Alle inzendingen over één avond

Niemand die het dan nog leest Maar ach, ééns ben ik dichter geweest.…

Soms is het zo stil om me heen, dan mis ik je als niets anders, soms ben ik behoorlijk gelukkig maar altijd min één...…

vandaag loop ik achteruit terwijl mijn voeten rusteloos de wind volgen besta je nog nu alles stromen zal of ga ik enkel door een schaduw van tijd en licht ik wil je meenemen, denk ik dan stilte met jou maken, sporen diep verzonken zodat ik elk moment kan voelen, veel meer dan zien veilig in verdriet de lokroep van het samen reizen…

achter mijn ogen houd ik mezelf gevangen er is geen wederzijds begrip - vreemd genoeg - tussen goed en kwaad 't bestaansrecht plaats ik in quarantaine samen met mijn monoloog…

De 19de eeuw en van de 20ste het begin was de havelock ontzet- tend in Toen gehangen over de schouders met armsgaten zonder zin, dus zonder mouwen maar mét bedekkend pelerine vaak als overmantel gedragen in een nacht die dan laat weten zon is gezakt een verspilde nacht; om te vergeten Desolaat landschap verwaait vrijheid dat in een…

plank en ook van niet ontdekte plagen oude magiërs tekenen de toekomst in druppels dauw van angstzweet, dat koudvuur ontvlamt achter de wimpers van de horizon het getijdewerk van gesmolten sterren ontspringen uit de geest van alle uitgevonden wielen, er verrijst een onsterfelijke eiland, in door mensen geschapen zielen, in één…

Eén januari – een peuter lakt haar nagels met chocopasta…

En vind ik, in het huis mijns harten, dat ik één droefenis genas, dat ik mijn armen heb gewonden Rondom één hoofd dat eenzaam was...…

uit een bladknop spartelen een leven lang hangen aan één enkele boom en bij zon en wind en regen of in avondlijke stilte van andere bomen dromen tot de herfststormen komen en dan bevrijd naar de aarde dartelen…

hoe klein ben je op een avond als deze een nietig atoompje dat best wel geïmponeerd is als één miljard mensen geloven wie ben ik dan om tegen te spreken al mijn goede argumenten treffen geen doel laat dat ook maar zo vanavond deze avond geen voet tussen de deur geen snerende opmerkingen maar bewondering voor die goede ziel…

Eén voor één weggehaald. Herinneringen aan vriendschappen, avonden van wijn en liefde. De kamer is leger dan ooit tevoren. Hier hebben we gelachen, gevreeën, voor het eerst de liefde omarmd. Alles had een reden, de wijnvlek in het vloerkleed, de pennenstrepen op de muur. Ik kan ze weer zien, de foto`s aan de wand zijn verdwenen.…

Ik zag het al, het was één grote grap; ze speelden heel de avond handjeklap.…

Je doet je ogen open, één voor één en slaat me gade. Ik doe mijn ogen toe, één voor één en ga te rade. Ik zie je zo heel veel beter, intens leef ik met je mee, jouw levensloop, mijn replay. Je vallen en opstaan,  je vreugde en verdriet, je glimlach en je traan Jouw leven, mijn bestaan.…

Sluit de ogen in de aardse avond en open ze in de hemelse dag dan hoor je over het verbond dat jij nu echt beleven mag. Er gaat een liefde stralen die valt jou nu ook ten deel mooier dan in al die verhalen je leven is nu echt één geheel.…

de wind ruikt naar regen een korte huivering over groene gazons en bomen in de avond vinden de spreeuwen elkaar dansend als één geheel in de lucht verlatenheid en schoonheid in de schoot geworpen ik draag alles met me mee…

Was ik maar de weerkaatsing Van de gloed van de maan Op het rimpelloze water Van een oceaan Dan verdween ik bij zonsopgang Slapend in de zee En kwam ik weer tevoorschijn Met de avond mee Maar vast denkt ook die weerkaatsing “Die schepen die langsgaan Als ik toch eens één van hen was Dan kon ik hiervandaan.”…

Iedere avond het warme gevoel stralend zoals zij naast mij ligt daalt haar passionele schittering die ik vang in één oogopslag.…

Ik kon die avond pas héél laat naar bed, Want één ding moest ik absoluut nog weten, Voordat ik op een snelsonnet ging zweten: Heeft ‘Burning Daylight’ het alsnog gered? Zo bleef ik turen op de scoreborden, Tot ik er draaierig van ben geworden.…

op avonden als deze krijg ik hoofdpijn van de stilte, van het stemloze schreeuwen en het blindelings zien hoe stom het ook weze ik zweet in de kilte, ik zwem als de meeuwen word ik gek misschien?…

Het wassende water is onstuitbaar hoe vaak het ook breekt in brede golven op het strandje De zon staat een half uur boven de horizon, hand in hand lopen we in waaiende kleren onze vrije avond in Mijn haren dansen In de boot aan het eind van de steiger kussen we als tieners, het water klotst en de hemel kleurt oranje Ik zie met eigen…

Toen de schemering de mensen naar binnen riep en het licht gebroken deze dag verliet, opende ik met groeiend verlangen de deur die een toegang tot het onwaarneembare schiep. Ik liep over de lege straten en keek door ramen naar binnen, waar mensen voor de tv zaten en niets vermoedend hun avondeten aten, terwijl ik keek en ik stelde me voor…

De bonte bloemen slapen In zilv'ren maneschijn Ze staan te knikkebollen op steeltjes rank en fijn Zacht ruist de bloeiende appelboom Als lispt hij in een zoete droom De dartele vogels zongen De zon een goede nacht En gingen vredig slapen In nestjes warm en zacht De nachtegaal zingt gans alleen Zijn lied klinkt door de blaad'ren heen…

zo vliegt de avond om, de band speelt nu heel zacht. ik hou je heel goed vast, want het is bijna middernacht. wie kent er niet het sprookje van het meisje dat verdween toen de klok twaalf keer sloeg. de prins bleef achter heel alleen.…

Zachte gloed nog net door het openstaande raam, waar het gordijn golft in een vroege herfstbries. Een groene vlieg, van het soort waar ik een hekel aan heb, vliegt telkens opnieuw tegen het raam. Maar zijn vervelend gezoem houdt op, als hij recht in het spinnenweb vliegt, dat ik gisteren vergat te vegen. Loom verschijnt een…

Nauw zichtbaar wiegen op een lichte zucht de witte bloesems in de scheemring. Ziet, hoe langs mijn venster nog, met ras gerucht, een enkele al te late vogel vliedt. En ver, daar ginds, die zachtgekleurde lucht als perlemoer, waar ied're tint vervliet in teêrheid... Rust. Oh, wondervreemd genucht! Want alles is bij dag zó innig niet. Alle…

blauw het doek, flarden wit kalm en geel de eerste streken dan een scheut oranje, de stof vat vlam, vuur en gloed alom buiten zinnen nu smijt de Schilder met rode tonen laat linnen bloeden, blozen maar dan bekruipt hem spijt open wonden stelpt hij met een mauve pastelverband steeds dikker, doffer, grauwer totdat hij plots met rappe hand…

De zwaan van de avond strijkt zijn veren glad en glijdt het donker in.…

de avond de avond valt mijn wereld gaat op in zwart zwart het duister sluit om mijn hart zwart ik ik val de avond de avond valt schemer zwart…

De avond kan alles aan wat 's ochtends zo knelde 's middags zeer ontstelde en 's nachts moest laten gaan.…

Als de zon haar stralen heeft verzacht en de uitbundigheid van de dag is verstomd en weer een dag is weggekust geven de bomen met hun onbeweeglijk blad een oase van rust en de nacht alle lief en leed meeneemt in onze dromen wachtend op een nieuwe dag die ons weer jubelend zal verwelkomen…