Netgedichten

netgedicht (nr. 27.028):

ontzettend uitzetten

De lust vergaat me
enige lichtzinnigheid
op het lijf te schrijven

ik schuif het van me af
en van mijn stoel
valt ook wat slapheid
van deze dagen

het wappert maar wat
gebonden met een weinig nacht
ik laat het bij een huigen
door de neusgaten
van een spreken spreek ik niet
want het is zo dik
van 's morgens tot 's avonds
dat de dag zich er doorheen hijgt

zelfs het huis kreunt hoorbaar
alsof het lucht geeft
aan een winter van ongenoegen

de zomer gaat ook altijd
over nekken
van vooringenomen luchtgebaren

de zon trekt er aan lijnen
van mijn lichaam
opdat ik nog eens uit
mezelf zou vloeien

en al treed ik zijwaarts
in het licht
zo midden juli
wordt het hier heuvelachtig
in de keuken

alles blijft liggen wachten
op een drafje van de herfst
de schopafstand steekt er wat maat in
schone hoopjes
waar je al eens tegen zit
er is ook nog het strafstoeltje
waar je kan zitten zweten

al doe ik er niet om
mij wordt gevraagd
de huid nog eens te meten
in andere oorden
waar je kurkdroog
de zee in kan stappen

maar ik zucht noordwaarts
naar het land
waar ik weer in mezelf kan krimpen