Alle inzendingen over geselen

Er is geen houden aan de vlucht van vele bliksemschichten Zij striemen, geselen en verlichten nog voor de woeste wolken bulderen maar toch weer stiller worden na een tijd als regen verzacht de zon heeft bevrijd…

zon - zee - wind - vuur - rotsen zij werden man & vrouw van verlichtende zon via verzengende vuurbal tot fletse noorderzon van verkwikkende zee via verwoestende springvloed tot verraderlijk brakmoeras van verkoelende wind via geselende stormen tot verstikkende windstilte van verwarmend vuur via uitslaande branden tot smeulend…

sprookjesboek terwijl het zand roerloos rust in aanzwellende zuidenwind trekken dennen kragen op weldra barst de toorn los het land zet zich schrap verankert de karige boedel de zachte glooiing biedt ruimte voor hemelse cascades en duivels vuurwerk het gewest kent de kuren en grillen van steeds weer en wind en het verloop van de geseling…

ik ben de weg naar niemandsland het hete zand waar je voeten verbranden ik ben de vloed de gesel der stranden ik ben de gekheid de waanzin ten top ik ben de galg de valbijl de strop ik ben migraine de kanker en pijn ik ben de adder het giftig venijn ik ben de wreedheid de grijns op je lippen ik ben het schip dat loopt op de klippen ik ben de…

Zodra de stem zichzelf verheft en keien tot dahlia’s maakt; te liefelijk om te geselen, te puur om te stenigen Ontwapent zich de horzel door zichzelf dood te slaan. (Krijgt het mijn zegen.)…

allicht met niemand over ook maar iets eens, jij, die zich verschuilt achter de psalmen van een boek dat niets dan lijden heeft gebracht in de eeuwen zo donker achter ons jij hoeder van wat povere geesten redder op aarde van al wat leeft meer nog, jij, voorspraak voor later en bovenmaans de rechterhand wie weet doch hier en nu de enige gesel…

knuffels en beelden domineren onder ronken van overvliegende storm op weg naar eeuwige vrieskou er branden weer ontelbare kaarsen want kerst en nieuwjaar sympathiseren dwars door diep donkere dalen waar het licht troost tracht te schenken boven gedwongen hartverscheurende onderwerping welke alleen nog spreekt van vallen en opstaan en de gesel…

je trekt een lijn en alles eronder verdrinkt omdat je niet wist dat je een zee trok onder je hand wind waait niet het zijn driften die uit het zijn kolken als het stil is in het hart de winter hoor je alsnog het onderhuidse kloppen van het ijs schotsend op het barende water en als de gesel voorbij is regent’ slechts assen uit de ransel…

ik ben de weg naar niemandsland het hete zand waar je voeten verbranden ik ben de vloed de gesel der stranden ik ben de gekheid de waanzin ten top ik ben de galg de valbijl de strop ik ben migraine de kanker en pijn ik ben de adder het giftig venijn ik ben de wreedheid de grijns op je lippen ik ben het schip dat loopt op de klippen ik ben de…

terwijl zij in elkaar worden geslagen de kinderen naar wie ik buiten staar striemt de wind mij mijn wangen voel ik de woedende zweepslagen waarmee de mannen hen geselen die ik vol van schrik niet helpen kan omdat paniek mij in de angst opsluit harteloos koud en zonder geweten onbewogen en ongenadig zijn zij spijkerhard ook en niets ontziend…

de gesel van beter en best is verdwenen als up dater in de maatschappij geld en macht is snel met handoplegging genezen zonder zwakke plek in dat dossier staat je leven tot in de kleinste details in jouw taal beschreven er groeien nu nieuwe plantjes met geluk geuren zaden en vruchten die de scherpste kanten van het leven…

ik ben het fabelschubdier in Wedde op het kasteel hier was ik de draak had tot taak in lengte van dagen het wapenschild van de familie Addinga te dragen hoofdelingen die solden met de vrije boeren van Westerwolde als onderdrukkers waren ze berucht naar de slotkelder ben ik gevlucht voor hun orde en tucht bang kwam ik in hun onderaardse…

gekabbel vertoeft nog in speelse rust warme korrels nat gekust in teder liefdesgeknabbel Als een plots vlagende bries wolken doet opzwellen de zon straf omknellen in grijs doorschijnend vlies Dan laat traag verdicht duister de hemel onverschrokken het helder licht opslokken in zwaar geboeide kluister Schuimende torens doorbreken geselend…

vrijdag is eindelijk voorbij eerste sterren fonkelen ver de duisternis weet van niets nu kun je knielen en huilen de tranen vrij laten stromen bij het donkere open graf deze goede avond verdwijnt de haat zwijgen we de verloochening dood verdringen bespotting en geseling denk alleen aan de liefdevolle vergeving van onze man uit nazareth…

Opgebrand in de duisternis, in een droevig gevecht met het einde, maar net zo slecht met het begin, als kind, toen je waardering zocht en hardheid vond, geselingen van de ziel, die voortduren, verworden, terugslaan.…

Die kunnen rotten als je het juiste woord niet vindt, maar zullen botten, als de meditirrane wind mijn kust zal geselen in het decor van wijze cipressen in het verlangende zomerlicht.…

een supercampionissima Rosmalen met een flitsbezoek vereren Als het niet waar was zou ik 't niet beweren Zij werd ontvangen als een prima donna Een sympathieke levende legende Sereen en kalm, terwijl Serena rende Haar tegenpool, de zus die ieder kende De winnares, maar bron van de 'ellende' Was vader, de tiran die niemand kende De gesel…

nog een handvol kruiend ijs op het wad waar men de schreeuw niet kan verstaan, het water koud zilt en grijs de schreeuw om steeds weer het leven te ontdekken diept zich tot de bodem tussen al het levende dood - de dood zonder stem en het leven in de ban van angst termijnen geselen het besef dat de tijd onze verleden doet vergeten…

Als een op hol geslagen geest raas ik over het vlakke land zweep op het zand tot hoge duinen gesel fel de bomenkruinen met mijn machtig krachtenspel blaas heel hoog van de toren na die slappe zomertijd voel me eindelijk herboren na dat zuchten en wat briesen het is de herfst die mij verblijdt Laat de regens maar gauw komen wolken schud…

Melancholie van scheiden en hervinden, Stadig verliezen en verloren gaan, Van binden en gebonden zijn; beminden Aan dood en leven eeuwig af te staan, Hoe komt ge mij, waar bitse winterwinden Hun ijzige gesels op de woning slaan, Door leed geboog'ne en door liefde verblinde, U weer te melden met Uw oud vermaan!…

mijn kloppende kop stenen stapelen stevig zich daarbovenop zoveel zware vrachten til ik met mij mee van alles om mij heen zie ik er minstens twee een wankelend evenwicht dwingt tot stoppen mijn mankerende maag kan niets verkroppen met bonzende slapen onnoemelijk eenzaam hevige peristaltische bewegingen trekken saam tot een eigengereide geselende…

zwart en wit gesokte voeten zij ziet haar woorden niet al groeien ze in schaduw tegen muren uit ogen van mensen de kwispelstaart van een hond en de grijns van haar lapjeskat zij zwemt in woorden woorden als zachte strelingen woorden glad als een aal hard als het hoofd van haar vader en alle vaders na hem woorden als muziek als gesels…

Leunend tegen luchten in verre verte kleurt het water donker, bijna zwart traag ontsnapt een grote nog gladde golf en vloeit langzaam grijsgroen landwaarts, richt zich plots bruisend op om schuimbekkend in een vlaag van razernij de kust te geselen.…

Razende stormen geselen schuiten Vreselijk angstig is men in kajuiten Zo ver weg van de reddende kust Vuurrode hanen met oranje kammen Kraaien zo hard als sirenes bij vlammen Die laaien en niet willen worden geblust Van alle tijden de Amerikanen Nu strijdend met trauma’s als veteranen Geen vrede meer vindend bij ‘In God we trust’ Verder…

Die zal rotten als je het juiste woord niet vindt, maar opnieuw zal botten, wanneer een dwingende wind mijn kust zal geselen, in het decor van neerbuigende cipressen hun harige benen sluiten in Homerus dicht.…

jong geluk durf je niet te riskeren ook al maakt het ons beiden stuk vrees dat het haar ook zal verteren In mijn kristallen bol zag ik geen groot gevaar emoties sloegen op hol en het spatte uit elkaar Die scherven snijden in mijn geest ze laten me steeds weer weten dat het zo mooi was geweest wat nu aan stukken is gereten Je bent nu mijn gesel…

voorjaar waar de tijd 8 maart kalendert vieren wij de liefde voor later die veertig jaar geleden in het land van maas en waal toen lente jullie leven nog bloesemde elkaar werd beloofd het erewoord van toen bevruchtte zich tot doorgegeven leven dat rijpend aan zoete lenteregens een lange zomer kondigde waarin verfrissende zomerbuien noch geselende…

krijgs-lui niet die met hun felle vuisten De rietstok hebben of de hamer opgelicht, Of het vervloekte hout op Golgotha gesticht, Of over uwe rok tsaam dobbelden en tuisten: Ik ben 't, ô Heer, ik ben 't die u dit hebt gedaan, Ik ben de zware boom die u had overlâen, Ik ben de taaie streng waarmee gij ging gebonden, De nagel, en de speer, de gesel…

mijn lippen afwachtend adem ik jouw geur als ik je mond in glip en openbarst zoet op jouw tong elk stuk van jou smaakt weldra enkel nog als een herinnering en ik wil scherp onthouden wat mijn hand bevolkt jij kruipt onder mijn nagels, huid en telkens roepen zintuigen herhalingen, herhalingen van jou is het seizoen van bloemen gesel…

En met datzelfde woord Al mijn liefde verwoordend, leef ik verder In de gesel van die zonnetekens waartoe ik behoor. --------------------------------------------- uit: Mijn Tegenstem gedichten 1966-1973…