Alle inzendingen over nalatigheid

Geld waarmee je pijn verzacht, levens redt en beter maakt, blijft spaarzaam in de kas voor later, voor de oude dag, voor in te kopen zorg van de naderende toekomst die men nalatig borgt.…

Wanneer sterven inslapen is De goede slaap u(w) ge-weten is Wenst u dan nog op te staan Wanneer rust ver-leden is Wanneer sterven lijden en pijn voorafgaat Onvolmaaktheid ieder treft Geen vluchtwegen om te ontkomen Menig hoop gaat verloren Nalatigheid van een Schepper Allemachtig in zijn Al-machtig zijn Troost van gebeden Smekend te ontglippen…

Ja, één keer nog je leven overdoen, En dan op 't toekomst-richtend oogenblik Nalaten dat gebaar, dat woord, die blik, Die reis, die brief, die daad, die vraag, die zoen, Zóó, dat een niet begrepen vizioen Je zou weerhouden door plots'linge schrik, Doordat in 't Nu van 't eigenmachtig Ik Waarschuwend school 't praeëxistente Toen: Dan…

Dit is een variatie op een oud mopje; gezien het nieuwsfeit kon ik niet nalaten het te berijmen.…

het moment is de gedachte tussen wal en schip de scheepswand is onze huid -er zitten barstjes in we moeten onze huid duur verkopen het is tenslotte al gisteren laten we een gat in de tijd metselen voordat we dit nalaten stel dat we vergeten iets in een hersenhelft terug te duwen de huizen waar we te laat voor school waren zijn van…

Ik wil je niet enkel leegte nalaten als ik er straks plots niet meer ben ik wil met dit lied tussen jouw platen zodat je kunt zeggen: zo klonk z'n stem ik moet je nog zoveel liefs vertellen jou zeggen hoe het voor mij is geweest ik wil je nog zo vaak zomaar bellen en je doen denken aan ons feest, want geluk kwam bij ons aan tafel zitten…

Men zit met zijn schimmen in de tuin, licht bladert schemer, er ademen oude nalatige vragen men zwijgt zich tezamen, is sprekend zijn naaste het is later, onhoorbaar als tijd men zou dit ingedikt niets willen stillen ontmaken deze langzame cirkel, dit doodlopend loze moment willen wissen in scheurende zijde, ontastbare tastende voeten voorbijgaand…

Hier in mijn bomen maak je snel een in elkaar geflanst nest van mooie zinnen en gebaren en ik blij met je komst, zal mij voor je bewaren, zal nalaten te denken aan het verlaten, de vrije vlucht, terug naar je land door storm en door mist want altijd kom je weer in de lente of een vogel, precies dezelfde als jij met dezelfde geur en gebaren…

De kleuren die jij nalaat aan de horizon is de herinnering aan onze verzoening als mijn eerste handgeschreven pleidooi met als titel de schoonheid van jouw naam.…

afgebladderde greeploze geteisterde muren, die hun oude kleur verliezen een mistroostig matzwart graniet met dikwijls sterk beschadigde glans, die efficiënt verweerd en oud in interieur verschillend, nalaat...wat vroeger was. Eigenlijk niet beschikbaar wijkt, van het eigen levenslied.…

en als de nacht sluit onafwendbaar ramen overbodig maakt waarop ik duinen had getekend een wonderlijke mooie dag in blauw en bruin telkens een weinig later en zacht opgewreven om jouw droom waar te maken slaap je dan in mij of schrijf je met een meeuwenveer dat het duister een wereld nalaat, verder dan tekens van leven, verborgen…

Aan wie het aandurft wat ik nog nooit gedurfd hebt, wat ik alle dagen nalaat. Dat als ik knielend in mijn scherven mezelf weer alleen laat. dat jij mij hels maar treffend toespuugt: “Het is nu tijd dat je weer opstaat”.…

Nalatenschap van een eeuw gelee niet veel, maar meer dan ik nalaat. Ik had me ingeleefd, leerde ze kennen voel pijn bij verweerde namen in steen onvoorspelbaar als de windroos, ween ik om hun dood, jaren na hun sterven. Ik maakte vrienden en verloor ze in dezelfde rimpel van de tijd.…

De wereld is cijfermatig De mens op vele fronten nalatig We eren geleerden veel te statig We geloven in evolutie berekend met kans Niemand ontspringt de dans Kijk eens naar het geheel Grote aantallen produceren veel Ik geloof niet dat ik theorieën steel We zijn niet intelligenter dan voorheen Er zijn meer mogelijkheden dan wijsheden geslagen…

jaren worden vermeerderd door het spiegelen in gebroken scherven nog een paar era gisten dan zal mijn echte gezicht door mijn voorhoofd persen het zal wel wat sporen nalaten een paar lijnen of zeventien maar ik zal niet meer klinken als wat hol fruit dat zijn eigen vruchtvlees niet kan bezwangeren en mijn stem zal voorbij mijn huig schieten…

Tergend langzaam worden gedachten weer begaanbaar, verbleken metaforen in de tijd, zwerven purper deeltjes taal in kortstondige regenbogen, gekastijd door toevalligheid, kwinkslagen schieten droom – kastelen aan flarden, associaties van herinneringen uit het niets en uit wollige kluwens van overtal en hernieuwde nalatigheid.…

ik droom veel met ogen open zie ik stukjes blauwe lucht maar altijd weer die regen op mijn kop voel nattigheid weet nalatend zijn en zucht maar net als jij trotseer ik alle buien en grijp de wind met stormkracht in zijn nek ben het kind dat buiten speelt en voor de meeste mensen gek ook in extremen vraag ik je me mee te nemen naar…

het antwoord moest ik schuldig blijven en ik voelde mijn lichaam verstijven hoewel ik wist dat hij wel om mij gaf volgde op deze nalatigheid onverbiddelijk straf ik stotterde lichtelijk overstuur dat ik hoopte op het vagevuur geërgerd toornde hij: ‘Ken jij de feiten wel?…

Je zuchtte uit als een miskende koningin, terwijl je engelenvleugels opgevouwen werden, gestrijkt en wel opgeborgen, omdat ware genie geen sporen nalaat.…

Burgers waren verbijsterd door dit geheel, de politiek is nalatig. Nu maar kijken hoe het verder gaat. Vandaag weer een prachtige dag, geniet van de zonnige uurtjes. Mooie dag allen. Foto Dick Voogd…

'Van een spotvogel in de lucht die in rakelingse vlucht aan ons voorbij scheert en slechts wolkenstilte nalaat in het hoge gras...!…

Alle dagen zou ik willen terughalen, wat fout ging, gesmoord in ketening van onschuldig bloed, een keuze te maken om alle consequenties ten spijt excuus op voorhand te maken en uitkomsten ook humaniteit vermijdt alle leed dat straffeloos werd afgedaan in al het gene van ambities bleek de uitslag naïef en nalatig was, de uitkomst stond…

In Sicilië is deze term al ingeburgerd en schrikt men niet meer van bloed Het woord maffia is al jaren een begrip die zich als een parasiet voordoet Nederland is door bloed wakker gekust Dit kleine land is doordrenkt met haat Zeg maar “nee” dan krijg je een kogelzee dat een ongekend bloedspoor nalaat Vier lichamen worden ter aarde gelaten…

Ons erfgoed is dat wat men ons nalaat, de erfenis van de oorlog een gebeuren wat men haat. Doden ontelbare doden hebben die oorlog tot gevolg gehad, doden die we herdenken. Dat is ons erfgoed en geven we onze kinderen mee. Diezelfde kinderen die geen notie hebben van oorlog en verminkingen.…

‘k Regisseer m’ n eigen leven, ‘k bepaal wat of ‘k doe of nalaat. Natuurlijk baal ik wel eens even, sta toch de volgende dag weer paraat. De regie van wel of niks doen, ligt frank en klip, & klaar bij mij, als regisseur van mijn eigen leven ben ‘k als een vogeltje zo vrij.…

Ik houd in de hand waar mijn zoekende ziel heden is beland het kleine codicil vol kerven van ´t leven voorzichtig is het streven nalatig zou zij kruimelen en in een warrige windvlaag tollend kunnen tuimelen zo diep en oneindig traag verwaait en vervaagt jouw rauwe rouw de resten nog kan het niet het is veel gevraagd door regen…

Ik kwam vooral mezelf tegen hoe ik alles wilde onthouen, mijn lijf niet voelde alleen het schuren hoorde 'k van mouwen, geboeid hoe bomen een vrouwelijk geslacht nalaten, nadat ze gesnoeid ze spreiden hun stammen als dijen Zag een man in zwart met wit wollen hondjes, die opzij ging voor mij door hun kwaadaardig keffen 'k Hoorde iets…

Opgelucht haald de fles kruidige rose wijn met leeg etiket, lucht, om kurk uit te spugen, die het frisse herfstarrangement, de kleur van een zachte herfstwandelingstint nalaat.…

Luiden deze bijzondere ongewone omstandig- heden de komst van andere tijden in en zal men tegelijkertijd zijn sporen nalaten in ieder van ons of is er misschien nog een vleugje hoop Hoe dan ook, deze onstuimige en natte vlagen zijn in mij ingedrongen; het hart diep geraakt.…

Opmerkelijk het zondebokfenomeen Zo nalatig zonder gedachten, wie durft eerst de andere verachten?…