Alle inzendingen over avondschemer

Een zwoele avondschemering geurend als gewassen kersen verkwikkend als een bad De rust van de avondschemering tranen lopen over mijn lippen als ik denk aan mijn dromen Eenzaam in de avondschemering rustend op de bank vissen die in de vijver zwemmen Leven in de avondschemering stemmen komen me tegemoet een kind roepend om zijn moeder…

Bij avondschemering warm ik mij aan een vuur de ganse namiddag was het al aan het sneeuwen vlokken vielen dansend, spelend, uur na uur bij avondschemering warm ik mij aan een vuur nooit lag de natuur zo wit en maagdelijk puur en ‘ k hoorde enkel ‘t krassen van de spreeuwen bij avondschemering warm ik mij aan een vuur de ganse namiddag was het…

Als een donkergeweven deken valt de avondschemer in. Zwarte boomtakken als haarvaten vormen medische netwerken. Ganzen aan de horizon haasten zich naar warmere oorden. Al vloeit mijn inkt wat ongelijk, beeldrijk laten patronen hier de hemel op koud marmer lijken.…

nachtblauwe schemer de verduistering van licht dagblauw ontkomen…

Warmte gloeit nog na op mijn terras terwijl op het gazon de kleinkinderen spelen de hond zich door late zonnestraal laat strelen de vissen spartelen door de vijverplas gestaag neigt de zon zich ter kimme kleurt in het westen de horizon reeds rood uit majestueuze eik klinkt nu de eerste noot van de nachtegaal als schone hymne ik zit daar…

Gelijk een grijs geweven deken valt de avondschemer naar benee Zwarte boomtakken als haarvaten vormen netwerken die ook in ons lichaam terug te vinden zijn Ganzen vliegen aan de horizon op weg naar verre oorden Al vloeit de inkt wat ongelijk een beeldrijk oneffen patroon onstaat en laat zo de hemel van marmer lijken Deze ets zal worden verfraaid…

ze houdt niet van het daglicht zo onbarmhartig zo meedogenloos fel ze hunkert naar de avondschemering die geheimzinnige sfeer tussen licht en donker als de dag langzaam afscheid neemt begroet ze verheugd de naderende nacht ze houdt van de nacht het troostvolle donker verzacht de pijn haar nachtlichtjes zijn aan een schemerlampje…

[Haiku] avondschemering zeven meeuwen op de pier onheilspellend wit…

Stil en uitgestrekt als een waaier aan kleuren schemering ontwaakt. Wanneer tijdens vooravond een zon naar beneden komt waarbij zij zich schuil houdt achter wuivende struikgewas Haar laatste warmtestralen beginnen zich te verdampen in het luchtledige terwijl het puur licht nog even zich van haar inspirerende en opvallende kant laat zien.…

Het wazige land lijkt aan de einder op te lossen in de avondschemering het aanstormend licht slaat sterren tegen de muur van gebroken kristallen wij bevinden ons daar tussen dwalende lichten met als einddoel elkaar…

ze is roze en korenblauw zacht en blij haar blik onderzoekt vraagt dan glimlacht ze een ster heb ik zelden zo zien schitteren alles rond haar gloeit als in het zeldzame licht van een avondschemering ze is Bo ze maakt me compleet…

In de avondschemer komt strakjes onze egel nog een egel tegen, liefkoost haar vacht. Van ver wordt de merel antwoord gegeven. Morgen komt de regen waar het gras op wacht. Kindje, slaap maar, kindje, in de avondschemer. Hebt al slaap gekregen.…

Kleurige bomen sprankelen als een vuurwerk op het doek van de avondschemering, uit velden glijdt gedragen door nevelslierten de geur van een oude zomer. Een eenzame schimmel draait het hoofd naar de hacienda waar in stallen een jongen de snaren van zijn gitaar beroert.…

Het ritueel na het werk in het donker op het eind van de avondschemering Het flauwe licht van de lage wolken in 1883, toen de nachten op het land nog zwart waren De boer bukt, hij port uit het wiedsel van de dag een droge geur die blijft hangen in een rookpluim boven de vonken…

laat mij in tinten van aarde en zee voorbij de honderd kleuren rusten in het grijs van de avondschemer en in het zwart van de nacht laat mij vanuit het tepelvormige midden draaiend en cirkelend in eenvoud mijzelf verhalen de zee is mijn oor en het zand - mijn zinnen al het andere gaat mij niet aan…

een verlaten plein in de avondschemering geluidloos overmeesterd door de zachte sneeuw een vermoeide passant die plotseling stilstaat het hoofd draait naar het plein toeschouwer van een verstilde wereld dan wendt hij zijn blik af en herneemt met trage tred zijn reis in de verte krast een vogel…

De avondschemer koester ik, de dag bijna gedaan de nacht nog niet gearriveerd, het één niet meer het andere nog niet. De eindeherfst kleuren zie ik ook zo graag, dat niet echt bruin, of rood, maar onbenoembaar kleur. Of voorjaar vroeg met nog niet zichbaar groen dat er toch echt wel is.…

Tinten en tonen afgedrukt aan de hemel regenboog verschijnt. Wanneer namiddag bijna ten einde loopt en nieuwe avond zich aanwendt, wordt het puur licht stukje bij beetje minder en nadert de schemer waar dichte wolkenlucht openbreekt van waaruit een blauw plechtig wordt onthuld waarin enige zonnestralen zich openbaren. Dat de boomtakken…

Als de avond valt neemt de zon afscheid, verdwijnt achter de bomen Als zon ondergaat, is het een van de bijzonderste momenten van natuur daar hemel ingrijpend verandert: van blauw, onderweg geel oranje naar paars tot rood in zoveel tinten, en zelfs texturen en verfijningen. Het is niet alleen gloed die me aanspreekt maar ook voorbij drijvende…

in de avondschemering zie ik de dunne handen haar porseleinen gelaat het onaangeroerde glas de ziel klopt aan bij het sterke hart dat zich niet gewonnen geeft in het uur van de wolf dwaalt mijn hoofd af naar de waan en de werkelijkheid tot ze vervagen tot een dikke grijze brij in de ochtendschemering verbergt zich de duisternis…

avondschemering - bevers schillen wat twijgen - diner bij maanlicht net voor ik wil gaan, kijkt een libel in mijn lens - ze blijft én gaat mee... © (SABAM)…

Momenten van tijd in een hier opengeslagen fotoalbum De mooiste herinnering in meervoud in mijn vitrinekast Volop trots, in het licht, achter glas momenten van ervaren van toen en ooit hebben gedaan Matroesjka's, Toetanchamon bijzonder Portugees en veel Chinees Beer in avondschemering verzameld geheugen, zonder last Vrijheid opent verhoogde…

Leegte bemint een kleine cyclus in het land van het cynisme kraaien de trotse hanen in de avondschemering dat hoort gewoon bij het leven klinkt de echo van het stemgeluid van de narcistische psychiater die zijn portemonnee dichtknijpt met pijn in zijn harteloze ziel anoniem is de schuilnaam van het niets de wilde haren kwijtgeraakt incognito…

De avondschemering boven de tuin en het huis waar ik een gedicht lees van M.Vasalis, schoonheid en verval... Even een traan, het regent en ik kijk naar het natte gras. Alles wat zuiver was, de grond, de aarde, jouw ogen en je haren.…

och, was ik maar als was kneedbaar in elke vorm gedragen in jouw handen verscholen in het donker waarin ik als een sculptuur uit jouw verleden word gekneed gepolijst, gestreeld, bemind en kon zijn zoals jij graag zag och, was ik maar als oude wijn gekelderd met vreugde die in de late avondschemer dagelijks de lust verhelderd zodat…

De avondschemering is gevallen de lucht zo boterzacht in de schaduw van de wind zet ik me op het oude bankje overdenk of ik de dag zinvol heb doorgebracht er mag geen dag voorbij gaan waar ik met spijt op terug moet kijken want dan zal blijken dat ik iemand heb tekort gedaan met een bezoekje een vriendelijk woord of handgebaar maar…

in de avondschemering keren huis en haard tafel en stoel, glas en boek naar hun roerloosheid terug dooft ieder gebaar, zwijgt elk woord sluipt de nacht in de dag versmelten de dingen met schaduw en duister vinden in vage contouren heimelijk rust zo toeven zij onbewogen in het dunne, wazige licht tot de nacht weer krimpt…

weggevlucht uit de verwaaide polder in de nok verscholen alsof weldra de nacht met een honende lach al het zicht wegslokt de aarde schokt en de schittering blokt een nog niet gezette krakende stap beroert de schouders van de trap ik word gedragen op een stille hand door de laatste tijdwaarnemer naar de verborgen achterkant van de gedoofde avondschemer…

Terwijl stadionlampen Hun licht in aanvankelijke Fletsheid op betonnen Muren werpen Zwermt anderhalf uur Voor het treffen een Golf van tienduizenden Spreeuwen in de Avondschemering Die voor alles het Afscheid in zich draagt, Vormen aannemend Die bol en rond zijn Maar ook langwerpig Als een zandloper uitgezakt Legt ze…

lichaam klonteren weggeëbde opeengehoopte herinneringen samen tot een amorfe massa zoals vergeelde foto's in een kille kelder gepropt in uiteengevallen vergeten kartonnen dozen zich gekruld en gescheurd een weg naar buiten wurmen waar de hongerige duisternis wacht en ze opslokt ik raak je kwijt je gezicht wordt een schaduw in de avondschemering…