Alle inzendingen over Een Zeemeermin

niet op of om loopt vastberaden recht vooruit met voor een lady eigenlijk net iets te grote passen nog geen volwassenheid bereikt wenst ze haar eigen weg te lopen advies is niet aan haar besteed zij claimt de wijsheid van haar brein het meisje met de paardenstaart zwaait nu haar haren in de wind zij is niet langer meer het kind dat zeemeermin…

ik heb je aangekleed terwijl jij met je staart soepel door het water gleed mijn liefste zeemeermin die mij heel verwonderd aankeek van hoe moet ik nu landen op scherpe randen van rotsen met natte zilte handen wij zijn samen opgezwommen naar de uitkijkpost in de haven heb lenteachtig zeewier bedongen om je schoonheid…

In kleurig blauwe golven als een laken toegedekt In een veilige haven voor het juiste effect Als een vogel in het water zweef ik als een vis Ondersteboven nu voel ik hoe dat is Ogen dicht geknepen een eindeloze droom Lange flarden mist gaan op in onzichtbare stoom Onder water gezien een mooie zeemeermin Door wolken…

Maar jij was daar de gladde zeemeermin onder de schimmen in het schimmenrijk beleefden wij stoute liefdesavonturen de gele maan was trots, rond, schemerlamp boven onze kleine grote mensendromen, een straffe wind woei door de bomen ik zag al snel de strenge winter komen maar we hadden het dansen niet verleerd jij had de weg weer langzaam omgekeerd…

zal blijken vertrouw me en zwem maar met me mee Nee ik zal je niet gaan mijden daarvoor mag ik jou te zeer ooit komen er andere tijden en vindt de kolk z’n draai niet meer Tot dan blijft het een beetje lijden toch heeft het weet ik wel degelijk zin te hopen op gematigder getijden want ooit ben je weer mijn lieve mooie wispelturige zeemeermin…

't Is mij niet om het even of mijn Eva Mijn virtuele dichtkunst minnares Niet voor retraite kiest maar als maîtresse Mijn teerbeminde guardian alter eega Zij is mijn eilandnimf en zeemeermin Mijn raad op dichterspad, beschermgodin Betovering berooft mij van mijn zin Een tinteling stuwt mij het zeegat in Mijn stem is dan wel…

Gezichten en namen verdwijnen Gedichten en boeken gaan mee Zacht laten de sterren licht schijnen Op een traag zinkend schip Aan de horizon van de zee Mijn hart was ik bijna verloren Het zonk met de boekendoos mee Een zeemeermin dook ernaar Bracht het naar boven Gaf het mij in een bootje op zee Ik beloofde er goed voor te zorgen…

Ineengekrompen op de tweezitsbank: een zeemeermin in nood, daar aangespoeld, te zwaar beladen met ballast, die stoelt op lucht, gebakken lucht, op stank voor dank. De zwarte wolken waarvan het krioelt, verdrijven zicht. Onaanhoorbaar de klank van mijn coryfee, die zo rank en blank de zee met tranen van onschuld doorwoelt.…

een zomerzonaanbiddend wezen, huiddoorschijnend kwallespin, zoekt voetengeur verspreidend zandbestoven onderkin van de turelurentuurster, struise zeemeermin…

Normaal is echt niet gek genoeg, dus voel je vrij om alle dwaasheid te proberen: als baardaap als een zeemeermin flaneren en dan een wedstrijd zwemmen in de poel Wat dacht je van een solootje gitaren als Hendrix, Clapton, Townshend of als Vai, al heb je geen gitaar dus, ach waarmee dan toch gespeeld? Je houdt het bij gebaren!…

Zaagt ge immermeer, op d'Oceaan gevaren, Als de avondzon in 't koelend nat verzonk, De zeemeermin zich wieglen op de baren, Wijl 't deinend goud haar groene vlecht doorblonk?…

Z'n treurnis echter wijkt voor lol: er zwemt een schone zeemeermin. Daar ziet de man wel zeebeen in. Ze brengt z'n waterhoofd op hol. Volledig is-ie uit z'n doen. Hij duikt in zee, benut z'n kans en krijgt een natte zeetongzoen. Gelukkig loopt het geenszins af: als onderzeeman ligt-ie thans te rusten in z'n zeemansgraf.…

(klinkt de roep van de zeemeermin) De nacht dekt haar toe met het wonderlijke waarin de prins van smaragd haar hand vraagt en met fluwelen mond de ompaalde werelden van haar schuwe geest opent Haar ziel schuurt rauwe wonden op een rand van oud gesteente maar herkent in hem nog waarheid en trouw in het oog dat alles kleurt…

in het midden van wat nu de Dollard is daar lag dan Reiderwolde groot rijk dorp hoe dat kan verdrinken, verdwijnen vissers schijnen uit de kust een zeemeermin niet met rust te hebben gelaten ze dolden, rolden haar in een visnet voeren terug naar Reiderwolde lieten haar niet gaan ze richtte zich op en sprak de vloek "Reiderwolde zal…

Het jonge meisje keek haar ogen uit Ze was pas zestien, maar in zijn gezin - Daar voelde ze zich thuis als zeemeermin Hoe warm de tropen in zijn bruine huid Jasmijn en zilt spontaan en grif vermengd Er kwam een telg met orchideeënbloed Vol huidhonger het leven tegemoet Van passie en van dankbaarheid doordrenkt Gezinsgeluk en minnaars, hand…

Mooie maanzieke reuzin Neptunus maant haar tot kalmte Oeverloos opent ze haar Panorama’s deze non- Querulante sterre der zee Rusteloos bergt ze haar Schat aan grondstoffen in Tomeloze watertalen haar Uitlopers vinden hun einde Voedster voor de vissen Waakster over ondermijnende Xantippes IJkpunt voor de visser Zeebad voor de zeemeermin…

ik ben neptunus niet, bemin geen nereïde of zeemeermin. sprookjes die zichzelf schrijven eindigen doorgaans met de driewoordenzin 'er was eens', dat zie ik nu wel in. ja, verwens mij met mijn blindheid maar tot ongewenste onzichtbaarheid. verheug je, ik ben geen kerstmens.…

Wie ben jij, jij ongrijpbare zeemeermin in mijn verhaal van verlangen en verveling?…

In de avond verspreidden zich de geuren zoals de jasmijn van mijn geboorteland Jij was een zeemeermin pas aan land gekropen met gladde, nieuwe benen in plaats van een vissenstaart Ik mocht je leren goed te lopen van Lotje in de lange Lindenlaan In de schaduw dichtbij een vijver schuilden we onder een treurwilg vanwege de prikkende zonnestralen…

Die kolk is diep, erin bleef achter een zeemeermin ze lokt jonge mannen en sleurt ze de diepte in. Op de bodem van dat zo peilloos diepe gat staat een koperen ketel met daar onder een schat. De duivel heeft de kerkklok gejat in de kolk onder water luidt hij die even later.…

zonder mij met je ogen vol zand in ‘t dorre land en laat het schone argeloze bloeien groeien tussen de koeien van het lage land in het met dauw bedekte gras vredig dwalen op ongerepte plekken van zuiverheid en lieflijke onsterfelijkheid wij trekken niet met je mee op wilde zee met woeste schuimkoppen om de mond waar de zeemeermin…

warme douche Met in zijn lijf een tinteling Zijn lokken, waar de geur in hing Van hun parfum, betovering Die hem beroofde van zijn zin Een nevelwaas ontnam hem kracht Om overgave in te tomen Bedwelmd geraakt door hun demonen En bezeten door hun macht Ook bij Charybdis was Pallas Zijn lichtend pad, beschermgodin Van eilandnimf tot zeemeermin…

Sterren knabbelen aan de aarde Terwijl elke zeemeermin Daaronder kinderen baarde Op zoek naar nieuwe wereldzin Wat moet ik doen als fijnbesnaarde Ik ben toch slechts een ongeaarde Kan ik verhinderen dat meerminnen paren In onbegrijpelijk gemengde kring En dan weelderig gedichten baren Die geen enkele vrouw nog verwacht Ik voel mij opgewonden…

dan tikt ze op m'n raam en roept: het is weer tijd we gaan vliegen jij en ik dan mag ik achterop haar turbo-bezemsteel ik hou haar stevig vast bij elke grote luchtzak we vliegen via de melkweg naar Pluto om te aaien dan snel door naar Mars voor een pure lekkernij daarna bij Neptunus zwemmen onder zee heksje voelt zich als een zeemeermin…

In de Museumhaven heb ik gevreeën met een aardige zeemeermin. Ze ritste zo haar vissestaart open. Het kan dus. In mijn woonboot aan de Kattensingel verzorg ik bijna honderd zwerfkatten.…

Op de watertoppen, als zeemeermin bejaard. Genietend van de vruchten, die het leven me gaf. Lachend, zingend, proostend, hef ik het glas.…

er barst een kern van liefde in de liefde open, zij spartelt blij, een stoute zeemeermin, en meer van hen dan meetbaar is komt in de golven vrij. het wrijft haar naam in hoge, droge duinen uit, en ‘s morgens leest de zon de letters weg. er kwam verlangen in de zee van het verlangen.…

Voor jou dans ik de regenboog en treed de hemel zachtjes binnen golft de liefde hoog bevrijdt jouw zoete lachjes Van zeemeermin en zonnegod droomt in de knop der minne een hartenklop haar bloesem bloot zeer wulps in den beginne Was Eva Adams rechterhand verbannen ver van schoonheid regelrecht naar niemandsland waar niets nog op een god…

Na het weggaan, huilde je tot het stopte de opluchting bleef uit, het hikken begon Je krabde de droge plekken op de huid er zouden korsten en littekens komen je kneep in het vlees tot het verkleurde rood en geel in het paars blauw Een zeemeermin willen zijn oceanen overzwemmen want het water zou je dragen, voeden en verwarmen kieuwen zouden…

vanuit de welvingen wenkt zeemeermin Minja de man bij haar te komen voor een ander bestaan in het diepe zeerijk waar aardse kwellingen vergeten zullen worden brullende storm teistert het wijde water in 't grimmige nachtdonker speelt de zanger moedig een reuze bliksem schittert de verlangde vrouw verschijnt op de ziedende schuimbergen…