Alle inzendingen over Witte nachten

Zag de manen zich in fletse kringen verkrampen in de handen van de nacht, verdwenen figuren trekken voorbij in een onafgebroken stoet om de vege huid te redden, vermoeide hoofden gebogen, de witte lippen stijf gesloten zonder klacht of vragen op het aambeeld van de dag gewogen, als de zon z’n rug opricht,wordt de droom een plicht…

En zo genoten zij dag en nacht van wit en van stilte en water en glad de stenen en het mos dat daar lag. ------------------------- uit: 'Botshol', 1980…

De witte duif blijft in het hok zingt een laatste vredeslied verstikt door donkere rook als traag de dag overgaat in donker bevroren nachten Vooralsnog heerst de stilte van de gekwetste ontvanger die in een ijzige winterslaap van met tijd gevulde spanning hoopt op een betere uitleg dan het bijna onvermijdelijke Redeloos vallen ze uiteen…

in nachten gesteund door het duister overleving door omhelzing van wat hem trouw en dierbaar blijft.…

samengaan van ongeloof en verlangen houdt ons staande als zagen wij alsmaar witte, wegvarende schepen --------------------------- uit: 'Ingesneeuwd', 1984.…

iedere dag reinig ik mijn lichaam met zeep ik schrob mijn huid van wit naar roze naar rood tot haast bloedens toe tot ik niets meer dan water hoor ik draai me weg van de nacht en van al dat sterven waarmee ik leef mijn ziel wil aaien, waaien, zwaaien, schuimen naar zee naar duinrozen die ik kan neerschrijven alsof…

ontbloot je zei dat ik blauw was als de hemel en de lucht maar ik voelde me wit lichter dan jouw diepste zucht.…

had ik al gezegd dat ik jou mis in de zwaartekracht waar liefde onmiskenbaar geketend is aan macht en duiventillen wit uitslaan door stront wat men zo veracht ik kan niet houden van, want telkens als mijn node jou hoereert spreekt mijn gestoelte in onrust, sneeuwt het loze beloftes en drijft de nacht op verachtelijke gewoontes draverijen…

De lucht is verzwaard van weemoedig verlangen naar de verlichte dagen waar elke dood nog ver leek keuzes luxe problemen waren liefde lichtvoetig vanzelfsprekend wensen zelfvervullende voorspellingen Nachten van de lange twijfel vullen nu diepe zwarte gaten alleen de dromen zijn soms wit met vederlichte beelden die soms blijven hangen maar…

In het vroege morgenuur als alles nog sereen is en puur zweven wolken als witte watten spelend met de zon in het hemelse blauw het gras nog nat van de morgendauw nog geen geluid de stilte verstoort maar wel het zingen van de vogels dat bekoort ontwaakt langzaam de dag uit de nacht en de aarde zich laat strelen door het prille ochtendlicht…

Op de witte muur slingert een rode duizendpoot. In elke hoek een spin. Langs de plint flitst 's nachts een muis. Er woont hier ook een mens - die af en toe wat plet. --------------------------------- uit: 'Hoogste zomer', 2015.…

afscheid nemen van de oude pijnboom doet zijn bast rillen naalden op het klinkerpad steken hem, weg moet hij, ver weg van de opgefokte straten in een zieke stad waar dood normaal schijnt bloed en blauw door aders razen, laaiende lichten de nacht versjteren weg moet hij, ver weg, op zoek naar die plek waar witte windveren wedijveren met…

mocht ik een regenboog zijn dan kende ik al jouw weten, nu sluimert de zinspeling als een kwade nacht in een weerzinwekkend tafereel zou ik je willen omhelzen in de kleuren die ons tekenen op het wit verlangen en waar rust als een pilaar de stoet met een hemels geschrei ten onder richt neen, de tijd klokt verder, verder dan mijn vingers…

Etablissementen poppedijnen in taveernen l'Amour est une folie voor een plezanterie met deernen Adèle leest au sucre Citronella, een novelle Liedeweij nipt witte wijnen aan mijn zij volgeerne Met een keurske dat haar halverwege splijt en knelle Le lendemain heb ik een houten kop met spijt te stellen Voor vlinders duurt de nacht…

De blauwdruk van een leven in witte lijnen uitgezet onschuldig nog, zonder weten een onbegrensd iemandsland Tot het leven de fases gaat tekenen een kleurengamma programmeert Vlammend oranje aan de horizon vermengd met bruine nuances van dwarrelend loof schilderen het gemoed Het prille groen doet ons beseffen dat denken in zwart-wit emoties…

Langs wei en wilgen glee de vochte nacht, Het deinzend witte kleed golfde en bezoomde Het lage land, - boven de herfstdauw doomde Het blinde oog der maan - zo stil, zo zacht.…

Na een tijd van wachten, waarin honger tijdelijk werd gestild, beleef ik nu sensuele nachten, heb ik eindelijk m'n bed gedeeld. Ik heb m'n lichaam getoond, ik heb me bloot gegeven, jouw genot heeft me beloond, dat wil ik elke nacht beleven.…

licht geef ons vrede, sprak een stem tot Hem en hij brak de wereld in gelijke delen verbond ze door de draad der tijd Hij sprak tot hen zo de ochtend, zo de avond zo de dag en zo de nacht tijd voor waken, tijd voor slapen leef het licht en slaap de nacht de wereld begon te draaien en de stem zweeg voor altijd tot in de eeuwigheid…

Ik zit hier weer te wachten op haar eindelijk is ze daar en klaar we stuiven er vandoor, nergens heen en fuiven in de nacht heel gemeen zoals bacteriën, virussen en consoorten die we op muziek niet hoorden we slaan ze lam, rot en dood moeten ijlend vluchten op een boot witte strepen maken golvende krassen water is nu eenmaal om te wassen…

Eens, toen wij na de nacht tesaam verrezen Lagen de rozen vochtig en gebroken, ik en gij Wisten die lange nacht de regen, ik noch gij Konden van teerheid immermeer genezen. Gij hebt de witte en de rode rozenbladen Gebeurd in uwe smalle hand, - zij vielen Vochtig en sidderend weer in ’t diepe gras.…

en ook omdat de witte tuintafel niet graasde.…

Een winter lang in duisternis begraven, geen hoop meer op een leven in het licht, geen ogen meer, geen glimlach, geen gezicht, geen water dat je diepste dorst kan laven, alleen maar pijn en vragen, kreunen, klagen, de muren stom, je lichaam zonder kracht, het graan sterft in de grond nog deze nacht, maar Iemand is er die je toch blijft dragen…

wit in blauwe lucht wind die zachtjes zucht speels het wit laat zweven steels verlang ik even wind of wit te zijn…

fluisteringen proberen Demonische verwarringen te zaaien Maar het lichaam heeft het allang Allang af laten weten in de strijd Want de dood is als een slang En in deze nacht komt het……

in het schijnsel van de maan strekken handen zich vertwijfeld uit om de schone bloem te plukken wat niet wil lukken want de kleine witte waterlelie is reeds in haar bloei vergaan…

haar handen kil gevouwen beide lippen prevelen zacht het is niet zwart en ook niet wit maar grijs zoals verwacht…

Haar stem is koud als een scherpe wind van winters wit Mijn hart slaat over bij 't zien van haar blik Haar lippen zal ik voelen als pegels die snijden door m'n toch al zo koude bloed ze zal mij vinden waar ik me ook verstop De ijskoningin is overal waar de schaduw kruipt en de nacht vallen gaat Zij is waar de stilte ruzie veroorzaakt…

tjikten, tjakten en beaamden bemoeiden zich luidruchtig bij de ramen met alles wat je 's nachts en in de avonduren aan woorden over had…

Een schurende omarming laat de hemel kruimelen en de merrie haar manen, wit als de maan, roteren om de nacht. De stilte schikt zich verderweg door de duikvlucht van natuurgeweld. Het knielt en daalt tot het dal der horizon en bundelt samen met de grond.…

ik leg mijn vleugels stil; het praten, moe, verzwijgt de lage vlucht naar rouw de appelboom, vol van schaduw, schudt druppels op de nacht wanneer mijn huid, nog wit omrand, bogen vouwt omheen de tijd ik zie jouw naam in het gras geschreven hoe bladeren vallen, bruin en rood mijn stem kent slechts het schreeuwen, zwart,…