Alle inzendingen over Gul

In café ~De Volle Borsten~ bruist het bier gul uit de kraan, niemand komt er droog te staan, nimmer zul je er verdorsten. In café ~De Volle Borsten~ strijkt de waard met zwier zijn spaan; in een geur van gistend graan is hij keizer aller vorsten.…

Uitdagend in haar ronde vormen gul bij de bovenkant de blauwe bies verdraagt de stormen zij voert ons terug naar een jeugdig land Waar flair zo vrouwelijk is een blik je kan noden waar je vorm aantrekkelijk is waar jaloezie kan doden Verbinding geeft de blauwe band als levensader kan hij voeden hij houdt bij storm ook stand kan ons voor…

Wat is ze gul, ze schenkt me tijd en ruimte. Tijd is een oceaan, ruimte een vehikel voor de man die begeren wil. Komt terug dan gaan we op de knieën en aanbidden zij aan zij tot de goden van matiging en beheersing. De schaduw die over haar rode lokken zal vallen zal zalven en slaan. Dat ik het schrijnen voel...…

Regen is gul donker en rul midden in lentegroen ligt de grond open was eerst nog stoffig geelbruin stuivend spul. Niks regen helaas dus regen is zege voor het gewas stedelingen zeggen domme dingen dat geeft geen pas. Aardappels, groenten de oogst van de regen komen ze tegen in hun supermarkten hebben ze verkregen en eten ze op.…

wist uit bladerkronen zal het bos verkwijnen en telkens weer bevangt mij droefenis om dit massale sterven zonder pijnen ondanks de warme zon krijg ik het koud tot stemmen klinken die mijn rouw verzoeten ik spreid mijn armen om hen te begroeten zij zijn de rozen in mijn sprokkelwoud voor deze argeloze kindervoeten strooien oktoberbomen gul…

ut is stille in diese nagte veur mie sterfe ene mensch in verslete kragte mee durfe siede ghie die doot anne ghie bluuf immer dich selfe unne werme ende fiere manne oltiet praot ghie mee dene laghe so gul ende sterreck in't fandaoge ende surge ghie feur haore sigtbaore piene tu draoge…

als ik mijn pen beweeg op het papier is alles wat ik schrijf een lege huls ik wacht op meer, een krachtige impuls de regels blijven leeg, het stopt bij vier maar dan zie ik een deur die op een kier staat, licht werpt op m'n blad en mij iets guls aanreikt, het ziet eruit als uittreksels van muzen van de maan; tweede kwartier en halverwege…

De dag loopt naar haar einde Woorden reflecteren op de wand Het kleed beroert de letters van de uitgelezen krant Die oud en moe is van het nieuws en veel te gul verslonden Ik pak het dagblad van de vloer en zwijg met al mijn monden De rode gloed van de avondzon slaat een bres in mijn gedachten Een borrel staat al koud en vol geduld op…

heb de beste wensen alweer uitgedeeld een week van handen schudden mooie praatjes die zo vaak de echte gaatjes niet meer vullen gul en warm de blos van drank nog op de wangen in mijn handen reeds de eerste bitterbal want het nieuwjaar recipieert nog overal toch is er een verschil op klokke twaalf heb ik voor het eerst in een lang…

De zon kwam uit het duister opdagen Haar prille stralen voelden soeverijn En luisterrijk klonk het ochtendrefrein Van vogels die het licht weer zagen Altijd zo dartel als hen wilde ik zijn En net zo gul als bloesemende bloemen Mij op niets dan mijn…

als schaduwen achter een wit decor verschijnen zwijgzaam ranke ambachtslieden de wayangs die ons hun geheim verrieden zij geven gul de kunde aan ons door ze volgen nederig het oude spoor en laten eeuwen door hun handen vlieden aanvaarden wat het leven heeft te bieden want niets wordt gewonnen, niets gaat teloor ze voelen vormen, scheppen…

eerst komt de tijd alles voor de eerste keer een eeuw van onzekerheid wind waait wolken heen en weer dan een huis vol armen en benen de tijd van geen tijd luchten wisselen en wenen leven blijft verrassen je denkt ik heb het door maar alweer is het me een paar stappen voor onverwacht gul getracteerd in de wieg een nieuw wicht in…

Het land dat er verkaveld bijligt, is zijn vroegere vette naam vergeten en droomt hoorbaar van hereniging, van herinnering aan vroeger dagen toen liefde en wijsbegeerte nog als hetzelfde werden beschouwd en de eenhoorn zijn gouden hoorn met een gul gebaar over ons leeggoot tot wij misselijk werden van zijn overvloed en honger en miserie…

Gaya geeft gul alles waarvan ik smul: vega, vogels, vlees en vis, al wat lekker en goed voor me is. Wolven eten herten eten gras, wormen worden gegeten door de das, buizerds eten muizen eten graan, vossen eten kippen en soms haan, corona verorbert zieken en bejaarden; alle zegen komt van Moeder Aarde.…

Wanneer vertoont de Liefde Zich op het allerschoonste, In 't hijgende verlangen, Of na het gul genieten? - Wij smaakten het genot reeds In de armen der verbeelding, Wanneer wij nog verlangen.…

in het licht van wat er gaat komen staan dikke druppels regenwater niet treurend stil bij wat ooit was maar stromen voor weer nieuwe fleur in ‘t verfriste gras van morgen laat mensentranen die nu welig wellen om wat kwijtraakt en verdwijnt niet kwellen in ‘t moeras van spijt maar gul verzachtend overvloeien naar een schoner waterland met…

als een te bespuwen standbeeld gehouwen uit woorden die met naakte letters bekleed zijn ziel te vondeling leggen waarbij het gesproken woord hem onbemind doch wel bekend geen aantrekking op hem uitoefent vanwege voorbij zodra geschapen zoekt hij liever de eeuwigheid waar geen ontkenning mogelijk hem ooit terug doet keren van wat zo gul…

onder een juk van stilte en rust het koele water van de Schelde trekt zilverklotsend richting kust dampend trillen de horizonten terwijl de ploert hardnekkig brandt sleepboten trekken mastodonten huizenhoog boven ’t Zeeuwse land in polders tussen sas en sluis vierde het smokkelwerk hoogtij de botermeisjes, braaf en kuis, lachten zich gul…

De voldane aarde van het najaar mijmert dof berustend, glimmend, trots, bewust over dankbare, vergane wellust, die zij gul gaf aan bloem en korenaar. Bezadigde kluiten voelen zich zwaar, worden door natte koelte sterkend gekust, verzorgen teer leven, dat in hen rust, hoopvol uitziet naar de wintertovenaar.…

de druppels de druppels die jij ons liet – van druilige buien mistig grauw en grijs – van klaterend gelach gul en welgemeend – van zeeën die jij bevoer heinde en ver – van overwonnen stormen zwart en dreigend – van gehuilde tranen om verdriet of geluk – van het kabbelend genieten stil en intens de druppels de druppels die jij ons liet…

gul legt de wind haar woorden over de koud belegde akkers, vorens liggen als zware golven op het zwarte klei de dood is in aantocht toch lijkt het sterven minder zwaar als ik het album terugzie van jaar na jaar het lijkt te refreinen als een lied vol met lijden doch vrees lijkt niet te overheersen wanneer ik het groen zie verteren…

Gezocht en eindelijk verkregen rust Aan ’t rustend voorwerp gul te doen genieten; Haar te beveilgen, en met eigen schaê Haar te verlengen; ô dit is een offer, Waarvoor de hoogste deugd slechts vatbaar is!…

en achter je volgen je de nieuwe kinderen met Gods ogen in hun brein, opdat hij elk facet en elke schittering ziet van zijn sterren en dansende atomen en gul van waarheid is hij soms als het leven danst en zijn licht zich een weg naar binnen vindt. --------------------------------…

Er ligt een heideveld in het bos dat gul haar paarse weelde bloeit waarin insecten diep verzinken als zij verzot het lokken drinken dat als een gouden glimlach vloeit Vogels fluiten een trillend lied in flirten naar de warme zon omdat zij een nieuwe dag begon toen de nacht hen koud verliet Beuken lijken zich te strekken alsof zij met…

m'n spiegelbeeld is gul met rake klappen: haren groeien niet meer overdadig rimpels in 't gelaat zijn ruim voorradig de broekriem heeft het punt bereikt van knappen waar is nou die godenzoon gebleven de tand des tijds blijft onvermurwbaar slopen en zal mij weldra tot een knieval nopen toch heb ik de moed niet opgegeven er dagen mooie feeën…

Je groene vingers strooien elk seizoen gul tederheid, de zaden die verwaaien gecompenseerd door al wat gretig groeit. Ik help je door het schoffelen te doen en hoop dat jij blijft doorgaan, onvermoeid. (gezongen versie te beluisteren op mijn weblog)…

Grote Markt Gul en kunstzinnig is het volk geweest, Statig van bouw en prachtig blauw van ogen, Die gretig-wijd het gouden zonlicht zogen, Geestig van zin en zinnelijk van geest Hun huizen zijn als vrouwen op een feest, Voornaam en moe, iets tot elkaar gebogen, Met rag van kanten beeldhouwwerk omtogen, En blank verguld, de burgerlijkste…

De dag is werkelijk gul overgoten onverdroten niet schuw onverplicht zonovergoten licht. ‘k Heb al verse bramen gegeten. geen enkel uur ’t bestaan verweten. Ik draag een trui. 'K zou 't leven hier zomaar willen bezingen een echo uiten over de toch doodgewone dingen.…

klimmend tegen blinde muren in vale herinneringen aan een zacht bemoste bedding waar ik mij te ruste leg als de zon zich verduistert en de zee zich hoog optilt aan de horizon Dan drijf ik huiswaarts naar de kim van mijn dromen waarin de pijn zich geruisloos oplost in een glooiend dal van bloemenpracht waar genezing mij wacht, gul…

Ik schroom te treden op het purprend bruin; Ik schroom de voet te zetten op het mos Zo gul aaneengegroeid.... Het lijkt me een bos Vol lommerpaadjes, of een feeëntuin Priëelig groen en koel. - Een mensenvoet Vertreedt zo licht... en weet niet dat hij 't doet.…