Alle inzendingen over verdriet

Oudere jongeren wonen nog thuis Een eigen stek is onbereikbaar Ongemerkt kruipen de jaren voorbij Spaargeld verdampt door dieverij Een huwelijk met kinderwens blijft uit en verdwijnt in het niet De piramide staat op z’n kop Dit land sterft uit in stil verdriet Onze landsbestuurders falen Ze dreutelen en dralen Verstoppen zich achter…

O, spreek mij niet van liefde, Van vriendschap en van trouw; Die zijn al sinds lang overleden, 'k Ben lang er al van in de rouw. Neen, spreek mij van 's mensen ellende, Van al zijn kommer en nood, En hoe hij zijn broeders leven Verbittert, - dan lach ik mij dood! --------------------------------------------------------------- uit: Immortellen…

in het laagland terwijl de zon twijfelend het hooglied van de zomer voor ons zingt - wij spelen en dansen als een kind - beloert ons liefdevol de donkere vogel van het verdriet zijn klauwen ingetrokken nog zijn vleugels nog niet uitgespreid de kraaien blijven krassen maar vallen hier en daar al uit de lucht en de nachtegalen…

Onder glanzende druppels ziet de vensterbank zwart van schimmels, stuifmeel en vliesjes eten ze, geplakt op een bed van honing- dauw uit de lindebomen Ik zit vast in verdriet niet wetend waarom ... Laat je lippen kleuren ... blijf niet langer treuren ... maar verlicht je dag ... met gewoon een lach zingt zijn warme stem in mijn verdriet…

Het was me het weekendje wel het weekendje DEBENELUX DEutschland, BElgië, NEderland en LUxenbourgh Snoezelen aan de Moezel DE Soezelen door de Ardennen BE Snelle Jelle tot Zuid-Limburg NE Smikkelen in Restaurant Echternach LUX Ons land en buurlanden zijn als vrienden niet op afstand maar zo dichtbij, dus ook voor een weekendje zo bezoekwaardig…

Kom ik droog je tranen, jij hebt al genoeg leed meegemaakt. Zal ze een voor een betoveren, zodat je eindelijk opnieuw in jouw hart kunt worden geraakt. Dat jij s’ avonds ziet dat de sterren ook voor jou weer schijnen, met op de voorgrond een fel gekleurde maan. Je aandacht in de morgen aan zingende vogels mag wijden, of zomaar in pyjama…

Mijn eenzaam hart weent stille, Niemand die ’t voelt noch ziet, Dwarrelt neer als blaadren van bomen, Onzichtbaar voor wie niet ziet. Weemoed over tijden uit ver verleden, Toen ik nog vol in ’t leven stond, Geen gedacht had aan herinneringen, Louter leefde in het hier en nu. Had ik toen geweten wat ik nu weet, Was voorbereid wat kome…

Er waren fraaie melodieën instrumenten met bijzondere geluiden bij een smeulend kampvuur om de overwinning te vieren gaf je mij een boek vol kansen je danste als een honingbij zoeter dan de zoetste terwijl de zon brutaal onderging in het diepe huilen van de nacht bracht ik je terug naar de roeiboot en we dachten dat er vrede zou komen…

Hij lag eenzaam in zijn bed, Dacht aan degeen hij mist, Die ene die hem geven kan, Die hij zo heeft bemind. Als hij beî z’n ogen sluit, Ziet hij die ene als was Ze hier naast hem in bed, Wat hij al zo lange mist. Als hij dan z’n ogen ontluikt, Is die ene er niet, Is de plek naast hem leeg. Bleven zijn ogen maar dicht, Was die ene…

lange gangen met rijen deuren witte muren hier en daar een fleurig schilderij achter elke deur woont verdriet en pijn soms komt blijdschap even op bezoek de laatste wachtkamer voor een lange of korte tijd…

Duizendtallen oceanen Zijn in 't eindloos wereldmeer Van mijn bittre weemoedstranen Slechts een droppel en niets meer. Honderdduizend eksterogen Doen de zwerver minder smart, Dan het branden van mijn ogen, En het smachten van mijn hart. Tachtig uitgevaste leeuwen Om het leger der hijëen, Kunnen samen nooit zo schreeuwen, Als ik huil…

zullen ze ons ooit belagen de donkere dagen de dagen zonder golfslag zonder zon de dagen van uitgeloogd verdriet de dagen dat we vroeg gaan slapen zonder ons af te vragen waarom zullen ze ons ooit belagen…

Geluksmunt in mijn jaszak, glad van hoop, Hamsa-hand tegen alles wat ik niet kan zien, Boze oog dat waakt terwijl ik slaap, Vierklaver geperst tussen bladzijdes van een oud boek. Hoefijzer boven de deur, krom maar trouw, Gelukskatje zwaait zichzelf moe op de vensterbank, Dromenvanger vol dromen die niet van mij zijn, Scarabee eeuwenoud…

de wolken hingen zo laag dat ik er met mijn vingers doorheen kon strijken. de sterren — zo zichtbaar, zo zichtbaar dat ik ze kon tellen, één voor één. alsof ik ze uit de lucht kon plukken, als vlooien uit het zachte vel van de wolken. maar ze bleven hemels, magnifiek, fragiel, onmisbaar in het dromen over het universum. de wolken — vochtig…

Ik walg nu van die dagen vol van zon, Van die zon zelf, die niet wil ondergaan; Wanneer het nacht was zou ik naast hem staan En zeggen: Vriend, 't was waar, eerst nu begon Mij 't leven, àl wat ik eertijds verzon Was logen, wat ik zei van zon was waan, En van genot en liefde, - maar, welaan, Vergeef mij dat ik zó dwaas dwalen kon. Dan…

Zit op het terras met vele mensen om me heen, hoor de drukke stemmen maar herken er geen één. Mijn ogen proberen smekend ergens een houvast te vinden, maar ze blijven slechts alle kanten opspringen. Gedachten gaan vervolgens hun eigen gang, laten beelden zien waar ik zo naar terug verlang. Ik kijk in een innerlijke spiegel, ik kijk door een…

Soms lijkt alles moeilijk zwarter dan de nacht je voelt je leeg van binnen meer tranen dan een lach Verstikt door boosheid en verdriet verloren je ziet het even allemaal niet Een deel van een groot geheel maar o zo klein en nietig het liefst zou je er even niet zijn je voelt je te verdrietig Maar binnenkort wordt het weer licht zullen…

overvloed zit ‘m vaker in ‘t gebrekkige van de weinige woorden waar tsunami’s meestal tot in elke lettergreep overlopen van verzwegen gevoelsoorden iedere geplaatste strofe ieder beloofde land roept vragen op roept zeeën van ideeën op zwart en rood en… de dood ’t einde van ’t lot de pijnlijke liefde en de verdwenen schoonheid van…

de oude en moegestreden huid dat vuil over de dekens kruipt wijst af tot voorbij de laatste snik wanneer de wilskracht ’t vertikt laat de wrangheid van ’t chagrijn neerdalen als ’n snotterig venijn want niet weten verschoont ’t verstand de vrucht verdroogd, ’t vel verbrand ’n nacht losgeslagen in de tijd de zon verbaast wat zij benijdt als…

Schoon, maar los en ongestadig Is het lieve Lenteweder. Gistren lachten al de bloempjes, Al de kruidjes op de velden. Zachtjes blies het westenwindje Zijne adem door het lover. Lieflijk vloeide 't zilv'ren beekje Langs, met lis bekroonde, zomen. Alles lachte en alles…

Van ál de tranen, die mijn wanhoop schreide, Zijn de allerdroefste voor mijzelve niet, Doch voor uw ziel, die gij zo laf misleidde, Uw arme ziel, die gij zo vals verried. Gelijk een lam, dat, in een wilgenweide, Tevreden graast, tot lokt een fluitelied Van herders vijand naar de zompe-zijde En 't lam zinkt weg, verraden door het riet…

Laat mij maar gaan Het is voorbij Je hebt me toch altijd laten staan Ik wil niet meer Je belazerde me keer op keer Het is over Je bent er niet meer voor mij Laat mij maar gaan Met al mijn verdriet Wat jij toch niet ziet Het is over Al denk jij van niet Laat mij maar gaan…

Helderblauw is de hemel De aarde in jeugdige dos, En het bontste gewemel Speelt in 't luchtige bos; Ach mijn hart is een droefheidsbron, Nimmer straalt er de lentezon. Waar 'k mij wend, is er leven Ener bruisende jeugd, En het vurigste streven Naar de vluchtige vreugd. Ach mijn hart is een droefheidsbron, Nimmer straalt er de lentezon…

De dragers, de dragers treden zo hard. Hoe vaak droeg ik u in mijn sterke armen als een vogel verschrikt, in netten verward, met bang fluiten en schriklijk alarmen. Nu, vreemdige kerels, voor een slok en een munt sjorren, sjokken, en stappen hoogluid, als slagers versjouwen gespleten rund en dragen 't de slachtplaats uit. Wee! dat mij…

Even als voorverleden jaar Brengt de lente een zwerverschaar Die hun lied doen horen. Luid weerklinkt hun blijde toon; Ach, één stem, zacht en schoon, Mis ik bij die koren. Even als voorverleden jaar Schitteren bloemen waar ik staar, Rijk in geur en kleuren. Ach, de schoonste uit mijn gaard, Meer dan de and’ren saam mij waard, Mag ik niet…

We dansen, stampen onze tranen de vloer in -- en huilen samen.…

zo kwam je in ons leven maar moesten jou veel te vroeg laten gaan met gebroken hart hebben wij jou aan Moeder aarde toevertrouwd daar waar jij vredig lag, tot eergisteren hebben vreemde handen grafschennis gepleegd jouw voor altijd laatste rustplek verstoord, kapot gemaakt ons hart breekt opnieuw wat voor onmens doet zoiets wij gunden jou…

Mijn vader was van prikkeldraad Zijn grafsteen is van hard graniet Hoe moet ik door het leven gaan Geklonken in versteend verdriet…

Ik word overspoeld en zink weg in de diepte -- van eigen echo's.…

doorheen de verlaten straten van de stad bij nacht ben ik op weg naar huis, ik, verdwaald reiziger het is een warme nacht, stil en zonder vijandigheid en toch broeden eenzaamheid en pijn donkere plannen van wanhoop en angst ik ben op weg naar huis, doorheen mijn stad dwalend in sombernis en gelatenheid dralend, achtend op een teken van God…