Alle inzendingen over perkament

De beek is een velijnen blad, een boek, een open letterschat, een gulden labyrint, waarin de vogels komen lezen, dat de wind beschrijft, de wolk, die overdrijft, zet er de stippen en de titeltekens in. ---------------------------------------- uit: Verzen (1912)…

op losse stukken perkament herkende ik jouw woorden tussen resten bloed ze vormden een gedicht ik las de flarden - 'licht' en 'mededogen' - wat paste heb ik naast elkaar gelegd de omgekrulde randen zwartgeblakerd en nog heet braken de zinnen af ze waren doorgelopen ik sloot de ogen en met mijn handpalm heb ik elk fragment bedekt…

Prachtige vlinder je perkamenten vleugels laten licht stralen…

Gekras en geprik, lijntjes en helle kleuren, huid van perkament.…

rond het licht van een campinglamp spelen perkament gevleugelden hun dapper vlinderspel…

gesmoord in twijfel en maakt subjectief, dat pad alleen te gaan over een naakte pagina van het laatste hoofdstuk waarin we werden getroost steeds door een andere lief, eeuwen geluk op perkament wordt soms een mythe, maar altijd cursief, wat niet vergeelt.…

Sierlijke letters flinterdun geschreven verzegelde woorden op perkament bewaard gebleven.…

Ik zal hier nooit meer zijn nu op deze plek ik kan niets vasthouden of vastleggen maar de verandering wordt in trage hanenpoten op het perkament van mijn huid geschreven.…

Hier stond vroeger een gedicht over Adam. Over hoe hij Eva, die nog ongeschapen was, miste. In dat gedicht deed ik wat schamper over de liefde; ik denk niet dat je het mooi vond. Ik gaf Adam de schuld: van het bestaan van verlangen en van de uitvinding van de liefde en van de eenzaamheid. Ik noemde de liefde een 'zoete lege mand' en een …

Vlinder met je perkamenten vleugels. Schoonheid van natuur. Vlieg maar vrij, zonder teugels. Jouw leven is van korte duur.…

Vlinder met je perkamenten vleugels. Schoonheid van natuur. Vlieg maar vrij,zonder teugels. Jouw leven is van korte duur.…

verhaal de verborgen levensverhalen, emotionele verpulvering bij aanraking van het lichaam verhaalt zich handwerken stilzwijgend berusten op perkament…

streelt de warme hand zachtjes over haar perkamenten huid door de kou in de kamer is haar adem nog zichtbaar voor heel even..…

Ik las een perkamenten tijd met gelooide ogen.…

Er was er eens, zo lees ik vaak -ik blader graag in boeken- een koningkeizerbonestaak die zich een lief ging zoeken hij keek eens hier hij keek eens daar hij keek zelfs onder keien oh wonderwel, zo trof hij haar en ook haar bakkeleien van je dit niet goed en je dat niet goed van je zus en zie za zootje totdat hij dacht: “als het zo moet…

pas als de woestijn zijn vlammen uitstoot oases in de zinderende hitte trillend breken kom ik spelen met je geest wordt zand het vloeibaar goud waarop herinneringen weer tot het leven komen dat zij hadden in je dromen ik goochel met je zinnen als woorden watervlug toch sterven van de dorst en het verhaal van droogte op je perkamenten…

Ik lik de regens na een droge tijd terwijl de kanten boorden aan de rand van het water als perkamenten beelden inscheuren. Los rukken ze het verleden, dat als droesem bleef liggen op de onzichtbare bodem van kinderlijke onschuld, en dragen ze op aan de vrieskilte van winterse witheid…

Die steeds aan perkamenten kluift, En perkamenten reuken snuift, krijgt perkamenten kleuren! De gilde juicht, de gilde viert! Hoera! De pet omhoog gezwierd, en nog eens hard geklonken! De blokker ligt reeds log en loom, Gekweld door nare blokkersdroom, met droge keel te ronken!…

naarmate het perkament voller geschreven wordt raakt de inktpot leeg onheilspellend zijn de donkere wolken die zich rond de maan scharen sierlijk kringelt rook gedoofd de kaars niets meer dan de naakte waarheid…

naarmate het perkament voller geschreven wordt raakt de inktpot leeg onheilspellend zijn de donkere wolken die zich rond de maan scharen sierlijk kringelt rook gedoofd de kaars niets meer dan de naakte waarheid…

In wegsmeltend koud winterlicht dwars door onherbergzaam duister uit grijs geruis en vaag gefluister nu de aarde achterover ligt ontwaken de verlaten oorden klinken de verminkte woorden Ik vang ze op het perkament zeef ze uit de klamme nevel loos verdriet en gehoekte wrevel uit laatste wens en testament Ik giet ze uit gebarsten vazen…

lichamen ik dank je voor het meegaan keer op keer langs oevers waar de afzondering loerde gedachten al begraven lagen jij mag pronken met alle hoeden uit de dromenkast, de geest waar iedereen het over heeft ontwaakt in een oud ledikant bloemen smelten in je magere ogen, ze vloeien mij de nacht in ach lieve, ik dank je, hart van mij perkament…

Wie zal mijn vel nog lezen krakend uit zijn voegen alles besloten op het perkament van eeuwig groeien zal mijn huid zich sluiten voor een zee van leven zal ik niet uit de nerven barsten als vochtige ogen de matrijs van het verleden nog eens openen zal ik dan van papier worden op de kantlijn krioelt het van ongeboren poëten…

zo is mij enkel bewaard langzaam maar vast te verwijven in nijver monnikenwerk: bidden en verzen schrijven geel op geel perkament, en mijn hand alleen te verstrengelen met mijn eigen andere hand en in een cel te versterven oud op een houten bank.…

Je haren zijn niet meer dan vlas huid als glas broos als perkament doorschijnend als een schim ben jij terwijl je lacht om een grap van mij Laat ons lachen en vergeten want we weten allebei nog even en het leven is voorbij…

Zo zien mijn arendsogen alles in vogelvlucht en dwaal ik door een tunnel van dramagolven zwevend over het berglandschap van dit nog onvoltooide perkament. Zo beklim ik de horizon en duik in een hemelstorm, spiralend beschrijf ik een ervaringsboog tot waar ik eindig en weer begin…

Je hebt je hart zorgvuldig in perkament verpakt. Het ligt nu als een kostbaar boek in de kast van je borst. Je hoopt, je hoopt dat morgen al een zachte bries, een hand of warme adem het stof zal doen opdwarrelen. Dus je wacht op morgen.…

en het tuinhek kraakt het kraakt tevreden alsof hij wist dat ik jou onder kersenbloesems of over pasgewassen kleren niet meer liefhad ik schrijf hennacirkels op je perkamenten huid blaas de zandkorrels van jouw wimpers toen zuchtte je diep en schoof de gele vlinderring om mijn vinger…

Het perkament van handen, dor en droog van leeftijd, kennen geen tijd, worden niet node gemist. Wie vangt hier al het lijden, een aanraking aan de eenzaamheid? Is het daar, een helder antwoord, een open vraag, zich vastgrijpend in betekenis. Ik zal er zijn, over ouderdom waken: oude handen, rustend in jonge.…

de rover zegt het pleit is beslecht komt laten wij haar vangen tranen moeten opgevangen in de perkamenten plooien van haar huid met elkaar gezind spinnenwebbend negerend het Betlehemkind haar huis schiet deze toren van onteigenen en schijn in gruis zoenende de engel uit Davids huis…