken schaduwen schetsen mijn pad achter de einder baart een jonge storm nieuwe golven het deert mij niet dit strand biedt tomeloos onbegrensde vrijheid.…

Ons bootje was haast gezonken door de woeste stormen De zee was heftig, de golven hoog en krachtig, akelige vormen. Mijn ziek brein maakte hem tot mijn grootste vijand De grijze, vervormde nevels trokken op en ik werd iemand.…

De vraag die mijn benauwde hart zo tart: wanneer verdrijft de Zon het wolkenpak, waaruit zo plotseling de storm opstak die mij, door golven overspoeld, benard in het woelige wateroppervlak deed grijpen naar een halm, die ik, verstard op zoek naar redding, gretig voor mijn part, aanzag als vlot, een hand die Hij uitstak.…

saffraan kleurt de oogst van zonnebloemen de geur van nootmuskaat doet je naar huis verlangen ver weg in warme regens van salamanders, zeg je dronken van het land, het koren de bloemenhuid in Pruisisch blauw in de toppen van de bomen zie ik je wolkenkruin je voeten dansend op de golven ga oogsten, het koren is rijp kinderen…

Daar komt al een beeld en het beeld zegt dat ik je belichten moet, al spring ik daarbij in zoiets algemeens als water misschien wel op een rots, geen ironie, rechtdoorzee, niet dat dociele, en geen zwembandjes, we willen: echte golven!…

Golven van herinnering zijn geen zee te machtig, zij kennen geen paniek en bewaren alle rust. Omdat stroming voorbij de kromming begint en geleidelijk aan mildheid wint. Omdat wolken het luchtig opnemen en verdwijnen met de westenwind.…

te midden van wiegende bladeren op het ritme van gedempt geluid voelt het licht de schaduw naderen drijven golven hun laatste rimpel uit er is geen dagvullende volheid de stilte is een teken aan de wand zo snijdend stil, zo wijdverbreid geen leegte is er tegen bestand het nulpunt is reeds lang verlaten getuige de verkalking van het been…

Als een olievlek op digitale golven verspreid zich op het eerste oog een ongelofelijke tekst die bij nader lezen een intrinsieke aanzet geeft tot het oplossen van de huidige krediet-crisis Waar èèn zaak, èèn man sterk in kan zijn; waaruit het gehele midden en kleinbedrijf geloof, hoop en kracht uit zal gaan putten waardoor het de liefde…