Alle inzendingen over dak

de nachtelijke hemel is grijswit als een ondoorzichtig stofblad zweeft zij ons boven de daken tot het zich zacht vallend nestelt in het licht van het avondverkeer het sluipt in kieren en spleten stapelt zich op vensterbanken dwarrelt op takken en twijgen het fladdert over stad en land welke zij zo in witte lakens legt als de wereld…

schutters aan als glipper naar de schans te lamme gaan voor zes florijnen dat is wat ik wil de honger maakt dat ik zo vreeslijk tril misschien is de spanjool daar weg te slaan zijn ogen werden schotels toen hij zag hoe hutspot dampte op het kleine vuur met stukjes ossevlees en pastinaken in brons gegoten schreeuwt hij van de daken…

Regen stroomt van het dak. Een traan over mijn wang, duister in de gang. De lucht is grijs, niet blauw, en ik dacht, was ik maar bij jou. Ik kijk in de spiegel. Ik kijk naar een traan. Boven mij vliegt een zwarte zwaan. De spiegel breekt... Scherven brengen geluk. Bij mij niet. Ik heb alleen verdriet.…

In rouwzwart groen een vrolijk plekje rood: Een blozend dak, een gladiolusvlam, Een rozige appel of een hanekam, Zal dat mij troosten over zomerdood? O tragisch traag laat vallen van de stam Scharlaken bladen in de bruine sloot De wilde wingerd, of in gulpen vloot Zijn bloed, gelaten najaars-offerlam.…

Het dorp, de straat, het huis dat achterblijft ik strijk dan in den vreemde neer met neonlichten op het dak al snel vermoeid en tergend zwak jouw verre beeld volstaat niet meer mijn geest verslapt, mijn stramme lijf verstijft Geen borst, noch bil, noch been raakt zacht mijn klamme huid jouw adem speelt niet slapend om mijn hoofd ik droom…

De zon ligt in mijn linker-hand, en zijpelt door mijn vinger-brand van laag en logger bloed, in 't welkend westen, op dak en doom, alover vout en veste. De maan rijst uit mijn rechter-hand en zeeft haar weemlend zilver-zand alover wuiv'ge wake en schemer-weven van 't graan, waar de aedmen, blauw, van 't graan in beven.…

Het lomm'rig dorpje ligt Met daken puntig tussen ronde bomen, Vervlietend in de zacht-opalen zomen Der kim, die trilt in neev'lig morgenlicht. Het vogelfluiten brengt een blij bericht Van leven na het stille, doodse dromen, Dat sluipend door de nacht was aangekomen, De scheps'len buigend onder zijn gewicht. Nu rept zich alles.…

De zee, het blauwe huis op het strand, de boom in de keuken die men uit bijgeloof niet had willen omkappen, er was zelfs een gat gemaakt in het dak - alles komt steeds meer op hetzelfde neer: daar staat mijn vader, maar nu zonder zijn vrouw of zijn schoonvader, de enige blanke man in zee en hij kan niet zwemmen.…

Wij schuiven ’t venster op: een zucht brengt aan 't getjirp van héle kleine vogels op de daken.…

haren weer twintig en er is geen leed de dagen lachen de jaren uit later is een laan met duizend bomen leven met jou is alle dagen feest elke dag verpakt in blauwe strikken en je lach bleef altijd schijnen verlichtte mijn weg warmde mijn borst leven met jou is alle dagen feest de hele wereld mag het weten schreeuw het maar van de daken…

Het huwelijk leidt naar de kreeftenfuik Al strooien putti volop rozenknoppen ’t Gevangen zitten straks is niet te stoppen ’t Kenmerkt de zottigheid van dit gebruik Een liefdestotem als de mirretak Vangt Venus'tranen die als milde regen Vallen vanwege wat een paartje tegen Gaat komen onder ’t echtelijke dak Een hoer is een lanteerne sonder…

Aan de wal zat hij steevast op de nok van mijn dak te zwijgen. In het morgenlicht verloor de kleine vogel alle kleur Sinds ik niet meer op hem let komt hij dichterbij. Laatst wipte hij zelfs het lepeltje op de rand van mijn schoteltje op. Voor het eerst maakte hij muziek voor mij. Vandaag deelden wij het brood.…

Sneeuw roetsjt omlaag langs de daken en heeft zich op de tuintafel en stoelen gehoogd. Ik voel hoe zijn omvamen mij warmte ontrooft en in één adem om de pijn te bestrijden een van zijn kwartliter bruiden belooft, maar 't jachtinstinct houdt zich nog koest.…

Een woud van zwijgen, rijgen zich in twijfel tot een toverbos, onder een kalend dak, waarin de bladeren zich herkenen, iets geleerd en zeker niets verteerd, pompt vuur door aderen, te denken dat ik straks niet meer ben, dat blijft vaag, licht gevoel in de maag, de kwaal van een dogma die ik langer ken, iedereen kent het, niemand kan het…

zie ik een beeld op ansichtkaarten van Drenthe en ons dorp dan zie ik huizen met rieten daken met als decor in 't groen als was het voor het plaatje de eeuwenoude eik kastanje in de bloei en wasgoed langs het straatje beschermd is nu dit dorpsgezicht voor "nieuwe rijken" heel wat waard voor mij de langvergeten warmte van voeten om de…

De bomen en de daken en de lucht zijn net als vroeger, toen hij nog niets miste. Hij denkt, en schrikt van zijn eigen gedachten: Ik wou dat het nog oorlog was, en zucht en boekt: Vermeulen, debet, zeven kisten. foto:Het Refugiéhuis te ’s-Hertogenbosch; de boekhouder…

zacht strelen mijn vingertoppen langs jouw foto huilen doe ik niet meer anders zou jouw dak in de hemel gaan lekken met een glimlach denk ik aan die woorden die jouw liefste sprak na jouw doodgaan overtuigd dat het waar zou zijn bezien van uit zijn religie lach haar toe, huil niet sprak hij dan wordt haar hemel blauw haar sterren zullen…

Uit ontelbare vervuilde neusgaten blaast ze kwaadsappige dampen over haar daken vol televisie-antennes en duiven, waarboven de hemel licht wordt en weer donker, sterren balanceren een paar minuten op de spits van een kerktoren, carillons mengen hun valse stemmen in de oorverdovende musique concrète van auto's, ambulances, pneumatische boren…

als ik vervreemd raak van de ander ontdekt de waarheid zich dan in mij zelve of verschuift echtheid wat sneller in uren en dagen wordt zij met spoed door heldere nachten geleid lijken daken dan toch eerder op ingebeelde gewelven onderbouwd met willoze stutten totdat zij de schemer niet meer als vanzelf kunnen dragen soms schijnt…

zal vergezellen naar de branding mij zal doen verdwijnen in de palmen van vloed, nog zachter dan een belofte van liefde opnieuw op huid en vlindervisjes, neergestreken in het kruinenlicht tussen oude twijgen sterft een meikever, de boom buigt, beeft even uit zijn bloei ik kom overeind en begin te klimmen, zin voor zin, tak voor tak , over daken…

langs een zonnige weg alsof er geen zorgen waren tussen de bloemen van gelukzalige tijden maar die liefdesroute is weg we lieten elkaar los, voor het opslaan nog steeds bemin ik onaangeroerd hoop in elk bloempje van het leven voor mij op de vleugels van de wind gevouwen in de mijne geloof mij, bij dag en bij nacht er is een vriendelijk dak…

gehuld in zijn donk,re grijze jas hangt hij stil dreigend in de lucht schuift over zomers hemelsblauw maakt witte wolken grijzig grauw samen met zijn vriend, de wind komt hij er aan, met natte vlagen spoelt alles helder schoon wat hij op zijn weg maar vindt spattend en spetterend roffelt hij op de daken stroomt over wegen en land naar…

stoelleuning een dikke sjaal onder de kapstok staan de moonboots ze lieten een nat spoortje na op de treden van ‘t portiek op tafel geurt chocomelk een roomboterstaaf warmt het geheel kaarslicht wakkert de sfeer van winters genoegen aan buiten dwarrelen sneeuwvlokken ze vraagt zich af zal Piet het niet koud hebben daar op het dak…

weer de zee - aan alle dingen - anders kleuren de stukjes brood in nieuwe talen - terwijl ik weer niets verstaan heb van alles: jij pakt het bord ik de kopjes met thee en dit is het zuiverklare op ons dak woont een scholekster, steekt zijn snavel in de botervloot en smeert het zout in de hele taal…

Maar ‘k zie de bomen dichter zich verdringen om ’t gehucht en als de frisse daken, die er nu al zomer maken en die blinken in de lucht. Nu hebben al de meisjes ook geen manteltjes meer aan, maar heldere japonnetjes, die wel zo aardig staan.…

Bomen kalen Wolken jagen late zonnestralen De hemel kleedt zich nu in grijs dan in grauw Een noord wind werpt zich tegen muur en dak rukt verstoord aan ieder blad en tak haast zich voort, vergaart de afgestorven blaren krijst, wervelt, blaast zijn kille adem door alle holten, kieren, gaten heen, een kou die aan mijn botten knaagt.…

Een huisje van soepstengels, met uitgesneden peperkoeken deur, chocolade smakelijk op 't dak, gras in doperwten geeft alles kleur. Broccoli mag niet ontbreken, appelboom in zoete rijpe bloei, geurende ladder in vanillestokje, struiken in weelderige wildgroei.…

Vele knechten vergezellen jou, ze zijn zo zwart als roet, klimmen roekeloos op daken, trotseren onze decemberkou. Menig kinderharten slaan snel, je brengt lievelingsspeelgoed en hopen smaakvolle lekkernij, weet alles van ons,.. wonderwel.…

Dit is geen dak, dit is wat lossig riet, een loofhut schielijk naast mijn deur verrezen, een tabernakel voor het oerverdriet: de boom ten val, zo zal het weldra wezen. Wij hebben hier geenszins een stad die blijft, een handbreed is er tussen dood en leven.…

Musjes in hun asgrauw pak, Krieuwen slaaprig op het dak; Vrolijk laat de wakkre haan In de schuur zijn wekker gaan. Allengs blauwer wordt de lucht, Als de nacht naar 't Westen vlucht; Op de kerkspits vlamt een schicht Van het rijzend morgenlicht.…