Alle inzendingen over verdriet

Duizendtallen oceanen Zijn in 't eindloos wereldmeer Van mijn bittre weemoedstranen Slechts een droppel en niets meer. Honderdduizend eksterogen Doen de zwerver minder smart, Dan het branden van mijn ogen, En het smachten van mijn hart. Tachtig uitgevaste leeuwen Om het leger der hijëen, Kunnen samen nooit zo schreeuwen, Als ik huil…

zullen ze ons ooit belagen de donkere dagen de dagen zonder golfslag zonder zon de dagen van uitgeloogd verdriet de dagen dat we vroeg gaan slapen zonder ons af te vragen waarom zullen ze ons ooit belagen…

Geluksmunt in mijn jaszak, glad van hoop, Hamsa-hand tegen alles wat ik niet kan zien, Boze oog dat waakt terwijl ik slaap, Vierklaver geperst tussen bladzijdes van een oud boek. Hoefijzer boven de deur, krom maar trouw, Gelukskatje zwaait zichzelf moe op de vensterbank, Dromenvanger vol dromen die niet van mij zijn, Scarabee eeuwenoud…

de wolken hingen zo laag dat ik er met mijn vingers doorheen kon strijken. de sterren — zo zichtbaar, zo zichtbaar dat ik ze kon tellen, één voor één. alsof ik ze uit de lucht kon plukken, als vlooien uit het zachte vel van de wolken. maar ze bleven hemels, magnifiek, fragiel, onmisbaar in het dromen over het universum. de wolken — vochtig…

Ik walg nu van die dagen vol van zon, Van die zon zelf, die niet wil ondergaan; Wanneer het nacht was zou ik naast hem staan En zeggen: Vriend, 't was waar, eerst nu begon Mij 't leven, àl wat ik eertijds verzon Was logen, wat ik zei van zon was waan, En van genot en liefde, - maar, welaan, Vergeef mij dat ik zó dwaas dwalen kon. Dan…

Zit op het terras met vele mensen om me heen, hoor de drukke stemmen maar herken er geen één. Mijn ogen proberen smekend ergens een houvast te vinden, maar ze blijven slechts alle kanten opspringen. Gedachten gaan vervolgens hun eigen gang, laten beelden zien waar ik zo naar terug verlang. Ik kijk in een innerlijke spiegel, ik kijk door een…

Soms lijkt alles moeilijk zwarter dan de nacht je voelt je leeg van binnen meer tranen dan een lach Verstikt door boosheid en verdriet verloren je ziet het even allemaal niet Een deel van een groot geheel maar o zo klein en nietig het liefst zou je er even niet zijn je voelt je te verdrietig Maar binnenkort wordt het weer licht zullen…

overvloed zit ‘m vaker in ‘t gebrekkige van de weinige woorden waar tsunami’s meestal tot in elke lettergreep overlopen van verzwegen gevoelsoorden iedere geplaatste strofe ieder beloofde land roept vragen op roept zeeën van ideeën op zwart en rood en… de dood ’t einde van ’t lot de pijnlijke liefde en de verdwenen schoonheid van…

de oude en moegestreden huid dat vuil over de dekens kruipt wijst af tot voorbij de laatste snik wanneer de wilskracht ’t vertikt laat de wrangheid van ’t chagrijn neerdalen als ’n snotterig venijn want niet weten verschoont ’t verstand de vrucht verdroogd, ’t vel verbrand ’n nacht losgeslagen in de tijd de zon verbaast wat zij benijdt als…

Schoon, maar los en ongestadig Is het lieve Lenteweder. Gistren lachten al de bloempjes, Al de kruidjes op de velden. Zachtjes blies het westenwindje Zijne adem door het lover. Lieflijk vloeide 't zilv'ren beekje Langs, met lis bekroonde, zomen. Alles lachte en alles…

Van ál de tranen, die mijn wanhoop schreide, Zijn de allerdroefste voor mijzelve niet, Doch voor uw ziel, die gij zo laf misleidde, Uw arme ziel, die gij zo vals verried. Gelijk een lam, dat, in een wilgenweide, Tevreden graast, tot lokt een fluitelied Van herders vijand naar de zompe-zijde En 't lam zinkt weg, verraden door het riet…

Laat mij maar gaan Het is voorbij Je hebt me toch altijd laten staan Ik wil niet meer Je belazerde me keer op keer Het is over Je bent er niet meer voor mij Laat mij maar gaan Met al mijn verdriet Wat jij toch niet ziet Het is over Al denk jij van niet Laat mij maar gaan…

Helderblauw is de hemel De aarde in jeugdige dos, En het bontste gewemel Speelt in 't luchtige bos; Ach mijn hart is een droefheidsbron, Nimmer straalt er de lentezon. Waar 'k mij wend, is er leven Ener bruisende jeugd, En het vurigste streven Naar de vluchtige vreugd. Ach mijn hart is een droefheidsbron, Nimmer straalt er de lentezon…

De dragers, de dragers treden zo hard. Hoe vaak droeg ik u in mijn sterke armen als een vogel verschrikt, in netten verward, met bang fluiten en schriklijk alarmen. Nu, vreemdige kerels, voor een slok en een munt sjorren, sjokken, en stappen hoogluid, als slagers versjouwen gespleten rund en dragen 't de slachtplaats uit. Wee! dat mij…

Even als voorverleden jaar Brengt de lente een zwerverschaar Die hun lied doen horen. Luid weerklinkt hun blijde toon; Ach, één stem, zacht en schoon, Mis ik bij die koren. Even als voorverleden jaar Schitteren bloemen waar ik staar, Rijk in geur en kleuren. Ach, de schoonste uit mijn gaard, Meer dan de and’ren saam mij waard, Mag ik niet…

We dansen, stampen onze tranen de vloer in -- en huilen samen.…

zo kwam je in ons leven maar moesten jou veel te vroeg laten gaan met gebroken hart hebben wij jou aan Moeder aarde toevertrouwd daar waar jij vredig lag, tot eergisteren hebben vreemde handen grafschennis gepleegd jouw voor altijd laatste rustplek verstoord, kapot gemaakt ons hart breekt opnieuw wat voor onmens doet zoiets wij gunden jou…

Mijn vader was van prikkeldraad Zijn grafsteen is van hard graniet Hoe moet ik door het leven gaan Geklonken in versteend verdriet…

Ik word overspoeld en zink weg in de diepte -- van eigen echo's.…

doorheen de verlaten straten van de stad bij nacht ben ik op weg naar huis, ik, verdwaald reiziger het is een warme nacht, stil en zonder vijandigheid en toch broeden eenzaamheid en pijn donkere plannen van wanhoop en angst ik ben op weg naar huis, doorheen mijn stad dwalend in sombernis en gelatenheid dralend, achtend op een teken van God…

Alle kwaad zou ‘k vergeten, Kon ‘k omzien naar ’t jaar Met zijn dagen zo droef, en zijn nachten zwaar, Met zijn uitzicht op bitterheidsbeten; Enkel noodde ik bedroefden En weldoeners uit Tot een stille bijeenkomst en jaarsbesluit, Aan de haard, waar ze menigmaal toefden. En met broederslag komen Ze in ’t geesten-uur aan: De nóg droeven…

Mijn gouden trofee bracht ik bij je argeloos maar trots je sloeg haar mij uit handen onwetend, maar genadeloos ik treur om jouw karakter…

Spreek over dit leed niet, geef het geen naam. Hoe zou het leven in de helle glans Van uwer ziele goedheid? Als eens mans Oud en verkommerd lijf zal 't zonder faam Sterven, als een die na lang, donker trekken Hief tot uw licht zijn brekende ogen wond, En in het land van uw geluk maar vond Een plaats om zijn dode voeten te strekken.…

Zoveel momenten glijden stil voorbij, een vluchtig ogenblik, door tijd ontnomen. We koesteren wat ooit het onze was, maar toekomst roept ons mee, onstuitbaar stromen. Kijk niet om, de weg voert altijd door, de rivier kent geen halt, geen vaste plek. De wind omarmt ons, fluistert zacht zijn raad, zijn richting blijft verhuld, een wijd mystiek…

In de stilte kan ik jou nog horen, in het donker kan ik jou nog zien. Jouw liefde in mijn hart verborgen, keert ooit terug misschien, Wanneer ik dan opnieuw in jouw ogen mag verdrinken, zweven op die mooie lach. Jouw stem weer in mijn oren zal klinken, die knuffel geven waar ik zo naar smacht. Echter nu moet ik nog alleen verder dwalen…

Ik heb zoveel herinneringen, Als blaadren ritslen aan de bomen, Als rieten ruisen bij de stromen, Als vogels het azuur inzingen, Als lied, geruis en ritselingen: Zoveel en vormlozer dan dromen. Nog meer: uit alle hemelkringen Als golven uit de zee aanstromen En over brede stranden komen, Maar nooit een korrel zand verdringen.…

Het hoorde wel zo, dat ik verdrietig leek, maar -- ik vond er niets aan.…

De wijzer stopt en ik doof het avondlicht. Ragfijn Rank en sober Kruipen mijn gedachten naar een dwalend aangezicht wat ooit had geklopt is roemloos gezwicht Verzachtend glijdt haar glimlach weg alsof ze zegt "doe maar, doof het avondlicht" de wijzer stopt…

Een vrouw die niemand kent Maar aan haar stem zijn vast gewend Van haar zachte inademing en uitademing Zit ze tussen ons, een treurige eenling Met de mistig duisternis buiten het raam En haar gezicht volledig erop nagedaan Ook al haar gevoelens werden gedeeld Haar zuiver hart blijft zonder naam en beeld En wanneer ze stopt, begint ze weer…

Ist alles Weinen nicht ein klagen? Und alles klagen nicht ein Anklagen? Nietzsche -------------------------------------------- Onlangs, en ons lichte schertswoord spreidde Vreugdeglans om 't leed, waarvan ik sprak, Was het plots of diep in u iets schreide En de gaafheid onzer stemming brak. 'Hebt gij dan voor mij slechts scherts en…