Netgedichten

netgedicht (nr. 27.027):

De tuin

Hoor hoe de luchten luid klinken, gevuld
met vogels die droomverloren ergens
niet meer thuis zijn, maar toch hun weemoed
niet de boventoon laten voeren. Hoe ze

al is het nog niet zo heet op dit ogenblik,
vertellen over het zonnige zuiden en hoe ze
over enkele maanden daar weer naartoe trekken.
Hun hart is nu al onderweg. Luister maar.

Kunnen wij dan ook niet trachten van
over de grenzen van ons korte bestaan heen
te reiken naar een overkant, ver van hier?
Al zijn we jong en onervaren, al voert de

weg eerst nog door veel heuvels en dalen,
al is er nog de tuin met de klaprozen, de pioenen en
de zonnebloemen, al duurt de zomer nog maanden
in deze tuin, nog maanden.