Alle inzendingen over krimp

Zo helemaal niet klaar voor de opmars van pukkels van boobs van overal dons onder oksels ook op benen Oh my god wie verzint dit ik zie er niet uit iedereen ja IEDEREEN kijkt naar mij Als de dood ben ik voor I Me en Myself pimp me krimp me kill mijn aversie het komt nooit meer goed MAMA help Of wie dan ook verbeter me…

vrieskou in de vroegte vinnige winterse winden betrappen iedere kier en dwingen me te krimpen ik kijk over water 't kanaal nog zo vast lang voor kleine helden de vaarweg hebben ontlast o prachtig zo prachtig deze versmelting!…

Je tuit je lippen strak en mikt Ik krimp ineen en Warm wordt leeg Vertrokken ben je in jezelf Waant je veilig en beschermd Mijn hart smeekt open en verbindt met mij het is het waard Kom met mij en beleef wat ik zeker weet dat ik je geef Als je met dat mooie lijf mijn haar in de war hijgt…

haar schrale lijf waar ruimte krimpt tot een smalle engte en bottenbenen een lange weergave zijn van een kwetsbare lengte ene vrouwe met ontspruitende borsten in een sobere gratie op nakende voeten wie wil niet haar uitpuilende pruilende bolle ogen ontmoeten doch, in een voorbijgaand moment zal menig man zichzelf zien krimpen…

Dit kleine hart is plots weer daar en voelt de weemoed krimpen. Liefde blijkt toch meer dan enkel maar een woord; er is vergeving. Voetstappen helder in de vrieslucht, van ver lonkt de lente en de bloemen maken zich al op voor 't grote feest dat alles nieuw wordt, ook mijn hart.…

Maar je geeft geen krimp tussen de stijve lakens. Het is zondagmorgen. We drinken cola uit een blikje, doden traag de stilte van de kamer. Buiten luiden klokken de prelude. De slagen sterven. We tellen af en tikken op het toestel dat gebroken zwijgt. Zo ga je ongenaakbaar weg en komt niet meer terug. Je bent er toch altijd.…

Sommige krimpen, sommige strekken. Je gezicht wordt al rapper steeds en steeds knapper. Je mondhoeken trekken in een krul, je lach is spontaan en o zo gul. Zelfs je ogen, die lachen mee, mooi diepbruin van kleur, alletwee. Door smalle spleetjes lachen ze naar mij. Het is jouw lach, die maakt mij blij!…

De tinten van de narcissen krimpen in door wit. Vogels duiken pijlsnel in de nissen. Het spiraalt overal. Wat komt er nog meer? Even zingt lieflijk een vogel, nog pril als weerlicht. Verzilverde stilte daalt nu verder neer. Daarom wil ik 's winters niet fijn bij de franjes en anjers van Spanje zijn!…

Ik voel opa’s ziel in mij krimpen van verlangen naar grond, geen akkers maar eigen graslanden niet langer verdreven worden door de boerenzonen met hun honden, muizen en wantsen in de bedden voor hun zieken en hun zere rug van het ploegen en het planten wieden, oogsten en malen van het graan Ik ben verder gegaan…

Maar jij bent aan het krimpen... En jij bent levensgroot... Ma, je bent ook wel een beetje dik... Nee, jij, jij bent te mager... Maar, jij bent echt al oud... Maar nog niet echt, jij slimmerik... Zo staan we vaak te kletsen zijn armen om me heen Het is zo'n heerlijk fijne knul ik kan niet om hem heen...…

ik luister hoe de stilte oorverdovende vormen aanneemt hoe ruwe wind schuurt langs schelpen ik krimp ineen fluitende, snerpende tonen dringen dieper in mij dan ikzelf ben ik zoek in de leegte van mijn ziel hoor verre klanken van jouw stem beelden van jouw ogen zweven rondom mijn zijn is zonder houvast ik besta en…

Hij gaf geen krimp. Hij had de tijd steeds aan de lijn. Hij ging zijn gang onaangedaan en zonder onderscheid werd toegewijd zijn leven lang al wat hem overkwam bewaard. Niets ging verloren. Hij vergat zorgvuldig alles wat in kaart gebracht een codenummer had. Zo vond zijn leven plaats.…

Zijn woede schemert donkerblauw… paars rood het holle van je blik heeft geen inhoud meer en krijst daardoor zijn nood ik krimp ineen wanneer je zucht het valt wel mee alleen de eerste klap deed me ècht zeer daarmee sloeg hij alles stuk mijn liefde eigenwaarde en vertrouwen ik kan slechts rouwen om gevoelens die gestorven…

Je benen marcheren, bewogen door je versteende hart dat geen krimp geeft. Kom nou, je stond voor heter vuren, Zij die niets meegemaakt hebben, díe huilen, maken van een mier een olifant. Maar jij, armen omhoog, strijdlustig als de mier, je redt het! Gedicht naar het gelijknamige boek van Arthur Japin.…

Droge woorden krimpen na in de coulissen. De eenakter is gespeeld. Zacht roffelen handen op de stoelleuning. De leeuwenkop blijft stoïcijns, de mijne ook. In de hoek rommelt een actrice met rekwisieten. Haar lispelende mond zegt niets, zij is geen zuster van de karmelieten, hoewel haar ogen bedelen. Armoedige grond moet bemest.…

Wanneer westenwind duisternis brengt en hoop krimpen doet broze klaprozen van rozenschijn ontdoet verwachting fnuikt en verzengt, schalmt de ode aan de dode verborgen slagveld zonder morgen, aan hen die worden geborgen aan zhen niet weergevonden.…

Ik kots de vuiligheid uit mijn lijf, zwarte nevel nestelt zich in mijn poriën, grauwe geruchten wentelen zich in het slijk Ik kruip in mijn eigen blinde vlek, weg van alle kleur, blind voor een gebed Ik krimp en vervaag, word leeg en stil en verdwijn In de diepste geluiden van mijn ziel breekt mijn geloven, Ik kan niet meer zien…

Jouw naam schreeuwt door mijn lichaam heen wel duizend keer per dag, krimp ik steeds van pijn ineen, neem je me helemaal in beslag... Bedek ik mijn oren, hoor ik je naam... sla jij je brandmerk in mijn hart, sluit ik mijn ogen, zie ik je staan, wat maakt jou toch zo apart...?…

Hij zag haar krimpen langs het nog niet vermolmde hek de nog roestloze afrastering, over het gras dat nog gemaaid moest, langs de rivier enzovoort, en berekende hoe lang nog tot er niet meer van haar over was.…

Hij dicteert haar -de spelden in zijn mond- drie rijden getallen die nooit zullen krimpen bij het wassen. --------------------------- uit: 'Landlopen', 1995.…

gevouwen in stil vertrouwen geur verspreiden onder de blauwe hemel wolken; mijn stem is de merel in mijn mond dat opklimt naar het huis van mijn Vader die in de hemelen troont het huis met de vele woningen voor mijn ogen een blinkende ster terwijl ik denk aan al het onschuldig vergoten bloed mijn bloed voel stromen ineen krimp…

Voor het knipperscherm dat alles uit de wereld vangt lees en tik ik geestdriftig mijn gedachten krioelen springen soms wild op en neer krimpen dan zakelijk ineen dan - toch die ene bewuste druk het lied van Tess Merlot vloeit door mijn hitsig brein laat denken en gevoel zacht wellen naar het rijk der musicerende dromen waar het kortstondig…

Ik krimp in je bijzijn Verschrompel en verstom Hoe kom jij zo perfect En ik zo min en dom? Ik krab je ogen nog wel uit Ik ruk de lippen van je mond Je oren wil ik ook En zelfs de billen van je kont Dan loop ik rond met vaste tred Recht kijk ik door de ander heen Dan hoef ik nooit meer bang te zijn Dan ben ik net als jij een fenomeen…

Ach, lachwekkend, lillend lijf Potsierlijk uitgedost gaat het zijn gang verplaatst zich eigener beweging een autonome massa In dat corset van vet en vlees gaven de spieren allang krimp de wervels knarsen op elkaar ontdaan van kraakbeen staat het daar en tart de evolutie Ach, lachwekkend lillend lijf Ooit noodde het een arm een…

Ik ben misschien wel een aardbei of een slak of een ijsje met slagroom want als je mij genaakt krimp ik al gauw ineen en ben ik zoethout in een milkshake met aardbeiensmaak. Hoe hoog ik ook van de ivoren toren blaas, in wezen ben ik een pissebed of een bedrijvig miertje, liefst rood.…

schuim vol nevel spugen lucht- en waterorkest roept tot het vaartuig met luide bulderstem langzaam bij inspanning tegen de kokende berg op dan je laten gaan door harde smak geleid een snelle roller nadert krult sierlijk zijn kop stelt zich voor als mededanser spoelt over het schuine dek host stampt slaat en woelt om vredig in te krimpen…

bleef verwilderd achter op een eiland in de ijstijd hoe overleef je dan tussen ratten en varanen kruip terug in de tijd word mensaap en val op vier handige voeten klim terug langs lianen de groeven van een bast langs rotswanden omhoog het bewijs ligt in een grot de schedel van een jonge dwerg zijn voorhoofd wijkt terug hersens krimpen…

De storm is gaan liggen op de zeebodem, werkt dieper in dan op uiterlijk vertoon, vertoont geen krimp, weigert te erkennen wat een storm zijn moet. Daar beneden bruist het van beweeglijkheid. Verwondering. De spiegel is onbuigzaamheid voorbij, kou en rimpelloos lijken nu hard door kunstige cosmeticaknepen verstard.…

. --------------------------------------- uit: 'Het ongelooflijke krimpen', 2006.…

Daar, waar ’k over IJssel zie terwijl ik met mijn blik veerkrachtig 't water oversteek zijn het al de uiterwaarden die hier dravende in kuddes fascineren Natuur, haar eb en vloed bij hoog en lage waterstanden ontplooit het land langs dijken kleiend tot het zand knedend met haar handen Nu dit seizoen het groen laat krimpen…