Alle inzendingen over Doodskleed

keer verwarmen Ik wil van je genieten nu het nog kan Het afscheid komt steeds dichterbij Je mag je woorden laten strelen dan Drink ik ze in tot het einde nabij is Ik wil je dragen tot het einde daar is Je mag je reis in onbekendheid beginnen Mijn tranen van onmacht in dit gemis Je strijd is nu van jou alleen Vannacht vertrek je in je doodskleed…

De avond was nog niet compleet daar duister draalde bij het roze omzoomde doodskleed van de dag ik zag een zwaluw scherend afscheid nemen en de maancontouren als ivoren schemer plooien in het meer daar bij de oever lag ik kalm te wachten tot het donker daalde…

fluisterend tegen hun schaduwen in de nacht wiegen zij het zilveren doodskleed over de knekelgaarden van hun zijn en ploegen de thuisloze fundamenten van hun geweten onder de secretieën die ze uitscheiden wanneer ze de verzwakten door hun ziekten decimeren die ongelovig starend de wegmolmende waarden aanschouwen op de altaren der…

ik werd weggedreven in een doodskleed en werd gillend wakker in een soort vacuüm ruimte waar nog geen blad of een vlieg binnenkwam, en deze keer stikte ik dus. soms kunt je nóg zo roepen schreeuwen en doen maar dan loopt het verkeerd af, dan kun je doen wat je wil.-…

wakker geworden zie ik al gauw in jouw nauwgegroeide ogen het doodskleed, wit gesteven onontkoombare ongenaakbaarheid links en rechts naast je de liefde, gestadig groeiend hand in hand met de machteloosheid, krachtig slorpend (haast) heilige twee-eenheid goudgevleugelde, voeg me in de dag!…

toen de maan gesmolten was legde zij de eerste steen bouwde een huis van tranen ze ging door de tunnel heen het bidden op boterbloemblaadjes in het gras bleef dag aan dag gelijk tot het graf haar ving met kleine siersteekjes over haar geweven doodskleed en nog weerkaatsten de uitgehouwen wanden zijn stem eloï, eloï, lema sabachtani…

Onbezonnen zijn, het witomrande doodskleed in de knop te sterven. Kweek zoete tranen in een kelk, dag tot dag het brood van schoonheid. Tussen de lippen kastijdt een dorstige ziel ‘Opus dei’ in verwijt.…

Die stilte is al eeuwen lang de nacht en zal voor velen nu nog duren; voor hem of haar die hunk'rend heeft gewacht en maar niet branden ziet de vuren van liefd'en tederheid, van groot geduld - En toch: Hij leeft en zal doen leven wie nu nog in het doodskleed zijn gehuld.…

Bladeren verkleuren, verwaaien met de wilde westenwind; vormen een fleurig doodskleed, ontbinden tot vruchtbare aarde. Vlinders verdwijnen, vogels vertrekken, vluchten voor duisternis en kou; zaden, noten, vruchten vallen, vormen een overvloedig afscheidsmaal.…

Waarom, waarom, de vraag vol van smart De zon brandt op zijn verbrande huid Waarom mijnheer, moest zij sterven De onschuld, mijn voorbestemde bruid Betast door vele handen in de straat De omwikkeling getuigt het leed Haar eens feestelijk bruidsgewaad Nu haar smetteloze witte doodskleed En hoog in de met rook besmeurde lucht Wacht de…

Een spin wacht geduldig in haar web, het doodskleed is reeds geweven. Zomergasten vluchten, de schaduw van de avond werpt zich gulzig op de late dagen alsof de julimaand nooit bestond. Koudvuur van het aangezicht, bloeddoorlopen, koperkleurig, gehuld in de geur van aarde, met een stem hees en treurig.…

ik had gehoopt dat ik kon genezen maar het is geen goede dag vandaag om de dwangbuis uit mijn woorden te rukken als mijn doodskleed nog steeds de muren schildert met luide koningen die wild de maagden begeren in een land waar ik nooit zal komen, zelfs niet met de papiersnippers van mijn testament die onvruchtbaar over eeuwige rust liegen…

Dien niet langer jouw verdwaalde droom en kom liggen zij aan zij Maar alvorens wij ons droeve doodskleed schikken open de gordijnen en laat alle sterren vrij want de maan klimt nu kil en de zon zakt reeds traag aan het voeteneind van onze donzen sarcofaag.…

Snavelhel voor aardedieren, bang voor regen, witte dansers maagdelijke doodskleed aan, gekraaloogd; nimmer zullen wijken zij ruimen met genot de lijken.…

wervelend, dolend door de natuur waar kalme wateren woelig breken met het zonlicht in het laatste uur dat in schemering met stormen vecht die bevroren verdrinken in tranende blikken om de beelden wanhopig tot stoppen te dwingen zodat enkel doffe ploffen in de oren dringen tot ze stil in de geschepte aarde verstikken dat haar doodskleed…

Geruisloos trekt de stoet van dierbaren over de donkere stenen in dit afscheid Een enkele reis in het doodskleed die je naar de halte van leegte rijd... De wolken besluiten je mee te nemen naar het land zonder helse pijnen Een zonnestraal verlicht de aarde waarin je aardse leven voorgoed zal verdwijnen...…

De schrijver Herman Melville eindigt zijn verhaal van de gevreesde witte potvis die wraakgierig een schip ramt waarna het snel zinkt met de woorden en de lijkwade der zee golfde weer voort zoals het reeds duizenden jaren geleden deed dat schone wijde doodskleed bedekt verdronken mensen strijd van leven op dood door alle dieren…

donderpreken Het loof, met twijg en al, van bomen rukkend Zelfs na mijn dood ben ik voor ’t oog een lust De mensen zullen niet lang om mij treuren Mijn dodenmasker geeft de meesten rust Soms hitst de wind mij op, is ‘t uit met zweven En hult de zon de grond in koperen kleuren Dan wèrvel ik de dans van dood en leven Maar hoe dan ook, pas ik het doodskleed…

Mijn mantel, het doodskleed, door de zon verbleekt als het tot mij spreekt, ik stond aan het weefgetouw te luisteren, in wat voor linnen de boodschap was verpakt, berooft de zin in elk schaduwwoord dat verkleurt, doorbreekt het prisma van kristal, de eenvoud van het onbeladen beeld, kenmerk van een zwaan, die z’n ware veren steelt…

Bestijg het diepste punt van de woestijn, te delen met een verkoperde zon, gebeden verbleken in uitgebeend gewas bij verdroogde oases, rode waas verblindt de ogen, gemalen hitte verstoft de horizon, waar een schorpioen de staart doopt in een plas venijn van besluiteloosheid, gif als medicijn, angels verbonden in een doodskleed van…

is de kracht van taal die ruimte schept en gelijkertijd twee mensen nader brengt tussen wie afstand piepend ontsnapt een eigen energie van warmte opbouwt zoals de aarde en de zee van de zon gekregen en van de dichters die in een lied bezingen, dat alles mogelijk is en lijkt Taal ontsnapt aan het eind der dingen geeft elk mens een eigen doodskleed…

De ook dreigende zon soms doodskleden toonde hij als jong broekje die dan tijdelijke bewoonde. De appelplaats en de geuren hem vaak wekten stilzwijgend steeds met overleven MOET spekten. Het wereldtheater zat in zijn hoofd met zinnen tjokvol hoorndol zonder op verlofgaande soldatentendensen.…

En spoedig naakt de winter, Dan zingt geen vogel meer; Dan ligt op bos en vijver Het sneeuwen doodskleed neer. Toch menigmaal in 't midden Der koude winternacht Verneem ik in mijn dromen Die zoete tortelklacht. Ik hoor een werfhond bassen, En 't kraaien van een haan, En 't is me of ik het raatlen Der postkar had verstaan.…

De Aarde lijdt onder een kil doodskleed, strenge vorst heerst ijzig en wreed, ik huiver en hoop want ik weet: straks schenkt de zon weer lente, licht en luister.…

Zowaar ik nu langs de zerken ga en mijn oor terwille ben om in de duisternis het instorten van borstkassen en lendenen van de eeuwen oude ter aarde bestelde lieden duidelijk te horen en waarvan ik weet dat hun doodskleed reeds met de knoken zijn samengesmolten, zie ik in gedachten het beeld van een kaal skelet met hier en daar een stuk…

aanschijn van die mensen was onaards Onder het laatste moedeloze vuur Dat flitsen op hen wierp; sommigen lagen, Bedekten hun ogen en weenden; en sommigen rustten Hun kin op hun gebalde vuisten, en glimlachten; En anderen haastten zich heen en weer en voedden Hun begrafenisstapels met brandstof en speurden Buiten zinnen de donkere hemel af, Dat doodskleed…