Alle inzendingen over deinen

ik leg mijn oor te luister op de golven van de zee met hun intrigerende verhalen lokken ze mij moeiteloos mee over het huizenhoge deinen het laag gelegen domein met haar ontelbare schatten waar ik graag onderdeel van wil zijn word ik meegenomen tot verre diepte aan de hand genietend van prachtig koraalrif betoverende kleuren in onderwaterland…

As verzandt langzaam tot sediment Als hij wegzakt in het sentiment Van een golvende herinnering Onderweg naar de Noordpierbranding In het deinen op duinen van woelig water Valt het nu samen met later En spiegelt de zon zich als zilver aan de oppervlak Waaronder een zee van stilte zich stelt op zijn gemak.…

Was zij de wind Zouden haar vlagen Flirtend langs de flanken Van een zwaluw strelen Zouden haar roze vlinders Fluisterend naar dansen Zingen in de wolken Warm omgeven Zou ze de zee Doen deinen, ritmisch Getijden stuwen en tot Stormen golven blazen Zijn adem willen zijn En in vleugen van Verlangen met hem In golven verdwijnen.…

Dein in het bed omhels je geliefden die stuivend verwolken tot eeuwig stof. Open het luik voel vervlogen licht fladdermottend langs je gezicht. Grendel het hek, je biezen gepakt, zie de blauwe lucht - en vertrek.…

zacht dein ik op vruchtwater van oranje gele warmte in de schoot van de oneindigheid als ik door lichte drang gedreven langs haar…

maagdelijk wit ligt onbegrensd uitgespreid ingetekend raakt zij aan de eeuwigheid de inspiratiebron welt letters in een eindeloze variatie woorden deinen langs oevers vol schitterende creaties ik teken kleur voel hoe feniks gaat ontsnappen als gedicht ziet hij in volle vrijheid het nieuw geboren licht…

zo de schaduw speelt met de zon zo speelt de traan met mijn lach ik dicht me dicht, zo dicht bij de vraag van elke dag kan ik dromen onder bomen als een zeilboot meestromen op een woordenzee van gedachten of dein ik in slapeloze nachten ik teken ademkringetjes in de lucht ze dansen rond in een verlangen rond een diepe zucht blijven ze…

ratelend bonken uren van de helling minuten springen op in het stof van seconden dagen brokkelen af smelten zonder spoor weken drijven oeverloos voorbij maanden als een zee seizoenen golven in de oceaan waar jaren deinen geen vloed gaat hoger dan de hemel het springtij wacht die ene kans…

da mi basia mille, deinde centum, dein mille altera, dein secunda centum, deinde usque altera mille, dinde centum; dein, cum milia multa fecerimus, conturbabimus illa, ne sciamus, aut nequis malus invidere possit, cum tantum sciat esse basiorum. Catullus…

het maan zilver schittert voor mij waar donker diep de vijver troont schuift de zilveren maan voorbij de koude nacht die sterren toont en rust het water rimpel broos in stilte van het ogenblik en deinen zacht de eenden kroos tot troost voor mijn bezwaarde ik schuift de zilveren maan voorbij en sprankelt nog gevoel van mij…

ik doe mijn best om recht door zee te gaan, dan kan ik je snel achter me gaan laten nu dein ik op je golven, verdwijn steeds onder water. zo’n omweg is fataal ik zet mijn schouders schrap tegen de branding van jouw woorden ik moet naar open zee, ver buiten jouw bereik. ik wil nooit meer verdriet om jou.…

waar een bed van lelies meren kleurt paarswitte tinten deinen op het water zien wij het dansen der meeuwen hun luchtballet een spel van schaduw in de ondergaande zon langzaam verdwijnen in het avondrood waar de schemering gevallen kleuren dooft en rimpels op het water oeverloos breken paarswitte lelies zachtjes sluiten…

stampvoetend draai ik weg in je ooghoeken fluit ik scheel haren trekken lukt niet op kaal haat en nijd door cupido beschoten wegen door water langs en op deinen met de storm mee olé vliegend met mijn bezemsteel vlam ik op op wat komen zou steenkolen vloeien opgebrand daadwerkelijk maar ook waanzinnig als water het ook niet blussen kan…

Hier is geen ander gehoor dan 't verre gebrul van de branding, Het droge geritsel der hoge pandanen, Geen andre beweging dan 't wuiven der blaren En 't lome deinen der golven. Als 't leven op aarde opnieuw moest beginnen, Zou het niet zuiver blijven, allen op dit eenzame eiland?…

In lachspiegels en familiefoto's zoek ik de grenzen op van wie ik ben in gezelschap laat ik mijn lichaam deinen mijn ogen verwachtingsvol verscholen achter een goudgordijn van lange haren lonkend als een ster, met getuite lippen om te voelen hoe het is om wereldberoemd te zijn en dan des te meer mijn vaagheid te ervaren verscholen achter…

Oh,eindeloze zee, neem mijn gevoelens even mee Laat ze deinen op de golven, zodat ze onder zeewier zijn bedolven Neem ze mee naar verlaten stranden, naar onbekende oorden,en landen Laat ze op de rotsen stuk slaan, of in het glanzende zout opgaan laat ze zich mengen met het zand aan de kust, dan heeft mijn hart heel eventjes rust.…

Nu ik weer zonder afschuw in de spiegel durf te kijken, niet meer achteruit deins voor chocolade en ijs, niet langer 'geen honger' veins, en afkeurend naar mijn lichaam wijs, besef ik wat ik allemaal gemist heb door mezelf ziek te maken al die tijd.…

licht kan dagen niet meer scheiden tafel, stoelt vervloeit tot schijn ’k wil het maanlicht nooit meer kennen - zie slechts autolichten branden hoe zij één na één verflauwen - plaats en tijd en doel verdwijnen ’t avondzwart met bittere steek wil zich met de nacht nu mengen sterren die in plassen deinen en mijn denken geldt slechts jou.…

Evenwicht zoeken kras zijn naam in een verlaten oud bankje met ziel en zaligheid plus een gepassioneerde tinteling stort je in een roes bedwelmd de ultieme overgave aan het deinen van de wilgentakken neerhangend langs de sloot o schoonheid laat jouw geur me niet verblinden bij het opstaan in de morgen pas in het broze duister voel…

Lichtstralen dalen neder zoals het fladderen van een veer Op de bladeren zacht en teder langverwacht en hunkerend naar meer Door de glinstering bewogen deinen bomen door de wind Verdwijnen druppels die bladeren drogen als de tranen van een verdrietig kind Lichtstralen o, zo zacht zijn als het beste medicijn Zo fijn en toch onverwacht…

ergens op een plaats tussen bomen en wat struiken spant een brug de oevers droog en laat de zon iets moois ontluiken spiegelingen op het water tonen de dingen in realiteit geen foutje te bespeuren tot wind speelt met die werkelijkheid de lijnen deinen verder open, verdwijnen in onzichtbaarheid...…

de wind blaast een blues door onze verwaaide haren we deinen mee met melancholische golven terwijl we nog wat tijd stelen uit de verstrijkende zandloper je fluistert zacht adieu cherie ik vang je woorden op mijn lippen polijst ze, kus je nog eenmaal we overstemmen de branding met een laatste liefdeskreet en dragen de nacht…

Zachte bries strijkt door haar kapsel masseert golven door zilverglans van zachte zijden draden die deinen als vreugdedans. Als tranen van ontroering hangt dauw in berkenblad, klinkt door eik en beuk in vervoering vogelzang in lof gevat.…

waar satijn ons scheidt is de grens al open voor langere tijd verpakt in feest kleurt liefde muziek in talloze refreinen waarbij het zachtjes deinen stilaan gaat verdwijnen in spannend gaan en satijn de drijvende kracht blijkt te zijn in een frictievol bewegen zacht dekt zij ons toe als wij de bloem met een intieme zoen…

we deinen op de warme golven van de zomerzon dromen koelte en geruis van zee en strand rondom het volmaakt vakantie vieren klotst tegen pieren haast en stress hebben geen vat op het genieten van ons zonnebad de idylle is compleet als stilte rozige sluimer geeft totdat een strandbal uit het niets keihard knalt op ons glasservies…

Blanke manen stillen ogen, bij-licht, gedimd tot zwart Ik jubel dan zeer ingetogen als zij vragen om mijn part In de rondte schijnen zonnen, steeds groter, feller, over zee Telkens geef ik me gewonnen; ze deinen toch zo lekker mee en draaien dag en nacht voorbij, doen mij hen soms wat knijpen Ik voel ze graag en allebei, omdat ze mij…

wier waait met de netten mee de zon rust op een mistbank boven hare majesteit, de zee het stromeisje schenkt ruimschoots wijn en dein, turft de dekzwabbers geronseld per dozijn de zeilen bol, het zeeschuim op de rol recht ze haar rug met haar kop pal voor de wind verdwijnt het schip op de valreep wankelt een vader schreeuwend om zijn…

bronstig steigeren aanstormende golven in mannelijke overmoed: hun rollende charge spat open in bruisend geweld om voor haar voeten uit te deinen en te verdwijnen, weggezogen in het hete droge zand.…

Zachte bries strijkt door haar kapsel masseert golven door zilverglans van zachte zijden draden die deinen als vreugde dans. Als tranen van ontroering hangt dauw in berkenblad, klinkt door eik en beuk in vervoering lof in vogelzang gevat.…

in en uit de ademtocht op het deinen van de zee lichtgewicht gedragen welbewust van overgave strelen golven welvend voldoening van een warme waterwieg nachtdonkere diepte tintelt helder gekleurde levenskracht in zwierig ritme begroetend de zonneklare moederlach ongemerkt lengen vreugdetranen zilt de gul geschonken zachte schoot seconden…