Alle inzendingen over Traag

Nauw verraden blâren met trage gebaren een bewegen, zó verzwegen dat pas als 't verdwenen was ik met zekerheid en spijt wist dat wat ik had gegist had bestaan en was gegaan.…

Met een horizon in oker boort de zon een gat omlaag tot diep in de einder 't Skelet van bomen tekent de hemel meer dan magnifiek Met een vlies bovenop 't water keldert temperatuur traag Diep onder de spiegel daar gaat het leven volop door weliswaar gestáág verder terwijl de ondergaande zon contouren voor het plaatje fotogeniek aanreikt…

Het ijs wil de vorm van de eeuwigheid wel kennen en de trage schaduw van de dood houdt nog vast wat gezien wil zijn en gehoord. De winterzon breekt de kou in kwetsbaarheid en ademt warm een zachte blauwe horizon tot ver in de kindertijd.…

zwaar beladen als in een hoofdpijndroom voelbaar hing de stilte om ons heen in een klamme greep van niet verroeren de klok tikte steeds luider de seconden af als bij het wachten aan een graf een flits verscheurde het donkere gifgroen de donder knalde raak onze actie kwam te laat in brekend vallen kwam de eik omlaag eerst traag…

je kunt bloemen brengen naar de graven en as verstrooien op het veld schepen varen in en uit de haven een oude man telt traag zijn geld hoge bomen buigen niet voor kleine struikjes aan hun voet er is geen wedstrijd in verdriet voor wie elke traan oprecht begroet leven komt en leven gaat de kosmos doet haar ding zij botst en deint, kent…

ik geef de tijd aan een kunstenaar als fijn zand dat schuurt over stilte hij vraagt welke waarde ik wil geven aan enkele uren houdbaarheid wijzers en woorden stromen mij voorbij koud en warm en af en toe een traag verdriet ik zie beelden bewegen de zon komt op en gaat weer onder waarom antwoord je niet, vraagt hij ik wacht op de…

Traag verstrengeld dansend trotseren ze de najaarsstormen verliezen dwarrelende bladeren takken vallen knappend af hun verlies doet geen pijn blijkt toch niet onmisbaar groeit meestal weer aan als hoopvol perspectief bij ons doet verlies vaak pijn blijkt missen meest onmisbaar ach waren wij soms bomen stevig verstrengeld in het nu…

sissend opengaat midden in de nacht op de grens tussen Irak en Iran ergens Identiteit gevangen op de grens van huid en ondergoed vastgespeld Een denkbeeldige lijn tussen moederland en vaderland de vrieskou van de woestijn IJspegels en sterrenlicht maken de morgen mogelijk Terug en weg naar Nederland het hart zucht, klopt traag…

Hier mag hij traag ademen. Het schrijn van klaproos draagt altijd haar kleur.…

rond een kerk knielen huisjes ze zijn devoot en houden blinden dicht de buitenwereld slaapt in oude volksverhalen slechts een oogwenk verderop scheert de snelweg rakelings langs trage dijken en daarachter nog een slootkant, met wat riet je ziet dat waar de tijd in stilstand naast de bermen schuilt, je oog getrokken wordt naar meer…

Als ik het even niet meer weet of vergeet denk jij dan met mij mee als mijn lichaam niet meer doet wat ik wil help jij me dan ermee Als ik kijk met een lege blik kijk jij dan mee met mij als alles mij teveel wordt zorg jij dan voor rust bij mij Als ik traag en stijf ben help je me dan om vooruit te komen zodat ik weer op pad kan…

Als Kopland zingt van het trage land en lieflijk dicht van bomen en dieren, dan voel ik me vaak met hem verwant wanneer ik slenter langs droeve rivieren. Of neem dan verlaten huizen, een oog dat valt op behangpapier, gekruld door tijd en tochtige kieren een muur die fluistert van kindervertier.…

Ook al brandt de vlam wat te traag. Het is die spirit in ons dagelijks leven uit welke elke mens leven mag. Die ons opwekt om voort te leven. Fundamenteel doet opzien met gezag. Het avondrood dat eens zal gloren. Elke dag brengt ons dichter bij dat doel.…

De simpele gesprekken met de weinige levenden laten het trage nieuws doorsijpelen. Er zijn steeds meer doden van zijn leeftijd. Hij voelt zicht eenzaam. Verpakt in zijn huis vol herinneringen.…

Blaartrekkend gif: een trage, gele adder die onder je oksel kroop. Longen liepen vol als loopgraven. Maag en darmen trokken samen tot je lippen bloed afvuurden. Mosterdgas. Het klinkt nog naar. Naar hompen Passendalekaas.…

sprak dungelipt over het beest dat Satan heet maar het puntje van zijn tong glinsterde zon wanneer hij jou aankeek hij wuifde toen jij weer de kerk verliet de naden van je kousen zaten nog rechter in de leer dan de meningen van alle pausen zij wezen weer genadeloos naar het door hem vervloekt gebied de klokken beierden wat traag…

vlokken zweven traag voorbij weven een gordijn uit stilte aarde ligt er winters bij slapend in het wit van kilte wind is guur en strakke lucht belooft weer vorst van lange duur sloten gaan bevriezen vogels moeten wakken kiezen om te overleven een sneeuwpop met de bezem in de hand is koning van dit land kooltjes zijn…

ik zag je kijken naar de sneeuw ze vlokte wit en traag je blik zong zon in de kristallen ze leken langzamer te vallen uitgelaten volgden we hun vlucht uit lucht die lichter werd we dwarrelden mee in een zacht deinen en lieten vlokjes op de hand verdwijnen de wereld die verscheen ontnam de kleur haar eigenschap versmolt…

onze ziek wil niet bedlegerig wezen, doch zijn voeten smallen bij iedere tree naar benéé hoe de dag zal voort gaan is als een reizende waterkoker die zich gedraagt als een traag voortgaande plaag al weken is het belopen asfalt de teer die ziek vertraagt en onbeholpen als een stumper aan de almachtige om beterschap vraagt ziek is…

Mijn vaderland ik mis u als ik u verlaat, maar ik haat u als ik me niet vergis, mijn vaderland met harde hand houdt gij mij vast zijt gij ballast zandzak bij mijn luchtballon moet ik me traag van u ontdoen om op te kunnen stijgen tot u, mijn onvolmaakte god, met duizend talen door uw strot duizend genen door uw aders bastaardkind…

De zon die schijnt op een ijselijke dag, een gestolen kus op een Toscaans plein, stiekem doen wat eigenlijk niet mag heerlijk lezen op een trage trein. De krullen van het heideschaap… Het is volbracht, ik slaap.…

badend in het schijnsel van het zinderende ochtendlicht omgeven door het ruisen van de traag bewegende zee betoverd door een vlinder die een daverende dans verricht onschuldig en bekoorlijk en zo dans ik met haar mee het klamme mos, de paarse bomen, weerkaatsend in de felle zon de geuren die de prille lucht haar stille gratie geven erkentelijk…

Schemer verbindt traag verlopend middag met avond. Verlichting (een schakelaar) maakt het terras zacht zichtbaar. Fonkelingen wijzen op glazen, mooi rood van wijn. Handen omvatten, slokken worden speels genomen. Monden proeven, vormen woorden. Gelach klinkt op. Wie is nu wie? Wie zegt wat? ‘n Hoge stem: waar is de wc?…

de zee is onbestendig wisselvallig als een mensenziel soms is zij grijs en ruw met zware deining een koortsachtig ongedurig spektakel en geraas beukend op het basalt om dan weer in een blauwe slaperige kalmte te verschijnen haar golven rekken zich traag naar alle kanten uit vandaag is zij een vlakte egaal als een meer…

We zitten niet meer op dezelfde golflengte de horizon wordt vaag een schim uit het verleden een dwaze droom in het heden we spreken niet dezelfde taal jouw stem klinkt in het duister je doet net of ik niet luister alle geluiden klinken traag ik probeer je te vergeten in dit uitheemse niemandsland op het kerkhof van Chaos er is geen…

soms lijkt het of de dag van gisteren niet is geweest niet heeft geleefd als beest, maar weggegleden is tussen vingers die niets wilden als zand beland in de vergetelheid van zomers strand hezelfde ruis stuurt trage uren in het huis waarin je leven slijt in het nutteloze hemel turen dan is er spijt breekt morgen al op voorhand…

Zomeravond Op het stoepje naast m’n voordeur staat een bankje voor mij alleen de zon schijnt haar zomeravondkleuren in oranje –rood en geel de lijster op haar nest doet haar best fluitend mijn gedachten te begeleiden waarmee ik dromend speel de schaduw van de plataan is wat opzij gegaan ze zet mij in het verstilde licht Aronskelk vouwt traag…

vlokken zweven traag voorbij, weven een gordijn uit stilte de aarde ligt er winters bij, slapend in het wit van kilte de wind is guur en strakke lucht belooft weer vorst van lange duur sloten gaan bevriezen vogels moeten wakken kiezen om te overleven een sneeuwpop met de bezem in de hand is koning van dit land kooltjes zijn…

laten we wijn met herfst drinken schenk me een droom in tot de rand van trage wandeling en samen klinken van onlosmakelijk je hand laten we wijn met weemoed genieten een klein slokje op z'n tijd dat we september strooilicht zien en ons hart zich vult en reikt laten we wijn met terugblik proosten uit het rek van toen en samen van glimlach…

onder dik ijs heerst geen wind geen geur. geen kleur. enkel uitgevaagd pallet van pastel als herinnerd. hoe er vissen zijn traag zwijmelen als verstild. ze doorzichtig zijn als nat papier en water haast vaste vloeistof is geworden. planten hun adem stokken. hoe de lucht tussen ons bevroor en ook de woorden tussen onze monden.…