Alle inzendingen over leegte

hoor krekels ver weg van mijn moeder ben gebogen door tijd van rijst en heimwee voel de achterzijde van mijn ziel waar vroege warmte de nachtelijke tranen droogt beelden van heden leven rond om mij in hout en klanken in kussens nog op de grond van toen ik ruik de avondzwoele dessa van zweet en onze kruiden ook de hitte van de leegte…

vallen trage waterdruppels in het water ziet ze het verloren kind dat niet weet waar het hoort de kleine mond zal niet spreken ze grijpt in het water naar het onvoltooide verleden tot leven moet het gewekt worden ze legt de handen op het smalle hoofd van het altijd zwijgende kind het weet niet waar het hoort als ze ontwaakt ziet ze de leegte…

Het ‘zijn’, heeft een nieuwe betekenis en woorden nodig, om te bekeren en de leegte te omarmen, de hemel taant in kracht als ze veroudert, vingers wijzen naar de voortekens dat werelds macht verkeken is voor leken, wanneer je goed z’n bleekheid leest, vloeien tranen in het tanend schemerlicht als vrijgeleide, naar een eindpunt…

brokaat dat zachte licht op je gezicht dat nu alleen op linnen waadt ongetwijfeld weet ik best jouw schoonheid daar te plaatsen waar jij jezelf zo in vergist jouw ongekende charmes streel ik sjiekgracieus en bevries je in lagen gevernist als jij een schilderes geweest zou zijn dan had jij mij misschien verbeeld in eenzaamheid en duist're leegte…

Dan heb je je kind gebaard, in helse pijnen jezelf niet gespaard, ach kon je tijdelijk verdwijnen in een leegte , in een niets meer zien of horen totdat het wonder is geboren.…

Leegte in een blik, Rotatie van een uil, Bloemen in het veld. Morgen schemer door de ramen, briesje wind over het water, Bloemen in het veld. Bloemen in het veld waarin ik wil liggen met jou, waar wij samen genieten van de schoonheid om ons heen. Waar wij de stilte vullen met onze hartslag, en de bomen ons beantwoorden.…

Toch leef ik dicht bij het geheim, elke zet die ik maak is een ontdekking in het kleine die ik raak, in ieder woord leeft het beginsel om zich uit te willen drukken in een dubbelslachtigheid als leegte en gewelf, Heel de wil en gedachten zijn ervan doortrokken, het bloed ijlt door de longen om de laatste vezel zelf te bevruchten van…

in volheid van leegte vormt een opgerekte schaduw smalle strakke strepen over zand, in uiteinden verbonden, wijzend naar een verhoogd terras daar, verder, onder azuur waar zicht in ongrijpbaarheid landt een transparant glas, verguld met aangeslagen licht, reikt over eigen lengte heen opweg naar een bindend slot echter door de zonnestand…

het voor jou om te liegen tegen iedereen die het niet horen wilde tot je stierf met drie tikken op je kist was je meisjesnaam niet een roofdier en heb je zo goed leren vloeken omdat je mij iets wilde leren zaten er achter elke letter die je sprak niet honderd ademkreten van haat naar alles wat niet was in jouw bestaan was je niet een leegte…

Dof daalt de grauwte van de hemel neer, E brengt een weemoedsstemming over de aard’, De grijze leegte dringt in mijn gemoed. As-bleke misten stijgen uit het neer, Een vale schimmenstoet, uit vocht gebaard, En doven uit de laatste zomergloed.…

Haal ze maar weg, de muizenissen grote, kleine gebeurtenissen in de nacht hoe ze het humeur soms droef ontstemden pogingen die je deed, op eigen kracht je zag niets in de kleuren waarmee werkelijkheid schetste een wereld die in arm en rijk werd verdeeld je kwam nooit achter de deuren waarmee het geloof je vaak kwetste leegte bleef stil,…

Je hoeft niet intelligent te zijn om het woord onbesproken te laten de ziel voert waarheid weg van het moederschip op volle, apathische zee is de geest alleen met de getijden het is niet nodig geniaal te zijn wanneer de dood om de hoek komt met nieuwe spelonken vraagt ratio geen leegte woeste golven bespelen het noodlot…

Nou, dat ging dan komen: na leegte kwam het invullen van gemis. De woorden waren raak van deze authentiek unieke dichteres... Ze leek bescheiden, maar dat was schijn of toch? Zij wilde alleen verblijden! De verdraaide redactie plaatst veelal aantal dichtwerken en kwam mevrouw Hermans tegemoet.…

Zijn licht ging uit ons licht na 60 jaar ging uit ik gilde het uit ik krijste in de stilte ik huilde om de leegte Mijn man was dood ik voelde hevige nood mijn maatje was gegaan ik was volledig ontdaan wat lag er nog in 't verschiet dan droefenis, gemis, verdriet Maar ik behield wel mijn dromen we zouden samen blijven wonen Nu ben…

Nu is ontwaken angstig wakker schrikken vluchten voor de nachtmerrie die voortgaat als ik enkel kille leegte naast me tast. Ik smoor de droefheid in de diepte van het kussen en ook het donkere verlangen dat telkens weer mijn hart verkrampt: nooit meer wakker worden.…

wat ik opvang in mijn armzalige systeem Warempel je ogen doffen je blik verstard het brandpunt ligt ver weg ergens in het universum levens verder waar ik niet bij kan zelfs de tijd heeft er moeite mee en laat je gaan Waarachtig is mijn twijfel en ik sla de sterren weg voor je ogen uit alle macht schrik vult je blik jouw leegte…

kom ik dichter bij het geheim, elke zet die wordt gemaakt is een ontdekking in het kleine dat ik raak, in ieder woord leeft het beginsel om zich uit te willen uit te drukken in een neerslachtigheid, de leegte als gewelf, de stilte van gedachten ze zijn ervan doordrongen, het bloed ijlt door de longen om de allerlaatste vezel te verleiden…

verdraaien de toekomst achteruitzetten met de wind meewaaien de adem pletten maar mij ook doen uitzwaaien is zij een weg vol verlangen met passie, die stenen breekt maar o wee, als het licht verbleekt en het donker roept om breekbare lofgezangen die klinken als uitstervende noten melancholiek echoënd in de bergen is de dan geschapen leegte…

in mijn stem huis ik, draag daar d' intimiteit voor ieder die bereid is te horen wat ik fluister het is vaak zacht van aard zelden mooi, als ik zelf luister maar ruis verspreidt echter wijd en kluister ik klanken binnensmonds en botsen dan in volle vaart tegen 't buitenlicht ervaren dan een eigen leven in lijf en ziel door leegte…

als d’ ogen voorgoed zijn gesloten en al ‘t aardse licht is uitgegaan de toekomstdromen zijn verbroken en wij zonder jou moeten verder gaan wie zal die donkere nacht verdrijven die zich pijnlijk over de dagen schuift wie zal ons van de tranen bevrijden wanneer ons hart ononderbroken huilt de leegte is zo diep, het gemis zo groot de stilte…

Is er een plaats waar de leegte mij slechts de ruimte laat Breng me daar en vertel me blijf ik staan ...als de regen en de zee niet meer op mijn klippen slaan Als mijn ziel niet wordt gedreven door de wind Als de hemel en de aarde mij niet zeggen waar te staan Als ik nergens om mij heen nog houvast vind Is er een plaats waar de stilte…

Is de leegte niet de leegte. Is de stilte niet de stilte. Is het zwarte toch altijd nog zwart. Het licht van de ster verschijnt ons, vanuit het hemeldonker. Draait de maan om ons heen. Blijft de zon waar hij is. Alles kent de duisternis niet. Voorbij het einde, het niet niets. Leven gaat door. Komt niet voorbij het niets. Generaties komen.…

Vaak, als 'k aan mijn verleden troost wil vragen En, vlucht'ling, binnentreed herinn'ring's zalen, Loop 'k wezenloos, afwezig, rond te dwalen, Schimmige herinn'ring zelf uit vroeger dagen: Muzeum, koud en stil, van sarkophagen - Vergeten dienst van vrome wierookschalen - En marmerpuin of leegte op piedestalen, Die eenmaal Godenschoonheid…

geritsel, stilte de koude wind neemt de plaats in - reeds lang voor hem bestemd - nu grijpt hij zijn kans geen sterren geen maan geen stille tekens hoop slechts een blauwe schijn trilt de stilte vast verharding, ijs verstening van de ziel lichaam, hand, oog verliezen al hun kracht het is niet de dood die hier ons wacht - het is de leegte…

Nu..voel ik nog diep van binnen leegte, pijn, een open wond `t bleek `n einde van beginnen toch blijft liefde ons verbond. Mijn ziel dwaalt rusteloze wegen verblind door tranen, zonder zicht `k voel me zo hopeloos verloren zoek tastend `n uitweg naar `t licht.…

En zweeft vervolgens weg over de leegte van het eindeloze water. En eindigen we zoals het hoort, in den beginne.…

Uitgeblust, ontdaan van het vroegere vuur spreekt zij op doffe toon de woorden van as slechts één nazomerse windvlaag zorgt al ras voor de leegte waar ze bang voor is, de muur biedt geen bescherming heeft geen ontferming Met aarzeling betreedt ze het pad waarover ze niet zal wederkeren en elk uitzicht is het laatste, zo veronderstelt ze.…

Jij alleen kan deze leegte door een troostende hand erkennen.…

Die gevel-toppen gunt uw zachte schijnen, Die eeuwig weer in ons te wekken lust, Der schoonheid pelgrims, de eeuwige trekkens-lust, Zon-stralen, gij, 't zij, waar in de woestijnen Of land-, of zeeë-vlakten en eindloos deinen, Uw rustloos licht op lege leegten rust, 't Zij gij de heilige kracht of 't teder kwijnen Van uwer liefste kinderen…

De tijden in jouw duister waar enkel woord gefluister de koude stilte trillen laat tot tranen kralen op ’t gelaat waar heimwee van ’t gemoed de klank soms galmen doet Tussen sterren in de leegte, Zinnen van begeerte ziet zingen steeds hun eigen lied ze klagen soms die woorden zo eenzaam in jouw noorden waar het ijs nooit smelt en de…