Alle inzendingen over K. Schippers

Als 't varken gewassen is, piept 't onder moeders vleugels ‘k ben nog niet droog achter de oren!…

’k Ben Brahman. Maar we zitten zonder meid. Die uitzendkracht van ons: Ze is ook nooit op tijd. - naar Johan dèr Mouw…

Een zeug die voor de eerste keer op stap geweest was met een beer, verklaarde: "'k Mag me niet beklagen; hij heeft zich als een zwijn gedragen."…

Zelden mijn gemoed Heftiger bewogen Dan in die Beweging waarin 'k Gretig welhaast Het leven liet…

Een Kazachstaanse taalpurist is volledig uit zijn dak gegaan toen hij Kazachstanen met een c in plaats van met een k zag staan.…

Die taal- en spellingskwesties Zijn nuttig ja en fraai, Maar 'k word daarvan ten leste Zo akelig suf en saai. Geef me oorlof, - och, daar buiten Wenkt mij de zonneschijn. 'k Moet, waar de vog'len fluiten En lui en ledig zijn.…

Aan u, die 'k heb bemind om 't water van uwe ogen, fontein die zindert in de zonne van de smart, - gij die het martlen kent van 't dorre mededogen en 't hunkren naar de liefde in hoogmoed uitgetart; Aan u, die 'k heb bemind om 't vlammen van uw handen, - o vleien om het vlees dat als een beek vervliedt; o reiken van 't gebed dat slechts…

al is 't dat ik verga van honger en van vrees: 'k heb schaars een korstje dat 'k in mijn tranen dope en toch ben ik een kindje, en toch ben ik een wees! o Engelandse klenen, wilt ook entwat verlenen om mijne nood te voên! één stuiver zal gedoen. Ha!…

'k Ga wat lysol halen. Waar nooit een hond naar keek. Meurt je nekje lekker? Raast je water, maat? Haal over dan dien trekker, Die zweet en and're klieren rustig maant. Zweeten, zweeten, zweeten! Kerel, ben je gek? 'k Ben nog lang niet uitgezweeten, Zelfs niet als 'k verreck!…

De marathons van New York, Rotterdam En Tokyo Had hij moeiteloos Uitgelopen - Op de laatste Parkeerplaats Voor thuiskomst Laat hij zijn Afval midden Op de carpool staan, Die extra 25 meter Tot aan de afvalbak Waren voor hem Echt niet meer Te belopen, Hij zou eens Een blessure Kunnen oplopen…

(voor Dafne Schippers) Eerst dacht ik nog, die Cubaanse met haar gele, plastic bloemetjesaureool gaat er weer mee vandoor, maar gespannen volgde ik je lange, gespierde benen en ik zag je in de laatste meters winst boeken. Ik zag je zelfs tijdens de race volop glimlachen.…

De TREMATURK of KAMERTRUT, moet Mark zijn Wie met een KLETSOOR MEEWOU, is vast Wouter JA VLEESKERS: fanatieke groenkabouter MEER THERAPIE zegt CDA’er fijn En wie HAALT BRIJZELS?...Stop toch eens met zwammen! Snapt u die politieke anagrammen?…

'k Heb de borst met u geroerd En het hart gekneed, Maar mijn adem was de ziel, Die u leven deed. 'k Schiep met klem en kracht van toon Al úw kracht en klem; 'k Blies u geest en leven in Met mijn eigen stem! o, Wie op mijn dode kunst Nog in deernis ziet, Geve hij 't leven nogmaals weer Aan mijn zielloos lied.…

Ik heb haar lief, dit schone kind en nimmer smart daarin gevonden al is 't mijn min, die 'k bij haar vind, waarmee 'k haar hart heb teer omwonden, Haar stem is zacht en zoet haar lied, het leven werd mij schoon en licht door d' onschuld van haar aangezicht en 'k dacht mijn eenzaam hart verstaan. - Gij zegt: „dit al is niets dan dromen…

De boer zei: 'k lach alleen, mijnheer!, Door 't denken wat toch zij, die hier, in vroeger jaren, Vóór u, ook Prins en Bisschop waren, Wel zeggen zouden van die staatsie, pracht en eer, Die zij in hunne tijd nooit zagen? Maar, zeker, 'k lach om u geenszins.…

'k Wil mee!... Maar de gouden toortsen Der sterren zijn uitgegaan! En 'k sta alleen in nacht, Huivrend, troostloos en dof, In stille kille hof, Waar men mijn jongske bracht…

'k Zie het aan de peuken in de asbak, aan de lege flessen in de krat. 'k Merk het 's ochtends in mijn kop, de rode ogen en een droge strot. Ik heb weer eens te veel gezopen. Ik heb weer eens te veel gerookt. Ik ben weer veel te laat in bed gedoken en 's ochtends staar ik naar een spook.…

'k Heb iets ien mien wâ 'k nie verklaor: Ik wil 'en ding vandaog Dolgraog; En hê 'k 'et, dan zal binnen 't jaor Dâ ding zo zuutjes aon Mien hart gaon tegenstaon. Een minsenhart duut soms zo raor! Ens wou 'k dolgraog 'en vlukske haor - Te zeggen hoef ik nie Van wie - Zij gaf 'et mien; ik lei 't, zo waor, Op 't hart.…

Het bootje voer verder, het nam me mee, 'k mijmerde en genoot, de blauwe lucht, een wolk hier en daar, tot het opeens regende: het goot! 'k onderging het gelaten. 't Bootje ging richting zee, helemaal uit zichzelf, niemand ging er met me mee als alleen, het water, de boot en de wind....…

'k Liep tussen vlotte jonge juppen die met mobiel en orenhangsels, snelden, belden.…

'k Dacht het niet, wie eigenlijk wel? Waarom heb ik dan zoveel verloren, en zit ik zo vaak ook in de knel? Voor een dubbeltje ben ik geboren, dus een kwartje word ik niet; Maar ik laat me toch niet ringeloren... Ook heel vaak denk 'k: Ik geniet...!…

Gij zult mij allen, allen kennen, maar 'k zal voor allen duister zijn; want slechts wie 'k van mijn spot zal schennen zal lichtend van mijn luister zijn. Slechts wie na de eêlste weelde-spijzen zal hongren naar mijn schampre smaad, draagt eens vóór 't aangezicht der wijzen de plooi der wijsheid in 't gelaat.…

‘k Wou je zeggen dat ik – dat ik van je hou, - En dan wou ik schatje – dat je - nou dat jij - Nou - natuurlijk dat je - dat je hield van mij, - En dan wou ‘k je als je - als je van me houdt - Zoenen in jouw halsje - als je ’t hebben woudt, - En dan, nou dan dee ik - dee ik ’t overal - En dan dee ik - nee ik - dee ik niemendal!…

Ik voel de grond niet meer, ‘k zweef tussen twee werelden, het ene wil ik laten gaan, naar de overkant wil ik stappen. Ik besef niet wat er gebeurde, ‘ k had het niet erg gevonden. Een kalme rustgevende oude man, wuifde mij met zijn hand. Zijn mantel wapperde uitdagend, ik wilde er naar toe, gelijk hoe.…

Wonderlijk toch hoe Soms het leven lopen kan En in 't voorjaar alles Dat dood leek toch Weer tot leven kwam - 'k Stond van de week Op een plekje in de tuin Waar nooit - of bijna nooit- Mijn interesse naar uitgaat En zie opeens de eerste Sprietjes bovenkomen van wat volgens Mij een vergeet-me-nietje was En moet 'k opeens denken…

Gij zijt verschenen, Ik zie uw ogen in mijn ogen gaan; 'k Hoor in de wind, die langs mijn ruiten henen En door de schouwe klaagt, uw woorden aan, Zó vrees'lijk droef en teer, dat 'k u zie staan Met bukkend hoofd, om in mijn arm te wenen.…

Mijn ziel dwaalt rusteloze wegen verblind door tranen, zonder zicht `k voel me zo hopeloos verloren zoek tastend `n uitweg naar `t licht. Men zegt, de tijd heelt alle wonden als je `t maar de ruimte geeft er komt `n dag, dat ik kan zeggen `k heb mijn glimlach t`rug gevonden. Tot zolang wil ik rouwen om wie `k verloren ben.…

'T lijkt alles kraakfijn porselein, Zo teer - 'k durf nauw'lijks zien, bang dat 't zal breken.…

Of heb 'k misschien Alles net zo sinds eeuwigheid gezien? - Ik weet niet, of 'k heel jong ben of oeroud.…

De mensengeest, zei 'k? Ja, was dat maar waar!…