Alle inzendingen over dak

Dat Sint, gemijterd, in scharlaken pak, Met paard en knecht hoog over daken rijdt, Geloven alle kindren; zij zijn blijd' En zoet als hij maar diep tast in de zak. Maar dat nog 'n oudre dan de Bisschop schrijdt Over ons hoofd heen, rustloos, nimmer zwak, Geregeld tredend als 't gerikketak Van 'n pendule, is voor groten 'n zekerheid.…

ik leef, adem, bewust terwijl m’n lichaam slaapt is m’n geest klaarwakker zo vaak als m’n mond gaapt brand ’t vuur van m’n ziel als een kaars zonder voet geworteld van m’n hielen in een trance gelanceerd klim ik geleidelijk door ’t plafond om vanaf het dak van m’n slaapkamer de stad te bezien ik volg stadskanaal de vaart langs het postkantoor…

Aan uren in het donker liggen fluisteren in bed en luisteren, of je niets hoorde op het dak als je je schoen had klaargezet. Aan moeder die de kaarsjes in de boom pas aanstak als er ook een emmer water stond. Aan acht paar knieën op de grond en acht paar handen, saamgevouwen. Zelfs wat mij eens benauwen kon wordt meer en meer gemis.…

Zo opgesteld ‘t wijdse uitzicht over daken voor haar verloren. Door medicijnen haar volume voos, dicht de ogen, in haar stem een open buis, waardoor ze niet kon praten. Om de slangen niet te storen, aarzelde ik lang haar blote schouder aan te raken en ik kreeg het koud, zij had alleen een laken..…

een koekoek zingt een liedje van verlangen zijn trillers klinken vrolijk op het dak een vrije vogel heeft aan regels lak hij schenkt zijn noten blij aan alle rangen die tonen brengen gras onder je voeten je voelt de halmen strelen langs je huid en bijna maak je zelf zo'n blij geluid vergeet dat alle mensen sterven moeten je staat en luistert…

verbleekt niet ze tooit zich in de mooiste tinten van het jaar de samenhang, van wat hoog boven maaiveld en watergang eensgezind openvouwde, verbreekt het solide bladerdak sterft gestaag naar loszittende pannen met het zicht op dit speelgerei warmt een koude storm zich ver weg glimlachend op vogels en vlinders vragen asiel onder dikke rieten daken…

het gebloemt, Dat 't aambeeld en de hamer roemt, Het goud, waaruit het is gesmeed, De vinger, die zijn drift bestreed; Opwaarts, gebeeldhouwd in het groen, Een eedle boog, een fier festoen, Zinvol omslingerd, los en slank, Door 't krullen van een wingerdrank; En zo, getooid met tuil en tak, Welft zich 't lazuur van een licht dak…

Laat er een droom zijn als gewelf, dat leegte toedekt met een hemels dak, voorzie een vlot ook voor elk hart dat brak.…

Over het dak vliegen straaljagers en bommenwerpers. Hele dorpen worden verwoest. In de dorpen waar nog mensen leven, Grijpt het Kwaad de macht. Vrouwen en meisjes worden verminkt en verkracht. Kinderen gekruisigd en mannen onthoofd of levend verbrand. Er vinden openbare lijfstraffen en executies plaats.…

Je 'Cascade' heeft mijn hart geraakt en je wezen vliegt als een fee rond mijn lijf, ten diepste hou ik van je, naakt op naakt, en struin ik op het dak van je kunstverblijf.…

Daar staat ze dan op de foto nou ze hangt wat voorover op haar balkonnetje wat ik ook zo graag had gehad ze woont in het huis naast dat van wijlen mijn ouders met een dak met een zonnetje wat ik haar zo graag weer gun daar stond ze dan in mijn Amsterdamse Parool neen t’ is geen lolletje een gebroken hart ze werd de dichteres van…

steunt niet de hand waardoor het laatste uurtje slaat en op welk ritme de dag des oordeels kreunt niet de hand die zichzelf vergat en sloeg of aan de mond gezet maakte dat het scheldwoord verder droeg ook niet de hand die zichzelf heeft breed gemaakt opdat in duisternis een ander 't licht verzaakt geenzins de kille klauw waarmee de wind van de daken…

nu, zo neem ik waar, iets gevlekt in een prille struik loert verlang ik naar jou of juist niet verzamel ik enkel stenen om te stapelen en sta ik op mijn tenen om over de einder heen te zien waar de vervulling wacht die een mens aldoor wil lenen en leed van lege kamers verzacht ik zie uit het raam en voel de avond de daken…

op weg van het meer naar de duinen verdwaal ik in haar huis ze heeft haar lichaam gesluierd en ik kniel doe mijn ogen dicht en wacht op de blauwe maan in het donker van mijn ogen licht ze even op een vuurvliegje een vallende ster of dans je dan te hoog door daken door muren en ramen valt de blauwe maan over schelpen en stenen…

Onder witbesneeuwde daken slaapt het dorpken, stil en stom. Slechts de toren, trouwe wachter, 't hoofd met eeuwen reeds bevracht, houdt nog daar, in nacht en stilte, over hut en hoeve wacht. En, wen alles rondom sluimert, van het leven onbewust, galmt de sombre toon der klokke, stem des Tijds, die nimmer rust.…

En terwijl binnen de uren verglijden in genoeglijke hilariteit, weeft buiten de herfst zijn web tussen de daken.…

traag glijdt de dood over de dorre daken die met pannen zijn geëerd, de glans is verstreken wat rest zijn de nagels van dit seizoen gisteren sprak de wind nog zacht, breekbaar teder, tot de nacht brutaal zijn kussens ging verleggen, nu snurkt de wind met vlagen storm tegen de reinheid van deze dag grijze nissen die zich verschuilen tegen…

het gaat over jou er wordt over je gepraat Voor mij zal het nooit wennen ik accepteer het niet ik probeer er wat van te maken ondanks mijn verdriet Verdriet om wat er was verdriet om wat er niet is verdriet om wat niet meer mogelijk is verdriet om wat ik mis Kon ik nog maar één dag zo leven één dag zonder willen zijn dan ging ik 24 uur uit mijn dak…

liefde is een trein die nooit de horizon bereikt een wereld vol bizarre fantasie alternatieven voor de werkelijkheid hoe verder de trein door het landschap treint hoe verder de horizon in de toekomst verdwijnt het is de stem van het intense volk die tot je spreekt in het diepste verlangen de inheemse liederen van papegaaien door het dak…

Dakbedekkers rieten daken Doedelzakken duiventil Dinteloord de Grevelingen Haringvliet en Dordtse Kil Dovenetel dromedaris Dendert door de Brenner Pas Droomt de dove jubilaris Van zijn glazen tropenkas?…

net over de bocht in de dijk die kerktoren de groene prikkeldraadwei koeien, eeuwig gedomesticeerde koeien maar ook Przwalski paarden en Heck-runderen bij steppeachtig aangevreten struiken hooiberg zag ik graag en de dorsers schuiven, het rieten dak gedekt, de luiken kleurig, linden verstrengeld wortels duwen m’n pad omhoog maar m…

De zon schijnt op de Synagoge de duiven koesteren zich op het dak en de Opstandingskerk een eindje verder wordt door dit licht onttrokken aan de nacht de Lodewijkskerk ligt nog in de schaduw de windvaan op de toren glinstert goud steekt uit boven de schaduw van het Kruytschip dit is het Leiden waar ik zo van houd het Park heeft buiten mij…

O, als het onweer los zal breken, Waar vind het,arm, klein musje dan, Een schuilplaats, in die streken, Een dak, dat u beschermen kan? ,,Hij, die mij 't aanzien heeft gegeven, Vol liefde en goedertierenheid, Waakt ook gestadig voor mijn leven, Is altijd tot mijn hulp bereid.…

Aandoenlijk aan een sneeuwlandschap is: het ongerepte, het verruimende, en in de grijsblauwe verte over de boog der Hodonkse akkers alleen maar de witte daken als reuzententen op de vlakte. Of nog: het grillige lint der Zwarte Nete met hangwallen van sneeuw en in het gestolde land de nu intense siddering van levend water.…

Al de gouden middaguren Van de zonnen die verzonken, Stralen door dit blankdoorblonken Blindend dak van blauwe muren Op de stervensstille lach Van de laatste zomerdag.…

als een ieder weer naar huis was na een dag vol met bezoek en ik eindelijk alleen was ging ik vaak naar jou op zoek op jouw zolder heb ik stil gezeten keek naar het vuile spinnerag of daar misschien een heel klein stukje van je droom gevangen lag ook ik keek uit over de daken en zag de meeuwen in hun vlucht heb jij toen…

Meidoorn valt uit de woken en zwavel sist op de daken, maar in mij zwijgen de wolven, in mij morrelen de kruiden niet meer. Ik heb dagen gekookt, nachten gedestilleerd en keer op keer kleefden dode alchemisten aan mijn vel. Gisteren zag ik hen verzuilen, gekromd om de lillende pot zonsondergangen.…

Om 't grauw-rood dak en de oude torentronk Der kerk vlotte de vroege nacht, - veraf Ging 'n boerenpaard, waarvan de holle draf Dof tegen 't bleek-geworden muurtje klonk; De stenen bisschop boog zijn kromme staf Zeegnend - bij 'n scheef-gezakte Christus wonk Nu en dan een schemerend blad, dat zonk - En zachtjes vluchtte naar 'n vervallen…

De nacht kleeft duister aan de ruiten verbergt het zicht op tuin en straat niemand ziet wat komt of gaat wie tuurt, gluurt, kruipt en sluipt daarbuiten klinken daar soms paardenhoeven rappe stappen over daken buigt er een traptree onder kraken de zoete spanning is te proeven och kijk nou, het is Sinterklaas met twee rood gestifte Pieten…

Het valt verblindend op rivieren en zet het zinken dak in brand. Een grauwe hond en een seniele. Een hok hangt schots en scheef. Gratuit staan er wat wagens zonder wielen; roest is wat de bloedzuiger liet. Tot onder tegels strekken stralen noch dansers. In een biosfeer van zwart en zwam woont een fatale die straks de zon nog aspireert.…