Alle inzendingen over bewogen

woestijnen luidkeels het hooglied van verlangen: de winter is voorbij de zangtijd genaakt sta op mijn duive en kom een roerdomp riep een onverstaanbaar antwoord en reigers snauwden hem af tot een merel bij het eerste licht amos in vervoering bracht verscholen rook hij weer in de turkse badstoof de geur van amandelolie daar bewoog…

O, groene bies, bewogen In de onbewogen avondlucht Door ’t vallen van een beukenvrucht, Door ’t suizen van een vlindervlucht, Door ’t koeltje dat uit ’t Zuiden zucht, Maar tot de grond door ’t stormgerucht Gebogen! O, paardenbloem aan ’t bloeien!…

Alleen met de overschenen wemeling der golven, met die langdeinende bewogenheid alleen, onder de volte van het middaglicht bedolven, en met de bodemloze ruimte over zich heen. - met de onafzienbaarheid alleen, die van haar voeten tot aan de horizon onrustig is en glanst, en met de wind alleen, en met de wolkenstoeten rondom haar aan de lucht…

't Dobbertje wordt sterk bewogen, Kijk!... 't verdwijnt geheel voor 't oog; 't Visje is door de schijn bedrogen.... Flap! daar ligt het op het droog. Visje! 't spartlen komt te laat; Weg is thans uw zoete vrijheid; Droefheid volgt die korte blijheid: Waarom goede raad versmaad?…

‘K morste stillevens, klater, bewogen tekens met mijn ogen domweg van binnen in gesprek met m’n eigen onvermogen.…

Zeg was het niet gisteren, dat ik 40 werd of 45 jaar misschien, zette men Sara voor mijn deur van een aantal meters hoog Was het een wonder, dat anderen lachten terwijl voor mij de wereld stilstond maar ook bewoog omdat mijn leeftijd niet te keren is?…

En omdat ze niet kon bewegen bewoog ik naar haar toe. Ik hoop dat ze mij niet gaat aanklagen voor verkrachting, want het vervolg was vrij agressief. Ik zeg dat als een man zonder opties. Maar volgens mij was dit echte liefde en geen abonnement op wat anders.…

Twaalf stenen bedwingen het hele volk, verbonden en in harmonie, drijft de orkaan van vuur de bewogenheid en openbaart met zuchten zijn kennis. Bondgenoten der indiaanse tradities, volgen het medicijn van persoonlijke intuïtie, onder de verschroeide rode dode huid waar dromen witgebrand liggen.…

Te horen naar de rustig ingezogen teugen des ademens en het geruis, dat op en af het geheimzinnig huis doorstroomde, in een eb en vloed bewogen. En innerlijker naar de drift te horen van de verborgen donkre hartenklop, de wortelstok des levens; wat look op en wat werd in de arbeidsnacht geboren?…

Eens verscheen sereen voor mijn oog, een wit gewaad en innerlijk bewoog een ganse stad, de bouw van mijn hart Nu wist ik wat mij stond te wachten… Geduchtig, bedeeld, verdeeld zijn de vragen Ik richt mijn slagen aan ‘t witte gelaat Doch deze deelt mede alle spraak te staken Het neemt mij mee naar ‘t Noorden –en op!…

Met elke seconde worden we ouder met elk kwartier gaat het omhoog, met elk half uur, moeten we onthouden, wat ons in ’s hemelsnaam bewoog, met elk uur is de dag een stukje verder met elke maaltijd, drie uur erbij, en als de nacht over de stad valt is de ouderdom weer een stapje dichterbij.…

geen Beatles liedje"vraagt een klant "dan kunnen we meezingen,dat schept een band" een glas wijn kreeg hij in zijn smoel hem toegevoegd:"wij doen alles met gevoel" "Schenk de glazen vol,aalmoezenier het hindert ons geen zier wie moet bloeden zal betalen op het leven kun je niets verhalen" Een vrouw met mooie ogen neemt een slok en zegt bewogen…

Nou, terwijl ik de ronde, houten trap omhoog liep waren mijn ogen nog maar enkele centimeters verwijderd van de strakste en sappigste billen, die ooit heen en weer bewogen en ik ben ze gevolgd. Ik introduceer een nieuw woord: billenstalker!…

Oppervlakkig gehoord was ik je dankbaar voor twee mooie jaren bij ons koor, dat jij met veel inzet en creativiteit tot bewogen prestaties hebt geleid, met name voor mij als tenor steeds een toontje hoger. De onderstroom van jouw aanwezigheid sleurde mij mee en beurde mij op, liet mij zenuwpijn vergeten, heelde diepe wonden.…

schijn geslapen word ik door wimpers heen gekust om uit mijn schuilplaats te ontwaken mijn prins de witte vogel vliegt onwennig sla ook ik mijn vleugels uit ik ben niet bang - hoor ik - wetend dat je liegt en ik klap-lieg met je mee ertussenuit de uil is weggevlogen verlamd blijf ik in ons gevangen laat mij maar sterven - denk ik - zo bewogen…

En dan wordt ze diep bewogen: Allen ziet ze veur zich staon, Allen schouwt ze weer ien de ogen, Allen sprêkt ze vriendlik aon. - Starft ook alles um haor heen, Een moeder-ziel is nooit alleen!…

Alleen met de overschenen wemeling der golven, met die langdeinende bewogenheid alleen, onder de volte van het middaglicht bedolven, en met de bodemloze ruimte over zich heen. - met de onafzienbaarheid alleen, die van haar voeten tot aan de horizon onrustig is en glanst, en met de wind alleen, en met de wolkenstoeten rondom haar aan de lucht…

Als dwalende sterren zijn de ogen van haar, Als sprankels der zonne mijne ogen; Haar boezem gelijkt aan de rollende baar, Mijn borst is als 't onweer bewogen. Nu heb ik de bane des hemels ontdekt, De bane der zoetste vermaken; Nu heeft ze de vlamme des levens gewekt, Die jeugdig en vreugdig zal blaken.…

moeders schoot winterse rust daar verweeft zich in blijdschap gehuld het lookgewas van leven tot lenterse belofte de kracht in hem ontgint bemind zich het fortuin gelijk de eerdere loten in zomers bloemenbed het onbeschreven blad baart met doorgegeven leven het onbetaalbare bezit tot kostbaarst herfstjuweel zo tot leven bewogen…

Talloze keren heb ik op je heen en weer gefietst, gelopen en in mijn dromen bewogen. Vele malen dacht ik in de sloot te geraken, maar niets van dat, ik liet de leedvermakers allemaal balen.…

Verliezen minder erg dan verloren een droom ontmoet die even blijft bij het opstaan en dan vervliegt naar de wereld van ontstaan Niet meer weten of in de droom gesproken, gezucht en ademgehaald in kleur of zwart-wit , vice versa van mannen, vrouwen en kinderen Er kwam een appel in voor een wurgslang in een boom Een gespleten tong bewoog…

NOMADE Waar je de wereld maar wordt ingezogen Daar is de maan je rijzend voorgegaan Haar achterzijde blijft in 't duister staan In 't nachtlicht wordt de aarde rond bewogen Haar schijnsel dat Eurazië belicht Siberië noordpool Galactica En Groenland Arctica America Daarop had eerder nooit een mens goed zicht Bezien wij nu de terranova…

Een leeuwrik, die luisteren wilde, Daalde van boven neer, Geen halm, geen blaadje trilde, Geen windje bewoog zich meer. De vliegen en kevers en bijen, Ze staakten allemaal Hun gonzen, en hoorden in stilte Naar haar zwijgend verhaal. En vraagt ge mij, wàt ze vertelde?…

Er zijn als ik bewogen rondkijk veel beelden om bij stil te staan. Zowel de zorgen als de vreugden gaan als een filmband langs mijn oog. ’k Zie naast voorbije wolkenvelden een lichtstraal aan de hemelboog. Kijk, op een maanden oude foto lacht een beminde mij nog toe. ’t Is een herinnering aan vreugde en toch maakt het mij droef en moe.…

Zij wilde kussen, Zacht, dat ze niet ontwaakte, maar ze bewoog Toch, en kreunde als in een droom gevallen, Ontstellender nog; zij heeft haar toen gewekt, En de leden die zij lijden zag in felle Angst met haar groter lichaam toegedekt. ’t Was niet haar schuld, zij had het niet bedoeld. Wanhopige verrukkingen ontstonden.…

een autoped met veel te smalle wielen zich vast klievend in het mulle zand een bromtol die na een paar maal drukken zich zoemend bewoog in het rond maar slechts op bikkelharde ondergrond een tol uit een houten garenklos met een touwtje aan een stok door pappa lief gemaakt één dinky toy en een ouwe klomp maakten zijn wereld rond de onderkant…

Mooie lieve vrouw met je lonkende ogen Een blik van goud een hart bewogen Lieve stem, mooie woordjes opend de poortjes naar m'n hart, en vlinders kriebelen opnieuw in m'n buik na jaren, want liefde was ver te zoeken en langzaam begon zich de eenzaamheid in m'n hart vast te koeken...…

Ik wenste mij een effen blik, Een onbeweeglijk oog, Dat nooit verried wat liefde of haat, Wat lust of luim, of goed of kwaad Van binnen mij bewoog. En voorts – een forse lichaamsbouw, Een grofgespierde knuist; Wie met de kracht des vlezes lacht, Iets olifantisch’ baart ontzag En ’t geestje vreest de vuist.…

bidden de duisternis gebruiken zij om plooien in het licht te vinden wild zigzaggen zij door tijd waar al die helder zien verblinden het verleden van de spijt zal heden met berouw verslinden pas wanneer de klok gaat preken en de kerk voor het altaar knielt zal hoop de droeve klepel breken die grote wijzers voorwaarts hield een traag bewogen…

Ze rolden steeds bij mij vandaan als ik mij bukte in een bocht of snel en langzaam de chauffeur mij heen en weer bewoog. Misschien dat dit het leven was, misschien ook wel de dood. Ik wist dat niet, ik was pas acht, ik had nog niet veel nagedacht. De appels rolden door het stof en ik hoorde daar bij, mijn god.…