Alle inzendingen over onverbiddelijk

Het onverbiddelijke geloof heelhuids ontsprongen Leven met een lichte toets van goddelijk besef; Nooit meer een zwart en bitter einde opgedrongen, Maar zonder wrok, blijmoedig, zonder ophef.…

En half beschaamd en half bewogen - je ziet jezelf een beetje staan - heb ik verwonderd overwogen hoe vreemd de dingen altijd gaan, hoe onverbiddelijk de liefde verband houdt met verdriet en rouw, en of ik als zij nu nog leefde nog zoveel om haar geven zou.…

van zompige grond met roestbruine aderen doorsneden pluizige pluimen deinen op de maat wuiven zinloze gedachten voorbij een lepelaar die op stelten staat wakend in vlagen van dagdromerij hier eindigt het land, is wat ik je zeg nu kan niemand nog ergens heen zonder te berusten in een eindige weg balancerend op de rand, met één been onverbiddelijk…

Beneden smachtend in grijze wolken onverbiddelijk Nederige afwachtende houding uitnodigend tot misbruik Kleverig angstzweet zout en verzuchtend Bang maar ook schril gehuld in zwart, hard Pijn verterend zoekend in labyrint Taal niet begrepen, holle frasen net weer wel Steeds verzonken in ledig - waarom - Minnekozen onbestaande enge leegte Gemis…

jouw groene nacht verbrandde gisteren dromen van zand, woestijn onder een witheet licht bommen ontploften, helderder dan sterren over het stille zwijgen van de palmen oorlog verbrandt, en ook het fosfor het bloed, het vlees, het leven vloeibaar kristal van een bedrog waarin als bliksem onverbiddelijk groen zuur van een lichtzinnig vuur kom…

koolwit aanspreken monden behoeden voor ogendonker in thuisloze sporen treden een jeneverbes verlaten op de hei harde woorden sussen voordat teelaarde onze smaak verkilt laten we ons markeren voordat rietkragen zich sluiten het roomzachte licht zich ruimt verre kou langs onze schubben trekt voordat onze stem besterft in tijd - onverbiddelijk…

Het is etenstijd, onverbiddelijk heden. Het volk trekt over de velden. Honger vindt de kliek opgeschept. Genoeg voor picknickdagen, maar te karig voor de velden van verschroeiend licht en stugge aren. Een oerbeeld van de eenvoud, dat natuurlijk zelfbeeld is en weinig.…

Onverbiddelijk plat. Onverbiddelijk plat.... platter... platst....... Weg. Het is tijd.…

Een zieke spuug je niet in het gelaat: Dat is onverbiddelijk fout en zeer misplaatst. Een mank vogeltje neem je liefdevol vast. Een verlaten hond wordt door mij liefdevol betast. Wie vele en diepe pijn heeft, troost je. Waardevolle dingen misbruiken, dat wreekt zich, vroeg of laat. Over mij laten lopen, het lukt 'niemand' meer.…

De scheidsrechters hebben het soms zwaar te verduren met elftallen die sterren zijn in het vallen met slidings en kuren ze duwen en trekken vooral in het strafschopgebied in de hoop dat de scheids het niet ziet maar steken daar toch een stokje voor want hun fluitjes zijn onverbiddelijk en het spel gaat gewoon weer door De gemoederen…

Onverbiddelijke natuur maakt geen verschil in rang of stand.…

Keizer Wenzuan lafhartige ooggetuige van arme drommels Die op bevel hoge ogen moesten gooien vlieg vlieg als een vogel Spring spring met deze vlieger van de toren Gevangenen één voor één op weg naar het onverbiddelijke einde En toen was jij daar Yuan jij overleefde de hellevaart de dodensprong wonderwel Een doodsbange…

In mijn huis hangt een klok die voortdurend doorgaat onverbiddelijk en ongerijmd beukt als een hamer op de tijd en laat mijn woorden verdwalen in de sluiers van eenzaamheid Ik zie steeds veranderingen zonder dat er iets anders is steeds de versnelling waar vertraging is in het verdwijnen van mijn ijdelheid Ergens huilt een kind het…

In wilde, stormdoorvlaagde regennachten vertoont de maan een bleek, behuild gezicht boven de lege straten, smalle schachten waar in een onverbiddelijk gericht de zomer langzaam voor het najaar zwicht, terwijl de huizen op het einde wachten. Tegen de morgen is de strijd beslecht.…

zijn handen zullen nooit meer het ijzer strelen een lichaam door de dingen voort gedreven geschiedenis afgelegd en toekomst afgezegd voor de vervloekte brenger van het slechte nieuws winnen of verliezen een tijdelijk gerecht en alles hangt in onverklaarbaar evenwicht tot bijna over de wetten van de eeuwigheid heen tot het valt als een onverbiddelijke…

Nu probeer ik mijn roman te lezen, ik wil jou niet meer horen, maar jij vliegt onverbiddelijk van raam naar raam en weer terug. Menselijk zou het zijn, ja, wellicht Franciscaans, als ik nu mijn glas zou pakken om je daarin te vangen, geklemd tussen ruit en glas, en je vervolgens los te laten.…

Het kind in de dichter, maar met bangheid in zijn ogen ziet hij zwanen in de vijver en is ongerust over de bedreiging van de schoonheid in het leven dat zo kil is, onverbiddelijk en waarin men wordt gekastijd. Hij voelt de pijn, het verdriet, terwijl hij in de ogen van een kind vreugde ziet en luistert naar een merel en zijn lied.…

voor eeuwig met alles wat van jou was en door jou was en bij je hoorde beprint Nooit zal ik dit en dat en hét en jou vergeten Aan de vergeelde en half tot rood getrokken foto in mijn kast kan niemand zien hoe of het was behalve ik Maar de minnestrelen, de kussen, zelfs nog vlak voor jouw vagevuur dat wegens je ziekte onverbiddelijk…

Zoals lang geleden de Piggelmee's deden; het dwergenpaartje aan de zee, die bemerkten dat de tijd van het vele schenken door die wondervis in de zee; na het vele plichtmatig wenken, spoedig veranderde in een onverbiddelijk nee.…

Speelt het een spel na een onverbiddelijk kortstondig verpozen. Vergetend dat de rozen morgen minder zullen blozen. Ooit rol bepalend in het geheel van een bestemming zoekende vergankelijkheid. Met iets van een eigenzinnigheid tot het einde aan zijn doelen toegewijd.…

Haar ogen schijnen schemer het onverbiddelijk weten wanneer ze stil bezield voor het hardhouten altaar van het oude kerkje knielt De beeltenis van Christus kijkt onverstoorbaar neer op de vrouw in diep gebed die zachte woorden prevelt doordacht en nauwgezet Een vurig bede klinkt vanuit het hart ontstegen 'Heer waar bent U, hoor mij…

. - Hij kan nu voort Met 't werk, maar weet: hij is slechts even vrij - Zo, onverbidd'lijk, gilt dezelfde reeks En steeds de onverbiddelijk-zelfde reeks Van melodieën uit 't orgel door de straat: Mechanisch boven al 't levend geluid Schreeuwt waanzin van gestorven wanhoop uit, En dwingt tot luist'ren, voor hij verder gaat.…

De wind waait gaten in mijn hart De nacht verft dagen helder zwart De kou snijdt ijzig als een dolk De zon ligt slapend op een wolk In ieders ogen zie ik jouw gezicht Maar in het duister is er niets verlicht De vorst eist koude overal De mist zorgt onverbiddelijk voor mijn val Wanneer de regen eindelijk staakt En de zon voorzichtig ontwaakt…

Onverzettelijk onverbiddelijk te blijven staan waar ik sta te blijven zitten waar ik zit de tijd nemen die vertraagd is. Geen treinen razen me voorbij nee ze kruipen voor mijn voeten ze smachten dat ik ze zegen pet op, fluit uit met spiegelei. Hoi, ben jij er ook? wat doe je hier?…

De laffe traliehand van fossiel machtsvertoon grijpt het lied bij de keel en de papiermolens draaien onverbiddelijk en snel. In de leegte van zijn huis schrijft niemand zijn lied de dichter schrijft de waarheid anders schrijft hij niet. ------------------------------------------- uit: 'Vrijheid hoe maak je het?…

Onverbiddelijk streng en langzaam nam zij bijna stoutmoedig onbewogen telkens weer het woord tekende zichzelf door vele jaren heen als een onbarmhartig synoniem, verscheurd wilde de klokslag overleven los van vorm en richting ondanks puin en nog meer puin, ondanks haast onchristelijke bezuinigingen.…

Onverbiddelijk ontwart U altijd weer de knoop. U noemt ons Uw naam als wij moeten gaan. O Vadertje vertel mij, zult U eeuwig bestaan En bent U misschien een eindeloos spiraal? Ons leven is maar kort , zeg gerust minimaal. Al hebben we zo veel mogelijk ons best gedaan. O, is ’t al zover? Een paar tellen nog, ik kom eraan.…

Met een onverbiddelijkheid was het weer tijd de ochtend te laten gloren als herboren. Bomen spreiden hun armen de takken ferm en fris het groen wil dansen als ballerina’s als of het niks is. Wellicht gaat zelfs de vorst deze week nog komen hard als twijfeling even als glinsteringen aan bomen. Kunnen we dan ook de deur niet uitkomen.…

Het is de wind die mijn doen en laten beroert Door fluisterende bries of met bruut stormgeweld Met zachte streling de zucht naar liefde voert Of met kracht onverbiddelijk zijn wetten stelt.…

het antwoord moest ik schuldig blijven en ik voelde mijn lichaam verstijven hoewel ik wist dat hij wel om mij gaf volgde op deze nalatigheid onverbiddelijk straf ik stotterde lichtelijk overstuur dat ik hoopte op het vagevuur geërgerd toornde hij: ‘Ken jij de feiten wel?…