Alle inzendingen over Trede aftreden

niet in het minst te deren Toen hun rivaal al rap de tweede liet noteren En ook de derde viel in luttele seconden Werd luid gescholden op de bloedeloze heren Die het vertrouwen van de eigen aanhang schonden Op de tribune zong men zich de kelen schor Men smeekte om een changement van het decor En ja, daar was hij, Remko, met zijn lichte tred…

Gelaten wachtend, wie mijn laatste strofe strooid, waarmee de aarde wordt vernist, die vraag is vroeg gaan branden, het antwoord is een lampion in de flarden mist, vertraagt de tred van oude beelden, bepaalt in welk hoofdstuk ik beland niet wetend welke worden gewist.…

Hij glimlacht, en met een veerkrachtige tred haast ook hij zich voort. Het begint zachtjes te regenen. Op de hoek van de straat staat een vrouw. Het moment dat zij hem ziet, lijkt wel een magisch moment. Met grote stappen rent hij op haar af. Terwijl zij met uitgestrekte armen op hem afkomt.…

Als ik beklim de zilvren treden, Langzaam, en de aarde diep beneden, Een klein insect in avondglans, De vonk doet spranklen van zijn dans, Laat mij dan in mijn armen dragen De zacht gepelsde, die behagen Zelfs in de schim zijns meesters vindt, Warm aan zijn borst zich vleit, en spint; En dat de hond, wild als een jongen, Over de heemlen…

Ik moest door ‘t bloedewarme bad Terug, tot u, ‘k weet niet waarom – Maar voor de korte scheemring kom En dan de nacht, Treed éens nog tot mij langs het oude pad En spreek geen woord, maar glimlach zacht Zoals gij placht.…

Bij het eerste licht klinkt een echo, kraakt de derde trede even als voorheen. De leegte geurt vol koffie. Stof in verre hoeken draagt de kleur van eer en leed. Het knarst in zijn gewrichten, ademt enkel op het trage ritme van wie hier niet is. Het verliest zijn lenigheid, swingt niet meer in al zijn voegen.…

Soms beeft mijn voet bij 't treden Over de vlonderplank; Het water daar beneden Gaf zulk een wondre klank; En aarzlend, waar twee wegen Zich delen tot een kruis, Bid ik mijn God om zegen, Want één voert vast naar huis. Ach, weergevonden vrede, Uit een diep leed gegroeid, Geef, dat de hof van Eden In deze streek herbloeit.…

Het was ook een schrijden met een soort metalen tred iets van een deel van een rank die traag ontbrandt, dat is wat ik zag, met een ertsen greep die dat leven toebeet. Deze grijzere voorjaarsdag toen het nog geen lente was glansomspreid, bij een gouden kim met haar beeld erin, naast het geduldige verdragen, domweg zonder te klagen.…

dan zal 'k met u in 't schaars verlichte treden, voor 't zien van uw zwartwit x-ray grafiek - in vredesnaam, wanneer bent u tevreden?... uw zenuwstelsel laat zich niet verbreden - 'k verwijs u vast naar een zenuwkliniek...…

Een vraag, Hypatia, Hoe voelt het Om uit de duisternis te treden? Niet weggestopt in een donkere kamer? Hoe is het, Hypatia, Om zó helder te denken? Je vader voorbij te streven? Dat hij plaats maakt voor jou? Luister, Hypatia, Voel je het kloppen van je hart? Als men in het atrium rekenkundig probeert te vatten wat je zegt?…

er wordt weer hard gedraafd naar de tap wel te verstaan buikschuddend, onvaste tred wie komt het eerste aan "drie bier, beste man" vier vingers gaan omhoog buiken schudden van het lachen was het de vinger die loog ?…

Was ‘t om de vrijheid dan met kracht op ‘t hert te treden? K. Reden. Vr. Wat mist al ‘t Vaderland bij ‘t korten van die draad? K. Raad. Vr. En brak men meer dan ‘t Recht der vrijgevochten steden? K. Eden. Vr. Wat baart dit, nu elk voelt hoe veel zijn dood ons schaadt? K. Haat. Vr.…

O ijver blind die u niet liet bestieren Maar roekeloos deed treden mijne voet In dit gewest, waar mijnes Here bloed Wordt na getracht van dees verwoede dieren! O tonge die mijn tong tot leugen dreeft! O hanen-kraai waardoor mij ‘t herte beeft! Wat troost kon gij mij troosteloos verlenen?…

Zijn uitdruk, neen, moet geen vertolking zijn in rede, Geen kunst; maar zelfgevoel dat uit de boezem breekt; Geen dichtspel dat ten schouw op fiere brozen trede, Maar 't uitgestort gemoed dat onbedwongen spreekt. Doch zie, wie dicht zo?…

een berg daalt af in de vroege schemer hij graast in een groen bekken maalt knoppen en sprieten en scheuten tot een prop voor zijn vier magen de roedel van mannen verkruimelt één hert snuift het spoor van de hinde met bronstig vertoon spert hij de muil en perst een brullerige snik uit de longen de wolf loert al naar zijn tragere tred…

Kan je weer leren met een lichtere tred te lopen, En is het mogelijk om weer fris en vrij te ademen? Ik kan natuurlijk de spiegel kapot gooien, En alleen maar bewegen als er geen zon is. Op mijn tenen gaan lopen en kijken waar ik ga, Maar mijn lichaam kan ik niet manipuleren.…

Tussen de dennenbossen langs de E34 viel reeds de schemering op die donkere januaridag, toen plots een jongetje van omstreeks zeven uit de Konijnendreef opdook, dat met kwieke tred richting Eindhoven stapte. Bezorgd en nieuwsgierig vroeg ik, want ik ben vader van vier, zijn naam en bestemming.…

Het zijn de smaken, geluiden, geuren en kleuren die doen denken aan dingen in ’t verleden, ze openen gelukkig steeds die deuren, Om even heerlijk in onszelf terug te kunnen treden…

vreemde vruchten proefde en opgewonden raakte van smekende vrouwenogen altijd een muntstuk in je hand het was al een herinnering bij je krantje kopen en kopje koffie op de hoek toen later vroeger werd van samen naar de bioscoop mijn tranen en jouw zakdoek of elkaar zonder lakens als kinderen mijn lach, jouw barse stem ik hoor je tred…

op het strand de zon blinkt een verlichte spiegel in de gladgestreken zee Een zeilboot wend en keert in de wakkerende wind zoekt een eigen koers naar een volgende haven Ik geniet van de warme zon en de beelden om me heen mijn gedachten zijn bij jou, ver weg, aan de overkant Ik zie je gezicht en hoor je donkere stem je somtijds weifelende tred…

niet want het is zo dik van 's morgens tot 's avonds dat de dag zich er doorheen hijgt zelfs het huis kreunt hoorbaar alsof het lucht geeft aan een winter van ongenoegen de zomer gaat ook altijd over nekken van vooringenomen luchtgebaren de zon trekt er aan lijnen van mijn lichaam opdat ik nog eens uit mezelf zou vloeien en al treed…

hij trok mij goed bedoelend warme winterkleren aan twee stoere boeren winterlaarzen waar hij krom voor had gelegen en een jas van houtje-touwtje uit een mottenbal gehesen wollen wanten en een das om zo mijn mannetje te staan want een held ging nooit op sokken had hij altijd onderwezen En zo stond ik als een zwaan in vleugelwieken op te treden…

Nooit zal ik in zijn voetstappen treden maar eerder mijzelf bewegen om uiteindelijk op te staan tegen alle teleurstellingen in mijn verleden. Het verdriet en alle pijn die ze me aandeden zal ik hoe dan ook overleven. Ze hebben me op stang gedreven maar nooit hebben ze me kapot gekregen.…

Lacht ons een heuvel tegen, Met welig groen beplant, - Wij vinden steile wegen, En distels in het zand; En lokt het dal beneden Ook door zijn dicht gewas,- Dáár smoren onze treden In loos bedekt moeras; En als met minzaam vleien Der bergen top ons trekt, - Wij vinden woestenijen Met dichte sneeuw…

kan dat nog als je van daaruit gezien rivieren uit hun oevers ziet treden zeeën het land ziet besluipen en mensen steeds angstiger weg ziet kruipen? mag het nog als je de wereld ziet branden op diverse plaatsen veroorzaakt door oorlog nalatigheid of hebberige mensenhanden?…

Zij is het gidsend licht tijdens mijn donkere dagen waarin iedere duister, mist of neerslag op de achtergrond zullen treden Van een verleden tijd geaccepteerd naar toekomst gericht op samenzijn O lieve vriendin, je bent mijn allerliefste, zonder jou ben ik slechts een schaduw.…

’k Durf niet treden in mijn hof, Vol van geuren, kleuren, stralen, Zonder liedeke van lof. Met de takken, met de knoppen, Lopen al de meisjes uit, En de jonge boezems kloppen Voor de milde Lentebruid.…

ze zeggen mijn vaak dat ik uit mijn cel treed galaten, opgewekt, vast als een herenboer uit zijn slot wie ben ik? ze zeggen mij vaak dat ik met mijn bewakers spreek vrij, vriendelijk, helder als gaf ik de bevelen wie ben ik?…

verdoofd Met een natte doek dept ze tussen haar enorme borsten in haar hand een borreltje, om niet te verdorsten in de tuinstoel op de Haagsche stoep, haar benen iets gespreid haar rok hoog opgetrokken zodat de wind haar kruis bereikt effe luchten hoor, wappert ze met 't lapje stof haar ogen stralen maar haar huid is dof De buurman ploft op een trede…

’k Durf niet treden in mijn hof, Vol van geuren, kleuren, stralen, Zonder liedeke van lof. Met de takken, met de knoppen, Lopen al de meisjes uit, En de jonge boezems kloppen Voor de milde Lentebruid.…