Alle inzendingen over bedding

Onder water grif ik je naam in de granieten bedding van mijn stroomgebied. Tussen de wieren van het verleden flitsen pijlsnelle vissen als messen voorbij. Alleen in de diepte mag ik je voortaan ontmoeten: mijn warme tegenstroom, mijn lief. Het staat vast dat je dood bent. Maar wat is dood?…

zoals een merel voor het raam zijn heldere lofzang fluit, mij in alle vroegte raakt, verblijdt zoals mijn stem naar buiten maar ook naar binnen stroomt de ruis verstilt, de klank verrijkt zo wil ik zijn als het woord dat in me zingt, zo klaar zo schoon dat uit ‘n zuiver gestemde bron een bedding zoekt, weervindt…

Er is een droge bedding gevuld met overvloedige gedachten gedragen door een golf van zingende stormmeeuwen. Een lied van zuiver spinsel doorbreekt het glas met licht, wiegend in het blauwe schijnsel van water op ruis.…

Hij plukte maanlicht droeg het dieper in haar nacht naar een bedding zonnestralen waar zij met uitgestrekte handen op hem wachtte verwonderd keek ze naar dat tere schijnen voor haar adem stil ontsnapte en het zacht tot sterren blies drijvend golfde hij het firmament zich onbewust van tijd of leven slechts stamelend: mijn hemel wat…

mijn winterkapstok hangt hier vol van beelden uit een lang verleden als mantels van een warm geluk in deze wonderlijke wereld verdwijnen zelfs de diepe sporen van liefdes koud als ijs hoe snel verandert nu in het geheugen de kleur van de herinnering zoals de parel doet met wat ik draag zo kleurt de bedding iedere stroom van wat er was…

Hoe kort wij elkaar kennen het voelt als levenslang bloed wil ons verwennen in sterke dadendrang buiten elke bedding stromen wij samen over wij zijn elkanders redding in de triomf van tover wij komen tot bedaren in stormen van de pijn wij weten wie we waren en vrezen wie we zijn.…

heb je hand gepakt met vingers warm van verlangen hoorde je adem voelde de slag van jouw hart keek in je ogen waar wij elkaar wisten tot aan het diepst van je ziel maar woorden konden de stilte niet overbruggen die er tussen ons hing zelfs tranen wilden niet stromen in een bedding zonder geluid…

Regen valt als warme tranen in de drooggewaaide bedding van een rivier de uitgesleten kiezels vormen een brug naar de overkant een paradijs in stilte ontstaan waar de kracht van de verbeelding hoogspel speelt met een liefde zonder woorden in het bleke ochtendlicht vliegt een adelaar hoog boven de wolken hij is zo wijs de regen te vermijden…

heb de stenen voor je neergelegd in de bedding van het leven ze lagen op het pad waar jij ook ging natte voeten heb jij nooit gehad het waren zorg en bewondering die stilte vulden van onuitgesproken woorden maar eens per jaar liet ik jou mijn liefde zien mijn kaart werd nooit ontdekt jij was de valentijn van allemaal…

Langzame gesprekken Hebben we, jij en ik, Aan de bedding Van de beek Die meanderend door Het oude land de tijd Ongemerkt door zich Heen laat stromen, In een vastberaden poging Het moment vast te houden Verglijdt ze tussen onze vingers In eindeloos ritme van komen En gaan - het landschap En het stromende water Laten ons…

Water, glijdend als zilver, bedding verschonend, spattend, de regenboog klonend, in nevels van kleur. Vallend, dood drijvend in zilver, traag landend, mijn klaproos, jouw hart, verloren aan zwart.…

Het lonken van de bekoorlijke bedding zo lang weerstaan. Veelvuldig in de rivier geweest – ontelbaar vele keren. Onvermijdelijk voorbestemd ten onder te gaan. Menigeen zal zich in haar verliezen – telkens weer. Sporadisch resten aangetroffen – amper enkele keren. Hoe zelden komt de bedding droog te staan.…

tranen schuren voordat water en modder de beddingen plamuren van de emotierivier waardoor later gras toch groener dan dat van de buurvrouw lijkt ook omdat haar hulphond bijt weer ben ik verdwaald in de wereld van weleer maar zij geeft mij geen voldoening meer onrust hangt aan muren te verstoffen omdat tijd te lang heeft stilgestaan…

Bij de bedding van de stille rivier herinner ik mij de echo van jouw stem waar jaren in het verleden zijn vergleden en ik heb ieder woord nog in mijn hart elke droom droomt in mijn hoofd en kilometers reizen zwerven met me mee langs de stille rivier ligt het meetlint van onze liefde een vriendschap ter volmaking van het zwijgen.…

van de wereld speelde licht in kristallen brak op het raakvlak en vuurwerkte in megakleur zijn rechtlijnigheid de schittering plezierde het kind door de klimmende zon die in warmte won van de kou kleur transformeerde tot weerkaatsing van hemel in blauw nu dansen stroompjes met twinkelend jeugdig geluid in hun kersverse bedding…

op een dag eerder dan morgen voordat alles dodelijk is en irrelevant rust een rivier in haar bedding zwemmen vissen achter hun net schuilt in elke hoge hoed een konijn lijken onze stemmen op raspende diesels terwijl het kind teloor gaat in paarse mist vroeger of later dan gisteren heeft vandaag iets kwetsbaarachtigs…

Je zegt: Wanneer ik boos ben kan ik water worden, sleep ik woede mee, spoel alle nijd mijn bedding door en waterval mijn schuim over een rand zodanig vloekend dat god zelf schrikt. Je zegt: En dan is het weer over, daal ik verzachtend neer in een kom tussen bergketens, verbreed de glinstering tot glans en spiegel.…

ik herkende je stem in het geluid dat het donker druppelend gesteente maakte in de kou vlood het water sissend langs eeuwenoude beddingen en rotsen het is geen murmelen dat de tantra’s als leidraad kozen uit de prehistorie alleen hun scherpte is verloren in de zachtheid van het kringloopse water uit de laatste gletsjers…

ik had haar nachthemd zorgvuldig om mijn kussen gevouwen m'n hoofd vol warrige gedachten in haar geur gelegd en het hielp ik was niet langer eenzaam de leemte van de nacht werd gevuld met de herinnering aan het samenzijn toen ik vanmorgen wakker werd met het zout van m'n tranen nog in de bedding van mijn wangen wist ik die koude ledigheid…

Ik stierf en er was niet van ver mij vandaan een stronk, een kussen voor mijn houten hoofd, waar ik de bedding vond, waarin ik rusten zou, ik zocht snakkend zonder adem naar een stem, die nu voorgoed zou zwijgen.…

een waterval woorden stroomt naar zee op oeverloze vakantie geen kanalen geulen en bedding maar in vrije expansie nog is er wind met zijn vlagen draaien en hozen buitengaats komt er rust in de golvende letters dichters vissen naar stilte hebben soms beet maar om te scoren moeten zij poëzie laten horen in hun leefnet…

het water wilde niet scheiden in jouw stroom en de mijne het bleef vloeien uit de bron die we samen hadden geslagen ik geselde wind jij verdroogde de regen wij kwamen elkaar steeds weer tegen hebben de vloed toen gesplitst bij de oorsprong met stenen de bedding verlegd maar het hek van de dam heeft het niet kunnen houden wij…

jij bent een hype die het scherm vult met een ongekende sensuele spirit waarbij erotiserende muziek de bedding is waarin het weerloze publiek zich laveloos laat meanderen tot costa’s hun snelheid opzwepend verhogen naar een orgastisch hoogtepunt van volledige overgave en de komende clash down elkaar ontmoetend…

zij wiste de tranen van haar gezicht maar de beddingen bleven vochtig in onbenoembaar verdriet haar treurnis in dit lied gold niet de dingen van de dag maar meer de stappen die anderen in overmoed namen zij was tevreden met de tuin en een kleine stapel vee alleen hij wilde meer de stad en verder weg voor echte mannenzaken…

beetje bij beetje ontdooi ik de stroom van een bevroren beek beginnend bij de oeverranden warm er strafverstijfde handen aan opgegraven bodemvuur voel oude levenstekens steken en waar remmingen verweken kabbelt later op een nieuwe wind die met voorjaarsklanken ruisend door geknakte kragen zingt de bedding vult zich met een nieuw elan…

Liefde vindt een bedding in de daagse dingen al zeggen vele romantici dat nooit. Zingen kan zonder waarom, zonder antwoord maar stroomt uit de diepte van je ziel.…

Geen angstgreep maar een warme bedding, een nestelen, een houding vinden in de vluchtigheid van de klaagzang. Dan, samen over de glooiing, tristesse in het brandpunt, maar bovenal levensbalsem, een uitgesponnen samenvlucht.…

Er was geen enkele bedding, geen uitzicht op redding. Ze was een dodo op Mauritius: vet en waggelend en ondanks haar logheid verrassend wendbaar in temperatuur.…

De wind eet gretig van de rotsen Erosie is het gevolg Er wordt stilaan een bedding uitgeschuurd. Jaren heeft het geduurd. Nu maakt het water zalig gebruik van de bedding Slijpt de stenen glad Stort zich op zachtere bodems Om weer een sprong te wagen in de diepte.…

Mijn vermoeid hart legt zich neer in een bedding van witte rozenwolken. Het rust uit in de geuren van een vederlichte wind. Verfrist door het wiegen in handenvol dons, brengt een luchtstroom mijn bezwaard hart tot ongekende hoogtes, waar het zwelt door een hemels gegons.…