Alle inzendingen over bladerdak

vals en schril Doet lover sterven en maant tot pril Wortels verankerd in noeste grond Klauwen zij met vergroeide aders Basten ruw doorstaan rauw getij Vals belaagd door stormende daders Zingt daar niet vogellijn in gevallen kroon Laat zich door winden nimmer ringeloren Verdrijft het kreunende uit zwiepend kruin Geeft zij hoog in het bladerdak…

Hoe blij kon ik toen zijn om zonnestralen die door het bladerdak hun weg gevonden hadden en op het warme pad hun tekeningen schreven die ik echt kon lezen? Waar is die tijd naartoe, het simpele geluk van nog niet veel te weten, niet te hoeven rekenen of rapporten maken,geheel gevuld met items die er eigenlijk niet echt toe doen?…

overvolle stad door huizen afgesneden van de zee de schilder Mesdag hield er atelier de dichter Kloos heeft er ooit liefgehad een stille, praktisch ongeschonden schat bedekt met groen en zand in goudlamé of ... stedelijke offerplek in spe de buit van politiek op dievenpad is het wel goed je gaven te beschrijven je bloemen en je ruisend bladerdak…

druppels vallen zomaar uit het niets ze glijden over m'n arm omlaag strelen mijn gezicht liefkozen mijn huid en vermengen zich met de stroom van tranen hier in het diepe groene bos dans ik op een open plek omringd door bomen en hoog boven me een groot groen bladerdak waardoor de zachte druppels naar beneden komen zweven als tinkelende…

Daar zitten ze hand in hand op dat bankje onder de bomen Blozende gezichten naar elkaar gekeerd onder het geelkoper van het verkleurend bladerdak Haar spiegelbeeld en dat van het bos ziet ze in zijn iris.…

Ze fietsen uit het bladerdak een scootmobiel voor jou. Ze baardsappen op de meisjes, glossy glanzen. Het blauwe glas beschijt ontboezemd We laten Dionysos zijn broek, bezoedeld Dan neem je jouw riedels uit de doos weg. Later zit je op je bed, siliconen glijden langs ribben.…

alles ademt rust lucht en water in deze ommuurde kiezelsteen tuin een verdwaalde boom de enige die blijft staat dichtbij de oorsprong de kosmopoliet woont geworteld thuis en reist oneindig met de elementen als een waaier van liefdes beweegt zijn wuivend bladerdak onder de verzengende zon de storm beproeft teisterend de…

De straat is leeg, het asfalt grauw Een verlaten cypres reikt halzend naar de hemel Regendruppels vallen als een weldaad op haar bladerdak Het asfalt kijkt zwart mat terug, half lauw Druppels plassen beekjes kolken niets beweegt anders dan water Vormeloos passeert de tijd Vormeloos drijven volle grijze wolken De lucht hangt gespannen als…

Als in de herfst het hoge beschermende bladerdak dwarrelend, of door de storm wordt weggeblazen, loop ik graag stil in mijn eentje op mijn gemak door het bos tussen speelse konijnen en de hazen.…

De ene hand bedekte haar de mond de andere dwong ‘t lichaam omlaag Wijl hij haar met zijn ogen verslond had hij maling aan haar stil geklaag Onder ‘t bladerdak van de oude eik gleden haar tranen op ‘t zachte gras Van zijn voornemens gaf hij al blijk toen zijn hand tastte tussen haar jas Toen de zon stierf in die kille nacht verrichtte hij…

Achter de zuidenwind trekt de warmte binnen de zwoele bries bedekt de ronddolende kilte zwierig gonst het door lakens en het linnen door bomenkronen ruist de avondstilte Onder het bladerdak schuifelt het zomertreffen het gonst van buitenleven en laat vertier alle pleinen lijken het te beseffen de avond drijft op rode wijn en schuimend bier…

Wilde beesten luisteren in bladerdaken hun toegeknepen burgerwachters zien meer en weer valt geen komeet op dit huis neer. Gekraak aan het einde van deze lichte last. Welke gesmoorde trilling gaat hem vertellen wat hij al jaren wist? Deze berg heeft een klare kaart gebaard: excuseer, we zijn volzet mijnheer.…

ik droom vandaag een tropisch regenwoud waar uit de zwarte aarde paddestoelen ontkiemen en wat wortelwormen woelen op zoek naar lucht waarvan de ochtend dauwt het bladerdak weerhoudt geen straaltje goud het water wil langs groene oevers spoelen en elke bloemenknop de warmte voelen totdat zij zich vol weelde open vouwt dan zingen vogels elk…

Ik ben onder een nieuw groen bladerdak gedoken; in de verwachtingsvolle hoop niet als brandhout van de nieuwe tijd te worden aangestoken. Want als levensboom was ik getuige van het verleden; plaatste ik mij telkens in het licht van de nieuwe zeden.…

in dit ongerepte woud waar Thanatus waart met botte bijl en kettingzaag kondigen lentevogels de barre winter aan voor reuzen van het bomenrijk waar onbewogen stammen met lange adem zwijgend naar de hemel reiken het bladerdak murmelend ruist vingertoppen tasten naar diepe barsten in de schors in dit onbetreden woud…

Grenzeloos groene velden en een net zo groenig bladerdak Het sneeuwt nu Gele regen en donker bruine vermoedens En als zometeen het groene vlak wit weggtrekt Is er weer een jaar voorbij En dan is het alweer bijna mei Wie weet schijnt dan de zon voor Jou en mij En wie weet Hoeveel regen nog we moeten trotseren Hoeveel…

In de kleinste kurketrekkert een rankje omhoog, bloesemt een groen hoedje ernaast, piepklein de druif, wordt dat een toetje of zelfs wijn, trosjes overal rondom, merk wit, onbekend, blad wijduit, een groots vlechtwerk naar de zon, bol bladerdak dat zo zoetjes, vol kietelende tentakeltjes, moet je zien, wat een wingerd, weelderig, verlekkerd…

zakkende oktoberzon lijkt nog zomers dreigende ijlboden door westenwinden vooruit gestuurd brengen dreigbrieven en vage waarschuwingen de herfstwereld verkleurt van schrik maar verbleekt niet ze tooit zich in de mooiste tinten van het jaar de samenhang, van wat hoog boven maaiveld en watergang eensgezind openvouwde, verbreekt het solide bladerdak…

verstrengelden met een appelboom uit de wortels van die omhelzing entten zich de loten die schuilend eerst groter groeiend later uit onze schaduw traden zo is vol het leven in het kleine woud dat wij samen waren tot rot op zekere dag ziek en dodelijk mij mijn liefde velt in alle seizoenen zo leerde mij het leven kan het bladerdak…

ooit kwam hij uit het ei gekropen genesteld in een vermolmde stronk onder een dun bladerdak nu kruipt hij uit de winterslaap over een tak in de tropen in een woud dat dagelijks kaler wordt het broos skelet houdt hem lenig gladde schubben dekken zijn leren vel als vingernagels die elkaar overlappen er spant een vlies over ogen die zwijgen…

De lichte linde luidt de lindelucht, een zwoele zucht van zoetheid zucht als argeloos ik onder bomen fiets en 'k zoek naar 't bladerdak ja, zie witte klokjes bung'lend luiden lichtgroen doorzichtig lover dat flankeert en plotsklaps ben ik weer in de sfeer en alles wat 'k ermee associeer, van toen ik over haar geuren schreef...…

smakkend gewoon voor de lol tegen het zere been van wie dan ook… Gelukkig maar is dit type mens antidotum tegen de groeipijnen der zuurpruimerij een beetje zaad op de tieten van de altijd maar correct mentaliteit We dronken en aten de camping een doodstrompet in zijn bloei verlaten droop het aftreksel van een miezer door het bladerdak…

mijn gedachten geen glimlach uit hun kruin beheerst wuivend met hun krachten Soms, even, als de koele winterwind hun takken, twijgjes, streelt dan spreekt het groene hart voor elk goed geschapen mensenoor verhalen van dravende passanten al wat in haar schaduw speelt dan ruist het woud, verklapt het de geheimen van ieder lopersspoor het bladerdak…

verendek van woorden die ongehakkeld de vrijheid vinden en geademde antwoorden ontmoeten - het doet mij slechts vragen om meer je ogen ruimen al snel een plekje voor me ik schurk me naast je en reik met aandacht raak je zacht - je bent dichterbij dan verwacht - en met enig pleinvrees betreed ik je hart dwarrellicht als zon door een bladerdak…

Boven hen dat intense, wijdse, bijna wulpse rode bladerdak, onder hen het liefdesbed, van rul gestrooid, goudgeel zand en teder malsgroen mos. Hevig trekt nu de leren riem, goudbruin gevlamde hond drukt nu een zachte natte snoet bijna verwijtend in haar zij: baasje is dood, toch? Ja, 't baasje is dood, al heel, heel lang.…

Ik wil zo graag meer vruchten dragen maar er komt geen landman langs die naar mijn bladerdak komt kijken, ik heb geen schijn van kans. Ze lopen allen mij voorbij, begerig zijn hun ogen gericht op vruchten in het licht, naar mij wordt niet gebogen.…

daar staan ze de beuken en de eiken met hun bladerdak in de zon getooid en de berken en de tamme kastanjes kijk ze staan, als een glimlach als een ode in hun schaduw aan de stam is het goed vertoeven zonlicht sijpelt tussen de takken door iets ervan schittert op de lijfjes van libellen ook op het donsveren kleedje van opvliegende vogels…

In de zomers een dicht bladerdak. Tussen twee vleugels mijn vrucht. Keer om en loop naar links. Ik wijs je de weg. Je ziet de wandelpaden van mijn labyrint. Loop van mij weg. Mis je me al? Straks loop je weer naar mij toe en zie je de veelarmigheid van mijn kroon. Kijk naar de andere kant, lage beplanting.…

het was bomen bloeiden berken stonden in blad weilanden leken op een uitgestrekt groen tapijt waarop de zon gul en warm haar licht strooide bovenop de heuvel van het beukenbos schitterde een uitbundige eik haar bladerdak was een troostende moeder die bescherming en verkoeling bood aan wie geborgenheid zocht het werd het beukenbos…

Zijn bladerdak, het schuilend nest van groot en klein, wacht tot de stralen van zonlief weer de lucht doorboren. Hij staat daar met zijn kruin verenigd met de wolken, kabouters, elfen die de spleten tussen wortels gaan bevolken. Die oude eikenboom, hier rustend aan de watergracht, vol knoesten zit zijn oude bast.…