Alle inzendingen over nader-zijgen

Ik merk het als ik door de glossy's blader De Story, de Privé, ik schrik me rot Ik maak mij zorgen en verklaar me nader Een lange lijst, voor woorden haast te zot Prins Bernhard in de oorlog een verrader Nog steeds met nichtje Margarita mot De Roy van Zuijdewijn, alleen maar kwader Een zus als paardenfluisteraar gespot Gedonderjaag om Maxima…

Haar vader kent mijn ijver En duldt mijn nadering, Als veelbelovend schrijver En deugdzaam jongeling. Hoop doet mijn hart herleven En slaan met blijde slag: Mijn bellen, haar gegeven, Draagt zij nog iedere dag. Doch mocht zij 't woord niet spreken, Waarnaar mijn boezem haakt, Dan zal het hart mij breken, Wijl het is afgeraakt.…

kletterende stilte Overgebleven eer sleurt 't landschap weer in actie houwt uit de heuvels een ongeziene vlakte bouwt onstuitbaar voort aan 'n marmeren uithangbord Dankzij z'n ballingschap wakkert de stads beste vriend de illusie van 'n rustigere toekomst onbewust aan en misbruikt z'n inzicht jammer genoeg niet als dijk tegen de naderende…

Ze lokt en ik gehoorzaam, kom haar nader en zwem, totdat ik moe, me omdraai op mijn rug. Met borsten nat van maan drijf ik terug naar man die wacht, me afdroogt en me kust.…

Ge zijt mijn; ik leef, ik léef van u, Gij, die mijn dagen als een bed spreidt, en zo luw De aêm van uw nadering laat waren om mijn slapen… - Ik wilde rústen; maar ik zie uw ogen staan Zó onbegrepen-goed met droeve vreugd belaên dat ik voor éeuwig in uw vrede nú wou slapen… Gij komt.…

Dies ben ik blij, dat Gij, mijn hoogbeminde, Mij nader zijt dan al mijn naaste vrinden! Was nu alle ongelijkheid voort En ‘t harte rein gelijk het hoort, Geen hoogte noch geen diepte zou ons scheiden: Ik smolt in God, mijn Lief: wij werden beiden Eén geest, één hemels vlees en bloed, De wezenheid van Gods gemoed. Dat moet geschiên!…

Het zien van jouw foto Doet mij verdriet Denkend aan de leuke tijd samen Toen wij steeds nader kwamen Maar jij durfde het niet aan En liet ons gaan Tot mijn groot verdriet Ik wilde dit niet Met gevolgen zo groot Niet meer te overzien Jij blijft er voor wegrennen En wil het niet erkennen Ik weet dat je het niet wil horen Maar hij is toch…

Elke dag zijn er weer wonderen die wij als mensen mogen aanschouwen bloemen die weer knopjes laten zien en straks de vogels die nestjes bouwen Elke dag zo'n wonder te mogen beleven wat je als mens bijna niet kunt vatten die hele kleine dagelijkse dingetjes het zijn voor ieder mens toch ware schatten We zien de lente zachtjes nader komen…

Straks komt het laatste seizoen dan worden de gedachten ijskoud sloffend schuifelt mijn schoen ja, ik voel mij nu zelfs erg oud wat loop ik nu toch te zeuren te jeremiëren. klagen en over de naderende dood te treuren het is echt nog lang niet zover.…

gezang klinkt daar niet bekeken wil ik worden driftig speel ik door hun hete adem strijkt langs de weerloze toetsen van mijn ziel keurig opgelijnd in zwart en wit zie ik ze verschrompelen fis, bes en gis lossen op dan is daar het witte paard ze draagt me onstuimig voort rennend lip schuimend voor mij sneller dan de doorwoelde denksels naderen…

een jongen, Over de heemlen aangesprongen, Blaffend met meteoren vecht, En kwisplend ze aan mijn voeten legt; Het milde rund laat met mij komen, Het is misschien wat log voor dromen, a denk, dat het toch ongevraagd Zijn uier naar de melkweg draagt; Dat ook de krekel, op wiens zingen Ik vaak tot voor de troon mocht dringen, Nu ik nog nader…

Het bed heeft zelfs je warmte nog niet helemaal verloren, alsof het zich verzet tegen de naderende kou. Hoe zal ik ooit nog éne dag gelukkig zijn na dezen? Morgen zal het winter wezen. ---------------------------------------------------- uit: 'Eerste keus: liedteksten 1968-1986', 1987.…

O lief elke letter geeft een onbekende taal, geen bibliotheek waar ik je boek vinden kan 33 becijfert gefronst de Delfts blauwe schaal, liggend in de tekening geen betere talisman O hartje een naderende datum als het cijfer, de gedachte even angstig als het eerste thuis Je diamanten ziel versnelt naar moordende ijver, een oude onschuld betraand…

Berusting die ons zomerwoon Zolang omsluipt En met haar vale kille draden Al nader-wevend ons bekruipt, Zag ik van-ver, een bleke hoon, In de spelonk der diepe paden, - Zelfs zij was rood en schoon!…

Aandacht volgt op ontspanning zoals de nacht volgt op de dag en de droomslaap volgt op de kalme slaap ik lig met mijn hoofd op mijn arm voor het toetsenbord: de deadlines naderen, de deadlines komen voorbij terwijl er - zoals dat aanvoelt - een weiland in mijn hoofd is en een rij koeien die daar voortschrijdt, langzaam naar het hek waar…

De verte komt niet nader lijkt steeds verder weg toch zet ik elke stap omdat m'n hoofd het zegt. De einder is nog net zo ver als toen ik begon te lopen, m'n benen willen nu niet meer 'k begin naar het einde te hopen.…

momenten te vergeten waarop wij dichtbij het einde zien moedigen wij onszelf met elkaar aan het gaat voorbij en we gaan verder opdat wij later niet ontdekken moeten dat wij deze tijd alleen maar overleven kijken wij naar het anders doen en laten als kansen aan voor een nieuw normaal het lot van eindeloos voelend isolement dat huilen vaak nader…

Hei, hemellawerke, mij liefelijk dier, o, mag er een mens u wat heten, kom neder, kom neder, kom nader, kom hier, kom, wil toch een stondeke beten! Verstond-je mijn tale zo 'k de uwe verstaan, gij kwaamt en gij liet mij... Wat baat het?…

Toch zag je ‘t einde naderen, hij stond er al, een hele lange tijd. De takken kraakten van de pijn, zijn bladeren dof en vaal. Waaien in de wind was echt niet fijn, z’n wortels lagen bloot en kaal. Hij had geen houvast meer, dus vallen was zijn enige keus. Met gratie ging hij daarom neer, met een enorme klap, viel deze reus.…

waarnemen van stukjes huis bijgebouwen en het wegenplan naar horizon in een agrarische lay-out rond twee kerken gebouwd het is allemaal bij de leefomgeving van ons bestaan begonnen het ronde zonder segmentatie die zo kenmerkend was voor de oude wereld van voorheen niets en niemand is meer alleen alles is in fysieke overgang bij nadering…

Een jaar terug sprak Bleker ferme taal: Ik heb geen zin in Zeeuwse volksoproeren Die polder blijft beschikbaar voor de boeren Daarmee stond hij juridisch wel voor paal Zijn nieuwste plan is voor Geert Wilders kolder Het blijft nog lang gepolder om de polder…

Maar elk hoogtepunt is ook een voorbode van het naderend einde. Wanneer na een loodzware, warme dag, de zon ter kimme neigt geeft de aarde de opgenomen warmte terug, om er de zwoele zomernachten mee te omlijsten. Zomernachten die weer zullen overgaan in allesoverheersende levende zomerdagen.…

dijken zijn sterk lijden de stroom totdat ze bezwijken is niet ongewoon eindelijk een doorbraak beëindig de strijd om te verhullen wat je begrenst passeer je grenzen zonder legitimatie verlies de controle over dat mens geen blauwe lichten of sirenes alom paniek is onnodig vertel het gewoon vrienden komen nader…

Een oude visscher beweerde: Hij was dikwijls door klokgelui, Dat uit de zee opkwam, gewaarschuwd voor een naderende onweersbui. De torenklok van Oud-Staavren Die moest dat hebben gedaan. Had zijn vader niet eens het uurwerk In dien toren halfacht horen slaan?…

opgeschoven een minister werd snel toch even uitgekleed onbekookt gecheckt op niemand wie't weet hij moest er als persoon aan geloven Lygia Kraag minister van buitenlandse zaken heeft in Paramaribo protest doen uitgaan: 'honderd procent is waar wij wel voor staan met vrijwaar van schaamrood op onze kaken' heeft zij niet een punt om nader…

Ook nergens, stil geloof, is deze Liefde u nader, Dan waar uw lijden klimt, bij ’t klimmen der gebeên... Van ’t krankbed van ons kroost trekt gij ons hart, o Vader Ten Hemel uwer kindren heen.…

De oever aan haar vinger is buigzamer dan het verleden en knokige nazomerbladeren sissen, sussen bij nader inzien als het rusteloos fluisteren van impressionistische muziek. Ze willen niet, en niets vertellen. Hun wereld lost nu op in vrijheid. Grijskrassende vogelnesten hyperventileren uit angst voor de stilte.…

Een vroege fietser langs de oever beschouwt dit strijdtoneel en ziet oh schrik, vanuit zijn ooghoeken de witte eiber behoedzaam naderen, met een rode, scherpe dolk... De fietser klapt twee, drie keer, gebruikt als castagnettes, zijn vlakke, blanke handen. Einde concert...…

De verlatene ochtenduren heel de hete middag door tot de naderende intocht van de schemering, - tot voor de bedreiging van de avond, - windt zij glinsterend haar spoor.…

Troost herken ik zonder veel betekenis, zie de gevels van vlagen voorbijtrekken, ze naderen elke dag de afgrond. Het grote lijnenspel volgend met mijn ogen, herken ik de zwoele verzakkingen zonder steunpaal, verlichten elke kleur die wij ooit droegen. Liefdespoëzie, contrast in onszelf, openbaren levensfacetten zonder perspectief.…