Alle inzendingen over Het gebladerte

Vandaag omdat mijn dochter jarig is vandaag staan alle bloemen in mijn gedachtentuin in bloei Met rustig groen gebladerte omluikt ervaar ik hoe fijn het ruikt met al die geuren en bekijk ik vele kleuren die ik anders niet zo vaak meer zie Het geel van hoop het rood van passie en betoog het paars van geestelijke inspiratie en alle te bedenken…

Ze hingen, het hele seizoen hielden stand tijdens de hitte net als hun takken dat wel deden maar nu, zonder te uit te wijden is daar de herfst, met vallend gebladerte zelfs de regen komt eraan maar wat me toch het meeste boeit is: om hun as draaiend, vallen ze neer.…

Wit grint glimmert in het zonflikkerend licht, door het gebladerte van de witte kastanje sporadisch doorgelaten. Mijn tranen van krampende eenzaamheid druppen, ze maken tijdelijke vlekjes op het grijze marmer. Ik probeer met je te praten, maar mijn keel stokt.…

Beeldenstorm en kaalslag laten geen spoor van loof en look vruchten passeren het darmkanaal, worden tot een amorfe brei in een bodem van afbraak broeit gebladerte als warme rook een schijnzalig schimmel bedekt de ruïne van aardse barbarij er borrelt een gistend mengsel in de onderbuik van bedorven jaren doch in de vochtige kelder blijft de glinstering…

zwoel kruipt de schemering nabij drapeert zijn schaduw lieflijk over het helle zomerlicht, vervaagt de kleuren van de dag zilverwit speelt een zonnestraal door het gebladerte van groene kruin, verstild tegen de grijzende verte staat in sepia gekleurd, een wollige kudde roerloos als beelden neer gezet een meerkoet met haar jong achterlangs…

soms op mijn weg wanneer de wind plots in de bomen ruist hoor ik jou fluisteren - dan zoek ik jou op takken en tussen het gebladerte ik droom mijn handen achterna hoe zij het nutteloze linnen strelen - kleine kinderen die naar de regenboog grijpen heel dikwijls nog zoek ik jouw zachte mond jouw geur vereeuwigd op mijn vel - ik…

In het duistere donker lag zij daar en in het duisterdonker weende zij Hij was zeer gevaarlijk, blijkbaar hij zei ‘stil’ er zit zo een sneetje bij Tussen ‘t oud kreupelhout lag zij onder ‘t gebladerte van een boom Hij zei ‘stil’ daar ik je anders snij; geniet maar, ‘t is zonder condoom Op ‘t zachte mos gleed een traan want wenen in stilte…

Mannen zijn voorzichtig ze versmaden liever hun kansen dan te vertrouwen op hun neus, maar tot een hapje zijn ze wel te verleiden als je aandringt en er zelf niet ziek van geworden bent Inderdaad, het is begonnen met de beroemde appel, een vijg Na de eerste wilde ook hij meer We leerden door het gebladerte heen te kijken te onthouden…

Waar het vandaan komt weet ik niet, die pijn als ik naar het licht kijk dat op schaars gebladerte valt. Nog gisteren hoorde ik klanken in de kleinste dingen om me heen.…

rimpelende rietkragen schommelende schaduwen in de plas het dragende drijvende water koel zoete waterschelpen zeeverbonden huiden duinende handen spiegelend meer zij zwemt in de adem van het koele water verdwijnt in het groene gebladerte als gras zij is daar even gebleven in haar natuurlijke hart hij was als aarde zo bleek ontstegen…

Gebald in herhaalde stoten hijgt hij huiverig door het gebladerte dat in alle stamsoorten nederig buigt Dan kraakt het samengetrokken geweld en plots breekt het water gutsend door de hangende muren.…

De cirkel van kastanjes, langzaam uit elkaar gehaald, legt op het grasperk nog de handen van zijn schaduw, bedekt het met een zoete regen van genade, van gebladerte. En midden in de tuin ligt wit en vol van rust een marmeren gewricht.…

Strooit uit zijn paarlen van geluk over het nat gebladerte. Brengt rust en vrede op deze plek. Hulp ‘loos blad aan naakte takken hangt nog even, vol angst te vallen. Dan, een zuchtje herfstwind neemt het mee, dwarrelt, draait en keert en vleit zich neer op het tapijt dat vergane zomer toe zal dekken.…

Droom door de tijd Wandelend door het bos opziend naar alle bomen hoor ik hoe de wind speelt met hun gebladerte een klankrijke symfonie Ver weg hoor ik zingen over vrede en geluk mensen ontmoeten elkaar samen genietend van een zorgeloze tijd het wordt warmer bloemen met dauwdruppels glinsteren als kristal een lichte bries blaast al…

zittend in zijn warme gloed dat niet meer nodig heeft dan wat takken en bladeren om de harten te verwarmen zachtjes waait er een wind die mijn huid teer fluistert als ik tussen bomen dwaal die gezochte koelte geven wanner hitte mij overmant ik sluit genietend mijn ogen ervaar ontspannend de rust van vogelend geroezemoes in zomers groen gebladerte…

De ochtendgloed laat zijn nevel strelen langs het gebladerte van de bomen In het prille zonnelicht ontwaakt de dag Vogels zingen hun lied gehuld in dromen Zacht streept het gouden ochtendlicht in wazige verten over het koele meer De aarde laat zich kussen door de zon en de warmte streelt het land telkens weer De ochtendgloed laat zich gloeien…

Gemaskeerd door dode bladeren en de waterdamp van paddenstoelen draagt de herfstwind een geur van nostalgie met zich mee Een onmiskenbaar zoet aroma met een bittere ondertoon Terwijl krassende raven ritselen door het gebladerte bewandel ik een slingerend pad door mijn ziel Dauwdruppels transformeren spinnenwebben in kastelen van flinterdun…

wrijven de streek in de ogen straks zal er het bloed zijn, bloed dat kuilen maakt tot de bodem ‘d aarde en sporen van sluikse silhouetten benevens de indrukken van prooien, contouren traag en kil het laatste neerleggen langzaam En de wind die huilt over de streek na de gruwel het luwen dekkend onder het lommer blad op blad bij 't oude gebladerte…

Mij naroepend of wuivend staan Of rennen de brommertaxi achterna En bij het liefelijke logies wat later Uitkijkend over de rijzige bergen van de Maan Aan een meer in een paradijselijke krater Waar we met sundowner ter hand Onder de bougainvillaebloesems Toosten op het feit dat wij bestaan Is het net of een onmengbare hemelkleur Boven gebladerte…

Ik ben met de rust niet langer alleen en hoor op de achtergrond de winden waaien door het gebladerte, en weet dat niet lukt wat eerst wel lukte. Zo verlaat ik mijn vertrouwde plekje waar de rust mijn grootste vriend was. Mij zo vaak omarmde als een zeebries, mild en zacht. Nu zoek ik tevergeefs een ander stekje.…

Zo eigen aan het gebladerte dat deze kloostermuren wilde slechten. Onze vergeefse dagen gingen veel te snel om samen de nevel van onze helderheid te bevechten.…

Na de oorlog ben je overgebleven eenzame boom in een verwoeste stad tussen zwart geblakerde huizen en compleet vernielde infrastructuur bij nacht beschijnen de sterren jouw takken dan sta je stil bij de groei die je hebt doorgemaakt ooit begonnen als een jonge spriet nu stevig met zware takken en gebladerte ik zag je staan op die foto van…

'k Heb bij woeste windgeweld 't geel gebladert dwarren zien en onwetend op de knien neergezakt en nagedacht dat de dood met 't mensdom lacht lijk de wind met 't dorre blad ... Kranke mensdom, sta hier wat bij de graven. 't Wormgekriel knaagt aan 't lichaam; maar de ziel, waar is zij?…

De zon kon er niet komen, bleef ruim boven het gebladerte staan, de stilte oorverdovend, oh kijk: een konijn! Die dacht ook, een rustige zondag daar moet ik van genieten, en zij bleef wat ze deed, alleen maar plaatjes schieten.…

gevloon: gevloden geblaart: gebladerte…

brandnetels tot bondgenoot, storen ons mateloos aan het zevenblad en heermoes volgen slaafs onze eigen paden en raken hopeloos verstrikt in hagewinde en klimop schoorvoetend banen we ons een weg en rusten uit op het groene bed van mos en varens hier regeert de waanzin, haalt wanorde, orde in ontredderd verschuilen we ons in het gebladerte…

En rept en roert en raast In 't ronkende gebladert? Daar woelt en walewiept Een wereld kleine gekjes; En piepe-tjiepe-kriept Met schrille snebberbekjes. Meteen een dof gezoef, Bijwijlen aan 't versterken Door hier en daar een roef Van openslaande vlerken.…

een drukte van belang kevertjes en bosmieren draven rond nijverige volkjes het hele bos ademt vol geluiden vol geritsel zij zit daar maar het was warm verkoelend is de schaduw ze weet elders is een kabbelend beekje daar zal ze even met haar vermoeide voeten verkoeling zoeken straks……want nu is er de fluister van de wind tussen het gebladerte…

Onder 'n blauwe sterrenhemel Zij aan zij Verdwaald in 't duister Wandelen wij Op 't ritme van de wind Deint het gebladerte op en neer Terwijl de krekel teder sjirpt voor z'n laatste keer.…

(In Memoriam Gilbert) gesneden uit goed hout het moet een berk geweest zijn slordig gevlekt weliswaar doch aan bast herkenbaar wit het gebladerte ook in grijze lucht lichtvoetig, te kwetsbaar om de zon niet door te laten de man die vocht met taal totdat het speelgoed werd dompteur van cijfers en wetten als waren het zijn geliefde…