Alle inzendingen over De ware blues?

Zoals die avond je weer brengen zal waar ik droom dat je spreekt en fluistert wat je dichtbij mij niet meer vergeet als elke avond je weer zal meenemen en ik alleen maar kan schrijven dat ik verdwaald nog steeds wacht op onze avond…

tussen de regels waar woorden elkaar vinden en zinnen eindigen met een punt onderbroken door leestekens het gevoel dat zij verwoorden is niet te bevatten in het echt de huid lijkt niet te winnen van de regels op papier woorden worden gezocht om samen een geheel te vormen om samen een gevoel te verwoorden en om samen te zijn…

In de verte schijnt een licht hoog boven waar het blauw de hemel sticht Vol diamanten en valt in plasjes neer de grond bedrenkt aarde vult en nog veel meer Stroomt overvloedig als zoete wijn en gulzig drinken bloemen schitteren als teer satijn En dansen wiegend in de wind en glanzen in brekend licht door schoonheid…

Yvonne, een blondje uit Sloten, wou gaarne d'r saldo vergroten. Ze wilde d'r dromen graag uit laten komen en kocht daarom postcodeloten. Een stralende dag was begonnen. D'r droom werd bewaarheid. Yvonne had dit al verwacht, aangezien ze die nacht had gedroomd, dat ze niets had gewonnen.…

Indien ik waar Jupijn*, ik zou mijn vrouw verklaren Voor* Juno mijn godin; indien ik had geweld* Als koning van de zee, mijn vrouw zou zijn gesteld Als Thetis koningin, bedwingster van de baren.…

Ik hoor de stilte van planeten, fluitende vogels in het avondrood De bruisende zee die opwaarts golft en die de hemel in mijn oren fluistert Het verlaten strand waarop mijn voeten als naaktmodellen in aquarel geschilderd zijn Laat mij nog even één moment verzinken in gedachteloze stilte waar…

Een gracht, waar eend en waterhoen voortdurend watertrappen om voort te gaan, niet om te drijven zoals de watervreemde mens.…

Als je een landschap was waar ik doorheen kon lopen, stil staan en kijken met mijn ogen open en languit op de harde grond gaan liggen, er mijn gezicht op drukken en niets zeggen.…

spreken in de verte geven waarheid aan de nacht laten mij de hoop bekijken als het zwart het wit verwacht tere vlokken uit de hemel sterren door het grijs gezegd praten woorden in stilzwijgen waar de sneeuw de morgen legt…

Uit de Hortus Mijnheer die enten wij daar kleine stokjes met druipend vocht we kerven ze keer op keer een harslaagje is niet meer genoeg we vermengen het met kindertranen vers en vochtig van jonge wangen Weet u Mijnheer zo´n mes zo scherp als snijden kan dwars door een ziel zal´k maar zeggen zo vind je ze nog hier dat de onderstam…

Straks komt weer de grote koude en blijven enkel nog de takken waar wind de bladeren uit zal vlakken.…

Waar zoude ik met mijn liefde henen als ik u niet beminnen kon?... - 'k Voel door mijn hart de regen wenen en draag in 't hoofd de dood der zon. Ik hoor op straat de vlagen kermen en weet me in al mijn zinnen mat... - Wie zou mijn huivrend hart verwarmen als ik niet úw liefde had?...…

de gedachtenloze dag begint geen woord, geen lied verwacht een zin, geen metafoor verstoort mijn stille dromen, weg van waar de woorden stromen…

Omdat dat mij aan het denken zet, wat het nou is waar ik het toch vandaan haal.…

het kransgebonden dennengroen asgrauwe gezichten voor opgebroken aarde opgepoetst geel koper vastgenomen om ‘t aardse te laten zinken onder geklaag van hoop en het luiden van de dodenklok ogen dragen tranensluiers bij ’t vallen in die onbekende leegte handen schudden rouwverbonden zwijgende seconden lang alleen jij blijft achter daar waar…

Ik kus de lelies op je ogen klim door het gras omhoog en laat me meezwaluwen met een zwoele windzucht. De hemel was zelden koeler dan het dauw, parelend tussen heuvels van verlangen. Ik heb geen aardevrees, toch ben ik bang mijn onsterfelijkheid te verliezen in de onpeilbare diepte van je ogen.…

riekend naar Pacha Mama met snufjes radicchio of misschien toch biobeschikbare quinoa met ondergronds in netwer ken fluisterpraat oren super wijd je hoort poriefocaal hop dur op uit het verre oosten de shamaan sprak ooglichtend van bijna-con sumptie kwetsbaar in bedauwde pieken goud in de mond glad is het ijs in vergleden tijden waar…

De Paashaas kwam idioot vroeg, dit jaar, de meimaand bij lange na niet in zicht, en de winter was nog niet met ons klaar: niet het tijdstip voor een lentegedicht. Met Kerst werd het ons deerlijk onthouden, maar met Pasen was de sneeuwval heel dicht, wat nooit voor mogelijk was gehouden: niet het tijdstip voor een lentegedicht. Wereldwijd…

daar, waar dromen najagend met ambitie, inzet en overtuiging sturend op resultaat nieuw land wordt herwonnen uit het flevo waar inventief ontwerpen en gebundelde energie geworteld in de kunst van samenspel geïnspireerd door de passie van makers weids en krachtig als haar molenwieken hefbomen zijn voor bouwen met toekomst waar opgroeien…

nog kan ik ze in beeld en kleuren vangen de windjammers en tall ships van voorheen waar tijd de zeilen slijt en windhandel vooruitgang brengt voor kooplui land en continent ook vogels broedend op het oude akkerland oppers met gedroogde tarwe in het zonne-uur bij de scheefgezakte hooibergschuur waar ploegen wolken stof doen waaien achter…

Een blije nederzetting is dit huis en waar de zon aan overuren doet, heeft men zich dagen verslapen. Ik leer er begrijpen hoe verdraagzaam het schaap met zijn zomerlip blaat. De merel noem ik mooiprater tegen het onweer in en met kleine vreugden kan ik reageren op de commentaar van de koerende duif.…

O jee, waar liggen de landmijnen, de leugens -- en de waarheden?…

Waar vlaggen hier tussen bergen wolken kietelen taal aan vogels bomen en gras behoort leef ik me in, hier bekoort iedere zin. Bekoort als beeld, de nerf uit een oudere schrijn wellen opnieuw dromen van een serafijn uit deze frêle aardkleuren waar Alpen geuren zie ik opeens alles, 't ooit hernieuwd gebeuren.…

Je kijkt me nog steeds aan, zegt kind, alles uit jouw droom is waar, wij zwijgen, spreken over muggen, hoe simplistisch was leven ooit, wolken verhuizen alles is sterfelijk. Voetnoot: Gedicht n.a.v. van een maand lang dezelfde droom december j.l. een man die mond en hals kanker oploopt een ware nachtmerrie.…

Nacht, die niets van deze wereld kent, noch de oorsprong van zichzelf, op de minnaars planeet, waar duizenden sterren bloeien, en zij zijn zich van geen één bewust, zelfs als de zon hoogst van de hemel naar hen, die beminnen, kijkt. Zon is niet echt en het daglicht is voor de onbeminde.…

Waar groen blauw kleurt geeft ruimte de lucht, Mijn natuur neemt de vlucht Ik kom thuis bij mezelf en vind er rust…

Onophoudelijk verstrijkt het leven in tintelende fluisteringen Als een rivier keer ik terug In een toevloed van zachtzinnigheid komen oude sentimenten boven Als de ontroering mij overmant en het leven dieper doet ademen overschaduwt jouw hartepijn het mij omringende Met hart en handen met huid en haar en beginselen der tederheid…

paden strekken zich uit nachtvogels komen plots langszij gevoelens verschieten hun kruit De wens om lief te hebben knelt doodsbang voor de pijn achteraf dagen van genegenheid zijn geteld liefde ervaar ik nu als een straf Door het dikste ijs heen gezakt smolt mijn vertrouwen onder de zon maar ik heb de draad weer opgepakt en ben weer waar…

Plots zie ik een meisje zitten heel alleen tegen het hek spreek haar aan, en vraag waarom speel je niet mee ? Ze kijkt me aan en schudt haar hoofd van nee, terwijl ze me aankijkt schrik ik van de trieste blik in haar ogen. Ik word alleen maar gepest is haar antwoord, krijg het plots heel koud, want ineens ben ik dat meisje lang geleden…

ik in ander landschap in een nieuwe tijd jou weer ontmoet in duizend en een paarlemoeren daar waar het verleden lijnen trekt naar vederlichte momentele sferen waar wij in woorden ons verstaan en hebben herontdekt dat liefde slechts van levenszin kan leren…