Alle inzendingen over dak

Statige muren en daken zijn omrand door kunstwerken, die de rots kwistig geeft.…

Het is een jeugdherinnering   De lucht daar bovenin Die is prachtig blauw Dat is mooi gedaan Want heel vaak is hij grauw   In die mooie blauwe lucht Daar staat een gele zon Hij is prachtig rond Het lijkt wel een ballon   In een tuintje staan de bloemen Ze hebben mooie kleuren Als je er lang naar kijkt Ruik je haast hun geuren   De daken…

Een dorp dreigt weldra overstroomd te raken De regen valt met bommen uit de hemel Men redt het vege lijf in al 't gewemel Maar Abraham blijft zitten op de daken "Al stijgt het water, God heeft het gezonden," Zegt Abraham, "laat hij het ook maar dalen..." Een heli komt om hem daar weg te halen Hij weigert, wordt door 'n donderwolk…

De stilte was hier thuis, wassend vanuit de straten achter ons, van over de daken, schurkend tegen het water bijna als liefde in theater Weer naar binnen.…

vuurvliegen doen één voor één langs mijn pad hun lampen aan vleermuizen op schaduwwieken in de donkere diepte tuimelen muisstil gaat een grote oehoe als een vlaag van schrik voorbij hij voert mee de bange jaren die ik doorbracht in het daglicht de abelen om mijn huis wentelen zilver blad in 't donker op mijn rieten dak…

wil zich uit mij verlaten Wil zich van mij scheiden Een weg naar buiten vinden Zo veel te verduren gehad Pijn, angst, verdriet Zo vele malen gebroken Enkele keer bedrogen Liefde gekend maar van korte duur Zo veel te verduren gehad Wil zich een weg naar buiten vormen Zoekend naar een veilige plek Met muren bestand tegen ellende Een dak…

Ik was toch overduidelijk in wat ik van je wilde Of ik het nou fluisterde of van de daken gilde Het werd niet goed gehoord tenminste niet door jou Waar MIJN hart overkookte, reageerde jij slechts lauw Waar ben ik toch mee bezig was ik dan echt zo blind ? Waarom verspil ik toch mijn liefde omdat ik jou speciaal vind?…

aanzwelt tot windkracht twaalf ik hoor de dreun in mijn krop de zee zet een hoge borst op regen stort kletterend neer druppels als kogels in mijn kop mijn lemen huis staat langs een meer de omgekeerde kegel nadert een luw oog dat zuigt het is zinloos dat de stad vergadert ik verwacht niets minder dan de grootste ramp het afgerukte dak…

Wij vonden houtkachels, open vuren en daken met gaten van sterrennacht, in onze onbetreden tuinen woekerde het van wilde honingbloemen en speerdistels. Wij ploegden, spitten en wiedden de winter door, oogstten broedplaatsen van ongebreidelde drang. Aan onze vingers hingen beugelflesjes Grolsch.…

beslist De klap was enorm en plots besef van dwaze utopie vernedering en ontgoocheling in een leven zonder kleur Opeens stond daar de muur deed openbreken wat was verstard de ellende van het lot wegvallen van elke vorm van genot Nu kijk ik soms wel eens in de verte van de zwarte nacht zie geen boodschap meer in de lichtjes van ons dak…

Van de dáken willen schreeuwen er is een kleintje weer op komst, al is ’t niet de eerste, ‘k word Oma, wát een vondst. Zo’n hummel met alles erop en eraan, o ja en groeien doet ’t goed, want Oma komt eraan.Ach jee ‘k word Oma wat een heerlijk tof gevoel. Alleen jij die al Oma bent weet wat of ik bedoel. Een overgelukkige OMA.…

wanneer een vleermuis spichtig de nok van het dak ontschiet en de nachtvlinder amechtig de holten van de surfinea kiest vervagen de geluiden, versterft traag het licht kruinen doemen dominant op hullen zich in donkere pracht een muggenzwerm warrelt kringelend op animeert het straatlicht in de zomerse nacht onder Cassiopeia's Wiegende…

De reiger stijgt, de ooievaar op het dak Vliegt hene en weer, de hele hof doorruist De wind, gezeefd door stralen; 't water bruist Bij 't vallen om de bocht en schuimt en blinkt, Warm wordt de lucht die dauw en droppen drinkt.…

Vanavond is het feest Want jij bent in mijn woordenboek geweest Je hebt je daar lekker genesteld alle woorden door de jouwe vervangen want van die van jouw hou ik het meest Vanavond ga ik uit m'n dak Want jij hebt met het grootste gemak alle pannen eraf gegooid Jouw zonnetje scheen naar binnen en alle ruimtes waren binnen no time…

Regenkletter op ’t dak en tegen ruit Knus en warm in opa ’s grote stoel Spannend boek, heb het al bijna uit Herfstvakantietijd, weer geluksgevoel Straks eten, boontjes met droge worst Nieuwe aardappels met gebakken ui erbij Een groot glas water tegen de dorst….…

Jij zit in de tuin en kijkt op als een kraai hikt van de hitte en krast, of op een lei- en dak gegriffeld wordt. Je zit te schrij- ven in het eerste leerjaar. Hou je taai, 't is hanepoot en baksteen. Ben je blij- ven zitten? En nog vind je niet de draai? Alleen waar vuur heerst, heilig vuur, ontwaakt de ware schrijfaandrift.…

Ja, jullie waren daar samen met mij op een bankje aan de rand van het bos in wat leek een eindeloze harmonie Een schilderij van geuren en geluiden van bruinverkleurde plantenresten een pas geschoren korenveld en verder weg Een dodenakker en lichtend groene maïs onder een donker dak van onkenbaar oude bomen De tijd werd uitgerekt en…

Onder de vloeren verhuizen wormen de geraamten, maar op de daken schikken geesten hun vleugels. Geluidloos wordt in dit paleis de weelde bewaard en in negen diepe kisten de verwrongen sleutels. Het is verboden onderling de koning aan te raken of het verloren voorwerp van een hoveling terug te vinden.…

uit dood of ziekte redt immers hoop vult gevoeld gemis ik honger uit als ik niet gevoed word droog uit, huil zonder tranen omdat stromen bevroren kunnen raken neen, mij ontbreekt niets daar niemand zo verrijkt is met zon en schaduw als ik, deze mens wie haalt mijn denken in terwijl ik slenter als een slak en dagenlang daken…

Als sterren die stralen In figuur en stijl 't Gewelf verlichten Het dak van de aarde MELKWEG Als partijen strijden Echt hard tegen hard Alle geloven De duivel scheidsrechter VERZOENING Slachtpartijen met Dood en verderf Uitdrijving van kwaad Het ongeluk voorbij UITDRIJVING Wapenborden van Elk vertrouwen Goede verdedi-…

ontoereikend door worstelde met Brabants verleden van eindeloze bossen vol gewonde soldaten doodsgedichten prevelend afscheid nemend van moeder die moeder, die verpleegster met het hart altijd paraat op de zinloze momenten ver verwijderd van de schizofrene geest van die aanvliegende man een melkboer of een zeepiraat de honden op het dak…

De zomerdag, onder zijn dak van licht, en met zijne uren, die onafzienbaar diep en strak in de uitgestrektheid duren, staat hoog over de kalme zee, over die koele, zilte bezonkenheid, van ree tot ree vol zonneschijn, vol stilte.…

Zingend door de blauwe lucht, neemt de leeuwerik hoge vlucht, op de daken dieft de musse, vogels zingen onder 't wied: 't zingt al wat men hoort en ziet. Over 't lachend groene veld 't rinkelend klinkend kloksken schelt, 't werkvolk met der zonne wakker spreidt al over hof en akker.…

De scheve dake' en waggelende muren Glibbren van gave, glanzende glazuren, Door fijn, geduldig reegnen neergesproeid. Dat wou 'k, als in email, dun opgeleid, Aaneengeschoven uit geheim van kleuren, Geschilderd zien met veel nauwlettendheid.…

Als de rode vogels donderen en het licht slaat op het dak Spiegelt het landschap zacht grijsgeel waar de weiden scherp worden afgebeeld in de zilveren flitsen van het onweer.…

sonnet in vrolijke driekwartsmaat Zie ginds komt de stoomboot, hij schijnt door de bomen wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de zak ik zie al een neger verstopt op het dak zou Rudolf het Rendier dit jaar ook weer komen?…

in stralen van de ondergaande zon soms zelfs in koele regendruppels en in een witte roos op het balkon Het zit in dromerige golven in lopen langs het uitgestrekte strand maar ook in luisteren naar de ander de aanraking van een uitgestoken hand Het zit in kraaiende geluidjes vanuit een kinderwagen in het park in zonneschijn op rode daken…

De linden werpen met een hoofse neiging in hun kale kruinen elkaar de zwarte jassen van de kraaien toe, boven de daken en in deze verbale dramatiek schildert een onhoorbaar voertuig zijn helwitte strepen op de blauwe zijde van de februarihorizon.…

Er stond bij gindse molen Een linde, zwaar en groot, Die vaak bij 't ommedolen Mij dak en schaduw bood. Veel heb ik in haar lommer Gezongen en gedicht, En drukte me elders kommer, Dáár scheen mij 't leven licht. 'k Ben laatst, toen zorgen kwamen, Naar de oude plek gesneld; Maar ach, mijn hart kromp samen: De linde was geveld.…

Ik bemin haar met heel mijn ziel, geest en lichaam, maar samen onder één dak is onmogelijk. Ik laat haar dus volkomen vrij, kan ook niet anders, ben haar mindere, aanbid de wegen die zij moedig inslaat. Nu zwijgt zij. Nu zwijg ik in verdriet. Alleen God ziet werkelijk mijn eenzaamheid. Ziet werkelijk hoeveel ik van haar houd!…