Alle inzendingen over eenzamer

wetend dat het eindig is oneindig lief te hebben niets te verwachten dan dit moment blijft in gedachten aan de herinnering de eenzaamheid eenzamer dan het mooiste moment…

Touw schuurt De eeuwigheid Met alles en iedereen Steeds minder verbonden Eenzamer dan eenzaam Door het leven verslonden Knarsetandend het geweten Om zijn tandeloze strijd…

eens was om je heen geschiedenis wereldoorlog één en twee diep tot in het hart geraakt ijzige winters hete zomers jij die ons allen bij je droeg het lijkt een wonder ligt daar nu zo klein fragiel als word je tentoongesteld eenzamer dan ooit van de wereld afgesneden…

Blijven wachten zolang vergeten niet eenzamer maakt dan wat ik jou wil zeggen en wat ik niet kan ontdekken tot de zonnestralen jou weer vinden. En mijn gedachten je weer wakker maken.…

van die dagen uit een grijs verleden die hem zo nu en dan nog onderhuids betasten bij vlagen strelen van die dagen die hem soms nog laten verwijlen in verloren jaren die zijn bestaan ooit met fierheid kleedden van die dagen die stiller en eenzamer worden, geen uitzicht meer baren gaandeweg zonder hem verglijden…

In het donker van mijn verleden ben ik een schim en geef ik je mijn geschreven dromen wanneer je me volgt zoals ik beweeg en schaduwen tel die mijn dood nog eenzamer zullen maken. Zonder jou die naar me kijkt en weet dat je me nooit met woorden van liefde en hoop zult terugvinden.…

Ze ziet een man zitten met een duister verleden maar ze ziet hem niet resideren zoals hij er eenzamer bivakkeert er zijn geen sentimenten in zijn ratio of eerzucht geen leedvermaak of wraakzucht er is een stilte in zijn binnenste en hij zit ermee dat ze hem zo ziet brommen alsof zijn duister verleden niet meezit in zijn vertoeven.…

bladeren dobberen in stemmige tinten door een stille sloot, drijvend langs een verwaaide boom die gaandeweg doorzichtiger wordt, in mild oktober licht nu brozer wat eenzamer lijkt zoals hij roerloos naar 't water staart bij vlagen naar zonnige dagen reikt…

In het licht van mijn fantasie ben je eenzaam mijn verhaal dat ik niet vertel omdat mijn woorden nog eenzamer zijn dan elke kleur die op jou lijkt en je altijd laat verdwijnen als je naam weer begint met de echo die de liefde weer bang zal maken als hij onze nachtmerrie weer ontdekt.…

De levende tijd is haar vergeten toen ze steeds eenzamer werd en de dood haar fluisterde waarom ze wachten mag.…

stiller dan de diepste stilte kouder dan de ijzigste kilte eenzamer dan ooit meer verlangen deed ik nooit warmer dan de heetste zomer sensueler dan de slaperigste dromer liefdevoller dan het kleinste kind kleuriger dan het fleurigste lint waardevoller dan de mooiste schat dieper dan de zwartste kat echter dan de grootste waarheid wanneer…

Of blijk je eenzamer dan zij te zijn? Ik vraag me af hoe je je voelt……

leven breekt onder mijn handen in losse verbanden gedachten sporen niet meer goed blijven staan op een perron terwijl de trein maar verder raast naar het volgende station zie het zwart van nacht en ontij door het raam van de wagon rij de wereld in de wielen met mijn steeds eenzamer bestaan er komt een halte aan kan de noodrem…

De nacht ademt de stilte eenzamer dan ooit voel ik het verdriet over jouw droeve dood vol onvergetelijke woorden nooit doof geworden voor voortrazende tijd zal ik je niet vergeten in herinnering vervagen, maar hier naast mij op 't hoogpolig tapijt liggen gewaagde zinnen troosteloos, leeg hopeloos te zijn met een echo van stilte die…

Soms wanneer ik mijn gevoelens toon om al het geroezemoes te ontlasten verder in de stilte, eenzamer in het tumult weg van de mensen bedenk ik me bijtijds dat we samen zo alleen zijn omdat we niemand anders kennen in dit niemandsland vol wensen eenzaam is het goede woord niet want we kennen elkaar door en door maar het is dat ene woord…

schaf raad nu de woorden van dit vers zo tastbaar worden besloten ligt in deze zin waarin ik nog kind was in de vergane tijd van mijn geboortehuis wakend in de tijd zag ik stil op gebonden aan het heden sta ik en hoor verre gezangen ten prooi aan het honende gehuil eeuwen zijn spoorloos heen gegaan verloren in het kosmisch gewelf eenzamer…

Gelach en gepraat uit die nachtelijke kroeg maakte hem eenzamer dan hij toch al was Geslagen en zonder toekomst voor de boeg dook hij in zijn kraag, school hij in zijn jas Toen zag hij haar met een man naar binnengaan Zijn liefde voor haar maakte zijn leven stuk Krampen in zijn maag Het was met hem gedaan Bloed bonkte in zijn…

kan jij me vertellen wanneer tijd zijn adem inhoudt en dan wegvliegt als een meeuw boven zee het water niet tot bedaren komt omdat jij onherroepelijk in poëzie verdwijnt en dat uit de keel van golven het ruisen zich verzet tegen de laaggewassen maan eenzamer dan ooit kan jij me vertellen bij wie ik nog kan schuilen nu alleen jouw woorden…

Hij werd steeds eenzamer En alsmaar bekwamer In het bewonen van zijn kamer. De ramen groeiden dicht Van vet en stof, geen zicht Had hij nog op enig licht Of schemering, een lichtgewicht Werd hij, vel over been. Een kapstok, zo ging hij heen. Alleen en alleen en alleen. Allang toen hij was heen - Gegaan, ging plotseling de bel.…

keer kuste, mompelde je iets over geestdrift Bekeek de schilderingen in je huid de ring door je onderlip je handen waren zo koud dat ik hen zachtjes masseerde een vuist maakte van je hand en draaide op de gewrichtjes in de pols, je wist wie ik was een stem in het duister die je troostte met dat alles voorbijging, waarop jij nog eenzamer…

dan de vluchtelingen eenzamer dan ooit in hun leven daarvoor….…

hoe zij vanuit het afbrokkelend heden zich des te steviger vastklampt aan lang vervlogen jaren zichtbaar op een oude foto in sepiabruine tinten boven de kast waarop ze te midden van wie haar dierbaar waren het leven nog rimpelloos toelacht, met een open blik betast en verkent hoe zij me woordeloos vertelt dat haar dagen leger en eenzamer…

De verwelkte bloemen van de achtergelaten groet neergelegd door gewoon met hun leven doorgaande andere mensen, maken dat ik me nog eenzamer voel. Wat moet ik toch nou…. zonder jou………

wereld zingen in het bos ik ben verliefd en ga jij mij vinden in de hemel daar zal ik zijn want zelfs de wolken zijn eenzaam en masturberen met de zon, huilend in het natte kleed der aarde de dagen zingen langs de orgels van wind naar het strand waar zwaluwen met hun hand over de horzion strijken en heengaan zo komt de avond en nog eenzamer…

van licht gaan dan hun feesten geven de maan schijnt zonder zicht stilte jaagt de angsten aan donker kruipt uit holen vals sluipt onguur naderbij witte ogen zijn partij ze roeren zich en woelen het hete zweet gutst lijven vuil beklijft juist anoniem adem stinkt verdorvenheid ook zwarte feesten witten tijd de desolaten blijven eenzamer…

O, - genieten, ineengestrengeld prachtig, Dromend zo schoon met aangenaam gestamer, Even tussen kus en kus, àl eenzamer Nachten gesmacht, een bange droom, gedachtig.…

Misschien dat poëzie verhevener is, maar beweren durf ik niets, want mijn schrijven is eenzamer en het is nog maar de vraag of mijn gemeente luistert. Zo stond ik eens te preken voor de dieren, staande op een houten bostafel te Driebergen, terwijl een net zo verloren kameraad zijn hoofd schudde en lachte, stierf Franciscus opnieuw in mij.…

Afgesloten keert ze haar rug, terug naar eenzamer lucht, de natuur, de lelies en ik worden meegezogen in haar verdwaasde vlucht.…

levens-rivier vergezellen witte vogels zijn zwarte paard dat adem hapt in diepste dromen van dood en leegte, onzin en verderf in cirkels van eenzaamheid slaat dat donkere paard op hol en vertrapt de laatste grijze zwanen nog voor zij werkelijk een doden-lied kunnen zingen ze verdwijnen in het niets van modder als nachtmerrie over verschenen angst eenzamer…

Zoals jullie weten, zat ik dood in mijn stoel ik heb er helemaal niets van gemerkt vanuit de hemel kan ik nu alles overzien op aarde voelde ik me vreselijk verlaten iedere gedachte aan mijn kinderen maakte me eenzamer ze reageerden nooit zoals ik verwachtte tijd konden ze nooit voor mij vrijmaken het was altijd druk druk en nog eens druk vanuit…