Alle inzendingen over dak

Winterbomen staan kaal in de straat wolkenkolossen drijven boven natte daken jij bent slechts bij me in een laatste brief alleen de dood kan mijn verlangen doen staken je aarzelt in het naderbij komen stilte houdt zich vast aan mijn eenzaamheid ik droom tussen het zwijgen van antwoorden alsof ik een landschap ben in de tijd mijn rivieren…

gemurmelde gebeden naar hoge schouders van de muren opgeheven het ronde venster stort een roos kleuren waar stralen op de vloer stil staan je kunt niet wankelen in dit licht je bent hier gekomen onder genade van het voorjaar het koraal golft tussen pilaren stralend vroom de donkere kolk van het orgel vlucht over geribde mazen van het dak…

Op weg naar zee passeer ik luchtkastelen en woningen zonder bewoners vervallen oude huizen die als losse hulzen na het treffen in het landschap liggen de daken bieden geen beschutting meer gunnen de roofvogels een onbelemmerde blik in de lege buik van bescherming slechts een verstomde angstkreet houdt zich uiteengescheurd verborgen in uitdijende…

Ook hoorde ik zacht wat gepiep op de daken van onder de pannen, daar wonen ze dus. Mijn dag is niet mooier of beter te maken want niets klinkt zo blij als een tjilpende mus.…

De licht blauwe en zilverkleurige engeltjes aan de kerstboomtakken worden strelend getroffen door kruisende lichtstralen uit kaarsen of lampen hun glanzende vleugels en mantels geven geleidelijk aan stille lust weg te zweven door dak en muur zoeken naar wijde lucht _ heelal deze kleine versieringen van het winterse sparrengroen wekken…

Onder vleugels rode daken Stijg ik weer met oergerucht. Zilver van sloten en kanalen Blinkt tussen groene stroken land. Onder mijn voeten licht te wachten Een gillend spoor van moord en brand. Zwarte pluimen aan de einder Daar is ooit een stad geweest Grijze fabrieken en een haven Huurkazernes nog het meest.…

nest verlaat Al het vertrouwde Achter me ga laten Aankomst in een Onbekende stad Waar alles nieuw is Waar vertrouwdheid Nog groeien moet - Vlak voor het grote viaduct Dat verbinding vormt tussen Grootstedelijke waanzin En het kalme platteland Staat daar dat bronzen beeld Van een verwrongen auto - Wielen in de lucht, Het dak…

prima vera laat verschijnen en Flora verzenmaker wordt in kleur als een versificator pastorale komt Veritas tevoorschijn in de verzen Dan schuilt zijn eigen waarheid in poëmen ex libris, als het wezen van zijn taal en met hem spreekt ook Echo's stem boekdelen aan deze zijde van de hemelboog Als Iris in fictivistan hem loog op 't dak…

een ongehinderde dag waarop vrouwen hoogstemmig zingend wel en wee vereeuwigen hun barensnood vol woorden als vlinders rond het dak waar kleine kindjes smakkend vragen om een tepel melk, zo’n dag dat mannen hitsig tegen muren plassen gemak zit in de wassen neus van ruwe taal vol krachtige beweging want ze dragen hun zachtheid in vereelte…

bergen die opdoemen in de mist, cipressen, een linde, een halfopen kanten gordijn, druppels aan stoelen op het terras, iets tastbaars en het is waar, in andere steden doen wij meer moeite, kijken naar peuken en stof op de weg, naar plantengroei op het voetpad, we voelen hoe tocht uit de roosters komt, vragen ons af wie onder de golfplaten daken…

De atmosfeer leeft en reageert, het stormt daar verschijnen de stoten en eerste takken pannen van daken zonder het geraas te staken giert het om de huizen op paden en de wegen. Lachen heeft nog niemand scha berokkend. Stilheid is nu natuurlijk echt niet aan de orde houd je stuur verplicht stevig vast op de weg gericht.…

Broeder kom me hoeden, de sneeuw bedekt mijn daken. Het tocht in mijn vertrekken en de zoldering gaat kraken. Is er dan geen afgrond hier, waar ik me in kan storten Wat zou het toch een zegen zijn mijn leven in te korten. Hoera het is weer zondag, een straf om uit te zitten, men moest, net als de puber doet, hem helemaal verpitten.…

Een zwaar, enigszins ingevallen dak dekt het kleine huis van Olle Kapoen, de wortelman, die woont tussen het groen van lieve vlierstruik en oude, kromme tak. Het kereltje is gesteld op zijn gemak, maar moet somtijds wat groots heldhaftigs doen, houdt zich daarbij vastberaden en koen; daarna verloopt het leven ongestoord mak.…

wanneer ontstaat een huis … als de fundering is gegraven en is volgestort met beton als de muren op hoogte zijn gemetseld als het geheel onder dak staat als deuren en ramen zijn geplaatst of als je de sleutel krijgt uitgereikt?…

Ik wortel in mijn eenzaamheid dan is het zeker niet uit verveling geef gratis zuurstof schone lucht, statig sta niemand in de weg zorg voor wat schaduw Ik vertaal natuurlijke historie in een wereld van verwarde menselijke dromen Ik ben mezelf gebleven, ik groei boven de daken van de oude stad de dagen gaan sneller dan mijn gedachten…

in huis nooit aan de boom kom kom stop val val en hou me tegen kom kom stop me hou me tegen neem een hap de pit ik weet het niet weggegooid gevonden opgeraapt misschien pijn doe je me niet geplukt gevallen geef me jaren geef me water geef me tijd de zon de nacht vannacht de regen dacht ik aan jou de rieten daken…

Nog staat het middenschip nog strekken zich de bogen Buigen moet de rots om tot het dak te komen Oude steen staat hypostiel in nieuwe wand verzonken, komen Kwelling en Kwansuis-dat alles was hier altijd al Verstomd vermomd is nu van alles van Godsmoeders tot de kaarsvlamschaduwen op palen nog Fluiten gespolieerde zuilen Hera’s hymnen uit Het…

Het leven verbergt zich niet meer achter de schaduw van de lange bomenrij midden in het landschap de oude boerderij waar wind waait door de plinten de geiten zijn verdwenen de sterrenhemel fonkelt fier boven de oude boerderij waar regen valt op rieten dak de koeien staan niet op stal de maan beschijnt de wildernis natuur die…

In: het geluid van stilte een vogel die zingt gezelligheid met een naaste de zon die ondergaat de kikker in de sloot de poes op schoot het spelende kind bliksem, storm en wind kleding die je warm houd een dak boven het hoofd genoeg te eten hebben dorstlessend water hulp bij moeilijkeden oplossingen door ingevingen tevreden zijn met niets…

Mede geïnspireerd op zijn bijdrage van hedenochtend DWERGEN O Monatoetjes, BibeleBonse Bergen Wij zijn een volk van vuurwerk en kabaal Wij houden van protesten, 't liefst verbaal In 't forum van het hof der kleine dwergen Wij schreeuwen wel, maar 't meest klinkt van de daken Ons land is veel te klein voor grote zaken…

Daar klautert in zijn glimmend pak Die zwarte man hoog op het dak, Omdat geen enkel ziertje roet Daar in de schoorsteen blijven moet; En weet ge, wat de tuinman doet? Hij is aan 't snoeien van de bomen, Waaraan, is het eens zomertijd, Dan zeker veel meer vruchten komen.…

woedende trots zijn vele oorlogen om met weids vertoon te zegevieren waarbij verwonnen vijanden als slaven worden rondgeleid de wereldveroveraars maken ontdekkingsreizen onderwerpen volken vreedzaam of bloedig aan hun wil en wetten terwijl eeuwen voortrazen heeft de woning van Romes welgestelde burger een ruime zitkamer onder een dak…

Ze leidt een zwervend bestaan, geen dak boven haar hoofd. Blaren onder haar voeten, niets wat de pijn enigszins verdoofd. Vrienden hebben haar verlaten, juist toen ze hen zo nodig had. Als een baksteen laten vallen, viel zij in een heel diep gat. Ze is wat je noemt, mislukt in deze maatschappij.…

Luister naar de merel, hoog op ons dak. Avond vol verlangen. De maan maakt zich klaar voor de nacht. In de avondschemer komt strakjes onze egel nog een egel tegen, liefkoost haar vacht. Van ver wordt de merel antwoord gegeven. Morgen komt de regen waar het gras op wacht. Kindje, slaap maar, kindje, in de avondschemer.…

Dan merkte hij, hoe in zijn afgrond diep Het donker stond en langzaam overliep, En golven duisternis de omgeving vulden; En dan, op eens, zag hij blauw fonk'len, vlak Tegen de schuine lijn van 't verste dak, Die mooie ster, blank als een nieuwe gulden.…

Wij konden ons niet bij elkaar verschuilen: Een mens, eenzaam, ziet zijn zwarte eenzaamheid Dieper weerkaatst in de ogen van een ander - Maar als de winden langs de daken huilen, Vergeet, vergeet waar ons zwak hart om schreit, Lach en stoot glazen stuk tegen elkander.…

" Maar zij sliep gewoon door en hij ging toen heen Die arme pad, weer een illusie lichter Een happy end had zeker gekund Helaas moet je het doen met deze dichter En sprookjes zijn niet echt zijn sterkste punt Dit keer geen liefde, geluk of een nest met een warm dak Voor haar geen bruiloft of een schattig gezin Maar sherry, valium en een abonnementje…

Stations worden open monden van verbazing, daken verdwijnen, deze wereld wordt van glas. Sacrale blauwen versmelten met grond, dalen naar benden engelenveren, metalen schubben.…

het lege mussennest in de laurieren moest optimaal van hogerhand gevuld een hemelvogel rein in hart en nieren van erfsmet vrij heeft Rome ons onthuld die beelden sneed van joachim en anna deed amos kurzweil dieper mediteren het hunkeren zag hij vervuld het manna dat de zwarte dame weet te keren eens viel mijn musje van het dak geschrokken…

de nachtelijke hemel is grijswit als een ondoorzichtig stofblad zweeft zij ons boven de daken tot het zich zacht vallend nestelt in het licht van het avondverkeer het sluipt in kieren en spleten stapelt zich op vensterbanken dwarrelt op takken en twijgen het fladdert over stad en land welke zij zo in witte lakens legt als de wereld…