Netgedichten

netgedicht (nr. 47.907):

Levertransplantatie

Ik zag haar liggen
in dat hoge bed,
omringd door apparaten,
slangen, ruis.

Zo opgesteld
‘t wijdse uitzicht over daken
voor haar verloren.

Door medicijnen haar volume voos,
dicht de ogen,
in haar stem een open buis,
waardoor ze niet kon praten.
Om de slangen niet te storen,
aarzelde ik lang
haar blote schouder aan te raken
en ik kreeg het koud,
zij had alleen een laken..
Als verboden
legde ik m’n hand op ‘t hoofd.
Ze sloeg de ogen op,
haar blik vanuit een ver gebied
verrast op mij gericht,
haar lippen vertelden in het loze,
maar haar trekken
vertaalden haar betogen
van lang geleden noden.

Met ontzag liep ik tenslotte weg
en zag een verpleegster bij een beeldscherm
waken over apparaten.