stilte
ik luister hoe de stilte
oorverdovende vormen aanneemt
hoe ruwe wind schuurt
langs schelpen
ik krimp ineen
fluitende, snerpende tonen
dringen dieper in mij
dan ikzelf ben
ik zoek in de leegte
van mijn ziel
hoor verre klanken
van jouw stem
beelden van jouw ogen
zweven rondom
mijn zijn
is zonder houvast
ik besta
en toch ook niet
wie stopt
mijn ademzucht
nutteloos zuurstof
in dode longen
ik ben
tot stof vergaan
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid