Alle inzendingen over bewegingloos

Liefde had geen positie was bewegingloos stil in serene kalmte gelegen toen ik je vroeg om een antwoord in de nacht hield jij jouw adem in om niet te voelen hoeveel ik van je hield vroeg je me of ik alles om wilde keren wildernis en beschaving vertrouwen en lust omdat het donker was wat je me vroeg deed ik uit gewoonte het licht aan…

ik gewonnen mijn hoek opzocht en het geronnen bloed met de handschoen van de bovenlip schraapte de pijn was niets bij het nu beleden leed wanneer ik gestrekt op het canvas de hemel in mij probeer te dromen en de laatste blauwe lucht tracht te drinken al was het gif het leven baarde het clandestiene vlees en trachtte het te filmen, doch bewegingloosheid…

Wanneer het denken Donkere wegen voortduwt Die zijn geasfalteerd Met verdriet en pijn, In volstrekte eenzaamheid Het stukje korstmos bewegingloos Liggen blijft, de weg naar Het licht die in het Begin oneindig lijkt En alleen lijkt Op te houden als ik Deze aarde verlaten heb, Is daar ginder in De verste verte Nog net voor…

Links was het blinkend water en statige zwanen staarden volkomen bewegingloos naar hun spiegelbeeld. Rechts lag het vierkante groenvlak van een wei omzoomd door eik intens op weemoedige koeien te wachten. Dat alles: harmonie en schoonheid. Maar achter ons wist ik de wonde van de E34.…

Hier wonen kalme creaturen Door zomers bladgroen toegewuifd Een wolk die voor het zonlicht schuift Verdonkert kort de heggenmuren Roestkleurig, brons, de buitenmensen Bewegingloos of sloom op dreef Op plompeblad, zie hoe ik zweef Beweert een meeuw, al zijn er grenzen De paarden van het dorp, zij draven Al komen zij geen stap vooruit…

Met een rode muts En een grijze baard staat hij Daar bewegingloos kalm en bedaard. Altijd onberispelijk gekleed; een Echte heer zoals het heet. Serieus staat hij daar op het groene veld; Bij weer en wind een echte held. Altijd in dezelfde pose; een hoeder Tegen onkruid tussen de rozen.…

strijder voor gelijkheid stil versteend in stille dromen te glanzen in het duister de blik op oneindig de tepels getooid met vogelpoep een blauwe vlinder op jouw linker oor beeld van toen, beeld van nu je roept een zwijgende stem je zwijgt een roepende stilte je ogen zien niets maar het lijkt alsof ze alles zien je blijft daar altijd bewegingloos…

vormden warrig mozaiek Wat was er eigenlijk precies gezegd Wie sprak haar toe op liefdevolle toon Het was voor haar behoorlijk ongewoon Eenmaal ontwaakt, werd het haar uitgelegd En ze verstond een warm wees welkom hier Er is plek genoeg en dat geeft rust Het was wel ver nietwaar, naar deze kust Je spoelde aan, je haren vol met wier Bewegingloos…

in de coupé zes mensen zwijgend lezend slapend ogen kijken rond kijken weg het treinraam een wereld vliegt voorbij boerderijen weilanden een dorp een stad piepende remmen verbazing schrik wat is er aan de hand wat is er gebeurd een lichaam op de rails bewegingloos ambulance politie vreselijk vreselijk ze praten vertellen hun…

Hij ligt daar, in zijn houten pyama In zijn gekromde vingers een rozenkrans Zijn lippen strak op elkaar geknepen Bewegingloos, zo lijkt het althans... Hij is gegaan, zijn lichaam achterlatend voor ons, om hem nog even te zien Maar, als hij had geweten... Zou hij nu zeggen: huil niet, ik heb het licht gezien...…

Bewegingloos staan nu de populieren in rijen langs de waterkant terwijl hun witte kruinen sieren stille contouren van het achterland. De velden met witte deken toegedekt in serene zonnegloed gehuld tot aan de horizon uitgestrekt als blinkend decor verguld.…

al maanden staat hij op een leeg perron hij lijkt de wereld en de tijd vergeten soms brengt een oude vrouw hem iets te eten ze houdt hem warm met koffie of bouillon hij staart en staart maar naar de horizon z’n kleren werden grauw en zijn versleten naar huis toe gaan, hij wil er niets van weten verkoos hij deze plek tot eindstation bewegingloos…

gefascineerd bleef hij kijken gevangen in een menselijke kramp van nieuwsgierigheid bewegingloos begreep hij wat er ging gebeuren hij dacht nog aan morgen zag daarbij gisteren of wat daar voor doorging maakte nieuwe plannen met de geur van verbrande synapsen en echo's van flarden bewustzijn in verstard grijnzende ogen gevangen ging hij…

En daar ik bij haar stond zo vraagde ik haar; — Maar zij zag op noch om, bewegingloos: 'Ik heb een vriend: is haast de druppel daar, Waar hij mee valt, of gunt ge 'm nog een poos?' En wijl de druppels vielen, sprak zij zacht: 'Ziet gij die golf, die zich hierheen beweegt?…

Er is zoveel stilte om mij heen zo’n gevoel als in een droom waar je achter een grote wand bewegingloos in het niets staart. Je gedachten zijn een lange stroom van eenzame zinnen die je ervaart als een nutteloos gevoel van leven.…

gevangen in herinneringen gevat in boeien van eenzaamheid zit hij kaarsrecht bewegingloos starend in de voorbije tijd: het waren mooie dagen……

ze weeft de wonderbaarlijkste dromen als de zon haar wangen streelt bewegingloos leunt ze achterover geen mens weet wat er zich in haar mooie hoofdje dan wel speelt alleen de wind in een zachte intieme fluister draagt weerspiegelend het sprookje van hem en haar op een roze wolk ver over de horizon daalt neer met een streling op een door…

plataan, dichtbij het openbaar gemak doet een zot zijn rituele gebaren en begint met het gezicht op het noorden gericht groet de boom met een hand om de vuist in een buiging met een rechte rug werkt in zwijgen de bewegingen af Jij bent hier niet geweest om te delen jij neemt ruimte in en blijft virtueel rouwt om een roodbruine eekhoorn bewegingloos…

Soms denk ik niet meer ook niet aan dichten en zelfs niet aan vrijen dan is alles vlak bewegingloos dor mooi vind ik dan de lanen bij zonsondergang het piepen van mijn fiets een liedje van maffie Shaffy het kwaken van de kikkers de zenuwzieke krekels.…

meer overeind houdt dit landschap stoot mij uit alle banen van gaan ik wil spreken maar hakkelend verstom ik slechts de stilte, hooguit een fluisteren mag hier binnentreden een ongrijpbare mengeling van kleuren, lijnen en contouren verdooft mij de ranke masten betasten de dampen die mij met de noordenwind instoppen voor een eeuwige slaap bewegingloos…

Nu lig je daar zo stil, bewegingloos, zo vreemd voor ons, zo abnormaal. Het besef van jouw plotse, eeuwige zwijgen heeft ons hart gebroken. Boyke toch... Woede. Verdriet en woede.…

groepen lossen van trossen schuiven zon aan de hand door het onbegrensde land oude steden met sneeuw bedekt liggen aan de tingrijze weg de rijders buigen onder het gonzen van de donkere gong aarde ligt wit verkaveld het volk in de bermen geschaard wordt ook door bruggen gedragen ze snellen voort over een vaart waar rietpluimen bewegingloos…

gelig, als gerimpeld perkament, zo voelt de huid van dit boek, vol geheimen, vol gedachten, vol van rimpels en gekromde hersenspinsels, van hier naar straks en van daar naar nu; ik weet, tijd en ruimte zijn ongedefinieerd, zijn beide bewegingloos, beide mogelijk in stilte opgelost, verkruimeld in de eeuwigheid, waarom zou ik, monnik, dit…

Een zeilboot glijdt bewegingloos naar huis, alleen een rustig kabbelen, een zacht gesuis. De kleuren vloeien uit tot donker paars. Groot rijst de maan uit zee, ik loop naar ’t water, dat voelt als streling, een soort koele lust. Ze lokt en ik gehoorzaam, kom haar nader en zwem, totdat ik moe, me omdraai op mijn rug.…

zijde Ik was het gewend maar heb me altijd verzet en zal dat blijven doen zonder de strijd ijdel te noemen Ook nu we leven nauwelijks in dit nu maar genoeg om er te verblijven deze geheiligde lichtheid omhels ik met heel mijn lichaam en het jouwe Ik draai me naar je toe kijk naar de nacht die uitgedroogd ligt op je lippen die me bewegingloos…

Nieuwjaar, kom niet naar onze huizen, want wij zijn dwalers uit een schimmenrijk, verloochend door de mens De nacht ontvlucht ons, het lot heeft ons verlaten We leven als dolende zielen geen herinnering geen dromen, geen verlangens, geen hoop De horizon van onze ogen is asgrauw geworden het grijs van een bewegingloos meer zoals ons stille voorhoofd…

De kindren werden groot en zagen dat de man die zij hun vader heetten, bewegingloos en zwijgend bij het vuur gezeten, een godvergeten en vervaarlijke aanblik bood. ------------------------------------------------------ uit: Verzen van Willem Elsschot (1882-1960)…

onbestaand woord dood, want het zegt teveel ineens en dat is me te weinig eigenlijk is haat ziek in het bedje van de liefde ook weer zo'n woord, wat is dat dan het ontglipt me als zand tussen mijn vingers zeg ik dan liever dat ik van je hou maar dat is ook weer van het goede teveel dat is een woord dat uit het hart zou komen en het hart is me te bewegingloos…

in bewegingloos evenwicht op de hoogste klip onbevreesd voor de afgrond overschouwt de steenbok de wereld zijn machtig hoofd torst kunstig gedraaide horens die naar de hemel priemen in de karbonkels van zijn ogen smeult het licht zijn machtige kloten bengelen wellustig, zonder schroom, gezwollen van lust en kiemen van leven triomfantelijk…

Het is donker en het sneeuwt elke nacht over de velden van stilte: in het schemerland waar leven nog slechts waakvlam is waar ik met gesloten ogen bewegingloos verlang naar rust en slaap die tergend talmt te komen.…