Alle inzendingen over verweerde gezichten

Verweerde gezichten handen getaand eeuwen beschaving maken mij stil deze afstand ondraaglijk het maakt niet uit welke weg je neemt als je maar gaat tot je aanspoelt op de oevers van mijn hart…

Een dichtbundel lezen Is als leven Met steeds een nieuw begin Is als geboren worden Bij elke eerste prille zin Is als sterven Bij elk slot van een gedicht: Een indruk achtergelaten Zoals de expressie bij het verlaten Van een oud verweerd gezicht…

mijn vader is zo juist vertrokken op zijn pak lag een beetje stof in zijn borstzak zat een schrijfblokje waarin hij al veel geschreven had hij leek gelukkig en zeer tevreden was zich nergens meer van bewust zelfs de storm over het strand plooide niet zijn verweerd gezicht ik bevond mij dikwijls in zijn kamer keek door het raam naar de…

Een glimp, waarin het eerste licht als traan geboren wordt, handen verleggen schaduwen over mijn verweerd gezicht, geleefde wraakgodinnen verhangen zich aan gouden ringen, alles afgewogen, blijft zonder gewicht, de maat van kwetsbare dingen.…

zijn ogen tintelen maar achter die tinteling sluimeren de schaduwen die zijn aanzien bedreigen als uitgestelde regen elke vertraagde bui grift nieuwe rimpels in zijn verweerde gezicht toch blijft zijn mond meestal luchtig gebogen schildert hij de zwartste letters nog altijd zo licht mogelijk talloze grijze nuances weven zijn verhaal…

Mijn verweerd gezicht en ik, een spiegel gaapt me aan, als hij knipoogt, is het of ik stik tussen matras en beddengoed, gezworen minnaars van elkaar openen vensters in de avondgloed, verblind de stromen in de buitenlucht, dromen varen uit op mijn verdriet , vertaald de koers als nooit tevoren, verschepen ruimte voor één lied, de ingedaalde…

de bootsman leest de reis van de golven het logboek dat al een poosje bij hem ligt de wilde vaart kreeg een ander gezicht toen hij door complimenten werd bedolven zijn verweerde gezicht sprak met het water dat vele jachten in haar schoot achterliet al werd hij mistroostig toen zij hem verried en hij de klos was in haar groots theater…

groot waren zij, bonkig, oprecht en puur hun verweerde gezichten vertelden van de natuur ze waren niet van praten ze grommelden maar wat lopend, licht gebogen langs veld en wallenkant wisten ze van vogels, vissen en van de gewassen op het land met hun knuisten grof en groot zetten zij het verdwaalde eendenjong terug in de sloot in eenvoud…

gezicht Naast alle anderen is zij de enige Die me verbluft met ruwe gebaren Mijn dwaas hart wil roddelen over haar Maar het werd opgeslorpt in haar kolk…

Een glimp, waarin het eerste licht als stille traan geboren wordt, gedachten verleggen schaduwen over mijn verweerd gezicht, geleefde wraakgodinnen hangen zich aan gouden ringen, alles is al gewogen, blijft zonder gewicht, in de krappe ruime en in de maat van alle kwetsbare herinneringen.…

ik heb de oorlog niet gekend kan ze alleen nog lezen in gebroken oude ogen en van jong getekende verweerde gezichten en slechts raden wie je was en nu bent op die manier kom ik het te weten ik las hun in muren gekerfde berichten wat oorlog nu werkelijk is uit verslagen en nagelaten gedichten al hun vragen waarom ging het mis uit foto’s…

vandaag loopt hij weer over de dijk, ziet de verweerde gezichten van de mensen uit zijn dorp. hun vrouwen waren bloedmooi en echt!…

Sami doen het samen door Arctische kou onder dwang Strijden tegen kille krachten, die heel vaak is heel wrang Gezichten doen sterven verweerd, maar heel sterk echt nooit bang…

Ik heb twee gezichten Één is altijd blij Ik lach, ik ren en ik spring Maar dit is maar een deel van mij Je zegt dat ik zwak ben Dat ik mij aanstel Voor confrontatie weg ren En dat klopt ook wel Dat komt door de andere helft Die met pijn en verdriet Die is alleen van mij De helft die jij nooit ziet…

als een steen zo liggend stil zo aanbrekend als ochtend ooit verweven met naam, gezicht en een eiland achter verre maan reeds dicht in afnemend ogenschijn tot maaltijd, vesper, verweerde koffiekan laat, een sluitend sluierlicht met vertraagde adem gaan…

als een steen zo liggend stil zo aanbrekend als ochtend ooit verweven met naam, gezicht en een eiland achter verre maan reeds dicht in afnemend ogenschijn tot maaltijd, vesper, verweerde koffiekan laat, een sluitend sluierlicht met vertraagde adem gaan…

Mijn vader kijkt opzij Mijn moeder toont haar lach Ik weet, het is voorbij Het is wat ik vroeger zag Ingelijst staan jullie samen Zo oud als ik nu ben Jullie gezichten, jullie namen Ze gaven mij een stem Aan het bureau van mijn vader Door de jaren verweerd voel ik het nu nader Hoe de tijd ons verteert…

Peppermint robotics heten ze ‘k Denk dan terug aan de bladblazers rondom onze vliegzalen, ‘k zag daarbij een oude man met bezem lopen, gaf hem compliment in zijn verweerde gerimpelde gezicht Ook hij vond het nix…

masker afgezet langzaam maakt aarzeling plaats voor het gezicht dat ik nog herken van verweerde spiegels achter de bar mijn kamer vijf hoog of later uit je brieven masker had mij taal geleerd taal van woede van berusting liefde woord na woord zo ook zwijgen als ik niets meer teweegbracht masker in zand gelaten maan in plooien…

Die met verblindend licht Het duister splijt in Gelijke delen en Ons het licht uitdeelt Ons deelgenoot maakt Van het eeuwig vergezicht…

Grommend geeft hij Commando's Binnensmonds klinken Klanken koeterwaals Uit de verweerde keel Uit de verweerde mond Hij raaskalt maar door Niemand die het verstaat En in al dat geraas Was er geen hond Die het verstond…

de schaduwen op, ondoordringbaar en verweerd, niet voorbereid op de kilte schuw ik de straten, zo bezeerd nooit verlost van adem, van voeten op de vlucht de tijd heeft de pijn in mijn gezicht gedrukt…

- als een verweerde steen die eraan herinnert dat je vergeten bent…

Haar gezicht raakt aan haar blikken gewend, verweerd en allesbehalve eenkennig verzuchten de schaduwen hun daglicht, blinken tranen het roestbruin zacht. Strak gespannen, lippen vastberaden om de plooien, de netten van het ongemak in onmogelijke samenhang te steunen..…

De stad weerspiegelt mijn droom van liefde: verweerd -- van al het wachten.…

Het is al behoorlijk verweerd door wind en regen en staat zwaar in het nu herfstachtige weer. Een standbeeld staat er en kijkt zonder mening, staat er zonder beweging toch heel gewichtig te staan en kijkt strak vooruit, niet naar de ge- bouwen maar meer naar een onduidelijk punt in de ruimte.…

raakte ooit midden je bloei verslingerd driftte mee deelde verhalen geheimen tijden van liefde verlies en verandering tot ik verweerd maar nog steeds een glimlach rimpelend in de holte van je stam stil slapend ging bedenken dat als dit het einde was ik er ons heel graag in verdroom met evenwel een nieuw begin…

bruin gebrand verweerd gehard door het leven toch te weinig geleerd…

boven het wassende water de voortvluchtige vogels een verloren verlangen welt op in zijn verweerde hart de kruiende wolken boven leigrijze golven langs de vloedlijn stapt hij over een verdronken kasteel zijn kromme vingers volgen het verzonken blauw in de verweerde atlas van overzee…

De tranen stromen langs de verweerde groeven tijdloos is verdriet.…