Alle inzendingen over Heide

Ik kon al vroeg genieten op de heide. Het was er mooi; m'n dag kon niet meer stuk! Ik zag, dat in het landschap ven m'n dromen een grote groep van mensen was gekomen. De zon had hen gelokt. Het was er druk. In heel die horde viel me één der mannen snel op. Hij leek me uiterst sympathiek. Hij liep er zeer genoeglijk en ontspannen.…

De glorievolle zon,die rijst over paars groene heidevelden verstrooid staande dennenbomen en lijsterbessen, de armen wijduit, als vreugdevolle gastgevers, zandmeren als gele oases grenzend aan verspreid liggende vennen…. Oergevoel bekruipt mijn gemoed, weg met alle veiligheid, geborgenheid en modernismen, terug naar berenvel, mammoethaar en…

Heide dat aan de enkels jeukt En zand dat in de schoenen kruipt. Fiets de trappers rond Naar het volgende terras. Waar de koffie lauw En de salade warm Naast een pakje peuken wacht. Gedeelde smart Blijft gedeelde smart. Zo ook de zadelpijn. Lucht van dennen En parelnat. De veluwe. Ik wil in bad.…

Toch blijf ik van de heide dromen, al groeit de weemoed met het uur en gaan herinneringen komen aan wat ooit gloeide als een vuur. Als kind kon ik verloren lopen in 't purper en het gouden licht maar later leerde ik te hopen en groeide ook het vergezicht.…

Wild en woest en ledig Was het ruwe veen, Slechts de heide vlocht er Kransen overheen. Boog zich over d'oevers Van de bruine plas En verborg de diepte Van het zwart moeras. Zie, daar nad'ren mannen Met een ijz'ren wil. Aan de zoom dier poelen Staan zij peinzend stil.…

Ver over de zonnige heide stond tot den golvende rand, die 't lichte van 't donkere scheidde, de dag, - stond de morgen in brand, en dralend en drijvend tegen het blauw, met elkander mee, zag men zich de wolken bewegen, als zeilen over de zee.…

Ik loop langs hei - die ligt in diep azuur Van zomerhemel rondom neergespreid - Kleurwarme hei: een brokje oneindigheid Van kruid en bloem, zover ik mijmrend tuur. Wereld en mensen weg... Alleen natuur Zo pas gegleên uit rijk van rustigheid Met glimlach ongerept: stille innigheid Van nijver leven in het morgenuur. Ik schroom te treden op…

In heiige ruigten, de heuvel af, Staat trouw bij zijn schapen, Die dromerig slapen, Wat verder, Een herder En leunt op zijn staf. De zon doorvonkt het bruin wollig haar, Verzilvert de randen Met blinkende banden — De vachten, Ze wachten De knippende schaar.…

Een arme heiden boog gedurig voor zijn god, Een houten beeld, reeds oud en, mooglijk, half verrot, Maar door de verfkwast met wat kleuren overstreken. Daar lag hij diep bedroefd op ’t ijvrigst voor te smeken.…

de heidetuin in het rijsenburgse bos in 1953 het levenslicht zag werd jij in mei geboren om te rijpen tot de vrouw waar ik van hou jij bent voor mij onze kinderen en hun kroost steeds doorheen de jaren in goede en in slechte dagen van onze vlucht de vleugels waarop wij vliegen mogen in jou vieren wij het pure leven zelf dat als heide…

De bloeiende heide is vol paarse snippertjes die omhoog en naar de verte zien terwijl ze dicht op elkaar dringen met honingzoete liefde boven het zachte purper tonen lage vliegdennen hun wijd donkergroen strooien voldaan gevoel over het geribbelde veld wijzen steeds tevreden naar de verandergrage lucht daarnaast geeft het felle geel…

Heiden, moslim, christen, jood bedreig elkaar niet met de dood. Neem het enig juiste besluit wens of bid die haat de wereld uit!…

De ochtend kruipt uit z’n schulp Mistflarden flaneren Gaaien dineren De zon vraagt om hulp Betoverende dwaalsferen De heide zo stil Een innerlijke ril Met ferme stappen doormarcheren Het schemersilhouet van een ree Een onschuldige blik Je toestel zegt klik Ogen koesteren en het maakt je gedwee…

Heel even maar Dat ene moment De stilte om ons heen Zonder woorden Dat ene moment Dan weet ik meer dan woorden ooit zullen zeggen...…

wat ik zou willen... stilletjes met je aan het strand, zitten op een heuveltje zand, niets hoeven te zeggen, alleen als er behoefte is om iets uit te leggen. wel een gebogen arm om me heen en dan staren in de verte van de zee. aan elkaar leunen waar het moet elkaar steunen lief zijn zonder dwang ik was lang genoeg bang nu wil ik…

We waren aan het strand En stonden in het zand. Verloren met z’n twee De golven namen onze gedachten mee Ik dacht, waar zou hij aan denken Jij dacht, wanneer mag ik haar mijn liefde schenken Maar we bleven beiden stil Denken over wat de ander wil We wandelden terug naar de parkeerplaats Daar vertelde je me zonder haast Wat je…

Waarom al die overuren, moet een dag dan zolang duren? Wat denken ze nu wel, jouw leven wordt een hel. Je lijkt nu wel heel sterk, om zes uur naar je werk En ‘s avond laat weer thuis niet eens meer voor de buis Eten en meteen naar bed, de wekker weer gezet. De andere dag weer vroeg op wanneer zeg je nu eens stop! Dit kan toch niet…

traag rolt de mystiek van een verre hoorn door de melkige nevel bomen met hun kanten takken zweven boven het witte niets tegen vervagende bosranden oergeluid tot de onzichtbare einder de weemoedige roep van bezinning op deze verre heide herinneringen aan een ver verleden gedachten komen tot rust in de intimiteit van de sluimerende…

Alles is een gedicht de stoelpoot, de bank (zo eentje waar je op gaat zitten, of even lekker op gaat pitten) mooier wordt het natuurlijk als je de bloeiende heide beschrijft of watervallen die zich naar beneden storten in een maagdelijk fjord je ziet het, het gaat helemaal vanzelf wie zei ook weer "wie schrijft, die blijft" je glimlach…

Ik liep laatst door de heide Langs berken en langs brem. Toen klonk er aan mijn zijde Een kleine, ijle stem. Aanhoudend en doordringend, Zoo blij en mateloos Alsof een hart hier, zingend, Zijn hoogste vreugde koos. O koolmees in het loover, O heikruid in de zon Uw lieflijkheid, uw toover Die mij niet helpen kon.…

Zomertijd vakantie lekker er op uit prijzen reizen vragen boeken waar ga je heen Naar de bergen naar de zee naar de heide vliegtuig, auto, fiets, tent, caravan niets maakt uit als je maar genieten kan Genieten van die vrijheid genieten van die rust is dat in de bergen is dat aan de kust is dat in je achtertuin is dat op je balkon…

Mijn kerken zijn geen schijngebouwen ze zijn daar waar ik ze vind Een hunebed op Drentsche heide in het lachen van een kind Mijn kerken zijn waar ik ze zie een ster die schittert in de nacht Een oude boom in het weidse land de maan die knipogend naar mij lacht Mijn kerken zijn niet duur betaald maar wel van grote waarde…

De schaapherder dwaalt met zijn kudde over de heide. De zon kust het kimmenrood van de avond en begroet de nacht. En na de ochtendschemer gloort weer een nieuwe zomerdag.…

samen drijven we boven de toppen van de bomen in de diepte golft geluidloos de paars smeulende heide wij zien naar nevels zoeken de ruimte bij elkaar in de aanraking de blik in elkaars ogen in een zacht strelen over huid en haar wij hebben elkaar verheven in liefde die over de nevelige ruimte tot de stille einder reikt…

de opkomende storm woelt door de verkleurende bosrand zachte witte en vredige schapen bekleden de uitgebloeide heide stromen gedwee naar de verre stal een schuilplaats onder de dreiging nog even wachten op de felle regen en de volle hevigheid van de storm knus en warm gezellig blatend bijeen heideschapen hebben ‘t niet slecht…

Het zou moeten sneeuwen als een muur ijzig ruw over zwijnenvachten de beek kronkelend bevroren als een knisperende boskrakeling scheve schotsen verankerd in nachtzwarte oevers glazen vennen in bontkragen rietpluimen van bergkristal het meer vol poolijs de heide naakt en troosteloos bijna onzichtbaar verstoven onder verpulverd onbehagen…

de lange gang stond vol kerken gevuld met gezang zijn immense pilaren stonden naar de hemel te staren in glas in lood bevolkten gebrandschilderde wolken het blauw van de lucht deuren zwaaiden open klokken gingen luiden en de mensenzee golfde naar buiten kleurrijk en verscheiden rouwklagend om de heiden die in de apocalyps is…

Staar in het grauwe Duister uit mijn Raam over de Kleurloze vlakte Hier voor mijn Houten huis op De Zweedse heide En waar de drank Mij afbreekt, beetje Bij beetje, helpt Mijn gitaar mij door De doodsheid van Mijn leven - ik staar Weer naar buiten, Waar mijn muziek De grauwheid langzaam Verdwijnen doet Met een lichtstraal…

de stilte is pijnlijk maar vergeleken met de pijn van hen die hier hebben geleden mag het geen naam hebben minstens 70.000 onschuldigen van vlees en bloed lieten hier het leven en vonden een plek in één van de massagraven sprakeloos en vol verwijt denk ik waarvoor en kijk terloops naar dit schuldige landschap waar de heide thans nog…

De weidsheid van het landschap op de heide is zo mooi dat ik de kunst van de Schepper niet snap. Deze stille schoonheid; die ik niet bevat maar ik geniet ervan… Plots hoor ik het gakken van een zwerm ganzen en kijk ik omhoog, naar de blauwe lucht.…