Alle inzendingen over kleinood

dit "kleinood" (Je Muizebabbel.)…

En daar op de bovenste plank Geheel en al plat gedrukt in een hoekje Daar, daar vond ik het Het onvolprezen dichtersboekje Angstig het te beduimelen Pakte ik het kleinood voorzichtig beet Om bij het lezen van het eerste strofe Bijna van het trapje af te tuimelen Velen schitterende verzen in kleine boekjes Geschreven uit het hart dan wel…

Het gouden harte mijner bruid, Daar gaat geen kleinood boven, 't Maakte al mijn heil, mijn leven uit; De dood slechts kan 't mij roven.…

Zo ga ik door, met misschien nog één gedicht van waarde, zo'n kleinood, waar ik alles voor riskeer, een edele briljant, om aan de vinger van een mooie vrouw te schuiven, zoals goden van ware eerbied houden.…

Ik stop mijn hart Weer achter slot En grendel Mijn hart gaat terug Naar de plek Waar jij het vond Ik had gehoopt Dat jij er anders Mee zou omgaan Ik had gehoopt Dat jij het Waardevoller vond Maar voor jou Was het niet meer Dan ’n kleinood ’n Speeltje Dat je kon laten kloppen Kon laten stoppen Als jij dat wou Dus stop ik mijn…

zacht glansde koper de blinkende ziel van onze schat die wij jaren geleden ontdekten op een afdwalend liefdespad een kleinood nog zonder geur en smaak maar met een groeiende potentie waarvan zorg en onderhoud ons werd toevertrouwd wij hebben gepoetst en haar flexibiliteit de verrassende vorm gegeven waarin alleen liefde optimaal…

want de pijl die mijn hart zo doorkliefde, deed mij haar zien als kostbaarste kleinood. Hoe trefzeker het allemaal ook leek, toen zij mij trof, zat een balk in mijn oog: ik zag niets anders dan een hartsvriendin! Bizar bleek dat ik mij geheel verkeek op het psycholoogje dat mij bedroog, vond in mij spoedig nieuwe levenszin.…

Waarschijnlijk een kleinood van Brahms. ------------------------------ uit: 'Raster poëzie', 2004.…

(in zijn koude mantel hangt nog een winter van toen) nu vorst de aarde dekt- wit en stil rond vogels waadt, laat ik niets na de ijsdans van een glijdend paar draait achten boven water sierlijk als een kleinood in vergeten glans hun wals smelt weg waar ik herinneringen leg, leg jij het beeld van nu zwierend, zwevend tot bevroren lof…

altijd weer dat onbezonnen proces De drang van voortplanting in de stress Gewraakt is de minachting der goden Gniffelend aanschouwen zij het gepeupel De goddelijke hebben geen ongelijk Ware het niet dat ook zij min beminnen En de nieuw geboren alom wetende god Verdoemd is tot gruwen in het onsterfelijke En dankbaar wieg ik mijn roze kleinood…

rouwen is niet van de lucht Ze is pro puriteinse tucht Hult zich decennia in zwart Gebroken is haar vrouwenhart Negen maal droeg ze zedig vrucht Negen maal baarde ze nieuw leven Ze heeft geschiedenis geschreven Na ‘t heengaan van haar echtgenoot Zijn ziekte, tevergeefs bevochten Maakte een van zijn haar gevlochten Armband tot waardevol kleinood…

voortplanting in stress Men beroept zich op de raad der Goden Deze aanschouwen gniffelend zoals zij geboden De Goddelijke tonen in deze erbarmelijkheid ook zij beminnen opdat ze eeuwig heersend zijn Wetende dat ook het nieuw geboren Goden kind verdoemd is tot eeuwig aanschouwen en gruwen van het aardse leed Dankbaar wieg ik mijn roze kleinood…

Waar zijt gij nu, mijn kleinood, Die licht te vangen waart en te ontroeren, En die ik als een duif kon laten koeren, Als ik u vaster in mijn armen sloot? Ik mis haar daaglijks, meer dan spijs en drank, Die zoete stroom van onverstaanbre klank.…

je triomfeerde met de licht hautaine blik die in vitaliteit een jeugd uitstraalde vol lijnen met fysieke aantrekkingskracht de vereenzelving overweldigde als een begeerlijk kleinood dat in verfrissing afrekende met kleinburgerlijke maatschappij opvattingen sterk voelbaar was de legitieme cohesie met nieuwe sentimenten die de…

o, daar loopt er een met een houten wandelstok er naast een schrale vrouw in een overjarige rok is dit kleinood van u?…

jij hebt in je ogen en lach iets in mij laten ontwaken dat ik daarna in grote verwondering als kleinood bij mij mocht dragen zonder dat ik precies wist wat het licht was dat in jouw ogen een spannende boodschap flitste met warmte in de meest zachte en subtiele kleuren in een lach die wij samen deelden zo voelden en ontdekten…

Twee diepblauwe ogen neem ik met me mee Ik kwam ze zomaar tegen, aan de rand van de zee Tijdens voetje baden met mijn kuiten nog droog Terwijl ik voor een mooie schelp diep voorover boog Blij met het kleinood bewoog ik omhoog En dacht dat mijn zicht mij beloog en bedroog Een veel te mooie man met twee veel te blauwe ogen Staarde mij…

wiegtuig roept ik lach om haar en staar weer stil naar op de rug gekruiste schortebanden stralend wit op het groen van een woelige zee de zuster leest ons voor met de dictie van een dorp waar het altijd zondag is de dag wordt heet haar stem een ver geruis helder klinkt opeens het ingewikkelde dat in mijn mond obstakel was en nu een kleinood…

Vriendschap is een kostbaar kleinood Die je mee gaat tot in de dood. Heb je echte vriendschap gevonden Legt ze een pleister op vele wonden. Daarom is het zo fijn Om goede vrienden te zijn...…

dat mij niet blijft nu, dit zacht kleinood, dat zacht voorhoofd, die dode ogen, blanke handen, met als een kleen vlamke, rood, de ring, nauw aanvaard, diep bewogen... Zo zwart is de wereld nu buiten voor u zo zwart en donker en koud: en ik ga bukkend en ween om u, mijn hart is droef en oud.…

Maar heel ver ben je verwijderd van mijn hart slechts jouw beeltenis is in mijn brein gegrifd bewaard als kleinood uit verleden jaren. Nu denk ik weer aan jou en voel diepe smart zet nu mijn gedachten aan jou hier op schrift wil al mijn herinneringen bewaren.…

Eenenvijftig jaar baande ik mezelf nuchter een weg tussen liefdesbrieven van eenzame vrouwen boodschappenlijstjes voor de slijterij en de dierenwinkel minnaars en minnaressen die de dood vonden in mijn hart zonder weerschijn of klatergoud dikwijls alleen in wildernis waar eenzaamheid een kleinood bleek voor mij toevertrouwde…

In 't groene pantser, dat haar eng omkleedt, Houdt zij beloken, als een kleinood veilig, Haar smartehartje, zwaar van aardeleed. De wolken dobbren, bootjes zilverzeilig, Door 't broze blauw... En de éne bloem die weet Zal valle' in knop, een jonkvrouw wijs en heilig.…

Integendeel, als schoon kleinood bied ik U dit keer zoeter taal. Vol blijdschap zing ik in dit lied hoe 't vrolijk straaltje zonneschijn reeds met dit middelste kwatrijn verdwijnt in 't nevelig verschiet. Waar is 't gebleven? jammert U. Achter een wolk? Hoe moet dat nu? Of smòlt dat zonnestraaltje soms?…

hardvochtigheid ik wou er me duchtig de kop splijten maar tussen het oog en de lippen ligt de boutade die de ruggegraat abseilt het verwordt me tot een doorn in het oog van de tijd die ik nog heb had ik liever nog even het echte de adamsappel doormidden gebeten het is als een splinter lonkend naar een tweede leven soms de noodzaak van een kleinood…

Integendeel, als schoon kleinood bied ik u dit keer zoeter taal. Vol blijdschap zing ik in dit lied hoe 't vrolijk straaltje zonneschijn reeds met dit middelste kwatrijn verdwijnt in 't nevelig verschiet. Waar is 't gebleven? jammert u. Achter een wolk? Hoe moet dat nu? Of smolt dat zonnestraaltje soms?…

Waar het licht ook in plassen viel en ik even kniel ik even bij een kever denk, mij neder buig en schouw, hoe bijzonder is ook zo’n kleinood als dit beestje nou. Waar ook veel vogels aan takken hangen en hingen, talrijke kale takken zacht zwiepen op een bries en zingen, omkransen wat vermag met flikkeringen op deze nieuwe dag.…

eeuwigheid der dingen zoals het slapen met jou waar ik mij als golven droom, mij waag op vleugels van een meeuw die zich kleedt met zee en lapjes duinen krimp, krijs, verwens desnoods maar neem me mijn wereld niet af; ik wil niet weten, geen leven breken zolang wij toekomst zijn wij zijn een vierkante millimeter misschien een vreemd kleinood…

de massa waakzaam scharrelt langs hun eigen inbreng ze dwingt aan op mijn vertrek, legt een zilte vilt op het voorhoofd en dirigeert mijn adem langs de finish die ik nooit zal halen steeds harder slaat haar betoog in het ritme waarmee ze tot me spreekt zij weent, ik weerspreek de onrust en bewapen mijn woorden met een poëtisch geladen kleinood…

en ziet ondeugende engelen lonken Wuift en lacht, en ziet hoe hun zilveren vleugels vonken Cupido spelende de harp laat zich op zijn schouder landen Dansende feeën plukken sterren en vullen de manden Ongewild strekt hij zijn hand naar die kleine wereld zon Het kon niet anders, al wilde hij dat het anders kon Hij sluit zijn ogen en perst het kleinood…