Tegenspartelen

Mijn verweerd gezicht en ik,
een spiegel gaapt me aan,
als hij knipoogt, is het of ik stik
tussen matras en beddengoed,
gezworen minnaars van elkaar
openen vensters in de avondgloed,
verblind de stromen in de buitenlucht,
dromen varen uit op mijn verdriet ,
vertaald de koers als nooit tevoren,
verschepen ruimte voor één lied, de
ingedaalde dag faalt, lijkt verloren,
spartelt tegen als een vette vis, valt
terug in de fuik in de duisternis.

Zie ook: http//www.pamapoems.nl

Schrijver: pama, 25 september 2009

pebmartenskpnmail.nl

Fuik van de duisternis

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 6 stemmen 155