Alle inzendingen

in de storm van verrukking waar lust gaandeweg de vorm verliest van een passend antwoord is het zoeken naar copulatie een wonder wanneer men het gebeuren voor waar aanneemt leeftijd naar jaar, het spel is nimmer uitgespeeld, wel draaien de wijzers van tijd op een zacht normalistische wijze trager dan toen wanneer de coïtus standvastig…

* Reactie op Maartens razendsnel sonnet van vandaag * Ben zeer benieuwd wie dit vers heeft geschreven - oorspronkelijk, want dit is tweedehands - of geef je hier Anonymus een kans zijn kunst te tonen in een tweede leven? Het moet wel van na twintig dertien zijn er staat - en ik citeer, als dat ook mag - geen koninginne-, maar een koningsdag…

en toen ik even aan je dacht zei iemand dat je er niet meer was spoorslags vertrokken zonder dag en zo ging het steeds opnieuw als ik aan iemand dacht die er plots niet meer was en toen ik even niet aan iemand dacht zei iemand dat ik er niet meer was een onverhoeds vertrek zonder dag en zo gaat het steeds opnieuw als jij aan iemand…

waar jij neerdaalt breekt lucht open zingen trappen hun zwijgende lied een hand — vogel, vlam, geraakt en weer verdwenen jij, zonder grens, schenkt ademen in glinsterend goud wij, verloren in jouw lichte dwinging, zwenken als bladeren in de adem van dromen leven aangetikt, wakker gedanst op de stroom van wat geen einde kent…

dan is daar het moment dat voorheen slechts bestond in verborgen gedachte aan het zicht onttrokken het huis te verlaten de ochtend aan te vangen in weerwil van tijdstip gebonden aan plan of plaats van alles wat klopt wat leeft zodra het beweegt zo tastbaar is alles wat ooit met spreken begon…

sprokkel elke dag wat momenten bij elkaar die voor jezelf zijn…

mijn staat van leven laat mij zijn, laat mij liefhebben de klank, het spel – niets is te veel het ritme uit verre landen vrijheid in het verschiet het leven als spel – zoals ik het zie in stilte groeit een zachte kracht als een toverspreuk, een wereld die lacht een vlam die door de ziel gaat waarvoor woorden niet bestaan het sein van…

Onder de bomen waar het licht schommelt in schaduwen en de wereld draait, nog altijd, adem ik langzaam het heden in. Ik ben nergens, of onderweg, een lege plek in het hoge gras, een kano schuivend onder de maan waar de rivier de nacht kust. Geef me je hand- ik wil kijken naar de beweging van je lippen en denken aan de warmte die blijft als…

Er ruist een zachte adem door het lover, de dauw ligt zilverstil op elke steen. De zon, een jonge bloem, breekt langzaam over het veld, waar alles wacht, onzichtbaar één. Een merel zingt zijn eerste, heldre zinnen, de lucht wordt blauw en trilt van nieuw begin. Mijn hart, een blad, mag in het licht beminnen de stilte, en de vrede diep vanbinnen…

Ik wierp mijn koffer in de kuil en sprong hem na -- terug mijn jeugd in.…

nog heeft zij dat schuchtere het plotselinge groeien naar verblindend bloeien in een richting die lichtvoetig over problemen tippelt en toch adviezen geeft die het leven op een sprankelende manier aanspreekbaar maakt haar lach en ogen verwelkomen jou maken je woorden lichter in hun vlucht naar waarheid en sterken jou naar…

als je groot en klein vergeet grijp je zo maar naar de zon of sta je op ’t puntje waar alles echt begon dan kun je op je eigen verwekking neerkijken als was ‘t de oerbron voel de kille streling weer van die ene hand door jouw lichtjaren heen of knikker de sterren in ’t zwarte gat van ijdel heden waarschijnlijk ga jij je dan wel…

De week die zeven dagen stilte scheurt En lang in mij de uren telt Met het heelal de grens, dit bekende hoofd Tot gestalte verwant. De mummies van de adem Onwaarschijnlijk in het kruis van geen besef Onder dezelfde tong herkend de uiteinden Van lichaam en haat, de wazige naald Dodelijk, lesbisch aan mijn lichaam. De late eenvoud van de meester…

Mijn Koningsdag was heftig, mag je weten In feloranje feestpak uitgedost De hele dag uitbundig rondgehost Een versje schrijven was ik dus vergeten Gelukkig kon ik gister half bezopen Dit snelsonnet nog op de vrijmarkt kopen…

Verse Lauwerblaadjes om de hoofden van Neêrlands dichterhelden - Is men met ontroerde schreden In der muzen hof getreden, Vol van wijding, zoals ik - In dat heilig ogenblik, Dan is zeker de eerste plicht, Die ons vol gemoed verlicht, Hen, die daar in glorie tronen, Lang erkende muzenzonen, Uitgelezen dichterschaar, Zeet'lend om het…

Liggend onder een immens hoge spar sper ik effe met mijn eigen geleefde leven laat ik de hoogte-, diepte-, pijn- en fijn-punten van mijn zaligheden en (on)zekerheden helemaal los laat ze, laat het bezinken, inklinken mijn ziel neemt nu een hoge vlucht maar raakt niet meer gewond, verwond langs de stam met vele kale takken en diverse levens-ongemakken…

Waar waarheid in fluistertaal spreekt alleen en eenzaam aan de oevers van in zijn bed gedroomde rivieren door dwaasheid die zijn ziel ontdekt beleeft hij in het idioom van de nacht nieuwe essenties van het woordenspel korte woorden die voor vibraties zorgen uitgesproken met hijgend vitaal stemgeluid hij penetreert nu dieper in zijn liefdesdroom…

De opperboerenhofsteewachter staande voor de vrije uitloop van de honderdtwintigduzend kippengaashatende hennen zag dat zij stekeblind als mollen achter hun wammes waggelden en door orendoof gekakel hun poortwachter te grazen namen in de orde van het pikken scheelt dat één twee eitjes niet al is het zonder ruggespraak of last heel moeilijk…

De avond spreidt een zacht gewaad van purper langs het stille woud — de wind, een fluisterende troubadour, zingt lenteliedren tot de wolkendou. De beek, een traan van licht en tijd, glijdt door het mos als een herinnering — elk bloemhoofd buigt, een tedere schuchtheid, naar ’t gras dat geuren ademt, diep en zwijgzaam.…

In de wijdheid van den dag, uit zuiver goud gegoten, ligt vol met donkren drank gelopen die overlopend ’t hart bedropen en ’t goede licht geblust heeft, ongenoten. Ik waad door slaap, de diepe watervloeden waarmede Noah overweldigd werd, gelijk; de oogleden zwaar, de ledematen haast ademloos, en neergelaten; door de ingewanden zonder dam noch…

Kleine held, op fiets zo licht,
zweeft door ’t heelal, een sterrengezicht.
Geen knal, maar zachte trap,
de maan is klein, de hemel wijd open. Voorbij planeten, groot en klein,
de sterren twinkelen, ’t is fijn.
Een droomreis, zo oneindig klaar,
een kind op de fiets, wonderbaar. Geen verdriet hier, enkel lach,
fietsend door de sterrenpracht.
Zo klein…

Ergens tussen de eerste tram en het laatste nieuws schuift de dag als een jas van vreemde stof om mijn schouders. Iemand lacht in een andere kamer, ik hoor het als een echo in een lege inbox. De regen valt, zacht als een vraag die niemand stelt, op ramen vol vingerafdrukken en plannen die niet doorgaan. We oefenen in verdwijnen: achter schermen…

waar eenzaamheid zachtjes bloeit en stilte door de kamers groeit komt zij als zon op iemands dag met warmte, woorden, zachte lach een bloem van zorg, van trouw en kracht die zelfs in schaduw vreugde bracht ze opent harten, geeft ze geur — De Zonnebloem, een stille fleur met huisbezoek en luisterend oor een wandeling, een praatje, steeds…

Dode bedwantsen. We lopen dus geen gevaar -- Toch gaat het jeuken.…

’t opgetrommelde beertje (uit energetische analen) maait de scherpe kantjes ervan af en ‘t zuigt ’t gras diep in de zak met geperverteerde vracht ook is ’t vijgenblad te nat om verdraaid in de wind aangetrokken te worden al herhalen de naalden hun roterende ballade met contrapunctie en appels met noten collationerend diep…

ik zag de wind zijn regendromen tegen de couperamen leeg gooien het geluid verhoogde de warme intimiteit van het drúkke treingebeuren dat in uniform zijn rust leek te vinden wel neemt het respect voor de medemens bij een aantal pasagiers af en de redelijke norm wordt al snel overschreden tolerantie uit een goed stel normen…

Los van de oever draagt de rivier mij verder dan mijn verlangen Ik volg het landschap als aderen op een oude hand, waar water, zingt over stenen zonder naam. Mijn voeten zijn moe, mijn hart blijft vragen waar het stroomt, en wie ik word als ik loslaat. Lucht hangt laag en blauw, als een zachte belofte die nog niet is verbroken, vogels…

Franciscus, hij is maandag overleden Voor veel gelovigen een hard gelag Maar constant al dat ‘nieuws’ de hele dag De stroom nietszeggende bijkomstigheden Die nutteloze feitjes, hou toch op Ik wil niet meer, waar zit de pauzeknop?…

Stil zit ze, kijkt voor zich langs hare wangen rood, haar vingers bewegen zich op hare benen bloot. Haar lichte haar is stil, de ogen zijn niet te zien, haar borsten staan stil, niets te geschien. Onder haar kin is rood - warme schaduw, en in de lichte schoot donkerder schaduw. --------------------------- uit: Verzen (1890…

Zelden heeft de sprong van een panter ook maar iets van dezelfde sprong door dezelfde panter, wanneer niet zoals gewild door die panter zelf. De dolfijn die voor het schip uit zwemt zwemt net zolang voor het schip uit, tot er geen sprake meer is van een dolfijn die voor het een schip uit zwemt. En zo zal het je gebeuren, dat je nauwelijks…