Alle inzendingen over bloeien

Onder het zwak aflopend duin bloeien de blauwe distels als nooit tevoren Sterke bladeren als metalen schilden maken het insecten moeilijk om te landen De wind snijdt een gat in de lucht je ziet een herinnering die vergeefs probeert één gebied te omlijnen Een veld vol blauwe tractoren de gele lucht geladen groene voren lopen door het…

Ieder voorjaar bloei ik op, gedragen door mijn vlassige steel, en aanvankelijk nog in de knop, bewaar ik mijn kostbaar stuifmeel. Van heel het wilde veldboeket, prijk ik er hoog boven uit. In mijn natuur voel ik me op m'n best tussen menig woekerend kruid.…

Waarom, mijn liefste bloeien nu vurige rozen van dood in de nacht? Waarom moet ik je haten en is er een overkant zo ver? Waarheen vluchtte de duif die bloemen zou brengen en groenende twijgen om door je haren te vlechten?…

Begrijp dan ook je gewetensproblemen En het is mijn keuze, niet de jouwe Om dit voor lief te nemen Dus sluit je ogen Denk terug aan dat weekend De passie die we zo zwoel bedreven De liefde die we elkaar hebben gegeven Dat was die wolk waarop we elk moment Verder zouden kunnen zweven Ik zeg het je, ik kan je aan We nemen de tijd om tot bloei…

leven hemelwaarts en beantwoordt deze morgenzoen terstond zo gewekt zou ik me willen heffen armen hoog, het hart gelijk de bloemkelk zo gastvrij als nevel neerdaalt zal ik weerom beseffen hetgeen altezamen schoonheid biedt gedragen wordt in 't grote hart ikzelve eertijds bereids de moederschoot verliet zo al wat zich ontvouwen kan tot bloei…

De gewassen woorden ontstaan in trage groei breekt de inspiratie open, gezaaid in felle tinten in de vruchtbare grond van een literair bestaan komt z'n broze pen uiteindelijk tot bloei.…

trillend in de wind een mens ziet het niet Een leeuwerik zingt hoog bij de blauwe hemel zijn lied klinkt op aard De dageraad gloort op de drempel van de nacht vogels ontwaken Groene weidegrond sloten doorsnijden het land ver weg neurt een koe Het gouden graan danst de wind speelt met de halmen het koren is rijp Boom in volle bloei…

De bloemen staan weer in bloei. Je weet wel die zo lekker geuren. Jij hield zo van ze in de groei. Nog meer hield je van de kleuren. Door de schoonheid in eenvoud Liep jij door tuinen en parken Ik krijg het nu nog steeds koud Als ik onze tuin sta aan te harken. Het is al weer jaren geleden. Dat God jou kwam halen.…

De woorden ontstaan in trage groei, maar breken de muze open, gebaard in het labyrinth van de lome emulsie van z'n literair bestaan, dan komt z'n lege pen tot bloei.…

Ai mij, Zij bloeien vroeg! Daal op haar neder, op haar handen, Die zegen spreidden; vlecht een krans haar Om 't jonge hoofd. Kom dan tot mij; kom, zoals vroeger, Geliefde, die in volle bloeitijd Mij werd ontroofd!…

De woorden ontstaan in trage groei, maar breekt de muze open, gebaard in het labyrint van de lome emulsie in z'n literair bestaan, daar komen bottende pennen tot bloei.…

neven snijden in mijn rottend leven dat, ze zeggen, mooi begon beschuldig niet mijn stuurloos streven haal de spijkers uit mijn hoofd trek de klemmen uit mijn lijf mij was gave en goed gegeven “in de palm Gods hand geschreven” niemand raakt zijn ziel ooit kwijt licht mij op uit mijn verleden geef wat toekomst en wat tijd witte tulpen bloeien…

Verdwaald in de lusten van een ongelijke strijd vallen voorbestemde woorden in het niet, zullen bruiden blijvend bloeien in voorspoed en verdriet, daarmede is dit verhaal nog lang niet uit, wat echt is bleef, de rest verwaaid in een stil geluid.…

langs deze rustige straat loopt men bedaard in een leegte zonder woorden een nette glimlach, stevig geplakt over niets altijd maar de schijn ophoudend het gaat goed met ons hoor… er wonen geen kinderen meer in deze buurt ze zijn allang weg, geen geroep of schaterlach tuinen bloeien daarentegen eindelijk volop de schommels werden verwijderd…

Verdwaald in de lusten van een ongelijke strijd vallen voorbestemde woorden in het niet, zullen bruiden blijvend bloeien in voorspoed en verdriet, daarmede is het verhaal nog lang niet uit, wat echt was bleef, de rest verwaaid in een stil geluid.…

Of door de strakke weiden Van zonneblinde lucht De blonde bloei zou breiden Van dagverloren sterrenvlucht, Zo uit zijn luwe dekking Mijn oog verhelderd ziet In lentelijke ontwekking De diepe tuinen van 't verschiet...…

Verdwaald in de lusten van een ongelijke strijd vallen voorbestemde woorden in het niet, zullen bruiden blijvend bloeien in voorspoed en verdriet, daarmede is het verhaal nog lang niet uit, wat echt was bleef, de rest in een verwaaid geluid.…

Het nieuwe leven dat in bloei staat wat beneveld wordt door de dauw er is geen stroomversnelling in de tijd zolang mijn tunnelvisie zich richt op jou. Elke klank van een viool of fluit deelt de grens van middernacht de harmonie van onze gevoeligheid mijn herinnering die ik altijd opwacht.…

Want ken ook jij dat gevoel van even niets meer zien niet geloven dat we aan het bloeien waren ook deze gevaren? Zouden er geen gebaren, doelen meer in de nabijheid zijn of krijgt al die tegenslag ons straks ook nu niet echt klein.…

Kan het wraak zijn vanwege mijn aandrift tot regelmatig maaien om de bloei ervan te voorkomen? Hoe blij verrast je bent als in de nacht, terwijl je sliep het hemelwater daalde. De schaal op de tuintafel doet me denken aan ontvangende handen.…

voel de kracht van binnen zoek de woorden en de zinnen in de kern herken ik de pit waarin ons wezen verborgen zit de ster van het beminnen De handen, de ellebogen, de grote teen de knieën, de dijen, het linkerbeen alles wat een mens toebehoort en dat ook anderen bekoort zo blijf je in je denken nooit alleen Het water golft, de bloemen bloeien…

herboren lijkt uw blankheid zo volkomen zuiver zijn uw kelken als een communiekleed waar alleen een kinderhart is aan besteed roze klokjes van hyacinten zo zijdezacht als een pril ontluiken in een eerste lentenacht witte tulpen, roze hyacinten ik mocht u ooit als zielenruiker binden als een maagdelijk gevoel houdt gij mijn hart in jongen bloei…

ik heb al veel te lang geleden tussen de afgesneden takken met doornen onder het hemeldak die in de zomer pas gaan bloeien hun wortel diep in de vruchtbare aarde waar nu een dwarse wind waait evenzo als in de afwijkende wegen in de nacht het stroomafwaarts geklots stom en stil kunt horen overdag gedrild als een kazerne waar…

Zie jij biodiversiteit nog bloeien Natura van 2000 gaat ter ziele Het gras van God's own country moet toch groeien? Rij jij der keerlen god eens in de wielen Als boerendochter voel jij het toch broeien Jij wilt toch niet met Wopstra blíjven dealen?!…

toevlucht die hij mij had gegeven hoe kan ik mijn toekomst verder bouwen als mijn hart dag en nacht gaat rouwen waar haal ik dan die sterke kracht vandaan om op mijn levensweg zinvol door te gaan Zou God mijn weeklacht kunnen aanhoren als Hij eenzaam mijn dagen ziet vergaan geluk dat men onverwachts kwam storen en dat op een dag in volle bloei…

Het wenden van de zonnebloem haar bloei door lucht en vogels verteerd. Aan de andere kant van een muur alleen de contouren iemand die hier was en verdwenen is. Voetafdrukken in jouw landschap even bang voor vader als voor een andere god. Doodmoe tegen het hek trillend van angst de longen uit het lijf gezongen.…

Die vleugels kleurt ze in om, in haar nieuwe huisje, vol odeur en erg kien van bloem naar bloem, lekker alles bij de hand, een nieuwe wereld in te vliegen Een wereld van geborgenheid, bloei en zoetste nectar, van roodste rozen en blauwste hemels onder de warmste zon met het fijnste licht, waar in ze, met het grootste gemak, over de hoogste…

Samen spelen en opgroeien, oooh, wat moest ik daarvoor bloeien. Want zoals zo vele kinderen, gingen wij ook elkaar erg hinderen. Spelen veranderde in ruzie en vechten, Ik moest het daarbij altijd beslechten. Soms haatte ik je tot op het bot, Jij maakte me soms echt kapot.…

- Die luchies woeien Zo in mijn mond, Tot ik te bloeien en blozen stond. Daar groeide' al struiken Rondom mijn hoed - Mijn ziel ging ruiken Van al dat goed! En 's avonds keek ik Zo stil en stom - Ach, toen geleek ik Een oude blom! ----------------------- God zag me, en zei me: 'Wat doe jij daar?…

van mense wat gebede na die hemel stuur die stam loop leeg so ook die wye natuur ek kan die onrus voel, as my mense sing en koor van vlaktes sonder water hul naels grou breek vir ‘n druppel in die knol die aarde is leeg tot in die bol vannag as die uilveer op die duine val moet ek besluit of ek gaan klou aan die krotbuurt wat nie wil bloei…