Alle inzendingen over bederven

De feestmuziek lijkt te werven de ziel van het volk dat op zijn tijd, wanneer de werkvlijt niet wenst te bederven dat de moraal zich met een feest van zijn banden bevrijdt.…

dus laat daarom je kerstfeest niet bederven, kom te samen, zing en lach en … laat beleven!…

Ik voel mij van binnen bederven Nu weet ik waaraan ik zal sterven: Aan de oevers van de Taag. Aan de gele, afhellende oevers, Er is niets schoners en droevers, En 't bestaan verheven en traag.…

Er zal van alles bloeien en bederven, waarbij een denkende geest mag verstaan: "Hetgeen tastbaar is, moet eens vergaan. Hoe beschouwt elke mens zijn komend sterven?" Gods geheimen verlichten de enkeling. Nietig lijken eigen arbeid en have. Verwacht een onvatbare verandering.…

Hij zit er net als ik alweer een uur Met appeltaart en met een kopje thee Een middag in La Place bij V&D November is het, buiten is het guur Ik schrijf een briefje dat ik niet verstuur Het wordt toch te persoonlijk, te privé Een roze draakje spettert enkele vonken Een lego ridder spant zijn pijl en boog De feestmaand sist hij mag ik niet bederven…

Here, zonder handen zonder stem Snij de lichtlans van zijn voorhoofd En vang hem in uw stalen klem Voor de wereld hem de glans ontrooft, Lok hem langs de stapsteen sterven, Niet als anderen domweg gedoofd Maar rein, vrij van bederven Langs de kruisweg waar hij in gelooft. -------------------------------------- uit: Junkieverdriet…

Politieke leiders en strijders die het leven bederven. Een eindeloze oorlog dat is wat ik zie. Lentemorgen hoelang duurt het nog voordat jij komt, voordat ik jou zie!…

Here, zonder handen zonder stem Snij de lichtlans van zijn voorhoofd En vang hem in uw stalen klem Voor de wereld hem de glans ontrooft, Lok hem langs de stapsteen sterven, Niet als anderen domweg gedoofd Maar rein, vrij van bederven Langs de kruisweg waar hij in gelooft. ------------------------------------ uit: 'Junkieverdriet…

Ik pak dan ook mijn wandelschoenen Om langs 's Heren wegen te zwerven Niets kan voor mij deze dag nog bederven. Aan de kant, aan de kant De lente is in het land. ;-)…

langzaam uit Nu sluieren er schaduwen van verdriet Mijn hart schreeuwt zonder geluid Het moment van verlatenheid laat mij verteren door pijn Nog hoor ik onze liefdeswoorden dat we voor altijd samen zouden zijn Nu ligt de weg van eenzaamheid open Je sterke armen laten mij sterven Verstrikt in doornen van bedrog laat je onze liefde langzaam bederven…

Al was men ook vertederd door z'n snuit, het beestje kon de atmosfeer bederven door van z'n ouders wind en storm te erven: de mensen hielden 't in z'n buurt niet uit. Wanneer het door z'n pa werd uitgelaten of door z'n moe, dan klonk er luchtalarm: z'n uitlaatgas verliet z'n endeldarm; de mensenmassa evenzo de straten.…

Zal ik u eenmaal beiden wedervinden, Waar ook mijn ziel de vrijheid zal verwerven En waar geen lichaam haar meer kan bederven? Daarginder worden ziende alle blinden, Daarom zal het wellicht hier niet geschieden En dorst ik vaak naar hemelse gebieden.…

Veel verder dan de wereld wou je zwerven Uit duistre noodzaak, niet uit vaag verdriet Om een geluk dat toch eens zou bederven... Je vond de rust niet, want je zocht haar niet. - Waarom zijn dichters eiglijk nergens thuis, Noch op een schip, noch in een koffiehuis?…

U heerst over mijn schoorsteen en uw blik is recht en ongesluierd door de schrik van te bederven vóór uw knallend sterven.…

onderbroken Voor een bezoek aan de stad De straten zijn verlaten Ik sta boven aan de trap Langzaam loop ik naar beneden Niemand die mij ziet Ik kom niemand tegen Geen terras wordt bediend De stoelen zijn opgestapeld Verkeerslichten staan op groen Ik kan zomaar doorlopen Maar al had ik een miljoen Kan ik niet spenderen Tralies bederven…

Een vage geur van heimelijk bederven heeft aan de moede wind zich vastgehecht. Tussen een handvol dunne zonnescherven heeft zich de zomer moeizaam neergelegd om eenzaam en onopgemerkt te sterven. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - uit 'Verzamelde gedichten' (1996) van Hanny Michaelis (1922)…

En geen verwijten, want het vuns bederven Van ziel en ogen is opeens gestuit. Zij bad voor ons en mocht, armzaalge buit, Ons, worstlend met haar God, terugverwerven. Moeder, mijn Moeder, o hoe váák zal ik Nog tot de vrede komen van uw woord, Dieper ellendig dan uw hart vermoedt?…

een draadje los De psyche controlerend beheersend woede onderdrukkend wederkerend Achterwaarts gaand door de hitte vecht mijn hart uit met het vurig witte IJzer gehelmd en gemaskerd geheimen geprikkeld afgerasterd Uitend schrijvend met geslepen zwaard spinnen hersens bloedkolkend geaard Bang om nutteloos te sterven aarde bedekkend en bederven…

Boven alle twijfel verheven klinkt de wens te sterven , eigen leven en dat van anderen niet meer of nog langer te bederven. Is het afglijden met pijn naar een vorm van krankzinnig zijn meteen alzheimer of dementeren niets meer noch minder deels intense zielenpijn.…

De lijder aanvaardt het nabije sterven; zijn geest drinkt de bos kleine bloemen; geen angst of verdriet kan dit bederven. Het korte geluk, dat hier wil opdoemen stroomt door de sterke voedende nerven van de boom, die zich levenskracht laat noemen.…

Laat het maar onze ziel bederven! Oog om oog en tand om tand! Laat de schuldigen de vuurdood sterven! Laat ze tien keer duizend doden erven!…

Maar laat ik opnieuw het zwijgen ertoe doen, ik wil de sfeer in dit Wonderland niet bederven.…

een inspanning van motivatie in het recht met regels te getuigen, de keuze te zien en te horen naar schoonheid te vertalen om de appel van de toekomst niet te laten bederven. Wat voor ieder gratis is daarvoor met bloed te betalen?…

Een dichter weeft zinnen van leven en sterven zingt vaak van geheimen die nimmer bederven. Hij schrijft langzaam op wat ook anderen zien en schept met zijn klanken een zuiver stramien Waarin tussen lijnen van letters en woorden een wereld verschijnt die hem toebehoorde.…

met iedere duisternis gevochten vol zal mijn gif zijn in iedere ster en 't water mijn betoverd gezang zal jullie lokken als een onweerstaanbare sater gij klein gespuis, al baadt gij nog in superlicht, leiden elfjes u, maangebogen onder poorten nog zo hoge ik zal u stelen op mijn bezem gij zult schreeuwen en sterven mijn vloek zal u bederven…

Een verkeerde uiting, van dat gevoel brak mijn hart in iets te veel scherven 't bracht verwijdering en ja met spijt misschien had dit dan toch wel een doel dat zoiets, mijn leven kon bederven daardoor raakte ik iets dierbaars kwijt!…

Men kan met schone schijn voor mij de pret bederven. Die bomen lijden pijn en zullen langzaam sterven. Ze maken, dat ik walg, door zo het feest te vieren: alsof ze voor de galg de hanger eerst versieren. Ik sta bij stergeflonker in 't naaldbos vol met pijnen en laat er in het donker m'n zaklantaren schijnen.…

lijk de zondvloed – duisterlijk anonymus driepoot ligt op het kerkhof kofferlijk of bolletjesslikker wat is hier het ongelijk zij liggen daar als oude verfrommelde juffers met puitoogige brilglazen hun lange tanden komen bloot zingen zij hun eerste vesper hun ongelovigen zijn bijzondere dames geschapen om alles wat gevoel wekt te bederven…

Een kruispunt van falende wegen In een bergachtig gebied Waar de lawines vallen als regen Om hoop te bederven Wilskracht niet meer te verwerven Bang voor het einde van de dag Hoe ontwaak je nog uit deze nacht Schaamte voor je wezen Om voor je medemens te vrezen Maar wat als je vader zegt ‘Ik ben trots op jou’ Lijkt het van binnen Dat…

Wou jij nu hier het water bederven; dat zal ik niet lijen. Maar, Mijnheer! sprak het lam: hoe heb ik het nu? Hoe zou ik u 't water bederven, ik sta immers veel lager dan u.…