Alle inzendingen over leegte

samen op de roltrap kwart over zeven wijde broek verhult je manke been arm in een mitella zwarte haren kleuren vele tinten grijs breekbaar, gebroken staren blikken in de verte waar zij eenzame leegte vullen met hoop al mijn vragen kennen slechts één antwoord ‘oorlog’, zeg je nauwelijks verstaanbaar snijdt ijzige wind woorden af…

De liefde kan niet zonder haar betekenis een anti-kus moet zoenen Verstand verdwijnt in leegte. Getallen en formules moeten troostrijk zijn als engelen zijn verdwenen…

ook doelloos van deur naar deur gerend en heeft het uiterlijke slechts in schijn belegd opdat de leegte moest worden getemd? of lig je tussen dode stenen geklemd? eenzaamheid is aan de mens eigen wanneer wij blijven zwijgen of schaduwen zich door de jaren heen aan elkander blijven rijgen of hangt er om je nek een dode steen?…

liet jou de volledige duisternis jij bleef tussen planken ingebed voor altijd eenzaam in het reeds aanwezige aroma van rotting een prooi voor het verterend vuur hemelschreeuwend naar licht dat nooit die vernietigende kracht bezat om in jouw sterfkamer door te dringen geen zucht van levende onrust niet eens één hartenklop enkel donkere leegte…

In de tijden met dreiging van regen De dagen dat de zon nooit schijnt Terwijl je snakt naar het licht Van deze dreiging het eind De eeuwen dat de tijd duurt De leegte en grauwheid van de stad Ik wil ver weg vluchten Op de wind die ik ooit had De bulderende jagende wind En de wolken zo grijs Veroorzaken bij anderen angst Maar zijn als…

Geen zwarte ruimte maar stralende zon langs de vaart een grutto zonder weet van leegte tussen manen, sterren, stelsels. Een zwaan broedt plechtig het leven uit, bestaat, weet niet wat de vraag is, vreest niet dat geen oog, geen vaderhand haar nu nog leidt dat zij en de dotters, kikkers linden er alleen staan voor de onverschillige kosmos.…

Wild en onbesuisd jaagt ze wolken de leegte in voortrazend over stranden en velden eindelijk verlost van lome zomersluimer blaast ze ongetemd en ongeremd met bolle wangen herfstblaadjes als luchtpost verspreidend over het land Limousines aanschouwen gelaten haar geweld, lodderig en lui met een knipoog wachtend tot ze eindelijk vermoeid haar…

twee punten in een gering raken weidsheid groeit in een zee van oeverloosheid het vervult zich in een rij atomen afgesneden van de baan terug elk op weg naar een vruchtbaar land geen leegte geen lijden van een handvol gegijzelde cellen in het zog van een doelloos zwalpen het was slechts een spiegel voor ons verborgen voorbij de…

Met de leegte van het landschap, en gezoem van de snelweg in zijn hoofd, legt hij zijn handen op zijn ogen. Hij is verloren, weggegaan. En daar onder die zachte maan, Is het tijd dat men hem vindt, met de echo van de wind.…

ijsgladiolen haar glazen beschutting het scharen in een vlucht wenken van vogels vluchtig zeldzaam vermomd in een raadselachtig zacht spreken hoofdschuddend haar dampende theewater en hij droogde op in stilstand ongewapend en kneedbaar tot in zijn omzichtigheid wachtend op een doorbraak tot hij niets meer zeggen kon in het zinnebeeld van leegte…

Zijn is het bezweren van de leegte die het wekken van de dansende slang belooft het leven dat geen tijd kent, slechts beweging draagt wervelt tot de strelende zinnen van het binnen vandaar begint het ontginnen van de toortsen van verlangens slechts getuigen zijn zij, afspiegelingen van het grote inferno tot het laatste uur van het laatste…

Mijn hoofd lijkt over te lopen Gedachten vullen, en meer Mijn hoofd begint te bonzen Ad’ren zwellen meer en meer Mijn gedachten vullen de leegten Die er eerder waren geweest Mijn denken voert de boventoon Ontspanning geeft de geest Welhaast lijkt alles te ploffen Geen ruimte is er meer Mijn slapen die blijven kloppen Mijn hart die gaat…

bestaan als door een beslagen ruit zie ik enkel mist en voel vandaag niets ik lijk niet opgestaan het is een pas op de plaats op een stoel kan zelfs onder een deken of pratend met loze woorden die daardoor toch veel zeggen ofschoon ik zelf niet weet wat ik bedoel het is tasten in de vergankelijkheid opsommen van argumenten die mijn leegte…

Zij herstelde mijn geloof in een feeërie, terwijl ik strandde in boeddhistische leegte, waar mirakelen nu eenmaal welig tieren, maar nooit zo tintelig door spirituele diepgang. Al is mijn angst voor Circes in het geheel niet ongegrond, ik heb meerdere Magdalena's gezien, meerdere duisternissen doorkruist.…

Hoe vaak heeft het antwoord niet met leegte, ja met omfloerste blik de pijn verdragen.. de rook van onze mooie, zoveel betere dagen.…

Een hart dat stopt bij het intreden van deze gedachte, Een leegte, een intens verdriet, een angst die hopelijk nog lang op zich laat wachten.…

luiden, klinkt als vrolijk lied wat op z'n toverfluit de glazen telt, kristalen tonen over bladeren, schrijft een naam met houtskool naast de hare, houdt de luiken dicht voordat de noordenwind de as van letters veegt, de liefde haar lichte wieken weegt, verzuchting naar het lonkende zuiden, waarna de uitgebroken lente de vuurkorf leegt…

Wat bleek ik bedrogen te zijn door eigen geest want niet de zwarte trage duisternis leegte vreesde ik maar het uitnodigende alomvattende dansende licht.…

de dood als een onverwachte nare gast die komt en neemt zonder te groeten Zoveel prachtige plannen met het gezin vallen als rotsblokken hard in het water het zwarte gat daagde je uit en wist: ik win alleen vader en zoon spreken over later Voor hen beiden is er wel leven na de dood al wordt dat eerst een hoop verdriet sussen de ontstane leegte…

Want in die straat op nummer zes daar leegt men menig goede fles in fijn gezelschap weliswaar (het eigen kroost, bleek zonneklaar) Dan denk ik allemachtig prachtig deze oudjes, méér dan tachtig! prednison of suikerpillen laat ze doen wat ze graag willen.…

Leegte om zich heen in leugens te verliezen, de stropers van de ademloze tijd, krassen namen in de vers gevallen gruis. Ze likken de sneeuw uit beide ogen die smelt op een uitgestoken hand waarop de dag zich in beweging zet. Waar wacht ik op, wat houdt me tegen? Het is nog te vroeg.…

me oud zien groeien in koesterend polijsten van illusie mijn leven was banaal appasionaat heb ik het voort gesleten weemoed strelend tot een ragfijn filigraan waarin je heenzijn sublimeerde ik heb je lichaam niet bewoond maar je werd lichaamloos de vrouw waarmee ik dromend het leven deelde dat ik had willen leven misschien is het de leegte…

de foto's op hun plaats en wacht tot alles bedaart en iedereen aan het ontbijten slaat hij houdt de hele dag de kleine en de grote wijzer aan de praat, hij houdt de straat tot het schemeren gaat in de gaten, als een jas passen hem de gang en de wanden als een spijker hangt aan hem het huis hij is de man die 's nachts de vuilniszakken leegt…

Het korte afscheid van de kalende takken Even heerlijk zweven in de grote leegte. Los van de boom aan wie ik was ontsproten, zal ik straks in herinnering vervagen. Nog plak ik mij krampachtig vast aan neon glimmend asfalt, wil ik daar een goede indruk achter laten.…

Als ik je hoofd op mijn borst weet, dan ben ik niet langer gekluisd in mijn eigen leegte, die nooit dezelfde ruimte vult. Voor me ligt dan ook een weg naar de slaap, een wereld die niet tastbaar is; een wereld die in beelden woont, ademt in kleuren die nauwelijks bestaan.…

De dag breekt aan Geen doel, geen zinvolle gedachten Met geen stok uit mijn hoofd te slaan deze donkere negatieve machten Opstaan, naar buiten kijken, ontbijten scheren, douchen, aankleden Aan mijn bestaan valt geen woord te wijten Weer tijd om de leegte te betreden Ik loop wat wezenloos in de kamer Ik voel geen grond Liever had ik een hamer…

kennen in lange baarden en verdwenen momenten waarvan we dachten dat ze nooit zouden vergrijzen iets achterlaten in het vergissen in de daad van het leven vergt moed tenslotte rijst de vraag of de dood ook kan verdwijnen, verdwijnen in het niets alsof een droom de broze wolk ontwijkt waarin emotie de uitlaatklep is van het gemis nu, de leegte…

als donderslag bij heldere hemel benam jij mij de zomer door onverwachts opeens van mij weg te gaan terwijl ik geven wil wat en wie ik ben is het nooit genoeg of zal het kunnen zijn om met mij te blijven pijpenstelen nu nat van verdriet regenen mijn ogen het kussen en de lakens die wij niet meer delen eindeloos donker voelt de leegte…

toe droog je tranen ik ben er steeds nog zwevend op vleugels om jou heen toe huil niet meer ik blijf jouw liefde zoals in elke herinnering jij de mijne bent toe stap uit de leegte die jij met tranen vult terwijl het boek vol is dat wij samen schreven toe laat je niet pakken door de kou van eenzaamheid warm je hart en handen…

Wij ontstaan uit leegte en uit stilte. Wij zijn wonderlijke mogelijkheden. Wij zijn toevallige toevalligheden, die bedoelingen zijn geworden. Wij zijn...zijn wij dat?…